ya bu ayrıLık daha fazLa sürmesn yha.! çoK üzüLüorum..! ama herşeye raqmen yine yine ve yine süper bi böLümdü...=) bu akşam kesinLikLe yb bekLiorum..d.d.d
Bende burdayiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiim Offff, kaderin elleri ne de zor mus .D Simdi yazarsan ançak yarin okuyabilirim çünkü yarin okulum var :/ Sana iyi yazmalar ve UmitRüyalar ...
Telefonda konuştuğumuzda sesinden ve sözlerinden durumu kabullendiğini sanmıştım.Bu yüzden kabul etmiştim ne konuşacaksak evde, yüz yüze konuşmayı..
İşlerin bu duruma geleceğini hiç düşünmemiştim.
Bugün cumartesiydi ve apartman görevlisi izinliydi. Apartmanda oturan çoğu kişi ya boş günlerini dışarıda geçiriyordu ya da daireden gelen gürültüleri umursamıyorlardı.
Kollarımı kendime dolayıp yere çöktüm, ağlamak istiyordum ama yapamıyordum, hissiz gibiydim..İçeriden kırılıp dökülen, devrilen eşyaların sesleri geliyordu.Duymamak için kulaklarımı kapattım,dayanamıyordum.
Gözlerimi de kapattım ve yüzümü dizlerime yasladım..
Telefonum içerideydi, yardım isteyemiyordum. Artık durmalıydı, durmasını istiyordum. Yalnız kalmak istiyordum.
Ondan ve yaptıklarından nefret ediyordum.
‘’Burada bitmemeliydi, duyuyor musun!’’ Sesi duvarda yankılandı. ‘’Biz ayrılmak için fazla iyiydik Sevil. Fazla iyi.’’Muhtemelen duvara atılan ve parçalanan bir şeylerin sesi geldi kulağıma.
‘Git artık’ demek istedim ama sesim çıkmıyordu. ‘Yapma yeterince zarar verdin’ Söyleyemiyordum. Hava ciğerlerimden sökülüp alınmış gibiydi.
Ekrem’den;
Elimi yeniden cebime götürdüm, Sevil’in fularına dokundum. Bu sabah uyandığımda fark etmiştim bu mor fuları dün gitmeden önce düşürdüğünü. Ellerim ona değer değmez, kendi kendime gülümsedim; işte yine hile yapıyordum. Bu fuları Ayçin’e ya da bir başkasına verip Sevil’e ulaşmasını sağlayabilirdim ama hayır ben götürüyordum.
Apartmanın kapısı açıktı; lobide kimse yoktu büyük ihtimal cumartesi olduğu için görevlide izinliydi. Asansöre bindim,4 sayısına basarken ellerim titriyordu.Fuları cebimden çıkardım, düzgünce katladım; belki bir şeylere odaklanırsam heyecanım geçerdi.
Asansörden çıkıp Sevil’in dairesinin kapısına döndüm ve olduğum yerde donakaldım.
Kapı ardına kadar açıktı. Evin görebildiğim kısımları darmadağın olmuştu, ilerleyip içeri girdiğimde fark ettim ki evin tamamı sanki içinden hortum geçmiş gibiydi. Kırık cam ve porselenler, devrilmiş eşyalar arasından geçerken içimi gittikçe büyüyen bir panik dalgası sarmaya başladı. Nerdeydiler? Ne olmuştu da ev bu hale gelmişti?
‘’Sevil!’’ Adımlarım hızlandı. ‘’Ayçin’’
İşte o anda duydum. Yakınımda bir yerlerde kısık sesli, boğuk bir hıçkırık geldi. İçimdeki panik gittikçe büyüyordu. Oturma odasına ve mutfağa baktım ama kimse yoktu; tam yukarı katlara giden merdivene yönelecektim ki yeniden aynı sesi duydum merdivenin yanındaki banyodan geliyordu.
Beyaz kapıyı tıklattım ama cevap yoktu. Kolu çevirmeyi denedim, kilitliydi. Daha sert vurmaya başladım kimse kapıyı açmıyordu, ama içerideki iç çekişler ve hafif sesli hıçkırıklar devam ediyordu.
‘’Ayçin? Sevil?’’ Yanıt yoktu. Omzumu kapıya dayadım, hızla yüklenerek kırmaya çalıştım. Üçüncü denemede kilitten gelen kırılma sesiyle beraber içerideydim.
Ve gördüğüm manzara karşısında kalbim daha büyük bir hızla çarpmaya başladı. Boğazımın kuruduğunu ve nefesimin kesildiğini hissedebiliyordum. Başım dönüyordu.
Sevil yere çökmüş sırtını küvetin kenarına yaslamıştı. Parçalanmış kumaş gibi bir şeyi omzuna geçirmişti ve önden sargılı yumruklarıyla sıkıca tutmuş, göğsüne bastırıyordu. Altındaysa dar bir kot vardı; bacaklarını karnına çekmişti.
