Ahh benim yaralı kuşuum. Ümit'im biz sana nasıl ettik o lafları. Meğer sen ne temiz bir çocukmuşsun. Ümiit bırak gitsin Türkü sen bana koooş. Şuan ne söyleceğimi bilemiyorum ben size dediydim Ümit suçsuzdur diye siz dinlemediniz! Yeter la bu kadar duygu yüklü yorum Ümit benimdir Bayram şekeri senin olsun Neslii Ümit koş gel bak açtıım kollarımı kooş bekliyoruum
Noluyo nana Ümit Asıl benim :D ve evet Bölüm Harika olmuş ellerine sağlık
Ümitiiim söylediğim sözleri geri alıyorum canım :D Dinlemeden anlamadan söyledik herşeyi :D Çok güzel bir bölüm olmuş amaa :D Türkü otur sende evinde ne gidiyon bilmediğin görmediğin yerlere :D
Ümitiiim söylediğim sözleri geri alıyorum canım :D Dinlemeden anlamadan söyledik herşeyi :D Çok güzel bir bölüm olmuş amaa :D Türkü otur sende evinde ne gidiyon bilmediğin görmediğin yerlere :D
Kaçmak denilebilirdi yaptığıma. Ya da çaresizliğin sunduğu tek yol. Tek bildiğim gitmek istediğimdi. Kullanılmışlığın ve değersizliğin tadına bakmıştım, olabilecek en acı şekilde. Artık yalnızdım bu dünyada. Tutunabileceğim hiç kimsem yoktu. Ailemi kaybetmeyi ben seçmiştim. Ama Ümit’ in yaşattıkları kesinlikle benim seçimim değildi. Kendimi alıştırmıştım acıya. Dünyanın başka bir köşesine gidip sadece yaşayacaktım. Ölümü seçmeyi kendime yakıştıramadığım için… Yine de kısa bir süre olsa da onun kokusunu duyabilmiştim, kollarında uyuyabilmiştim. Belki de bunun için şükretmeliydim. Bir kalbin iki zıt duyguyu aynı kişi için hissedebileceğine inanmazdım hiçbir zaman. Oysa şimdi hem onu deli gibi seviyor hem de ondan nefret ediyordum. Kalbim hem ona olan öfkem için atıyordu hem de duyduğum aşk için. Ne garip. Düşlerimde ki kadar temiz ve kusursuz değildi o. En büyük hayal kırıklığı buydu benim için belki de. Aptallığıma yanmıyordum. Aptallık değildi benimki. Aşkın ne derece ileri gidebileceğini bilir her insan. Bu da benim sınavımdı işte. Kabullenmiştim her darbeyi. Özgür çok ısrar etmişti gitmemem için. Ama onunla aynı şehirde olmak bile zor geliyordu bana. Bu durumu Özgür’ e açıklamak zordu. Gitmem gerektiğini kabul ettirebilmiştim ama. Zavallı Özgür… benimle birlikte acımı çekmişti sanki. Sessizliğim onu dayanılamayacak raddeye getirdiğinde ağır olduğunu düşündüğü sözler söylemişti. Bunun için özür de dilemişti. Ama canımı yakabilecek tek şey olmuştu zaten. Daha fazlasının bir önemi yoktu. Beni yolcu etmek için ısrar etse de reddetmiştim. Kendimde gerçek anlamda veda edebilecek gücü bulamıyordum. Gitmek zordu. Kalmak da öyle. Daha zor olanıydı kalmak. Onu görebilme ihtimali ile yaşamak. Hava alanı yine beni ağırlıyordu, yüreğimdeki ağır yaralarla birlikte. Yine hüsran ama daha ağırı. Kapıdan çıkmak üzereyken yakalamıştı kolumu. Tabii ki şaşırmıştım ama yelkenler hala rüzgara karşı diretiyordu. ‘ Gitme ‘ dedi. Derin