Bugün projemi yapmak için kütüphaneye,araştırma yapmaya gidecektim.Kütüphaneye gitmek için geç bi saatti.Kütüphanenin kapanmasına bir saat kalmıştı.Bu yüzden hızlı adımlarla karanlığın içinden yürüyordum.Kütüphaneye giden sokak genelde hep boş olurdu.Arkamdan gelen üç çocuğu saymazsak bu gecede öyleydi.Kulaklığımı çıkarıp müzik dinlemeye başladım.Uzun süre yürüdükten sonra kütüphaneye varmıştım.Birden arkama bakma gereği duymuştum.Arkamı döndüğümde yolun başından beri beni takip eden üç çocuk ordaydı.Çok yüksek sesle konuşup birbirleriyle şakalaşıyolardı.Müziği son ses açmış olmama rağmen onları duyabiliyordum.''Bu gece eğlence var'' gibi bişeyler zırvalayıp kahkaha atıyorlardı.Ne demek istediklerini anlamayınca dikkat çekmemek için önüme döndüm.Kütüphanenin büyük kapısını açtım.içerisi bomboştu.Galiba görevliler kapatmak için etrafı toparlıyorlardı.Çantamı masaya koyup görevlilerle konuşmaya karar verdim.''Afadersiniz.Bir kitap alıp çıkacaktım.Beş dakika daha bekler misiniz?''dedim yüksek sesle.Kütüphane büyük ve boş olduğu için sesim yankılandı.Görevli parmağıyla kapıdaki üç kişiyi göstererek ''Gelenler var.Bir saat geç kapatırız.'' dedi.Kapıdakilere baktım.Onlar yolun başından beri beni takip eden çocuklardı.Beni takip etmelerinden şüphelenmemiş değildim ama mutlaka onlarda proje için gelmiş olmalılardı.Kütüphanedeki tek kız olmak rahatsız ediciydi.BU yüzden hızlıca işimi bitirip onlardan erken çıkmayı planlıyordum.Çuha bitkisiyle ilgili ansiklopediyi alıp okuma masasına oturdum.Yazıları defterime geçiriyordum.O sırada üç kişiden biri yanıma geldi ve ''oturabilir miyim?''dedi.Aslında ''Bomboş kütüphanede oturacak başka masa bulamadın mı!'' diye bağırmak istemiştim ama cevap ben vermeden oturmuştu bile.''Sende bizim okulda olmalısın.Ödevi birlikte yapabiliriz.'' dedi.Suratına bi tane geçirmek istedim bi an.30 tane masa boşken gelmiş benimle oturmuş arkadaşları dururken benimle ödev yapmayı teklif ediyor.Onu takmıyormuş gibi yapıp defterime not almaya devam ettim.O da çantasından bir defter çıkardı ve kitabı kendisine doğru çevirip yazmaya başladı.Gerçekten sabrımı zorluyordu.Masaya oturduğundan beri onunla tek kelime bişey konuşmamış olamamdan bir şeyler çıkarır sanmıştım.Kafamı defterden kaldırıp ilk defa gözlerine baktım.Derin bi nefes alıp küfürleri sıralamayı düşünüyordum ki...Öylesine masum bakıyordu ki.. bal rengi gözlerini kocaman açmış ne söyliyeceğimi bekliyordu.Az önce onu azarlamak için aldığım nefesi zar zor verdim.Uzun süre boş boş baktıktan sonra ''Birlikte çalışmaktan ne anlıyosun?