Kanka? Bebeğim? Kanka? Bebeğim? Neyse bu uzayıp gider. Noldu şimdi? Bir gün gittim ve baktım ki fantastikizmden eser yok. Ama anlatımın müthiş.Sanki ben.. Anladın işte. Bitti mi ekşınlar? Niye bu Ümit böyle yaptı? Neyse gene bir işler karıştırıyorsun kanka sen. Ellerine sağlık -diğer bölümü waitliyorum.
Bayram şekerlerini hüpletip geldim sapıkcancişlorum Size kullandığım sıfatları özlemişim nuleyn :D Herkes bir karalara bağlamış , olayın içinde olay arar olmuş , cık cık cık yakıştıramadım Fantastikizim ruhumuzda yaşıyor kanka :D Her neyse gelsin mi bakalım yb cik? Hemde Özgür ağabeyinizden Şahsen ben özledim pampişimi , sizi bilemem. Zaten siz özlemeyin! Allah allah ben özlerim , benim özlemim yeter ona!
Evet Evet Gelsin yb :D Allah allah ni özlemiyoz biz özgürü Şahsen Çok Taş Bir cocuk. :D Yani Yakışıklı Allah için :D SapıkCanciş ? Ecee. Sen yaptın nan Bizi Sapıkcanciş Neyse Çok uzadı Bekliyorum yeni bölümü :D
“ En son duygularımı mürekkeple akıttığımda mutlu olduğumu hatırlıyorum, mutlu ama tedirgin… Yüzleşmeye korktuğum sonları engellemek için yalvaran sözler dökülmüştü kalemimden. Unutulmaya yüz tutmuş ama yok edilmeye cesaret bulunamamış sayfalarla gezdiğimi fark ettim. Oysa ne cesurca haykırmıştım aşkımı boş kağıtlara. Sevgimle taşırmıştım satırları. Sözlerim sığmıyordu bir mürekkep damlasının bıraktığı lekeye. Coşkun bir sel gibi gelmiştim sayfalara. Kalemimin diğer sayfada boyası olmadan bıraktığı her iz, benim içimdeki koca aşkın gücünü simgeliyordu adeta. Onca duyguyu barındıran o duygu sürüsünden yalnızca bir tanesi var ve gerçek şimdi. Ben ne kadar kaçtıysam o, o kadar sokuldu yakınıma. Ve sayesinde öğrendim, insan ekmeğe, suya ihtiyaç duyduğu kadar şüpheye de duymalıymış meğer. O denli gerekliymiş bizim için, iyiliğimiz için. Beni kocaman ve karanlık bir boşluğa iten tek gerçek duyguyu kabullenmeye çalışıyorum şimdilerde. Ne mi ? İçinde binlerce çeşit acıyı barındıran KAYBEDİŞ ! Ve ben susuyorum kaybettiğimden beri. Susuyorum ki gerçekleri diriltmeyeyim…
Yalnızlığın çare bilmez sürgünü.. Bazen fark etmeden acıyı çağırdığım oluyor. Ona ait her söz söylendikten sonra kendini fark ettiriyor. Ne sağlıyor bu bilinçsizlik halini bilmiyorum. Ama eğer bilincim yerinde olsaydı sözü söylemeden evvel arkama bile bakmadan kaçardım ondan. Kim bilir cezamdır belki de. Tıpkı o rüyanın bitmesi gibi. Yokluğumun karanlığında çabuk toparlanabildim. Öfke ? Evet, bunun için ona minnet mi duymalıyım acaba..?
Uyuşmuş. Tüm duyularım, son nefesini veren bir insan kalbinin son atışındaki hiddeti, çaresizliği hatırlatan çırpınışlarımın bitmesiyle birlikte yok olmuştu sanki. Hislerin yokluğu, benim yokluğum, umudum yokluğu… Yalnızca kabuslarda korkuyor ve ağlayabiliyordum. Ve can acıtan bazı anılar güldürüyordu içimi. Hesabını ödemekle cezalandırıldığım bu suçu bilmek isterdim. Ya da hak ediyordum bütün olanları. Kim bilir… Her halükarda kadere boyun eğip sunulanı mı yaşıyoruz yoksa ? Ve yine öğrendim ki ; sahip olduğunu sandığın hiçbir şey senin iraden altında değildir. Kimisi emanettir kimisi de kafasına göre yok olup gidebilendir.
