‘’Ekrem’’ Fincanını indirip bana soru sorarcasına baktı. ‘’Kaşına ne oldu?’’
‘’Umm.’’ Sanki bu konunun açılmasını hiç istemiyormuş gibi çatalını tabağın içinde döndürdü. ‘’Yalan mı söylememi istersin doğruyu mu?’’
‘’Doğru, lütfen.’’
‘’Ozan’ı bulmaya gittiğimde oldu.’’
Sözleri üzerine çatalımı masaya düşürdüm. ‘’Ne!’’ Bunu yaptığına inanamıyordum; onu bulmuş ve onunla..Dövüşmüş müydü? Ne yapmaya çalışıyordu? Zarar görebilirdi!
‘’Sen..Nasıl?’’ Yerimden fırlayıp yanına gittim ve yarasının olduğunu bildiğim yere dokundum. ‘’Bunu nasıl yaparsın? O delirmiş gibiydi, bana yaptıklarını bile bile nasıl gittin yanına?’’
Kaşının üzerindeki elimi bileğimden tuttu ve gözlerime baktı. Mavinin içinde adeta alevler vardı. ‘’Zaten sana yaptıklarını bildiğim için gittim Sevil. Yanına kalmasına izin veremezdim.’’
Başımı iki yana salladım. ‘’Ya sana bir şey olsaydı?’’
Yüzünden umursamaz bir gülüş geçip gitti; sanki onun acı çekmesi pek de önemli değilmiş gibi.. ‘’Ama olmadı. Olsaydı da fark etmezdi.Onu bulup yaptıklarını ödetmeden rahat edemezdim.’’
Ona inatla karşı çıkmak istedim ama o sırada kapı çalınca buna vaktim olmadı. Sinirli bir biçimde sandalyeme geri döndüm, o ise sırıtarak kapıyı açmaya gitti. Birkaç saniye sonra holde sesler duyulmaya başladı, içlerinden birinin Cihan olduğunu fark ettiğim için ben de mutfaktan çıkıp yanlarına gittim.
‘’Normalde insanlar gelmeden önce haber verirler.’’ Ekrem dalga geçercesine Cihan’a bakıyordu.
‘’Üçümüzde pek normal olmadığımızdan sorun yok.’’ Cihan’ın yanında duran kahverengi saçlı ve bana nedense Ekrem’i anımsatan bir havaya sahip olan adam gözlerini devirdi. O anda benle göz göze geldi. ‘’Merhaba?’’
‘’Merhaba.’’
Ekrem gülümseyerek bizi tanıştırdı. ‘’Sevil bu Emir .Emir bu Sevil.’’ Elimi uzattım ve tokalaştık. ‘’Cihan ile benim çocukluktan arkadaşımız.’’
‘’Tanıştığıma memnun oldum.’’
‘’Bende.’’ Emir sevecen bir gülümsemeyle bir bana bir Ekrem’e baktı. Yüz hatlarında çocuksu bir şeyler vardı; aynı Cihan gibi onunla da anlaşabileceğimi düşündüm o anda.
Sonra Cihan’a döndüm ve sarıldım. ‘’Naber koca adam?’’
Bu benim Cihan’a taktığım bir isimdi. Cihan bunu duyunca güçlü bir kahkaha attı ve o da bana sarıldı. ‘’İyiyim Sevil.’’ Geri çekildi ve yüzünde muzur bir ifadeyle bana baktı. ‘’Sen burada ne yapıyorsun?’’ Bakışları kıyafetimde dolaşınca anladım ki, üzerimdekiler pekte ziyarete gelmiş birinin giyeceği türden şeyler değildi.
Salona doğru yürürken Ekrem Cihan’a uyaran bir bakış attı. ‘’Ekrem hikayeyi sen anlatmak ister misin? Bende Ayçin’i arayıp düzgün bir şeyler getirmesini isteyeceğim giymem için.’’
‘’Çoktan getirdi bile yatağın yanındaki sırt çantasında.’’ Elini sırtıma koyup beni merdivenlere götürdü.Emir ve Cihan şaşkın bakışlarla birbirine bakarak salona girince Ekrem bana özür dilercesine baktı.
‘’Cihan’ın patavatsızlığı için özür dilerim.’’
‘’Saçmalama hiç bir şey bilmiyor böyle bir tepki vermesi normal.’’ Yukarıyı işaret ettim. ‘’Ben giyinip geliyorum.’’
Ayçin’in getirdiği çantadan kendime uygun bir kıyafet bulmak çok zor oldu, elbise ve eteklerin arasında bir tane bile kot pantolon göremediğim için mecburen dizlerime kadar gelen kot bir etek, boğazlı siyah bir kazak giymek zorunda kaldım.
Kazağın uzun kolları morlukları kapadığı için kendimi daha iyi hissetmiştim. O sırada ellerime bakınca bir şey fark ettim; sargılarımın değiştirilmesi gerekiyordu çünkü yıpranmış ve gevşemişlerdi.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Kişisel İleti
Nerden