sesinde acının tonunu hissedebiliyordum. Ama bu çaba neden ? Ona hoşça kal deyip arkamı dönmüştüm. Bir adım attıktan sonra Ümit’ in bağırışlarını duydum. Dayanamayıp baktığımda birkaç adamın arasında debeleniyordu. Bir kez kurtulmayı başarmıştı ellerinden, tam bana doğru geliyordu ki tekrar yakaladılar. ‘Türkü lütfen ! ‘ diye bağırdı. Göz göze gelmiştik. Adamların elinde çırpınıyordu sudan çıkmış balık gibi. Göz göze gelmiştik o an. Gözleri beni durdurmuştu, gidemiyordum. Tuhaf bir acı vardı. Yalvaran bakışları oldukça inandırıcıydı. Onca şeyden sonra neden kalmamı istemişti ki ? Ah, lanet olsun gidemiyordum. Belki bir sonraki uçak. Ama onu bu halde bırakıp gitmek istemiyordum. Yaptıklarından sonra hala ona karşı merhamet besliyor olmama inanamıyordum. Onu çıkarmışlardı girmesinin yasak olduğu alandan. Yanına gittim. Hareket etmeyi, kurtulmak için çabalamayı bırakmıştı geldiğimi görünce. Duraklamasını fırsat bilen görevlilerden biri kolundan tutarak çekiştirmeye başlamıştı. O ise sadece bana bakıyordu. Götürüldüğünün farkında değildi. Bu normal değildi hem de hiç değildi. “ Beyefendi ne oluyor, nereye götürüyorsunuz ? “ Adama engel olmam gerektiğini hissetmiştim. Adam sözlerim üzerine durmuş. Arkamdaki bir şeye elini uzatarak konuşmaya başlamıştı. “ Bu adamın o alana girmesi yetmiyormuş gibi arkanızdan gelen beye yumruk attı. Sizce nereye gidiyor olabilirim ? Tabii ki bu işi polisler halledecek. “ Adamı gördüğümde yüzümde bir gülümseme oluşmuştu. Ama bunu Ümit’ in görmemesi gerekiyordu. Önüme dönerken ciddi tavrımı takınmıştım. Ümit kafasını suçlu çocuklar gibi önüne eğmiş susuyordu. “ Bakın beyefendi. Arkadaşım adına özür diliyorum. Kendisi yanlış davranışlar konusunda ustadır. Ama onu kolundan tutarak polise götüremezsiniz. Kendisi Ümit Kantarcılar oluyor. Eğer şikayetçiyseniz polise ihbarda bulunursunuz. Şehrin dışına göndermeyeceğim onu merak etmeyin ve bence şikayetçi de olmalısınız. “ Ümit’ i kolundan çekip yürümeye başlamıştım. Adam bizi durdurmamıştı. Bu kadar kolay olacağını sanmıyordum. Biraz ilerledikten sonra onu peşimden sürüklemeyi bıraktım. Ve hava alanından çıkmak için yürüdüm. Arkamdan geldiğini çıktığım cam kapıdaki yansımasından görebilmiştim. Çıktığımda bir taksi durdurdum. Bindim ama kapıyı örtmedim. Arkamdan gelmesini bekliyordum. Oda bindi. Adresi söyledim. Evime geri dönüyordum. Öfkem hala aynıydı ama Ümit’ in derdini öğrenebilirdim en azından. Neden beni göndermediğini. Ve son kez olsun öfkemi kusabilirdim belki. Taksi ağır ağır ilerlerken Ümit’ in içeriyi dolduran kokusunu hissedebiliyordum. Yanımda sessizce oturuyordu. Sadece dışarıyı izledim. Bu geçici dönüşün tek sevineni Özgür olacaktı muhtemelen…
Ellerine sağlık Ece Geçici gönüş mü temelli değil mi bu yani türkü'ye bir kere daha hayran kaldım Bu nasıl bir ikna gücüdür böyle Devamını merakla bekliyorum (:
Yaa bu kız mal.! Bulmuş Ümit'i bi de trip yapıyor üstüne. :D Ben olsam bir lafını ikiletmem. :D Çok ama çok güzel bir bölümdü ellerine sağlık canım. Ama lütfen bi dahakine resim koy. :D Kendimi acayip eksik hissettim resim olmayınca. :D
Türküüü geçici fln filan dinlemem ben otur evinde. git ananın babanında gönlünü al ümiti affet özgürle dostsun dahada iyi dost ol mutlu yaşaa :D bu kadarda mutlu son olmasın ya vazgeçtim :D Babası türküyü dövsün ümit elinden alsın :D Ben bu konulara nerden girdim bilmiyom kısaca güzel olmuuuuş. :D
Fazla uzun gelmişti yol. Bitmek bilmeyen bir zamandan sonra eve gelmiştik. Taksi durduğunda cüzdanımdan paramı çıkarmak uğraşmaya başladım. Parayı uzatırken Ümit’ in elinin de aynı sebepten uzandığını gördüm. Parayı uzattığım elimle sert bir şaplak indirdim eline. “ Ahh” dedi, sesini duysam kızacağımı düşünüyor olmalıydı ki fazla bağırmamıştı. Onun hiçbir şeyini istemiyordum o yüzden parayı ödemesine izin vermedim. İnip binanın kapısını açtım ve içeri girdim. Arkamdan gelmiyordu. Dönüp kapıyı açtım, orada dikiliyor gidişimi izliyordu. “ Neyi bekliyorsun ?” “ Şey ben.. tamam gidiyorum şimdi ama ararsın değil mi ? “ Derin bir iç çekmiştim sözleri üzerine. “ Yukarı çık ve derdini anlat. Neden beni göndermediğini öğrenmem sorun olmaz heralde ? “ Cevap vermesini beklemeden arkamı döndüm. Merdivenleri çıkarken kapanan dış kapının sesi geldiğine işaretti. Daireye geldiğimde anahtarlarımı Özgür’ e bıraktığım için kapıyı çaldım. Yetişmişti oda arkamda dikiliyordu. Kapı açıldığında Özgür’ ün yüzündeki ifade çok değişkendi. Bana bakıp kocaman sırıtmıştı sonra arkamdakini görüp kaşlarını çatmıştı. Ve birden çığlıkları basmaya başladı. Tabi bana sarılmayı da eksik etmemişti. Ayaklarımı yerden kesmişti. Dönüyordu deli gibi bana sarılarak. “ Döndün ! Biliyordum, biliyordum gidemeyeceğini döndün işte kızım ! “ Sarılmış dönüyorduk. Özgür’ ün coşkusuna gülüyordum. Arada Ümit’in de gülen yüzü gözüme çarpıyordu. “ Ah döndüm evet ve hala da dönüyorum, artık dursan?” “ Doğru ya, heyecanıma ver. Ah çok mutlu ettin beni. “ Beni yere indirmişti sonunda. Ama hala kollarımdan tutuyor gülümseyerek konuşuyordu karşımda. “ Ben değil. Ona teşekkür et. “Ümit’ i göstermiştim sözlerimle birlikte. “ Ne ? Neden, yani o mu durdu seni ?” O burada değilmiş gibi konuşuyordu. Muhtemelen bana yaptıklarından dolayı –olanları bilmese de- gizliden bir öfke duyuyordu ona karşı. “ Nedenini bende bilmiyorum, yani henüz. Öğreneceğiz bakalım. “ Koridorda geçiyordu tüm bu konuşmalar. Ümit kapının yanındaki duvara yaslanmış sadece susuyordu. Sözlerimden sonra Ümit’ e bir bakış attım. “ Ve buna dönmek değil de uçağı kaçırmak diyebilirsin. Sadece gidemedim. Ama kalmaya pek niyetim