Yalnızlığın bana özgü kuytularında, acılara tutsak ruhumun çığlıkları yankılanıyor. Bir ben duyuyorum yaraların, yorgunlukların, kırgınlıkların harman olup dile gelişini. Bir ben hissediyorum cayır yanan ateşi. Tükeniyor hücrelerim yokluğun sıcaklığıyla. Eriyor bedenimin bütün kalıntıları. Asla çok olmayacak bir zaman önce mutluluk avuçlarımdaydı. Uçup gittiğinde ruhumun sessizliği yankılandı içimdeki okyanusta, o kocaman çığlıklarıyla. Ve yine bir ben duydum yalvarışları, acınası çırpınışları. Masumdum belki kendime göre ama bir zavallıymışım gibi davranılmasının acısını içimde büyütüyordum. Acı büyüdükçe ben küçülüyordum, yok oluyordum ağır ağır. O masum çocuk. Bir zamanlar rengarenk, cıvıl cıvıl olan o küçük, ezilmişti onsuzluğun altında. Dayanmak zordu. Sevince doğru attığım her adımın hesabını ödüyordum. Hiç hakkım değilmiş gibi. Yarattığım diyarın her çiçeği günbegün soluyor. Güneşim beni terk etmiş suyumu tüketmiştim. Kurduğum her hayal yakama yapışıyordu. Gerçekleşmeyeceğini kabullendiğim için..
Hiçbir şey hissetmiyorum. Ama yavaş yavaş bitiyorum. Sönen umutlar, geri gelmeyecek bütün güzellikler ve sahteden gülüşler. Varlığına inandığım, uğruna canımı ortaya koyduğum, aksinin şaka olduğunu düşünecek kadar güvendiğim o koca yürekli adam, ben, tutunacak tek bir dal bile olmayan, geri dönüşün imkansızlığı içinde bir uçurum kenarına bırakmıştı. Hem de seçimi kendi mutluluğuydu. Birileri için harcanıyor her insan. Ve benim içinde yok oluş zamanıydı….
Aşk… Bir zamanlar mutluluğuma sebep aşk, şimdilerde parçalanmış yüreğimi son atışana kadar acıya hapseden aşk… Acının tohumu imiş aşk. Ne varlığının getirdiği sevinç sığar köhne kalplere ne de yokluğunun vurduğu darbe. Ve anidir her hareketi. Ne zamanını çözebilirsin ne de bir sonraki hamlesini. Ama daima acının kendisidir AŞK! Geçicidir açtırdığı her çiçek, ağlayacaktır sonunda güldürdüğü her yüz. Senin olanı alır ve çeker gider. Kör edici bir ışıltısı vardır. Ama bir kere tecrübe ettin mi düşmezsin kör karanlıklara, kanmazsın anlık mutluluk oyunlarına. Gözün açıktır, izin vermezsin seni yenmesine. Ama hep özlersin ilkinin verdiği geri gelmeyecek o tadı. Bir ömür acısını taşırsın yüreğinde. Aşk, başka kollarda, başka hayatlarda var olurken hatırana tanıklık etmiş o şarkıyı duyduğunda o adam için gözünden akan iki damla yaştır ! “
Türkü’ nün duşa girmesini fırsat bilip okuduğum satırlar tüylerimi diken diken etmişti. Kendini hapsettiği bu odada sadece yazıyor ve sigara içiyordu günlerdir. Kimseyi dünyasına kabul etmiyordu. Zaten kimsesi de yoktu. Bir tek ben diretiyordum kendine gelmesi için ama nafile. Hak etmediği şeyler gördüğü açıktı o adamdan. Ama hiçbir şey anlatmamıştı. Çok korkmuştum ona kapıyı açtığımda. Sırılsıklamdı, ağlıyordu. Kapıyı açtığımda bayılmıştı. Her şey çok çabuk gelişiyordu. Türkü’ yü seviyordum.(şu an Türkü’yü parçalayabilme potansiyelim olsada senin için,neyse sakinim!) Yakın arkadaş olmuştuk. Ama beni dinlememesi başına gelen kötü şeylerin başlıca nedeniydi. Bazen iyi gibi oluyordu. Eski neşesi olmasa da eve geldiğimde onu odasından çıkmış hatta harika yemekler yaparken buluyordum bazen. Ama sonra birden her şey aklına gelmiş gibi kendisini odasına kapatıyordu. İyice korkmaya başlamıştım. Zaten yeterince bitkindi. Kendine zarar vermesi an meselesiydi. Delirmiş olduğunu düşünmeye bile başlamıştım. Bu odada ne yaptığını merak etmiştim. Okuduklarım o adama olan nefretimi dünya çapında bir büyüklüğe ulaştırmıştı. Her ne yaptıysa Türkü’ nün canını çok fazla yakmıştı. Elimden bir şey gelmemesi de başka bir zorluktu. Türkü’ nün etrafına çevrelediği duvarlar aşılamazdı. Sessizliğinden, dilsizmiş gibi olduğunu düşünebilirdiniz… Sertçe açılan kapı irkilmeme neden olmuştu. Devrim ne yaptığımı görmüştü ve hızla gelerek elimdeki defteri hiddetle aldı.
