Ayçin'in doğum günü partisinde herkes halinden memnun herkes mutlu görünüyordu.
Peki ya öyle miydi? Hayır... Sevil ve Ekrem'in içi adeta kan ağlıyordu. Zaman geçmiş gece olmuştu.
Herkes çifter çifter sahneye çıkıp karaoke yapıyordu. Ayçin - Cenker, Nisanur - Doğan, Zeynep - Neşet çıkmıştı.
Bir sonra ki çiftin kim olacağı Sevil'e bağlıydı. Cihan'la mı Ekrem'le mi söyleyecekti?
Cihan'ı seçmek istedi, ama Cihan belki barışmaları için fırsat olur diye düşünerek "hayır" dedi.
Ekrem&Sevil sahneye çıktı.

Ekrem: Memnun değilsin herhalde.
Sevil: Neyden?
Ekrem: Benimle şarkı söylemekten. Zaten sevmediğin biriyle şarkı söylerken niye memnun olasın ki? Sevmiyorsun değil mi beni hiç sevmedin?
Sevil: Ekrem…

Acıyan gözlerle bakıyordu Sevil. Ama sadece ona değil, ikisine de. Tam doğruyu söyleyecekti “seviyorum” diyecekti ki; müzik müsaade etmedi. Model-Değmesin Ellerimiz çalıyordu.

Sevil:
Ah ne zormuş bitsin demek
Hala severken seni
Ekrem:
Dudaklarını öpmemek
Bir yabancı gibi
Sevil:
Bilirsin ayrılık konusunda
İyi değiliz ikimiz de
Ekrem:
Bir kıvılcım yeterdi her zaman
Koşup geri dönmemize
Ekrem&Sevil:
Değmesin ellerimiz
Buluşmasın bu gözler
Yine erir gideriz
Unutulur yeminler
Biz hiç beceremedik
Sevmeyi de terk etmeyi de
Ekrem:
Aşk kokan dudakların
Karşısında direnmeyi de
İşte bir kez daha
Durup karşında
Belki de son defa
Soruyorum sana
Bitti mi hikayemiz?
Bu ne biçim son böyle?
Değmez miydi sevgimiz
Savaşıp direnmeye?

Şarkıyı bitiremediler, Ekrem bunları söyledikten sonra Sevil’e baktı, Sevil Ekrem’in gözlerinde ki hüznü görünce sahneden indi, daha fazla devam edemedi. Koşar adımlarla dışarı çıktı, Cihan’da peşinden. Herkes şaşkındı. Ayçin havayı dağıtmak istermiş gibi konuşmaya başladı.

Ayçin: Ay, ne güzel söylediler değil mi Cenker?
Cenker: Evet öyle, şey aynı senin gibi?

Ayçin utanarak baktı Cenker’e.

Doğan: Bravo! Bravo! Ne güzeldi değil mi Nisanur?
Nisanur: Evet çok güzeldi.
Doğan: Sen çok iyisin Nisanur.
Nisanur: Sağ ol sende.
Doğan: Sen de.
Nisanur: Sende.
Doğan: Sen.. Aman çok uzadı, bir şeyler içsene. (:


Cihan bir an gecenin karanlığında Sevil’i kaybedeceğini sandı, ama yetişti.

Cihan: Sevil, Sevil neyin var?
Sevil: Yapamıyorum Cihan, ona yalan söylememek için ondan kaçarken acı çekiyorum.
Cihan: Farkındayım.

Sevil’in yüzünü avcunun içine aldı Cihan. Ona doğru çevirdi ve gözyaşlarını sildi.

Cihan: Ne olur üzme kendini, kaçmaktan yorulduysan anlat ona her şeyi.
Sevil: Yapamam, anlatırsam hayatı mahvolur. Babası olan adamı Recep amcası bilip partiye getirmiş bir de.
Cihan: Gerçekleri öğrenmek hakkı değil mi?
Sevil: Hakkı, herkesten çok onun hakkı.
Cihan: Söyle o zaman.
Sevil: Yapamam dedim ya, onun gözlerimin önünde benim yüzümden üzülmesine izin verememem.
Cihan: Onu üzen sen değilsin ki, ailesi...
Sevil: Bu gerçeği ondan saklayanlardan biri de benim ama.

Yeniden ağlamaya başladı, bu kez daha güçlü ağlıyordu. Cihan ona sarıldı.

Cihan: Üzülme, ben hep yanındayım.
Sevil: İyi ki varsın.

Cihan onu daha sıkı sardı ve saçlarından öptü, Sevil’e göre teselli için, dostça bir şeydi bu. Cihan’a göreyse içinde gizlediği, kaçtığı o duygunun dışa vurumu.
İkisi de bir nebze huzuru bulmuşlardı aslında. Gecenin karanlığında, onları uzaktan izleyen, tam net olmasa bile Cihan’ın Sevil’i öptüğüne şahit olan, dilinden şu sözlerin çıkmasına engel olamayan Ekrem'den habersiz “bitti mi hikayemiz?”