Sevil:Ekreem.
Ekrem: Hıı?
Sevil: İndir artık beni aşağıya.

Ekrem Sevil'i kucağından indirdi, elini tuttu.

Ekrem: Sen mızıkçılık yapıyorsun ama.
Sevil: Ne mızıkçılığı?

Ekrem en muzur ifadesini takındı.

Ekrem: Ben buraya barışalım diye geliyorum sen izin vermiyorsun.
Sevil: E barıştık ya Ekrem.
Ekrem: Biraz daha öyle kalsak daha çok barışırdık ama.
Sevil: Olmaz efendim, hem daha gidip valizimi hazırlayacağım. İlk otobüse yetişelim.
Ekrem: Birincisi ben arkadaşımdan arabasını ödünç alıp geldim, onunla döneceğiz. İkincisi sen de dünden hazırmışsın dönmeye.
Sevil: Hiç gelmek istemedim ki.
Ekrem: Niye geldin öyleyse?
Sevil: Senin yüzünden aptal, bana inanmadın, gittin o Zeynep'le gezdin dolandın.
Ekrem:Kötü bir kız değil aslında, iyi yani.
Sevil: Yaa öyle mi git o zaman onun yanına.
Ekrem: Aman da aman benim capon balığım beni kıskanır mıyış?
Sevil: Yok canım ne kıskanacağım ben seni, sadece o kıza iyi demen sinirimi bozdu.
Ekrem: Hadi hadi bal gibi kıskandın işte.
Sevil: Ya hayır.
Ekrem: Kıskandın.
Sevil:Eve kıskandım, kıskanıyorum seni.
Ekrem: Bi daha desene be, çok hoşuma gitti.
Sevil: Ekreeem!
Ekrem: Amanın dedem mi geldi?
Sevil: Ne dedesi ya?
Ekrem: Kızım ne bağırıyorsun öyle dedem geldi sandım.

Sevil'i kendine çekti.

Ekrem: Seni öyle çok seviyorum ki hissedemeyeceğin kadar çok.

Sevil utangaç tavrıyla, kısık sesiyle karşılık verdi.

Sevil: Ben seni daha çok seviyorum.
Ekrem: Duyamadım.
Sevil: Ya Ekrem yapma.
Ekrem: Ne yapma, çok sessiz söyledin duyamadım. Biraz daha sesli yeniden alıyoruz. Again again.

Aslında duymuştu, ama Sevil'in bunu söylemesi hoşuna gidiyordu, tekrar söyletmeye çalışıyordu.

Sevil: Ben seni daha çok seviyorum.
Ekrem: Hadi ordan canım, ben seni her hücremle seviyorum.
Sevil: Sen kaç hücren olduğunu biliyor muydun?
Ekrem: Hakaret mi ettin sen şimdi bana?
Sevil: Sanırım.
Ekrem: Demek sanırım ha?

Sevil'i aldı ve yeniden havaya kaldırdı.

Sevil: Ya Ekrem indir.
Ekrem: Bana hakaret etmişsin sanırım.
Sevil: Tamam tamam özür dilerim sen çok zekisin, çok akıllısın.
Ekrem: Ha şöyle yola geliniz Sevil hanım. Dönelim mi artık?
Sevil: Tamam.

Bunu çok şeker bir şekilde söylemişti.

Ekrem: Sen ne tatlı şeysin öyle? Seni bizim eve götürsem gelir misin?
Sevil: Reklamlara geçiş yapma istersen.
Ekrem: İstanbul'a götürse gelir misin? Tabii sen böyle ev deyince yanlış anladın. Reklamın formatı gereği o.
Sevil: Ekrem.
Ekrem: Tamam tamam sustum.

Eve geldiler Sevil eşyalarını aldı ve yola çıktılar. Yol boyunca konuştular. Birbirlerine her şeyi anlattılar. Ama Sevil'in anlatmadığı bir şey vardı. Ekrem'in babası...

Öğlene doğru İstanbul'a vardılar.

Sevil: Eve gitmek istemiyorum.
Ekrem: Neden bir sorun mu var?
Sevil: Yok da olabilir, annem şimdi başlar "madem gittin niye döndün, madem dönecektin neden hep orada kalıcam dedin"diye.
Ekrem: Tamam o zaman nereye gidelim?
Sevil: Neşet hoca bugün dersi öğleden sonra yapacaktı. Derse gideriz.
Ekrem: Daha çok var. Acıktın mı sen?
Sevil: Biraz.
Ekrem: Valla ben çok acıktım, gidip karnımızı doyuralım sonra geliriz.
Sevil: Tamam.
Ekrem: Geçen gün gittiğimiz yere gidelim mi?
Sevil: Ekrem orası çok pahalıdır.
Ekrem: N'olacak ya? Hem baktık çok pahalı oldu, ben arar Recep amcaya söylerim. Yapar bi güzellik.
Sevil: Peki.

Restorana gittiler. Biraz yedikten sonra, denizi izlemeye daldı Sevil. Sonra gözünden bir damla yaş geldi. Ekrem bunu hemen fark etti, yanına gitti ve sarıldı.

Ekrem: Hışş. N'oldu? Neden ağlıyorsun?
Sevil: Ekrem, n'olursa olsun beni bırakmayacağına söz verir misin?
Ekrem: Elbette n'olursa olsun seni bırakmayacağım. Söz veriyorum. Sen de söz ver.
Sevil: Söz veriyorum seni asla bırakmayacağım.

Gelecek birkaç saatin ne getireceğini bilmeden verilen sözlerdi bunlar...