Hani insanın yaşamında bazı zamanlar olur ya en tepeye çıkarsın, orada manzara çok güzeldir, her şey inanılamayacak derecede iyi gidiyordur. Sonra ayağın kayar ya da bir taşa takılırsın ve zirve dediğin yerden yuvarlanarak aşağı düşerken aslında hiç zirvede olmamış olmayı dilersin.
İşte bende öyle bir duygunun içinde hapsolup kalmıştım.
Kapı çalındı. Muhtemelen Cihan’dır diye düşündüm ve kapıya doğru yürüdüm.
Kapının ardında duran kişi Sevil’di.
‘’Sevil?’’ Yüzümdeki şaşkınlığı gizleyecek zamanım olmadan bakışlarını yüzüme sabitlemişti. Gözleri, yani o muhteşem gözlerinin içerisinde kırgınlık ve utangaçlığın yüzdüğünü görebiliyordum.
‘’Ben habersiz geldiğim için üzgünüm.’’ Başını öne eğdi. ‘’Ama seninle konuşmazsam çıldıracaktım.’’
‘’İçeri gel..’’ Kapıyı açıp içeri girmesine izin verdim, yanımdan geçerken kolu hafifçe koluma sürtündü. Temastan etkilenmemeye çalışarak ardından gittim.
Salondaki üçlü koltuğa oturdu, yüzünde endişeli bir ifade vardı ve büyük ihtimalle benimde yanına oturmamı bekliyordu. Yapmadım. Onun yerine pencereye doğru ilerledim, camdan dışarı doğru bakmaya başladım.
‘’Bu aralar senden haber alamıyorum.’’ Sesinde suçlamadan çok hayalkırıklığı vardı sanki aramayışım onu kızdırmaktan çok kırmış gibi.. ‘’İyi misin? Her şey yolunda mı?’’
‘’Evet iyiyim.’’ İkinci sorusunu es geçtim. Bir sessizlik oldu daha önceki sessizliklerimize hiç benzemiyordu bu. Huzursuz ve rahatsız ediciydi.
‘’Ben bir şey mi yaptım? Yapmamam gereken, seni kırıp üzecek bir şey?’’ Gittikçe sesi daha umutsuz bir hal aldı. ‘’Ekrem bir hata yaptıysam söyle lütfen. Çizgiyi mi geçtim?’’
Yüzüne bakamıyordum, bakarsam aldığım kararı uygulayamayacağımı, pes edeceğimi biliyordum. Fakat sesinin tonu, olanlardan kendini sorumlu tutuşu kendimden daha da nefret etmeme sebep olmuştu. Her şey benim yüzümdendi, onun değil.
‘’Hayır, sen hiçbir şey yapmadın..’’ Buna inanmasını istiyordum, gerçek buydu.
‘Öyleyse..Neden benden kaçıyorsun?’’
‘’Böylesi en iyisi.’’
‘’Anlamıyorum.’’ Sesi titremişti. ‘’Bu nasıl en iyisi olabilir?’’
‘’Öyle Sevil.’’ Penceredeki belli belirsiz yansımasına baktım. O da benimkine bakıyordu. Gözlerimiz yansımamız üzerinde buluştu.
‘’Sorun güvenememen mi?’’ Ayağa kalktı ama fazla yakınıma gelmedi, hala bir metre kadar yakınımda duruyordu. ‘’Neden bu ise bana güvenmeni istemiyorum Ekrem,senden hiçbir şey istemiyorum yalnızca..Arkadaş olabiliriz.’’
Ona döndüm benim gibi değmeyecek biri için fedakarlık yapmaya bu kadar hazır oluşu karşısında hiç hakkım olmamasına rağmen öfkelenmiştim. ‘’Peki ne olacak? Sen güvenemediğin arkadaşı ne yapacaksın? Sürekli kendinden ödün vererek yaşayamasın Sevil.’’
‘’Buna sen mi karar vereceksin?’’ Adım adım yaklaştı bana aramızda çok az mesafe kalmıştı ama o bunun farkında değil gibiydi.
