-BÖLÜM 12-


*O Görünmez Bağ*

Kalemim defterin üzerinde hızla hareket ediyordu. Ders inkılaptı ve kadın deli gibi not tutturuyordu.Sonraki iki ders boştu neyse ki. İnkılap hocamız bu kadar yazının iki sınıfa da yeteceğini düşünmüş olacak ki, yan sınıftakilerin de bu sınıfa gelmesini istedi. Böylece o kadar yazıyı tekrar tekrar yazdırtmayacakmış. Bunu duyduğum an hızlı yazmayı da aşıp turboya bağladım.

BİRKAÇ GÜN SONRA-
Kalbim deli gibi çarpıyor.Her hücrem titriyor.Keşke yapmasaydım, keşke yapmasaydım...Neden öyle bir şey yaptım ki şimdi ben?Neden ona "selam" yazdım ki? Aklımdan ne geçiyordu? Al işte cevap da vermedi *** gibi kaldım ortada!
Acaba kapatsam mı?
O-H-A!Cevap verdi!!
Harbi harbi konuşuyo muyuz yani şimdi?
Hiiç, öyle takılıyomuş öyle.
Ayy, kalp, canımcım, sakin ol.
Titremeyi kesip doğru düzgün konuşabilirsem çok iyi olucak.
Hayatım boyunca soğuktan donarken bile bu kadar titremedim ben.
O değil de harbiden konuşuyoruz!

BİRKAÇ GÜN SONRA--
Melike ve Melis'le kantine gittim. Tostlar olurken biz de bir kenarda durmuş konuşuyorduk. O sırada Kaan da kantine girdi. Ümit'in yakın arkadaşlarından biriydi. O da tostunu beklerken biz iyice muhabbete dalmıştık. Kantinci Mehmet Abi’ nin Kaan’a “hayırdır, gözlerini ayırmıyorsun? Öyle bakacağına konuşsanıza.” demesiyle dikkatim dağıldı. Arkadaşlarımı dinliyordum ama bir kulağımda o konuşmadaydı çünkü kantinde bizden başka kimse yoktu. Kaan bir cevap vermişti ama tam duyamamıştım.Onun duyamadığım bu cevabı üzerine Mehmet abi “Niye konuşmuyorsunuz? Siz arkadaş değil misiniz?” demişti. Kaan’ın bu sefer de “Onlar yan sınıftan.Arkadaş değiliz” dediğini duydum.Dikkatim iyiden iyiye bu konuşmaya kaymıştı.Bizimkiler de fark etmiş olacak ki onlar da muhabbeti bırakıp bu konuşmayı dinlemeye başladılar. Mehmet abi bize dönüp “Siz bu çocukla konuşmaz mısınız? Selam da mı vermezsiniz?” diye sordu. Biz de birbirimize bakıp bir ağızdan “hayır” dedik. “Birbirinize bir merhaba diyin bari” deyince yine ağız birliğiyle bir “hayır” duyuldu.
Birden tam olarak anlayamadığım bir şey oldu. Mehmet abi bir şeyler söyledi ve Kaan birilerine buraya gelmelerini söyledi.
Hızlı adımlarla Ümit ve yanında da beş-altı kişi içeriye girdi.
Mehmet abi bu sefer de “Bunların içinden hiç birisi mi adam değil, hiç biriyle mi arkadaşlık kurmazsınız? “ dedi. Kimse bir şey söylemiyordu.Kısa bir sessizlikten sonra arkadaşları “adam değiliz biz” gibi laflar etmeye başladı.Ama Ümit ağzını açıp tek kelime etmiyordu. Sadece o eşek gözleriyle gözlerimin içine bakıyordu. İçimden “Evet! İçlerinden biri adam ve ben onunla arkadaşlık kurabilmek için can atıyorum” diye haykırıyordum. Sonra da içimden başka bir ses “Bunun yüksek sesle söyle de asıl dedikodu nasıl oluyormuş gör gerizekalı” diyordu. Çevremizdekiler tartışırken gözlerimiz birbirimizin üzerindeydi. Ama bu saniyeler içinde gözlerimizi kaçırmamızla bitti.
Garipti. Biz sözcüklerle değil, beden diliyle anlaşıyorduk. Aslında sözcüklere sığmayacak şeyleri konuşuyorduk zaten. Birbirimize cevap da veriyorduk, soru da soruyorduk. Bakışlarımızın, hareketlerimizin anlamı kelimelerinkinden fersahlarca derindi.

----------------------------------------
Biliyorum, oldukça kısaydı.Aslında bunu okuyup okumayacağınızı bile bilmiyorum.
Tek bildiğim bunu yazmam gerektiği.Bunun için kendime söz verdim. Sadece Geçmişime saygımdan devam ediyorum. Yoksa bunları yazmaya elim gitmez.
Belki de güçlü kalmak için her bir anıyı kurcalıyorumdur.Neden bilmiyorum ama buna kesinlikle devam etmem gerekiyor.Bunları yazacağım ve bir kenara koyacağım ve hayatıma koskocaman bembeyaz bir sayfa açacağım.

yeni okuyucu devam et lütfen süper yazyosun :DDDD

harika perfect canım :D

Harika yazıyordun neden yayınlamayı bıraktın?..