Şu kitabı ortaya koyda bende yazabileyim!'' dedim.Kitabı sertçe önünden alıp ortaya koydum.''Hiç konuşmıyacaksın sanmıştım.'' dedi ve güldü.Bense sert bir şekilde ona bakıyordum.Aslında o muhteşem gülüşüne karşılık bende gülmek istemiştim ama az önceki atarlanmamdan sonra garip kaçardı.''Benim adım ümit sen de türkü olmalısın.'' dedi.ismini daha önce duymuştum.Bu hafta okulda herkes yeni gelen çocuk yani onun hakkında konuşuyordu.Peki o benim adımı nerden biliyordu?Benim kadar sıradan bi kızın ismini nereden bilecek.Heyecandan adımı nerden bildiğini bile soramadım.Dışarıdan kendimi çok sıkıyomuş gibi görünüyordum.Oysaki halimden memnundum.Ümitse ise gayet doğal ve sevimli görünüyordu.Lanet olsun bu kadar sevimli olmak zorunda mıydı?5-10 dakikadır yazmayı bırakmış onu inceliyordum.Beni farketti ve ''Neden yazmıyosun?'' dedi.5 saniye aklımın yerine gelmesini bekledim.''Ümit, sen bitirdiysen çıkabilirsin.Benim bulmam gereken bi kitap var.'' dedim.Bu uzun cümleyi saçmalamadan kurduğum için sevindim.Konuşması için sabırsızlanıyodum.Gözleri, gülüşü gibi ses tonuda muhteşemdi.''Seni bekliyebilirim.İstersen tabi.''dedi.Kafamı tamam anlamında sallayıp kitabı aramak için ayağa kalktım.İçimden unutmamak için ''Ümit,ümit,ümit''diyerek ismini tekrarlıyordum.Bir görevli yanıma gelip ''Aradığınız kitabın ismi nedir?Size yardımcı olabilirim.''dedi.O anki sersemlikle kadına ''Ümit!'' dedim.Salon Ümit'in attığı kahkahayla yankılandı.Gerçekten çok sinirlendim.''Kendim bulabilirim sanırım !'' dedim.Sinirle herhangi bir koridora girip kitapları inceliyormuş gibi yaptım.Sessizce kendime küfrediyordum.Rastgele bir kitap alıp koridorun sonuna doğru yürüdüm.Bir gölge belirdi.''Ümit sen misin?'' diye seslendim.Daha sonra gölgenin sahibi ortaya çıktı.Ümit'in arkadaşlarından biriydi bu.Bana doğru yavaşça yürümeye başladı.Arkasından diğer arkadaşıda geldi.Daha ağzımı açmadan ümit'in sesi yankılandı ''Baran. dur!''Baran iri gözleriyle bana bakıyordu.Gözgöze gelmiştik.Sonra beynim dondu ve adeta derin bir uykuya dalmıştım[/size]
1.Bölümün sonu
En son çılgınzeyno tarafından Perş. Nis. 11, 2013 4:00 am tarihinde değiştirildi, toplamda 18 kere değiştirildi
Mavi Kelebek
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 114
Rep gücü : 113
Kayıt tarihi : 08/08/12
Nerden : Geldiğini bileceksin.
Kişisel İleti : Maviş <3
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ZEHİR(18.BÖLÜM) Cuma Şub. 15, 2013 3:03 am
Gözlerimi açtığımda bayıldığım yerde duruyordum.Karşımda Ümit vardı.Ayıldığımı anlamamış olmalıydı.Bütün bu olanların anlamı neydi?Beni takip eden üç kişi, boş bir kütüphane tüm bunlar tek bir sonuca varıyordu.Kaçınılmaz son!Göz yaşlarıma engel olamıyordum.Kitaplıktan destek alarak ayağa kalktım.Burdan uzaklaşmak istiyordum.Tökezliyerek üç adım attım.Ümit'e görünmeden çıkmalıydım.Sabah olmuş olmalıydı.