Melek yüzünde bomboş bir ifadeyle, bakışlarını karşısındaki duvardan ayırmıyordu. Alnının kenarındaki bir yerden kanlar süzülmüş ve şakağına doğru kırmızı ince bir çizgi oluşturmuştu. Bembeyaz olmuş dudaklarından, nefes almakta zorlanır gibi hırıltılar dökülüyordu.
Onu gördüğüm ilk an kendi yarattığım oyun bitmişti benim için. Onu böylesine kırılmış, perişan, umutsuz bir halde görmek kendimle ilgili tüm kaygılarımı unutturmuştu bana. Artık kendimi ondan uzak tutmam söz konusu bile olamazdı. Bana neye mal olursa olsun umrumda bile değildi, o iyi olmalıydı. Kanadı kırılmış bu melek mutlu olmalıydı.
Kalbinin onarılması için benimkinin milyonlarca parçaya bölünmesi mi gerekiyordu? Hiç beklemeden yüreğimi parçalara bölerdim. Zaten onu gördüğüm an binlerce parçaya ayrılmıştı.
‘’Sevil..’’ Adı dudaklarımdan minik, acı dolu bir fısıltı olarak çıktı. Sanki o ne kadar acı çekse ben daha fazlasını çekiyordum. Yanında dizlerimin üzerine çöktüm ama dokunamadım ona. Onu incitmekten korkuyordum, dokunsam parçalara ayrılacak gibiydi, çok narin çok kırılgan görünüyordu gözlerime.
Hiç tepki vermedi gözlerinde aynı ifadeyle yere bakmaya devam etti. ‘’Sevil bana bak yalvarırım.’’
Adını ikinci duyuşunda kımıldadı, dudakları titredi. Derin titrek bir nefes verdiğini duydum ‘’Ekrem’’
Yaşlar güzel gözlerinden süzülüp yüzünü tutan ellerime aktı. Ani bir hareketle ellerini benimkilerin üzerine koydu. ‘’Lütfen..Bırakma beni..Bırakma.’’ Yalvarır gibiydi ses tonu göğsümdeki yaranın sızladığını hissettim.
‘’Bırakmıyorum.’’
Kollarına baktım. Paçavramsı şey hala omuzlarında duruyor ve kollarını örtüyordu. Gözlerimi onunkilere diktim. ‘’Sorun ne?Yoksa..’’ Bakışlarımı yine kollarına çevirdim teninin üzerinde görebileceğim şeyleri tahmin bile etmek istemiyordum.
Birkaç saniye yüzüme baktı, ardından kumaşı yavaşça çekerek omzundan sıyırdı; yere bıraktı. O anda nefesimin kesilmesinin, gözlerimin bir anda yaşlarla dolmasının ve içimdeki öfkenin artmasının tek sebebi kollarındaki, bileklerindeki ve köprücük kemiğinin yanındaki çizikler, morluklardı.
‘’Bunu kim yaptı?’’
‘’Ozan.’’ Adını söylerken ürperdi, bana daha da yaklaşıp başını omzuma yasladı. Şimdi banyonun zemininde yan yana oturuyorduk.
Ozan. Adı zihnimde yankılandı ve içimdeki yakıcı öfkeyi alevlendirdi. Sevil’e yaptıkları için ona duyduğum kinle görüşüm bulandı, şimdi gidip o adamı öldürmemek için Sevil’e daha da sıkı sarıldım. Dakikalar geçti ve ben yine yanında zaman kavramını yitirdim..
Bir süre sonra elimi çenesinin altına koydum, başını hafifçe kaldırıp yüzüne baktım.
‘’Gidelim mi?’’
Minnetle başını salladı. Üzerimdeki montu çıkarıp dikkatle omuzlarına sardıktan sonra onu kucağıma alıp hızla banyodan çıktım. Sevil yüzünü gömleğime yaslamış, gözlerini sımsıkı kapatmıştı. Bir eliyle de gömleğimin yakasını kavramıştı, sanki beni bırakırsa düşecekmiş gibi..Kaybolup gidecekmiş gibi..
Kendimi tutamadım. İyi hissetmeye ihtiyacı vardı. Benim onu iyi hissettirmeye ihtiyacım vardı. Eğilip dudaklarımı sıcacık alnına dayadım, uzun şefkat dolu bir öpücük kondurdum oraya. Tenine doğru mırıldandım.
‘’Seni bırakmayacağım..’’
tubanur
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 420
Rep gücü : 434
Kayıt tarihi : 22/08/10
Nerden : HERYERDEN
Kişisel İleti : KİMİSİNE GÖRE AŞK ACI ÇEKMEK KİMİSİNE GÖRE MUTLULUK AMA BANA GÖRE AŞK ÖLÜMÜ BİLE GÖZE ALMAKTIR SENİN İÇİN ÖLÜMÜ BİLE GÖZE ALIR AŞKIM SENİ ÇOK AMA ÇOK SEWİYORUM
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Kişisel İleti
Nerden
