Restorana gittiler. Biraz yedikten sonra, denizi izlemeye daldı Sevil. Sonra gözünden bir damla yaş geldi. Ekrem bunu hemen fark etti, yanına gitti ve sarıldı.

Ekrem: Hışş. N'oldu? Neden ağlıyorsun?
Sevil: Ekrem, n'olursa olsun beni bırakmayacağına söz verir misin?
Ekrem: Elbette n'olursa olsun seni bırakmayacağım. Söz veriyorum. Sen de söz ver.
Sevil: Söz veriyorum seni asla bırakmayacağım.

Gelecek birkaç saatin ne getireceğini bilmeden verilen sözlerdi bunlar...
Ekrem ve Sevil biraz daha orada oturdular. Sonra kalktılar.Arabaya doğru giderken elleri sımsıkı kenetlenmişti, hiç bırakmayacak gibi...
Arabaya binip Neşet'in evine geldiler.

Ekrem: Ben şu otoyu bırakıp geleyim?
Sevil: Neyi?
Ekrem: Totoyu. Tövbe tövbe arabayı. Hani otomotiv sanayii ürünü olduğu için oto da diyebiliyoruz biz.
Sevil: Tamam tamam. Ukalalık etme. Zaten sen kimya, geometri düşünme otoyla totoyla uğraş.
Ekrem: Ya ben niye uğraşıyorum milletin totosuyla?
Sevil: Neresiyle?
Ekrem: Sevil bi gir içeri ya, Allah'ını seviyorsan gir be.
Sevil: Tamam be gidiyorum.
Ekrem: Çipil çipil bakan capon.
Sevil: Ekreeem!
Ekrem: Sen hala burda mısın? Hala burada mısın sen?Bu ne Sevil? Ne bu ya? Tın tın tın tın. Ne kadar yavaşsın. Go home Sevoş, go home.

Sevil karşılık verirse olayın iyice büyüyeceğini bildiğinden bir şey demedi. Bahçeye girdi. Yalnızca Cihan vardı, Sevil'i görünce çok sevindi, hemen boynuna sarıldı.

Cihan: Şeey, af edersin ben, ben çok özlemişim de öyle aniden. Seni birden görünce...
Sevil: Tamam Cihan tamam. Don't panic.
Cihan: Don't panic?
Sevil: Ekrem'den bulaştı herhalde. (: Şey aslında ben de seni çok özlemişim.

Bu kez de Sevil sarıldı. Cihan mutluydu. Sevil'in Ekrem'i sevdiğini biliyor, büyük fedakarlık gösterip onu kalbinden silmeye çalışıyordu, ama yine de mutluydu.

Cihan: Ne zaman geldin?
Sevil: Bu sabah Ekrem'le beraber geldik.
Cihan: O nerede?
Sevil: Arkadaşının arabasını almıştı, onu bırakmaya gitti.
Cihan: Anladım. O'na söyledin mi?
Sevil: Neyi?
Cihan: Babasını.
Sevil: Hayır söylemedim henüz.
Cihan: Söylemen gerekmez mi?
Sevil: Gerekir, bunu bilmeli farkındayım. Ama... Ama ona senin Recep Amca dediğin adam senin baban, deden de bunu senden saklıyor demek kolay değil ki.

Ekrem Sevil'in bunu söyledi sırada bahçeden içeri girmişti.

Ekrem: Ne?!
Sevil: Sen, sen ne zaman geldin?
Ekrem: Son söylediğini duyacak kadar önce.
Sevil: Ekrem ben sana daha önce söylemeye çalıştım.
Ekrem: Bir dakika ya. Recep amca, yani o adam benim babam mı?
Sevil: Evet.
Ekrem: Hayır, hayır olamaz.
Sevil: Üzgünüm Ekrem.
Ekrem: Üzgün müsün? Sevil bunu benden günlerce sakladın. Madem üzgünsün neden sakladın?
Sevil: Süleyman amca da biliyor, o sana söylemeyince ben de söylemedim. Bir bildiği vardır dedim.
Ekrem: Sevil ben sana kalbimi açtım, sana güvenmek istedim sense bu kadar önemli bir şeyi benden sakladın.
Sevil: Ama ben sana hep güvendim, söylediğin her yalana rağmen ben sana hep güvendim.
Ekrem: Bu senin benden babamın kim olduğunu gizlediğin gerçeğini değiştirebilir mi?
Sevil: Ekrem, dedim söylemeye çalıştım ama yapamadım. Kolay bir şey değil ki. Senin hayatını değiştirecek bir şey bu. Buna rağmen sana o adam senin baban demek kolay mı?
Ekrem: Seni asla affetmeyeceğim Sevil. Benim babamı görmeyi ne kadar istediğimi, onun öldüğünü sandığım için ne kadar üzüldüğümü herkesten iyi biliyorsun sen.
Sevil:Üzgünüm...
Ekrem: Üzgün olmak bir şeyi değiştirmez, çünkü ben de üzgünüm. Sana inandığım, seni sevmeye çalıştığım için üzgünüm.
Sevil: Üzgünsün demek! Neden hep kendini düşünüyorsun? Ben hiç mi acı çekmedim senden saklarken? Hiç mi üzülmedim?
Ekrem: Senin ne yaşadığın, umurumda değil.
Cihan: Yeter! Üstüne gitme bu kadar, o sana söylemeye çalıştı.
Ekrem: Sen de mi biliyordun?
Cihan: Evet.
Ekrem: Çok güzel ya, gerçekten çok güzel. En iyi arkadaşlarımdan biri, sevdiğim kız bana bu kadar önemli bir şeyi söylemiyorlar.Siz böyle kendi aranızda takılın ya, gidiyorum ben.

Ekrem yürümeye başladı. Sevil yolun ortasına gidip arkasından bağırdı.

Sevil: Söz vermiştik.
Ekrem: Böyle olacağını bilmeden.
Sevil: Hiç bırakmam demiştin.
Ekrem: Yanlış demişim, bitti Sevil bitti.

Ayçin, Cenker ve Zeynep gelmişler. Sadece olanları izliyorlardı, yapacak ne vardı ki?
Sevil yere yığıldı, dizlerinin üstüne. Sonra başını kaldırıp yaşlı gözleriyle yalnızca "bitti" diyebildi. Ekrem de gözündeki yaşlarla yürürken yalnızca "bitti" diyebilmişti.
Anladim, hersey bitiyor
Her seferinde yine ask kaybediyor bizi
Anladim, herkes gidiyor
Her seferinde yine cok acitiyor bizi
Gözlerine bir bak, nasilda parlak
Beni ugurlarken yine yüzüme böyle bak

Gözlerime bir bak, nasilda islak
Bana hoscakal derken, onlara iyi bak
Aglamadan, aglatmadan gitmelisin simdi burdan
Yagmurlardan rüzgarlardan hesap sor bu sokaklardan
Gitmelisin simdi...
Sevgilim, sevgilim

Anladim, hersey bitiyor
Her seferinde yine ask kaybediyor bizi
Anladim, herkes gidiyor
Her seferinde yine cok acitiyor bizi
Gözlerine bir bak, nasilda parlak
Beni ugurlarken yine yüzüme böyle bak

Ellerime bir bak nasilda ufak
Bana hoscakal derken onlara iyi bak
Aglamadan, aglatmadan gitmelisin simdi burdan
Yagmurlardan rüzgarlardan hesap sor bu sokaklardan

Aglamadan, aglatmadan gitmeliyim simdi burdan
Yagmurlardan rüzgarlardan hesap sor bu sokaklardan
Sevgilim...