Ümit kolidorun sonunda pencereden bakıyordu.Gün ışığından saçları parlıyordu.Beni yürürken görünce hızlı adımlarla yanıma geldi, kolumu tuttu.''Türkü, iyi misin?Bi hastaneye gitsek iyi olacak.'' dedi.Hastane deyince çok şaşırdım.Hızlıca yere oturup hıçkırarak ağlamaya başladım.Elimle yüzümü kapattım.Benimle aynı seviyeye gelmek için eğildi.Kendimi birazda olsa toparlamaya çalıştım.Gözlerimin içine bakıyordum .Hiç utanmadan oda benim gözlerime bakabiliyordu.''Saf kızı tuzağa düşürme planınıza bayıldım.'' dedim.Ümit hiç düşünmeden savunmaya geçti.''Türkü, öyle değil.Sana anlatıcam ama şimdi hastaneye gidelim.''Sadece başım dönüyordu.Hastaneye niçin gidecektik ki ?Sadece ordan gitmek istiyordum.Yavaşça kalkıp masaya doğru yürüdüm.O da arkamdan geliyordu.Göz yaşlarımı silip defterime uzandım.Kolumdaki kurumuş kanı görünce ister istemez yüzüm buruştu.Ümit''Lütfen izin verde seni hastaneye götüreyim.'' dedi.Kanamış olan kolum uyuşmuş gibiydi.Heralde bayıldığımda bir yere çarpmış olmalıydım.Eğerki bir kıza taciz ediyor olsaydı neden beni sabaha kadar beklemiş olurdu.Onu polise ihbar edebilirdim.Ama yapamazdım.Bu olay duyulursa utancımdan yaşıyamazdım heralde.Düşündüklerimden sonra yüzümü ciddileştirdim.''Seni asla affetmiyeceğim.'' dedim.Dün gerçekten ondan hoşlanmış gibi hissediyordum.İlk defa aşık olmuş gibi hissetmiştim.Ama şimdi ondan nefret ediyordum.Çantamı alıp arkamı döndüm.Tam adım atıcakken kolumdan hızlıca tuttu ve beni yanına çekti.''Beni affetmelisin.Yoksa yaşıyamam.''Yumuşamamıştım aksine daha sert bi ifade vardı suratımda.Yaptığı iğrenç şey için vicdan azabı çekiyor.Her zaman böyle olur zaten.Yarama bakıyordu.Çantasından peçete çıkardı ve tüm koluma bulaşmış olan kanı temizledi.Yüzüne baktım.Masum ve gerçekten üzgün görünüyordu.Ama bu yaptıklarını affetmem için yeterli değildi.Dışarıya çıkıp özgür olmak istiyordum.Elini geri ittim.Yüzüne son kez bakıp büyük kapıya doğru yürüdüm.Dışarıya çıktığımda kaybolmuş küçük bir kız çocuğu gibi hissettim.Dün gece kimsenin olmadığı sokak şimdi kapkalabalıktı.Ne yapıcağımı, nereye gideceğimi düşünemiyordum.Saplanıp kalmıştım.Kütüphaneden uzaklaşmam gerekiyordu.Sendeleye sendeleye gördüğüm ilk kafeye girdim.Üstüm başım kan olmuştu kolumdaki yara yüzünden.Heralde gerçekten hastaneye gitmeliydim.Oturur oturmaz annemi aradım.Sesi çok telaşlıydı.Gerçekten çok öfkeliydi.Ona yalan söylemeliydim.Bir kaç gün Melike'nin yanında kalacağımı söyledim.Ama ne yapacağımı bilmiyordum.Bir kahve söyleyip düşünmeye başladım.Olanları değil sadece Ümit'i düşünüyordum.Olanları düşünmeye başlasam kendimi tutamayıp hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlardım heralde.Bugün hiç yaşanmamış gibi sadece dünü düşünüyordum.
