Erteleye erteleye bir hal oldum ama bölüm kesin yarın arkadaşlar. Bugün okulla ilgili bazı işlerim. Bu yüzden diğer senaryonun bölümü hazır olduğundan onu koyacağım. Bugün bölüm yazmaya vaktim olmaz herhalde, ama belki de yazarım bilmiyorum. (: -Siz en iyisi takipte kalın. (:
Sevil: Alo. Levent: Odaya not bıraktım ama sen tekneye gitmişsindir diye arayayım dedim. Benim Ankara'ya gitmem gerekti acil. Sevil: Peki. Levent: Yarın dönerim herhalde, kendine iyi bak karıcığım. Sevil: Tamam, sen de. Levent: Bana hiç seni seviyorum demedin, desene şimdi. Sevil: Çünkü..
"Çünkü seni sevmiyorum" diyecekti. Nasıl derdi bu adama?
Sevil: Tamam Levent ben de inerim o zaman şimdi tekneden. Levent: Yok yok inme, sen keyfine bak. Sevil: Tamam, görüşürüz. Levent: Elbette.
Telefonu kapattı ve Ekrem'e baktı Sevil.
Ekrem: Kocan değil mi? Sevil: Ekrem şöyle deyip durma. Ekrem: Ya ne diyeyim? Kocan değil mi? Sevil: Off Ekrem anlamıyorsun. Ekrem: Evet anlamıyorum, ben kaptana söyleyeyim dursun. Sevil: Gitme, ben teknede kalmak istiyorum. Ekrem: Ama ben istemiyorum. Sevil: Beni dinlemek zorundasın, hem bir nevi patronun sayılırım. Otur şuraya. Ekrem: Ne diyorsun ya? Sevil: Ekrem otur dedim.
Ekrem oturdu ve güçlüklede olsa bakabildi Sevil'in yüzüne. O kadar merak ediyordu ki gözlerinin altında gizli gerçeği.
Ekrem: Konuşacak ne kaldı Sevil? Neyi anlatacaksın? Sevil: Öyle çok şey var ki. Ekrem: Yok Sevil. Sen bitirdin, hepsini. Sevil: Yeter ya! İnsanları anlamadan dinlemeden hüküm vermek, onları böyle görmezden gelmek kolay değil mi? Ekrem: ... Sevil: Ama buna izin vermeyeceğim Ekrem, beni görmezden gelemezsin. Çünkü ben, çünkü ben sana aşığım. Ekrem: Bırak Allah aşkına ya! Sevil: Ya sen benim ne yaşadığımı biliyor musun? Hani sevmek fedakarlık gerektirir derler ya, inanmayız. Sevdikleri için onlardan ayrılanlara kızarız, çok saçma bir şey deriz. Ama değilmiş. Ben keyfimden evlenmedim Levent'le fedakarlık yaptım Ekrem. Sevdiklerime zarar gelmesin diye. Sen bunu yapabilir miydin? Ekrem: Kendini mi aklıyorsun? Gözlerimimi yaşartacaksın ne bu? Sevil: Sen kendini ne sanıyorsun ya? Her şey sen misin bu dünyada, her şey senin için mi var? Ben sadece senin için değil, tüm sevdiklerim için yaptım bunu. O size zarar verebilirdi. Biliyor musun babam bi kazanın eşiğinden döndü, güya kaza ama. Yaşadıkları ağır gelse de insana yaşamak zorunda ve bazen başkalarının mutlu olması için yaşamak zorunda. Ekrem: Biz mutsuzuz ama. Sevil: Diyorum ya, başkalarının mutluluğu için. Hem belki sen de sonra mutlu olursun, belki başka biri... Ekrem: Başka biri olmaz Sevil. Senden başkası olmaz. Sevil: Üzgünüm Ekrem, ama yapmak zorundaydım.
Sonra da kalkıp kaptanın yanına gitti Sevil ve otele geri dönmek istediğini, Levent'in gelmeyeceğini söyledi. Tam tekneden inerken Ekrem kolundan tuttu.
Ekrem: Yarın dönüyorum. Sevil: Biliyorum. Ben, ben seni özleyeceğim.
Daha sonra ikisi de günlük hayatlarına döndü, Ekrem arkadaşlarıyla vedalaşmaya gitti. Sevil'se alışamadığı bu hayattan uzaklaşmak beklentisiyle, geçen gün Sercan'ın tarif ettiği tepeye. Telefonu çaldı arayan Ayçin'di. Açtı.
Ayçin: Alo Sevil, burada neler oldu bi bilsen, babam Cenker'i akşam akşam bizim evin önünde yakalayıp hiçbir şey yapmadı, Buse pastane açıyor ve Doğan abinin de aşk hayatı hareketli. Ha bir de Ekrem yarın dönüyor.
Sesini duyduğu anda gözyaşları boşaldı Sevil'in, ağladığını ona belli etmemek için elinden geleni yaparak konuşmaya başladı.
Sevil: Biliyorum, biraz önce yanımdaydı. Ayçin: Ne? Sevil: O burada çalışıyormuş Ayçin, Levent'lerin otelinde. Ayçin: Sahi mi? Nasıl olur ya? Sevil: Levent.. Ayçin: O planlamış değil mi? Gıcık şey, ukala dümbeleği.
Bu kız ona iyi geliyordu, arkadaşları ona iyi geliyordu. Az önce ağlarken şimdi gülmeye başlamıştı Sevil, hem de kahkahalarla.
Ayçin: Gülme! Sevil: Tamam tamam, Ayçin ben seni sonra arayayım mı? Ayçin: Tamam, ara ama ha. Sevil: Hı hı bu akşam ararım, kendine iyi bak canım. Ayçin: Sen de benim biricik arkadaşım.
Telefonu kapattığında yine o eski Sevil'di. Kendi gri dünyasında elinden üzülmekten başka bir şey gelmeyen Sevil. Bir sesle irkildi. Sanki biri vardı.
Sevil: Biri mi var orada? Heey.
Ve sonra o gözlerle karşılaştı, gri dünyasında bu kadar güzel tek renk olan o gözlerle...
Ekrem:Sen? Senin ne işin var burada? Sevil: Sercan burada kafa dinlediğini söylemişti, güzel bir yerdir deyip ben de geldim. Ekrem: Güzel, umut etmek için çok güzel bir yer. Güzel şeyler düşlemek için.
Sevil birden sarıldı Ekrem'e, Ekrem neye uğradığını anlamadı, ama geride itemedi Sevil'i.
Sevil: Seni gerçekten çok özleyeceğim.
Ekrem'in dudaklarının arasından güçlükle döküldü bu kelime de, hiç duyulmayacak şekil de "ben de" dedi. Buraya gelene kadar, Sevil'i ve anlattıklarını düşündü ve güç buldu kendinde. Hem de öyle bir güç ki... Çevik bir omzuna aldı Sevil'i.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: DEĞM'ES'İN ELLERİMİZ -17.Bölüm 87.Sayfa- 
Kişisel İleti
Nerden
hızlı hızlı kaçır ekremim sevili götür buralardan 
