Çığlık atmak, bağırmak, bayılana kadar dans etmek istiyordu. Koşar adımlarla karşısında ki kişinin yanına koşup, onun zaten açık olan kollarına attı bedenini. Sevinçten ağlıyordu… Son birkaç yıldır bu kadar mutlu olduğunu hiç hatırlamıyordu çünkü…
Sokuldukça sokuluyor, onun gerçekliğine inanmak istiyordu. Kollarını biraz daha sıktı…
Neşeli bir sesin ona seslendiğini duydu. Evet evet bu oydu… Başka kimse ona ufaklık demezdi ki!
Onun kollarından sıyrılıp, yaşlarla parlayan gözlerini sildi elinin tersiyle. Bir yandan da onun söylediğine gülümsüyordu.
‘’Biraz daha gelmeseydin, bunu yapacaktım.’’ Dedi, sahte bir kırgınlıkla… Aslında sahte değildi, sadece şuanın neşesine uygun durmuyordu.
Kızı yeniden kollarına alıp, kokusunu çekti içine. Nasıl özlemişti… Ah buraya gelemedikçe delireceğini düşünmüştü. Ve öyle de olmuş gibiydi. Delirmişti!
‘’Seni yalnız bıraktım, değil mi?’’ dedi kırık dökük sesiyle.
‘’Evet.’’ Diye hüzünle mırıldandı Sevil. Sonra gülümsedi neşeyle. ‘’ Ama bunun hesabını sonra vereceksin. Şimdi senin gelmenin tadını çıkaracağım.’’
Onu kolundan tutup, koltuğa doğru çekiştirdi. ‘’Anlat bakalım. Neler yaptın Fransa da?’’
‘’ Okudum, ne yapacağım.’’ Diye hayretle söylendi Onur.
‘’Bu mu yani?’’ dedi Sevil gözlerini şaşkınlıkla açarken.’’Sadece okudun.’’
‘’Eh arada başka şeylerde yapmış olabilirim.’’dedi Onur muzipçe.
Gözlerini kısıp, dikkatle Onur’un yüzünü incelemeye başladı Sevil. Hafif çıkmış sakalları, düzgün burnu, mavi gözleri-bu gözler ona Ekrem’i hatırlatmıştı- uzun, dağınık saçlarıyla çok yakışıklı gözüküyordu.
‘’Niye öyle baktın?’’
Derin bir iç çekti Sevil çok yakışıklısın.’’ Dedi bu kötü bir şeymiş gibi.
Büyük bir kahkaha attı Onur. ‘’Kıskanıyor musun beni ufaklık?’’
Sevil inkar etmedi. ‘’Elbette kıskanıyorum. İnsan ağabeyini kıskanamaz mı?’’ dedi büyük bir sitemle.
‘’ Tamam, bir şey demedim. Paylaşılamayan erkek olmak, gerçekten çok hoş bir duygu.’’
‘’Annem nerede?’’
‘’ Markete gitti. Oğlu geldiği için özel yemekler yapacakmış.’’ Derken şımarıkça güldü. Bu kızla uğraşmak gerçekten çok eğlenceliydi.
‘’Onur.’’ Dedi Sevil her hecesini uzatarak.
‘’Ağabey diyeceksin.’’ Dedi Onur onun saçlarını karıştırırken…
**
Üstünü değiştirmek için yukarı çıkarken ağabeyinin gelmiş olmasına hala inanamıyordu.
Daha bir yılı yok muydu gelmesi için?
Şaşkınlıktan bunu bile sormayı unutmuştu. Olsun dedi içinden… Ağabeyi buradaydı ya, daha ne isterdi ki?
2 yıldır onunla sadece telefonla konuşmak yetmemişti. Ağabeyi okumak için Fransa’ya gittiğin de, onun yokluğuna alışmak o kadar zor gelmişti ki…
Tatillerde bile çalıştığı için Türkiye’ye gelmemişti. Sevil ağabeyine çok düşkündü. Belki de bu babasının yokluğundan kaynaklanıyordu…
Mutluluğunu biriyle paylaşması gerekiyordu ama Ekrem’i arayamazdı çünkü hala ona olan kızgınlığını unutmuş değildi.
Hızlı hareketlerle üstünü değiştirip, aşağıya indi…
**
Sinirle elinde ki çantayı koltuğa fırlattı. Kahretsin! Tam iki saattir Mete’yi ve Cihan’ı bekliyordu. Kaç kere onları aramıştı ama ikisi de açmıyordu.
Onu kandırmışlardı. Kavradığı bu gerçekle gözlerini sıkıca yumdu. Nasıl Mete’ye güvenebileceğini düşünmüştü ki? Böyle bir hataya nasıl düşmüştü?
Oyuna gelmişti… Onun yüzünde ki alaycı ifadeyi şuan hatırlıyordu Buse… Kapıdan çıkarken yarın için erken kalkmasını ve hazırlanmasını söylemiş, ardından gülümseyip, Cihan’a göz kırpmıştı.
Çökercesine koltuğa oturdu. Belki bunu hak etmişti… Özellikle de dün ona yaptıklarını hatırladığında… Ama yine de kırılmıştı. Burada yalnızdı. Kuzeni ve arkadaşları da sürekli bunu yüzüne vuruyordu.
Yanağından süzülen bir damla yaşı sertçe sildi. Ne olursa olsun güçlü duruşunu bozmayacaktı.