Kafe'den çıktım.Başım hala dönüyordu.Tökezleyerek evime gelmiştim.Kapının önüne geçip kendi kendime konuşmaya başladım.''Mutlu görünmeye çalış,gülümse,gülümse.''Kapının zilini çaldım.Annem telaşla kapıyı açtı.Daha bir şey söylemeden bana sarıldı,bende ona.Buna çok ihtiyacım vardı.Biraz daha bu şekilde kalsaydık ağlıyabilirdim.Neyseki geri çekildi.Suratından sorgulama yapacağı belliydi.Küçük bir çocukmuşum gibi beni azarlamaya başlamadan ben açıklama yapsam iyi olacaktı.''Anne Melike ile tüm gece ders çalıştık.Kıyafetlerimi alıp çıkıcam.Yarın okul var biliyosun.'' dedim.Kapıdan içeri tam adım atıcaktım ki annem kollarıyla geçmemi engelledi.Suratına ''Ne var?'' gibisinden bakınca büyük bir kahkaha attı.''Sen ve Melike ders çalıştınız ha?Bak bu çok komik.'' dedi ve geçmem için kollarını çekti.Ben merdivenlere doğru yürürken o hala gülüyordu.Ahh ders çalışmak mı?Gerçekten bu komikti.Melikeyle ders çalıştığımıza kim inanırdı ki?Yavaş yavaş merdivenleri çıkıyordum.3. basamağa tam basacaktım ki başım döndü ve yere düştüm.Annem gülmeyi bırakıp hemen ciddileşti ve yanıma geldi.Merdiven basamağına oturdum.Annemde yanıma oturdu.''Tatlım,iyi misin?Suratın bembeyaz olmuş.''dedi.Anlamaması için elimden geleni yapmıştım ama faydası olmamış.''Biraz başım ağrıyo ama iyiyim.'' dedim.Koluma bakıyordu.''Türkü, koluna ne oldu?'' dedi.Şimdi neden oluştuğunu bilmedim yarayı bana garipçe bakan anneme açıklamalıydım.'Melikelerde düştüm.Kolumu bi yere çarpmışım heralde.'' dedim.Kolumu tuttu ve yarayı üfledi.''Dur bi ben ilkyardım malzemelerini getireyim.'' dedi ve ayağa kalktı.''Gerek yok.Ben hallederim.''dedim.Ellerini alnıma koydu.''Sen iyi değilsin.Bu haldeyken hiç bir yere gidemezsin.Melike'ye gitmeyeceksin. Melike buraya gelecek.'' dedi.Tamam anlamında kafamı salladım.Yukarıya çıkıp elimi yüzümü yıkadıktan sonra odama indim.Sonra annem şüphelenmesin diye Melike'ye arayarak bize gelmesini söyledim.Ağrı kesici içtikten sonra odama çekildim.Odam mavi yeşil mobilyalarla döşenmişti.Bu odanın dekorasyonu bana aitti.Bahçe katında olmasınıda ben istemiştim.Yerden tavana kadar pencere olduğu için odam bahçeye çıkıyordu.Yan bina ile arada üç adımlık mesafe vardı.Bu bina tüm manzaramı kapatıyordu.Üzerime rahat bi şeyler giyindim.Yatağa sırt üstü uzandım ve düşünmeye başladım.Annemle yaptığımız tatlı sohbet her şeyi unutturmuştu.Ama şimdi kendimle başbaşaydım.Baran'nın o iştahlı bakışı geldi gözümü önüne.Gece yapmış olabilecekleri şeyleri düşündüm.Belkide yaptıklarını tüm okula anlatıp beni rezil edeceklerdi.Amaçları neydi?