“ Ne yaptığını sanıyorsun sen !?”
“ Ben sadece-“
“ Sen sadece ne ? Artık eşyalarımı mı karıştırmaya başladın !? Özgür biliyor musun yeter artık ! Ölmeyi bekleyen bir hastaymışım gibi sürekli peşimde dolaşmandan bıktım.” Ah tanrım, artık gerçeklerle yüzleşmesi gerekiyordu. Sert çıkmam gerekse bile her şey onun iyiliği içindi. Ayağa kalktım ve karşısına dikildim.
“ Sen zaten ölmüşsün Türkü ! Kendine bunu o adam yüzünden yaptığına inanamıyorum. Ve biliyor musun bende bıktım artık ? İyiliğini düşünüyorum ve çabalıyorum. Sen ise günlerdir kendini buraya hapsetmiş acınası halini kabulleniyorsun. Ağzına kaç gündür bir lokma bile girmedi. Sadece sigara içiyorsun. Senin hatan olmadığı halde bu şekilde kendini cezalandırman… Aptalca ! “ Sözlerim üzerine gözlerini yere odaklamış, dalgınca düşünüyordu. Gözyaşlarını fark ettiğinden emin değildim. Sarılma isteği duydum. Onu kollarım arasına aldım ama o hala bir heykel gibiydi.
“ Türkü bak özür dilerim ama artık silkelenip kendine gelsen iyi olur. Bu şekilde bir yere varamazsın…” Sessizliği ve hareketsizliği geri çekilip yüzüne bakmama neden olmuştu.
“ Türkü ? İyi misin ? “ Başını silkeleyip yüzüme baktı. Anlamlı bir gülümseme vardı yüzünde. Bir karar vermiş gibiydi.
“ İyiyim. Hem de çok . Ben özür dilerim sana yaşattıklarım için. Ve haklısın, kendime bunu yapmamalıyım. “
“ Ah işte bu ! Hepsi geçecek tatlım inan bana hepsi geçecek. “ Tekrar sarılmıştım. Oda kibarca elleriyle sırtımız sıvazladıktan sonra ayrılmıştı. Hala gülümsüyordu. Çok içten değildi ama sahte de değildi.
“ Bana bir güney ülkesi söyle.”
“ Neden ? “
“ Soğuğu pek sevmem. Sıcak bir yere gitmem daha mantıklı.”
“ Gitmek mi ? Ne, neden bahsediyorsun ?”
“ Evet gitmek. Gidiyorum Özgür, çok uzaklara…” Ağzımı açmış hayretle onu izliyordum. Gülümsemesi bozulmamıştı. Önce acısına hapsolmuş ölümü bekliyordu şimdide gideceğini söylüyordu. Lanet olası çenemi hiç açmamış olmayı dilemiştim. Ama zamanı geri almanın bir yolu yoktu. Hüzünlü bir veda bekliyordu yine beni…
Dur nuleyn gidemezsin , çünkü biz kardeşiz! demeyi isterdim. Yani Özgür'cüğüme dedirtmeyi isterdim :D Maalesef ,Türkü cocniş gidiyor , kınaları hazırlayın Ümit'te Özgür'de bize kaldı kızlar Yada sadece bana
Özgürrr.<3 Allah allah Niye ikiside SAna kalıyomuş akalım Hııı ? Ümiit <3 Biz ikimiz bölüşebiliriz bu ikisini hee nedersin ? Ellerine sağlık Canım Çok GüzeL olmuş. Çok Beğendim. O Yazılar Varya Ağladım nan. Ben Böyle birşey yaşıycam Türkü Gibi evde oturup Kalıcam. yok ya Valla o Adamın Dünyayı başına yıkardım. Ama allahtan öyle bişi olmazz. olmadıı. :D SOn Söz Ellerine sağlık Ece'cim
süper olmuş canım evet kına yakalım bence Ümit bize kaldı oh oh oh yüksek yüksek tepelere ev kurmasınlar hımm türkünün devamını hatırlamıyorum ama kına yakalım Ümit bize kaldı süper olmuş canım :D
Eceee 4 bölüm kaçırmışıım. Hepsini nefessiz okudumm. Ve ben size dediyydimm kızlar demediysem demedi diyin dedim ben size bu Ümit'te var bir pislik diye ahada çıktı işin aslı. Son bölüm yorumuma gelince Özgür enişteyii yisinler Nesli Özgür senin ama yok öyle yağma Ümit beniimdir uleyn. Neyse devamı nizaman acep?
