Ayçin Sevil’in uyuduğu oturma odasının kapısını kapattı, sinirini nereden çıkaracağını bilemez bir halde benim yanıma geldi. ‘’Ekrem sakin ol.’’ Yüzünde duyduğu güçlü mutsuzluğun yansıması vardı.
‘’Sakin mi olayım?’’ Sesimi kontrol altında tutmakta zorlanıyordum. ‘’Evin halini anlatmadım mı sana? Sevil’in halini görmedin mi? Kollarında ve omuzlarında morluklar var, alnı kanıyor, perişan olmuş ve bana hala sakin olmamı mı söylüyorsun?’’ Sözcükler ağzımdan adeta patlayarak çıkıyordu.
Gözleri dolu dolu olmuştu. ‘’Ozan’ın ona böyle bir şey yaptığına inanamıyorum.’’ Başını iki yana salladı.
‘’Ama yapmış.’’ Ayaklarımı yere vurdum, vücudumda biriken nefreti ve enerjiyi bir biçimde atmam gerekiyordu. ‘’Ve cezasını da çekecek. Yalnızca adresini ver bana.’’
Ayçin’in gözleri korkuyla büyüdü. ‘’Saçmalıyorsun. Yaptıklarını görmüyor musun Ekrem, o adam delirmiş!’’
‘’Eğer o delirdiyse, beni daha çok delirtti.’’ Sevil’in banyodaki hali her aklıma geldiğinde tüylerim diken diken oluyordu. Kız kardeşimin gözlerine bakarken sinirden titriyordum, ellerimi yumruk yapmıştım. ‘’Yalnızca onu nerede bulabileceğimi söyle.’’
‘’Hayır.’’
‘’Ayçin!’’ Dişlerimi birbirine sürttüm. ‘’Bana şu pisliğin adresini ver.’’ Zangır zangır titriyordum, hayatımda ilk defa böylesine salt bir öfkenin esiri olmuştum. ‘’Ayçin sana yalvarıyorum.’’
Birkaç saniye yüzüme baktı, ardından pes edip adresi telefonuma kaydetmeyi önerdi. O bunu yaparken bende sabırsız bir biçimde yanında bekledim. Telefonu bana geri verdiğinde yüzünde ciddi bir ifade vardı. ‘’Ekrem.’’
‘’Ayçin, rahatla.’’ Montumu ve ayakkabılarımı giyerken gözlerim Sevil’in uyuduğunu bildiğim odaya kaydı. ‘’Onun duş almasını, temiz kıyafetler giymesini sağla. İlaçların nerede durduğunu biliyorsun; ben alnındaki yaraya pansuman yaptım ama başka bir şeye ihtiyacınız olursa almaktan çekinme.’’ Yanağına dokundum. ‘’Ve benim için endişelenme. İyi olacağım.’’
On beş dakika kadar sonra Ayçin’in verdiği adresteydim, arabadan inmiştim. Hava buz gibiydi, her nefes verdiğimde küçük bir duman bulutu dudaklarımdan çıkıp karışıyordu havaya. Saat sekize geliyordu, hava kararmıştı, gökyüzü bulutluydu.
Apartman görevlisi olduğunu düşündüğüm, orta yaşlı bir adam yanıma geldi ve meraklı bir ifadeyle sordu. ‘’Kime bakmıştınız?’’
‘’Ozan’’
Soyadını bilmemem çok kötüydü ama adam bu detaya takılmamış görünüyordu. Yüzünü buruşturarak konuştu. ‘’Ozan Ateş? O bu saatlerde evinde olmaz, büyük ihtimal iki sokak aşağıdaki bara gitmiştir.Adı neydi..’’ Düşünürken parmağını çenesine vurdu. ‘’Caprisse’’
Barın adını duyunca içimdeki vahşi canavar keyifle homurdandı. Caprisse. Ozan’la işim bittiğinde sendeleyecek durumda bile olmayacaktı. ‘’Teşekkürler.’’