Şehrin en büyük kütüphanesinde nasıl böyle bir olay olabilir?Tüm bu cevapsız soruları düşünürken kapı çaldı.Kapıya koştum ama annem çoktan açmıştı.Melikeydi gelen.Her zaman ki gibi şirin ve mutlu görünüyordu.''Hoş geldin Melike!'' dedi annem.Birbirlerine sarıldılar,öptüleri bi şeyler konuştular.Bi an beni unuttuklarını sanmıştım.''Hadi sen ve Türkü odaya girip ders çalışın.'' dedi annem ve gülmeye başladı.''Heyy ders çalışmak mı?Türkü'ye hasta bakıcılığı yapmak için geldiğini sanıyordum.Ders söz konusuysa bana bi taksi çağırın.'' dedi Melike.Bunları o kadar ciddi söylemişti ki benim bile gülesim gelmişti.''Dün ne güzel çalışmışsınız.Bugünde çalışın.'' dedi ve göz kırptı annem.Büyük bir pot kırmıştı.Melike şaşkınca bakıyordu'Bizi oyalama anne.Çalışmamız lazım.'' dedim ve durumu düzeltmek için Melike'i kolundan tutup odama doğru çekiştirdim.Odaya girdiğimizde Melike şaşkın şaşkın bana bakıyordu.Benden açıklama bekliyordu.''Annene yalan söylersen pot kırar.Akşam seninde pot kırmanı istemiyorum.Dün sizde kaldığımı söyledim.'' dedim.Hala şaşkındı.''Galiba kütüphanede iyi vakit geçirmedin.''dedi.Aradan beş saniye geçince ''Ya daa iyi geçti.Kütüphanede bi çocuk buldun.Gece onun evinde kaldın.''Suratına tiksiniyormuş gibi bakınca ''Ama sen böyle bir şey yapmazsın.Terbiye abidem sen kalmayı bile uyumak olarak anlarsın.Böyle bi ihtimal olamıyacağına göre demek kötü bi şey oldu anlat bakalım.'' dedi.Anlatmak istemiyordum.Neyseki annem içeri girip yemek hazır demesiyle kurtuldum.Masada babam, annem, Melike ve kardeşim Elif vardı.Babam espiri yapıyordu (yapmaya çalışıyordu).Bizde her zamanki gibi zorla gülüyorduk.Babam sonunda yeni bir konuya giriş yaptı.''Yandaki ev dün satılmış.Belki siz tanırsınız kızlar.Sizin okuldan çocuklar.Melike heyecanla ''İsimleri nedir?Tanımama ihtimalim olamaz.'' diye atladı.''Ümit,Baran,Özgün.Dün tanıştım.Evlerine davet ettiler.Genç olmalarına rağmen hayatları çok düzenli.Çok saygılı ve temiz insanlara benziyorlar.''dedi.Elimdeki çatalı tabağın köşesine bıraktım.Ellerimi çenemim altında birleştirdim.Gözlerimi sımsıkı kapattım.Ayakları sert ve hızlıca sallıyorudum.Yani büyük çaplı bir sinir krizi geçiriyordum.Melike ''Onları tanımayan yoktur zaten.Duyduğum kadarıyla kayıtlarını bizim sınıfa aldırmışlar.'' dedi.Bunu duyduğumda gülmeye başladım.Bu sinir krizinin en doruk noktasıydı.Heralde bu tesadüf olamazdı.Ben onları unutmaya çalışırken onlar hayatımın merkezine yerleşiyorlardı.Şimdi her gün yüzlerini görecektim.Yaptıkları iğrenç şeyi nasıl unutacaktım ki?Masadan hızlıca kalktım.Doyduğumu ve odamda dilenmek istediğimi söyledim.