Afferin yavrularım , enişteye saygılı olun Dilara , sen demiştin evet aferin kutluyrum seni ama ne olacağını dememiştin? Gizem'ciğim, teşekkür ederim (:
Afferin yavrularım , enişteye saygılı olun Dilara , sen demiştin evet aferin kutluyrum seni ama ne olacağını dememiştin? Gizem'ciğim, teşekkür ederim (:
İlle bi arızayı bul iyiki bildik Ümit'in ne mal olduğunu
Güle güle Türkücük İyi yapıyor gitmekle ama kesin havaalanında ekşın dolu olaylar yaşarız dimi Ece'm O yazılar varya dehşet kızım Devleten resmi izin alıp hayal gücünü incelemeye geliyorum bekle beni Bende yeni bölümü bekliyim Neyse sakinim... (:
Şimdi bu duygu yüklü bölümün ardından 'Nerde hani fantastikizm?' diyip ortamı berbat etmek istemem. Kanka bir dakika şimdi ikisi de bana kalsın ne demek? Sence ben buna göz yumar mıyım? -Hayır. O zaman bana en az birini vercen. Hee yook, ben istemem alayını kankama veririm diyorsan benim buna hiiiiç sözüm olmaz. Kapım her zaman açık. Ellerine sağlık bebeğim, harika olmuş.
Kadınlar… Sadece eğlence aracıydı benim için kadın cinsi. Hiçbir duyguyu hak etmeyen birinin yerini diğerinin alabileceği varlıklar. Geçici hevesler belki. Ya da sadece seks araçları. Zamanları dolunca gönderdiğim araçlar. Onlara karşı hissedebileceğim tek duygu nefretti. İflah olmayan kinim yoluma çıkan her kadına aynı muameleyi yapmama neden oluyordu. Evet kin. Hep kadınlar biz erkeklerin aynı olduğunu söyler ama kendileri de farklı değillerdi. Hah ! Eksik etekler. Bir kadının bir aşktan diğerine çabucak geçebilmesi saçma geliyordu. Gerçi kendini fazla uyanık sanan kadınlardan bunu görmek normaldi. Hepsinden nefret ediyordum. Annemden bile. Ya da en başta annemden. İçimde yetişecek hiçbir aşka sebebiyet vermememe neden olan annemden. Bir başka adam için ailesini terk eden annemden. Varlığını çocuklarına adaması gerekirken hiçbir açıklamaya gerek görmeden bir adamla birlikte çekip gidebilen bir kadındı. Babama arkasını dönüp kahır içinde bırakmıştı onu. Onun parçalarını toplamak ise bize düşmüştü. O küçücük yüreklerimizle babamın eriyişini izliyorduk. Çırpınışlarımız nafileydi bazı zamanlarda. Babam ise öfkesini bize kusuyor hiçbir şekilde sıcak bir ilişki kurmaya çalışmıyordu. Sadece otoriter ve soğuktu. Yine de başa çıkabilmişti bütün olanlarla. Bir tarafımız hep yaralı kalsa da mutluyduk. İçinde büyüdüğümüz acı fazla olgunlaştırmıştı bizi. Annem olacak o kadında gittiği yetmiyormuş gibi tüm bağlarını koparmıştı. Asla güvenmemeye ve intikam almaya yemin etmiştim. Bu sır beni taş kalpli bir adam yapıyor olabilirdi ama umurumda değildi. Hiçbirine ufacık bir yumuşak duygu bile hissetmiyordum. Ta ki onu tanıyana kadar. Onun farkına vardığımda kalbimi kaplayan o taş kabuk tuzla buz olmuştu sanki. Yeniden atmaya başlamıştı. Varlığı her şeyi değiştirmişti. Dünya da böyle güzel duyguların da olabileceğini keşfetmiştim. Yanındayken içim içime sığmıyordu. Yaramaz bir çocuk gibi oluyordum. En çok onun o çocuksu bakışı yakıyordu içimi. Yumuşak teni, ferah kokusu ve güzel bedeni ile tamamen bana