Onlar kimdi ki?
Buse onlara nasıl biri olduğunu gösterecek ve onları pişman edecekti…
Kararlı adımlarla ayağa kalkıp, az önce fırlattığı çantasını koltuğun üzerinden aldı.
Onlar yoksa tek başına gezerdi… Her zaman birilerine ihtiyaç duymak zorunda değildi…
**
Elinde ki kadehi yavaşça masaya bıraktı. Telefon nihayet susmuştu. Gülümsedi alayla.. Birileri onunla bir daha uğraşmaya kalmayacaktı herhalde.
‘’ Eve gidince benim canıma okuyacak.’’ Dedi Cihan endişeli sesiyle.
‘’Hiç sanmıyorum. Benim fikrim olduğunu düşünür.’’
‘’Engel olmadığım için bana kızacak.’’
Cihan’ın tavırları karşısında kahkaha atmamak için kendini zor tuttu Mete.
‘’ Dayak yemekten mi korkuyorsun?’’ dedi alayla.
‘’ Hayır.’’dedi sıkıntıyla Cihan,’’ Hiç susmamasından korkuyorum.’’
Mete’nin ard arda gelen kahkahaları üzerine Cihan da kendini tutamadı.
‘’Ağlanacak halime gülüyorum resmen.’’
‘’İyi ki onunla aynı evde ben yaşamıyorum. Sahi nasıl katlanıyorsun?’’
Cihan derin bir iç çekti. Kuzeni o kadarda kötü değildi. Sadece biraz fazla inatçı ve dik başlıydı ki bu da üvey annesinden kaynaklanıyordu.
‘’Aslında iyi biri… Sadece annesini hiç tanımamış olması onu bu hale getirdi.’’
Şaşkın gözlerini Cihan’a çevirdi. ‘’ Öldü mü annesi?’’ dedi öyle olmamasını dilerken.
‘’Hayır… Babasıyla ayrıldılar. Daha sonra eniştem başka biriyle evlendi. Buse hala ona anne demez. Üç yaşından beri onunla yaşamasına rağmen.’’
‘’Öz annesi nerede peki?’’
Sinirli bir kahkaha attı Cihan. Bunu herkes çok merak ediyordu zaten. ‘’ Bilmiyoruz. Ne arıyor, ne soruyor. Bir kızı olduğunu unutmuş olabileceğini düşünüyorum.’’
İçinde ki anlamsız sızıyı yok etmek için, bardaktaki içkiyi bir kerede kafasına dikti. Bunun sebebini anlamasa da böyle hissetmekten hoşlanmamıştı.
‘’ Haydi.’’ Diyerek seslendi Cihan’a.’’ Burası sıktı, sahile gidelim.’’
**
‘’Öykü’m. Yapma bir tanem.’’ Diyerek kardeşini saçlarından uzak tutmaya çalışsa da başaramıyordu. Öfkeli gözlerle Selin’e baktı. Oda hiç yardım etmeyi düşünüyordu.
‘’ Banane.’’ Diyerek daha çok asıldı saçlarına ağabeyinin Öykü. ‘’ Saçlayın yuyuşak.’’ Dedi tatlı sesiyle.
Gürültülü bir kahkaha attı Ekrem. Öykü’nün huylandığını bildiği için boynundan öptü defalarca. Arada söyleniyordu. ‘’ Yuyuşak he.’’
‘’ Evet, yuyuşak.’’ Derken çığlık atıyordu Öykü. Kahkahaları kesilmiyor, gittikçe sesi yükseliyordu.
‘’ Kıskanıyorum ama.’’ Diyen Mete araya girdi. Öykü birden Ekrem’in kollarından sıyrılıp, Mete’ye doğru koşmaya başladı.
‘’ Seyseyi gelmiş.’’
‘’Ah.’’ Diyerek iç çekti Mete. ‘’Öykü’mün yanında benden böyle bahsetmeyin.’’
Kardeşini kucaklayıp, saçlarını okşadı yavaşça…
‘’ Sadece doğruları konuşuyoruz.’’ Dedi bilmişçe Selin.
‘’ Bücüre katılıyorum.’’
Selin gözlerini öfkeyle kıstı. Yanında duran yastığı alıp, bir an bile tereddüt etmeden Ekrem’e fırlattı.
‘’ Bana bücür deme.’’
‘’Ama öylesin…’’ diyerek atıldı Mete. ‘’ Sadece gerçekleri konuşuyoruz.’’
Odadan kahkaha sesleri yükselirken, anneleri odaya girdi tüm neşesiyle.
‘’ Size harika bir haberim var.’’
Merakla kendine bakan çocuklarına baktı.’’ Uzun zamandır görmediğiniz Selma teyzeniz yarın geliyor.’’
Selin havaya atlayıp çığlık attı. Mete umursamazca omzunu silkip, Öykü ile ilgilenmeye devam etti. Ekrem ise hiçbir tepki vermeden durdu. Bu onun ilgi alanına girmiyordu…
Yorumlarınızı bekliyorum..
Eda~
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 1547
Rep gücü : 1588
Kayıt tarihi : 04/09/10
Nerden : Öğrenipte napcan ?
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON Çarş. Şub. 02, 2011 12:51 am
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ~♥Yaktın Beni En Derinden♥~ Final Bölümü Sayfa 61 SON 
Kişisel İleti
Nerden