BÖLÜMÜN SONU
En son çılgınzeyno tarafından Çarş. Şub. 20, 2013 8:12 am tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
elifgamze
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 54
Rep gücü : 54
Kayıt tarihi : 31/08/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ZEHİR(18.BÖLÜM) Çarş. Şub. 20, 2013 5:15 am
Hava kararmıştı.Odama girdim.Tam yatağıma uzanıp hüngür hüngür ağlamayı düşünüyordum ki Melike girdi içeriye.Yanıma oturdu.''İyi misin sen?'' dedi.Kafamı evet anlamında salladım.''Türkü bundan sonra her gün sizde kalmayı düşünüyorum.Ne kadar şanslısın.'' dedi.Yerinde duramıyordu ve mutlu görünüyordu.''Neyden bahsediyosun?'' diye sordum.Yan evi gösterdi ve ''Komşularınızdan bahsediyorum tabi ki.Şimdiden anlaşalım Ümit benimdir.'' dedi.Hiç şaşırmamıştım.Melike'nin aklı bi tek böyle şeylere çalışır zaten.''Türkü baksana perde açık.Acaba kimin odası burası.'' dedi.Arkam eve dönüktü.Kafamı oraya çevirdim.Pencere açıktı ve içerisi çok net bir şekilde görünüyordu.Odanın ışığı açıktı yine de oldukça karanlık bir odaydı.Pencereye doğru yaklaştım.Dekarosyon oldukça modern görünüyordu.Siyah beyaz mobilyalar odayı oldukça karartmış.Büyük bir kitaplık, spor bir koltuk ve benim odamı yansıtan bir ayna vardı.Derin bir iç çekerek perdeyi çektim.Normelde yan ev boş olduğundan perde açık kalırdı.Ama artık onları görme ihtimaline katlanamazdım.Melike üzgün bir şekilde ''Türkü , aç şu perdeyi.Belki birisini görürüz.'' dedi.''Bir genç kızın odasıyla bir genç çocuğun odası yanyana olması çok yanlış.Bu yüzden iki taraftan biri perdeleri kapalı tutmalı.''dedim.Melike aptalca gülümsedi.''Dalgamı geçiyorsun?'' dedi.Suratıma bakıp ciddi olduğumu anlayınca ''Seninle nasıl anlaştığımızı bilmiyorum, ana kuzusu terbiyeli minik kız!'' diye bağırdı.Ona attığım yastık ile şakalaşmaya başladık.Her şeyi unutmuş gibi görünüyordum.Ta ki kafamı yastığa koyana kadar.Melike uyumuştu bense yarın okulda ne yapacağımı düşünüyordum.Uyuyamıyacağımı anlayınca ayağa kalktım.Parmak ucunda yürüyerek pencerenin önüne geldim.Yaklaşık 1-2 dakika orada kıpırdamadan durdum.Sonra perdeyi araladım.Kalbim yine hızlanmıştı.Çünkü o ordaydı.Tam karşımda sandalyeyi odama doğru çevirmiş kitap okuyordu.Ses çıkartmamak için elimle ağzımı sıkıca kapattım.Ayakta durmakta zorlanıyordum.Onca şeye rağmen yine de ayaklarımı yerden kesiyordu.Bu sefer saçları yapılı değildi , dağınıktı.Üzerinde açık mavi bir bluz altındada lacivert bir eşofman vardı.Onu sabaha kadar seyredebilirdim ama korkuyordum.Demek ki bu oda Ümit'e aitmiş.Korkup perdeyi çektim.Arkamı dönüp pencereye yaslandım.Beş dakika geçirdiğim şoku atlatmaya çalıştım.Aklım başıma gelince ayaklarımın gözüktüğünü farkettim.Görmememiş olması umuduyla perdeyi tekrar araladım ama çok geçti.Benim 5 dakikadır orada durduğumu görmüştü.Bana bakarak sırıtıyordu.Karşısında aptal durumuna düşmüştüm.Onu seyrettiğimin farkındaydı.Sinirle ona baktım, perdeyi hızla çekip yatağıma yattım.O anki sinirle anneme gidip daha uzun bir perde yaptıralım diyesim vardı.Ama iş işten geçince o bile fayda etmezdi.Bu olay sayesinde şimdi ona karşı daha fazla nefret duymaya başlamıştım.
4.BÖLÜMÜN SONU YORUMLARINIZ İÇİN TEŞEKKÜR EDERİM.BU ARADA ŞİMDİDEN SÖYLİYİM BU SENARYOYU ÜMİT'İN GÖZLERİ BAL RENGİ .TÜRKÜ'NÜNKİ İSE MAVİ OLARAK YAZDIM.BUNU HAYAL EDEREK OKUMANIZ İYİ OLUR :D
Çarş. Nis. 26, 2023 1:22 am
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: ZEHİR(18.BÖLÜM) 
Nerden
Kişisel İleti