aitti. Her şeyiyle kendini bana saklamış ve gelmişti. Benim için yaptığı fedakarlıkları biliyordum. Ailesinden, evinden, hayatından vazgeçip gelmişti. Sadece aşkını duyurmak için. Ama ben fazlasını vermiştim. Çok fazlasını hem de. Bu yanlıştı. Yanlıştı çünkü bir şeyler eksikti. Benim için onca şeye katlanıp dünyanın bir yerinden kopup gelen bu kıza aşık olmuştum. Ama güven yoktu. Güvenemiyordum, ona değil hayata. Sonumun babam gibi olmasından korkuyordum. Eğer ona bağlanırsam hayal kırıklığı büyük olurdu. Bağlanmıştım da bir yerde. Ama daha fazlasının olmasına izin veremezdim. Kendime engel olmalıydım. Ve her kadına yaptığımı yaptım. Onu göndermek tek çaremdi. Ama bu sefer bu kadının gidişi canımı yakmıştı. Ağır sözlerinden ziyade onu böyle üzüyor olmak incitmişti beni. Gözyaşları benim içime akmıştı sanki. Gözlerinde ki çaresizliği ve tiksinmeyi görmüştüm giderken. Hak ediyordum her sözünü her hareketini. Ben pisliğin tekiydim. Doğru söylemişti. Ama korkum içimdeki aşkı bastırmıştı. Sadece ona git derken. Artık dayanılmaz bir hal alıyordu bu durum. Günler geçmişti. Aramamıştım bile. Kerim birkaç kez ona ulaşmayı denese de başarılı olamamıştı. Ben de normal değildim. Herkesin neden bu kadar sessiz ve dalgın olduğumu sormasından bıkmıştım. Yeterince derdim vardı zaten. Bir de insanlara açıklama yapmak zorunda olmak sinirlerimi bozuyordu. Onun yokluğu ise her yerdeydi. Evde durmak istemiyordum. Evin her köşesinde hayali geliyordu gözlerimin önüne. Söylediği sözler geliyordu aklıma. Hatırladıkça kendimi aptal gibi sırıtırken buluyordum. İş yerinde de öyleydi. Eksikliğini her dakika hissediyordum. Tanımadığım duygular esir etmişti beni bu umutsuzluğa. Ona çektirdiğim acı benimkinden büyüktü. Bu daha kötüydü. Ama bende yapamıyordum. Onsuz olamıyordum artık. Bu şekilde acı çekiyordum zaten. Çektiriyordum da hak etmeyen birine. En azından şansımı deneyebilirdim. Eğer sonum babam gibi olursa her halükarda acı benimleydi zaten. Bir şey değişmeyecekti. Hiç değilse böyle olmayacağı ihtimalini görebilirdim. Bir şeyler yapmaya karar vermiştim. Ona ulaşmalıydım. Elimdeki kağıtları ani bir hareketle önünde beni hazırladıkları masaya bıraktım. Kerim stüdyodaydı. Bu iyiydi. Hemen yanına koştum. “ Kerim dostum, gitmem gerekiyor. Acil bir işim var.” “ Tabii. Umarım kötü bir şey değildir.” “ Hayır değil. Yani iyi şeyler olacak Kerim sağ ol. “ Cevap vermesini beklemeden stüdyodan çıktım. Heyecanım içime sığmıyordu. O hep merdivenden inmeyi tercih ederdi. Bunu hatırlayınca yüzümde bir gülümseme oluştu. Hızlı adımlarla merdivenlerden inmeye başladım. Aslında önce arayabilirdim ama bunca zaman sonra işi telefondan halletmek kaba olurdu. Zaten açmazdı da. Evine gitmeye karar verdim. Otoparka indim. Sakin olmak söz konusu değildi benim için. Abrayı çalıştırırken elim ayağıma dolaşmıştı resmen. Gaza sonuna kadar bastım ve evine giden yolu hatırlamaya çalıştım. Başarmıştım da. Neredeyse 5 dakika sürmüştü evine varmam. Arabadan inince daireye bakma isteği hissetmiştim. Ah