Ekrem’in anneannesinin sesini hayal meyal duydum. ‘’Sevil, iyi misin hayatım? Rengin bembeyaz oldu?’’
‘’Sevil?’’ Ekrem’in endişeli sesini duyunca başımı kaldırdım gülümsemeye çalıştım.
‘’Ben iyiyim.’’ Bakışlarımı kaçırıp Ecrin’e odaklandım. Başı hafifçe öne düşmüştü, bugünün yorgunluğundan olsa gerek, uyukluyordu.. ‘’Ecrin uyuyakalmış, siz devam edin, ben onu odasına çıkarayım.’’ Hızla yerimden kalktım, Ecrin’i kollarıma aldım ve bir kez bile arkama bakmadan merdivenlere yöneldim.
Dikkatle onu yatağına yatırıp üzerini örttüm, saçlarını okşadım ve alnına bir öpücük kondurdum. Uyurken çok masumdu, çok huzurluydu. Ben de onun gibi tasasız bir biçimde uyumayı, içimde yanan kıskançlığı söküp atabilmeyi isterdim ama yapamıyordum.
Yeniden aşağıya indim ama bu kez salonun önünden geçmedim, onun yerine arka bahçeye açılan kapının olduğu mutfağa gitmek üzere uzun bir koridora girdim. O sırada koridordaki banyodan Nisa çıktı, yüzünde kendinden hoşnut, kibirli ve özgüvenli bir ifade vardı.
‘’Sevil.’’ Dudaklarını büzerek konuşuyordu. ‘’İyi misin hayatım? Rengin solmuş gibi geldi de biraz bana.’’
‘’İyiyim.’’ Yanından geçmek için bir hamle ama omzumdan sertçe tutup gitmemi engelledi.
‘’Biliyorsun değil mi, Ekrem kadınlarla sadece gönül eğlendirir?’’ Dudakları alaycı bir gülüşle kıvrıldı. ‘’Kalıcı olabilmek için masum kızı oynamak yetmez, tam tersine dişli olmak gerekir.’’ Kaşlarını havaya kaldırdı. ‘’Bilmem anlatabildim mi?’’
Dediklerinin doğru olmadığına inanmak için çabaladım. ‘’Bitti mi?’’
Cevap vermedim; sadece koridorun sonundaki hole, ardından mutfağa koşmamaya çalışarak gittim ve dışarı çıktım. İçeri gitmektense mutfakta oturup Cenker’le konuşmayı tercih eden Ayçin ile televizyondan maç izleyen Cihan’a biraz dolaşacağımı aceleyle söyledikten ve üzerime çokta kalın olmayan bir sweatshirt aldıktan sonra, elbette.
Hava şubatın sonlarında olması gerektiği gibiydi. Bulutlu ve bir saat öncesinden iki kat daha soğuk. Sweatimi giyip villanın büyük demir kapısını giyip açtım, kendimi dışarı attım.
Normalde böyle bir şey asla yapmazdım, beni üzen, korkutan, canımı yakan olaylardan kaçmazdım. Üzerine gider, sorunu halledene kadar durmazdım. Fakat eski sorunlarımdan hiçbiri, daha önce yakınından bile geçmediğim kıskançlık ile ilgili değildi. Ve ben de bu yüzden kaçmayı seçmiştim; bu duyguyla nasıl baş edilir gerçekten bilmiyordum..
‘’Lanet olsun!’’ Yerdeki bir taşa tekme attım, evde dökmeye cesaret edemediğim yaşlar gözlerimden akmak üzereydi. Adımlarım hızlandı, yumruklarımı gözlerime bastırıp ağlamamak için kendimi tuttum.
Ne kadar zamandır yürüdüm bilmiyordum ama bir süre sonra yağmur yağmaya başlamıştı. Kapüşonumu başıma geçirdim; o anda daha kalın bir şeyler giymediğime pişman oldum çünkü damlalar sweatime işlemekle kalmıyor, içimdeki bluzu da ıslatıyordu.