Barın kapısına vardığımda buranın öyle çok pahalı bir yer olmadığı kanaatine vardım. Daha çok serseri tiplerin takıldığı, bodrum katından bozma barlardan biriydi; tabelası neredeyse pas tutmuştu. Bara girdiğimde saatin daha erken olması dolayısıyla çok kişinin içeride bulunmaması karşısında rahatladım.
Bara yaklaştım, sandalyelerden birinin yanında durup barmene baktım. ‘’Ozan Ateş burada mı?’’
Barmen başını salladı. ‘’İşte şuradaki.’’ Barmenin gösterdiği yöne döndüm, işaret ettiği kişiye baktım. Ozan kumral saçlı, alnı büyük, benden yaklaşık 15 santim kadar kısaydı, yapılı olduğu söylenemezdi. Daha zor bir hedef beklerdim, benim için fazla kolay olacaktı.
Ozan’a doğru yürüdüm, tam arkasında durup omzuna dokundum. Konuştuğu serseri arkadaşlarından biri şaşkınca bana baktı ama aldırmadım. ‘’Hey.’’ Ozan bana döndü, yüzünde umursamaz bir ifade vardı. O ifadeyle beraber derisini yüzmek istedim o an tam çenesine hızlı ve sert bir yumruk indirdim.
Sandalyesinden düşüp aynı hızla geri kalkarken yüzünde şoka benzer bir ifade vardı. ‘’Senin derdin ne?’’
‘’Dur bir düşüneyim.’’ Sesim istediğimden yüksek çıkmıştı. ‘’Sen olabilir misin mesela?’’
Ona doğru atıldım ve burnuna bir yumruk daha attım. Arkaya doğru sendeledi, ardından o da saldırmaya başladı. İki kişinin bizi ayırmaya çalıştığını hissedebiliyordum ama durmak gibi bir niyetim yoktu.
‘’Durun artık.’’ Beni tutan adam kulağımın dibinde kükredi. ‘’Ya da dışarı atılırsınız.’’
Birkaç dakika içinde dışarıdaydık, Ozan’ı barın duvarına ittim ve tükürürcesine bağırdım. ‘’Sevil’e vururken kolaydı değil mi? Aynı şeyleri bana da yapmayı denesene!’’ Hırsım, öfkem ve nefretim geçmek bilmiyordu. Eğer sonunda hapse atılacağımı bilmesem onu hemen orada öldürebilirdim. Gömleğinin yakasından tutup kaldırıma yapıştırdım onu, yüzüne attığım her yumrukla daha fazla sinirleniyormuş gibi hissediyordum. ‘’Neden yaptın bunu ona.’’
‘’Öfkeme..Engel..’’ Başını yana çevirip tükürdü, kanla karışık bir sıvı döküldü ağzından. ‘’Olamadım.’’ Sözleri yalnızca beni daha da hırslandırıyordu.
‘’Peki ben öfkeme hakim olamazsam ne olur biliyor musun? Seni hemen şimdi gebertirim.’’ Bunu kanıtlamak istercesine karnına dizimle vurdum. ‘’ O kızın yanına bir daha yaklaşırsan bundan çok daha kötüsünü yaparım. Beni duydun mu?’’
Kanlar içindeki yüzünden anladığına dair ifade geçti. Başını evet anlamında salladı, ama hiçbir şey söylemedi, zaten halinin kaldığını sanmıyordum. Ayağa kalkıp kaşımdan akan kanı elimin tersiyle sildim, Ozan’ın dizlerine doğru son bir tekme daha salladım. O acıyla bacaklarını kendisine doğru çekerken içimdeki canavar zafer nidaları atıyordu.
Arkamı dönüp arabama doğru yürürken tek yapmak istediğim yeniden Sevil’i görmekti. Ancak o, daha demin gösterdiğim, hiçte insancıl olmayan davranışlarımı unutturup yeniden kendim gibi hissettirebilirdi, emindim..
Helal olsun Ekrem .D Bundan sonra Ozan Seville yaklastigini hiç sanmam ! Gerçekten bu bölüm baya bi öfkeli geçti :D Yeni bölümü bekliyoruuuuuuuuuuuuuum Iyi yazmalaaaaaar
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Nerden
Kişisel İleti