davranışlarım beni şaşırtıyordu. Merdivenleri üçer üçer aşmıştım. Kapıya geldiğimde hiç düşünmeden hızla yumruklarımı vurmaya başladım. Diğer elimle de zili çalıyordum üst üste. Kapıya yaklaşan adımları duyabiliyordum durdum ve açılmasını bekledim. “ Senin burada ne işin var !? “ “ Türkü. Onu görmem lazım ya bırak gireyim içeri ya da gelsin buraya.” “ Demek beyimiz yeni bir oyuna başlayacak. Neyse ki o gitti. “ “ Gitti mi neden bahsediyorsun sen ? Tamam o halde nereye gittiğini söyle ya da bilmiyorsan ne zaman geleceğini. Onu da bilmiyorsan benim için arayıp öğrenebilir misin ? Lütfen bu çok önemli. “ Şaşırmıştım. Nereye gidebilirdi ki, burada kimsesi yoktu, belki de hava almaya falan çıktı. “ Ah lütfen kes sesini. O gitti tamam mı !? Sayende terk etti burayı uçağı kalkacak yarım saate. “ Duyduklarım beni şoka sokmuştu. Hareketsiz duruyordum. Birden Özgür’ ün yakasına yapıştım ve kendime çektim.(Ellerini kırarım senin Ümük bırak bayram şekerimi!) “ Onun gitmesine nasıl izin verirsin ! Ah inanmıyorum. Nereye gidiyor, söyle çabuk ! Hem senin burada ne işin var hem neden onu tek başına gönderdin !? “ Elleriyle beni itmiş serbest kalmıştı. “ Pis ellerinle bir daha bana dokunma ! Ne bekliyordun yaptıklarından sonra ? Yeni oyununa onu alet edemeyeceksin. Ayrıca ben de düşünebiliyorum senin kadar ama onunla gitmeme izin vermedi. “ “ Lanet olsun ! “ Arkamı dönüp hızla aşağı inmeye başladım. Yarım saat. Yarım saatte yetişmeliydim ona. Eğer giderse ikimizin de sonu olurdu. Onsuz yaşayamayacağımı anlamak için oldukça uzun zaman geçmişti. Ve onunda bu seçimi çaresizliğini gösteriyordu zaten. Arabama atladım. Öğlen saatleriydi. 23 dakika. Bu trafikte yetişmem imkansız görünüyordu. Arabayı öylece bırakıp. Koşamaya başladım. En azından trafiği aşana kadar bu şekilde gidersem zaman kazanabilirdim. Nefes nefese kalmıştım.Ama durmak cesaretinde de bulunmuyordum. Göze alınmayacak büyük bir kayıpla karşı karşıya kalabilirdim. Sadece 17 dakika içersinde. Yolun biraz rahatladığını görünce durup soluk soluğa bir taksi çevirdim. Adama hızlı gitmesini emretmiştim resmen. Sonra kendime gelip özür dileyen bir bakış atmıştım. Adamda çok olmasa da normalden biraz hızlı gidiyordu. İnerken teşekkür etmeyi unutmamam böyle bir anda mucize gibiydi. 8 dakika. Bunun anlamı uçağa binmek için son kontrollerini yaptırıyor olması demekti. Alt kat. Evet deneyimlerime göre aşağıda uçağına doğru gidiyor olmalıydı. Bulunduğum yerden aşağı kata göz gezdirdim. Görmüştüm. Kalbimin atış hızı beni korkutuyordu. Genç yaşta kalp krizi yaygınlaşmıştı son günlerde. Yine de son görüntünün o olduğu bir ölüm onsuzluğa tercih edilebilirdi. Yürüyen merdivenlerin ne kadar yavaş olduğunu fark ettim o an. Aheste aheste inen merdivene dayanamayıp ayaklarımı devreye soktum. Gözlerim ondaydı. İlerde çantalarını son kontrolden geçirirken karşısındaki adamdan belgelerini alıyordu. Ah tanrım, bu kadar yavaş koştuğumu bilmiyordum hiç. Bunun çaresine bakmalı. Çantasını alıp ilerlemişti. Ona yetişmek üzereydim. Ama geçmem için