‘’Sevil!’’ Adımı telaffuz eden kişinin kim olduğunu bildiğim için sanki duymamış gibi yapıp yoluma devam ettim. Şuan onunla yüzleşemezdim. Yaptığım şapşalca davranış için doğru dürüst bir açıklamam dahi yoktu.
Arkamda adımlarının hızlandığını, ayakları yere çarptıkça çıkan sesleri duydum. ‘’Sevil!’’ Ekrem kolumdan tuttu ve daha ileri gitmemi engelleyip beni kendine doğru çevirdi.
Ona doğru dürüst bakmadan mırıldandım. ‘’Ne oldu?’’
Sanki sorumun cevabı dünyadaki en bariz şeymiş gibi, rahatlamış bir sesle cevapladı. ‘’Seni merak ettim.’’ Başını hafifçe yana eğdi. ‘’Neden bu yağmurda dışarıdasın?’’
‘’Sen neden dışarıdasın?’’ Soruya soruyla cevap veriyordum. Harika. Yüzüne bakmadım, bakışlarımı kalın montunun üzerinde sabitlemiştim.
Gözlerini devirdiğinden eminim. ‘’ Seni aramaya çıktım.’’ Çenemi kavrayıp beni kendisine bakmaya zorladı. ‘’ Dudakların bembeyaz, sırılsıklamsın.’’ Parmakları dudağımın üstünde, dokundukları yerleri yakarcasına dolaştılar. O soğukta bile. ‘’Donuyor olmalısın montumu-‘’
‘’Gerek yok, ben iyiyim.’’ Ona sinirli olmak için hiçbir sebebimin olmadığını biliyordum ama kendime engel olamıyordum.
Kıskançlığın bir başka yanını da öğrenmiştim; zihninin gerisine ittiklerini ortaya çıkarıyordu..
‘’Saçmalama.’’ Sesi şaşkınlıkla kırılmışlığın bir karışımıydı. ‘’ Sevil, ne oldu? Sorun ne?’’
‘’Sorun falan yok.’’ Sorunları nasıl söyleyebilirdim ki? Kıskançlığın beni yiyip bitirdiğini, hiçbir kızın ona yaklaşmasını istemediğimi söylemeye ne hakkım vardı? O benim sevgilim değildi, bana karşı hiçbir sorumluluğu yoktu.
Benim değildi.
Ve belki de hiç olmayacaktı..
Elbette bana inanmamıştı. ‘’Öyleyse neden ilk seslendiğimde beni duymamış gibi yaptın?’’ Yağmur damlaları saçlarından ve yüzünden akarken, sırılsıklam olmuşken bile muhteşem görünüyordu. Mavi gözleri yağmurda griye daha fazla yaklaşmıştı.
‘’Seni.. Duymadım!’’ Sesim gittikçe yükseliyordu.
‘’Ya evet! ‘’ Sabrı taşıyormuş gibiydi. ‘’Peki o zaman şuna da cevap ver; neden bu yağmurda tek başına dışarıdasın?’’ Gözleri alev alev yanıyor, adeta benimkileri delip geçiyorlardı.
‘’Hava almaya çıkmıştım ve yağmur bastırdı!’’ Artık bağırıyordum. ‘’Tamam mı?’’
‘’Eve geri dönmeme sebebini öğrenebilir miyim?’’ Beni köşeye sıkıştırdığını biliyor olmalıydı; sesi yüksek ve kendinden emindi.
Aslında ben de emindim herhangi bir cevap veremeyeceğimden. Başımı vermek istediğim cevaplardan utanarak eğeceğimden. Bu konunun daha sonra hiç açılmamak üzere kapanıp gideceğinden.
Gözde!! Kendini aştın!! Çok çok çok güzel!! Bayıldım! Lütfen kısada olsa bir bölüm! Lütfen azıcık bi şey yazsan? Doyamadım okumaya yaa!!! Kırma bizi kendini çokta zorlama kısa bişey =) =) Masum bir istek =) Devam
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [46.Bölüm Sayfa 76] 
Nerden
Kişisel İleti