Teklif öylesine cazip öylesine güzeldi ki..Ama kendimi biliyordum,bir süre sonra arkadaşlık yetmeyecekti bana ve daha fazlasını isteyecektim. Bağlanacaktım. Şimdi bir kavganın ortasında olduğumuz anda bile onu öpmeyi, kollarıma almayı bu denli isterken nasıl ondan uzak tutabilirdim ki kendimi?
‘’Evet ben vereceğim.’’ Kim bilir ne kadar küstah görünüyordum dışarıdan. ‘’Senin güvenebileceğin ve sana güvenebilecek insanlarla olman lazım.Benim gibi kırık dökük,hiçbir ilişkiyi doğru dürüst yürütmeyen..Uğraşmana değmeyecek biriyle değil..’’
‘’Uğraşmama değmeyecek mi? Kendini gerçekten böyle mi görüyorsun Ekrem?’’ Ellerini göğsünde kavuşturduğunda üzerlerindeki bandajı fark etmiştim. Her ikisinde de vardı.
O an ne konuştuğumuzu, ne hakkında tartıştığımızı bile unuttum. Ellerini kendiminkilerin içine aldım ve sargılara baktım. Fısıldadım. ‘’Ne oldu?’’
‘’Hiçbir şey’’ Ellerini çekti bu davranışı karşısında hem canım yandı hem de rahatladım.’’Ekrem ben senin uğraşmaya değmeyecek biri olduğunu düşünmüyorum. Tam tersine yanında olmak ve korkularınla yüzleşirken yanında olmak istiyorum. Bana izin vermeyecek misin?
‘’Sevil..Yapamam.’’
Başını salladı ve ben ikna olduğunu sandım. Pes ediyordu.
Yanılmıştım.
‘’Öyleyse izin istemeyeceğim.’’ Konuşurken tam gözlerimin içine baktı. ‘’Beni iste ya da isteme ben burada olacağım. Gitsem iyi olacak.’’ Arkasını döndü.O an fark ettim aslında gitmesini hiç istemiyordum..
‘’Seni..Bırakayım mı?’’
‘’Arabamla geldim.’’ Son bir kez bana döndü kararlı ve biraz kırgın bir bakış attı. Ve bir dakika kadar sonra evin kapısının yavaşça kapatıldığını duydum.
Yanında olmak istiyordum. Çünkü onun tüm çabalarımı hak edecek kadar inanılmaz bir kişiliği olduğunu biliyordum. Onu yalnızca güvenmekten ve bağlanmaktan korktuğu için öylece bırakamazdım.
Kapıyı ardımdan çarparak kapattım, o anda cebimde titreyen telefonu arayanın kim olduğuna bakmadan yanıtladım.
‘’Sevil sonunda.’’ Karşı taraftan gelen heyecanlı sesi ilk başta çıkaramadım sonra kim olduğunu anladım. ‘’Yarın seninle konuşabilir miyim? Lütfen. Yüz yüze. İstersen bu son konuşma olur ve beni bir daha görmezsin ama seninle yüz yüze konuşmama izin ver.’’
‘’Ozan. Bunun son olacağına söz verir misin?’’
‘’Eğer konuştuktan sonra hala böyle düşünüyorsan..Evet.’’
Merak etme öyle düşüneceğim. ‘’Öyleyse, tamam.’’
Keşke kabul etmeseydim. Neler olacağını tahmin bile edemezdim.
perikız
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 733
Rep gücü : 730
Kayıt tarihi : 11/10/10
Nerden : bulamayacağın bir yerden
Kişisel İleti : ÖlÜm ÖnCeSi BiR yOrGuNlUk VaR gÖzLeRiMdE...GöLgEm BiLe BoĞmAk İçİn FıRsAt KoLlUyOr....
Teşekkür ederim bilmiyorum daha yazmadım kesin birşey söylemek istemem bugün dizimde var zamanım olursa aklıma birşeyler gelirse yazarım Söz vermeyim.Belli olmaz =)
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Kişisel İleti
Nerden