güvenlik izin vermiyordu. Tam sırasıydı zaten. Adamı geçmeye çalışıyordum ama o ısrarla beni tutuyordu. “ Bakın geçmem gerekiyor lütfen onu durdurmalıyım. “ “ Beyefendi söylediklerinizden bir şey anlamıyorum lütfen sakin olun ve burada bekleyin.” “ Bekleyemem işte ! “ Hala birbirimizi çekiştiriyorduk. Çok kısa bir andı bu ama neredeyse kaçırmak üzereydim onu. Geri çekildim ve durdum. “ Peki, şimdiden özür diliyordum. “ Sözüm biter bitmez adama yumruk atmıştım. Yumruğumla birlikte yere yığılmıştı. Wow güçlüymüşüm meğer. Kendimle ilgili ne çok şey keşfetmiştim. Sağdan ve soldan gelen güvenlik görevlilerinin hepsine yumruk atamayacağım için hızla engeli aştım. Türkü tam kapıdan çıkmak üzereydi. “Türkü ! “ Ona yetişmiş. Kolundan tutup çevirmiştim kendime. Beni gördüğündeki şaşkınlığı tarif edemiyordum. Ama içinde sevinç olmadığı açıktı. Tuhaf hissetmiştim. “ Ümit…” “ Gitme Türkü, gitme…” Yüzümdeki acıyı gördüğünden emindim. Manidar bir gülümseme yerleştirmişti oda yüzüne. Başını iki yana salladı ve kolunu benden kurtardı öfkeyle. “ Hayır Ümit. Hoşçakal… “ Arkasını döndü. Gidiyordu…
Ümit,Ümit,Ümit dediniz buyrun Ümit'iniz Çocuğun bir suçu yokmuş ya.. Ne yaptıysa Anne'si yapmış yani
Ben size demedim mi he? Demedim mi? Ümit bu.Masum çocuk.Yapmaz öyle şey diye demedim mi? Demedim mi demedemedim mi? Böyle miydi şarkı ya? Neyse Türkü gitmesin, fantatikizm must go onn. Harika olmuş yine, ellerine sağlık bebeğim.
Ahh benim yaralı kuşuum. Ümit'im biz sana nasıl ettik o lafları. Meğer sen ne temiz bir çocukmuşsun. Ümiit bırak gitsin Türkü sen bana koooş. Şuan ne söyleceğimi bilemiyorum ben size dediydim Ümit suçsuzdur diye siz dinlemediniz! Yeter la bu kadar duygu yüklü yorum Ümit benimdir Bayram şekeri senin olsun Neslii Ümit koş gel bak açtıım kollarımı kooş bekliyoruum
mltm ; Cancağızım , şarkı doğru yani sanırım öyle olması gerekiyor :D Fantastikizm ruhum buna el vermez zaten Teşekkür mü etsem ne etsem?
Dilαrα~ ; Tabii canım zaten Dilara se demiştin , aynen bunları söylemiştin. Şimdi ağzının ortasına şöyle elimin tersiyle , neyse. Ümit Türkü'ye koşmak ile meşgul şu anda Teşekkür ederim (:
mltm ; Cancağızım , şarkı doğru yani sanırım öyle olması gerekiyor :D Fantastikizm ruhum buna el vermez zaten Teşekkür mü etsem ne etsem?
Dilαrα~ ; Tabii canım zaten Dilara se demiştin , aynen bunları söylemiştin. Şimdi ağzının ortasına şöyle elimin tersiyle , neyse. Ümit Türkü'ye koşmak ile meşgul şu anda Teşekkür ederim (:
Sen varya sen hep bunu yapıyosun bana. Ümit hep bana aşıktı sen engelledin onun bana olan aşkını cadısın kızıım Ay iyice saçmaladım iyi be yemedik Ümit'i enişteden ne haber
Ümit ay acıdım şimdi bende gaddar huysuz işe yaramaz biri olduğunu sanmıştım Ama neyseki hala hayallerimizdeki Ümit
Ellerine sağlık Ece'm Türkü saf olmalı gerçekten taş gibi çocuk red edilir mi? Ama bir kadınlık onuru var tabi. Yeni bölümü ve olacakları heyecan içinde bekliyorum (:
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Girdap 34. Bölüm; " Ambargo "97.sayfa 
Nerden
(:D)