yok Özgür, üzgünüm” “ Hadi ama minik fare yapma, gidemiyorsun işte. Her neyse bunu sonra konuşuruz ve benim ısrarlarımın değil de onun seni durdurmasının hesabını da vereceksin. Sen önce şu işini hallet de.” Yine öfkeli bir bakış atmıştı Ümit’ e. “ Tamam “ Gülümseyerek kolumu sıvazlamıştı Özgür. Sonra arkasını dönüp salona geçti. Ümit’ e baktım. Hareketlenmişti. Odama doğru ilerledim. Kapıyı açtım ve girmesini bekledim. Sonra kapıyı kapatıp çok fonksiyonlu kanepeme oturdum. Oda yanıma oturdu. Ben zaten koltuğun bir ucuna oturmuştum. Oda yakına değil ama ucuna da oturmamıştı. Mesafe koymak istediğimi anlamış olması iyiydi. “ Evet benden ne istiyorsun ? “ “ Sadece dinlemeni ve kalmanı.” “ Harika (!) Konuşmak için bu kadar zaman beklemenin nedeni inandırıcı yalanlar bulamaman mı ? Biliyor musun Ümit gerçekten boşuna uçağımı kaçırdım. Bu çok gereksizdi. “ “ Bak Türkü yaptıklarımdan pişmanım. Yalan söylemiyorum… Ben sadece aşktan kaçıyordum. Her zaman ki gibi sadece eğlenceme bakacaktım bu doğru. Ama sen…sen her şeyi değiştirdin. Sana daha da bağlanmamak için gitmen gerekiyordu. Ama her şey için geçmiş. Yapamadım ve senin için geldim. Ama Özgür gittiğini söyledi. Sonrasını biliyorsun işte. “ “ Vay… Ne hikaye ama ! Ne bekliyorsun Ümit boynuna atlamamı falan mı ? Normalde bu sözlerin beni şoke edebilirdi ama inanmadığım için sorun olmuyor. “ Aniden ayağa kalktı. Nedenini çözememiştim ama sinirlenmişti. Ellerini savurarak konuşmaya başladı. “ Bu kadar katı olmak zorunda mısın ? Evet bir hata yaptım doğru. Dünyanın en büyük aptalıyım ben. Ama pişmanım seni seviyorum Türkü bu hiçbir şey ifade etmiyor mu ? “ Bu da ne demekti şimdi ? Beni sevdiğini söylüyordu. İnanma Türkü… bende sinirle ayağa fırladım. “ Beni sevdiğin için defalarca yatağa atıp sıkıldığına kapının önüne koydun değil mi Ümit ? Anlamıyorum eğlencen için kullanabileceğin benim gibi onlarca aptal kız var peşinde, neden hala bende ısrarcısın ? Ben sıramı savmadım mı ? “ Artık bağırmaya başlamıştım. Derdini anlamak gerçekten zordu. “ Evet anlamıyor olduğun açık. Yalan söylemiyorum. “ Kolları iki yanına düşmüştü. Omuzlarının çöktüğünü de görebiliyordum. Yorulmuş ya da adını tam koyamadığım bir hali vardı. Belki çaresiz.. Gözlerini yere dikip konuşmaya devam etti. ” Yalan değil. Bana inanmamanı anlayabiliyorum. Yaptıklarımdan sonra… Ama bana bir şans ver ve gitme lütfen Türkü. Sensiz yapamam. Bunu sen gittikten sonraki günler de kanıtladım. Savaşmam için bana şans ver. Güvenini kazanmam için lütfen…” Sözlerinin sonuna doğru gözlerini gözlerime dikmişti. Bana yaklaştığını bu yüzden hissedememiştim muhtemelen. Yaklaşıp elini yanağımda gezdirmeye başladı. Daha fazla yaklaştığında alnını alnıma dayamıştı. Dudakları bir nefes kadar yakındı bana. Bedenlerimiz arasındaki mesafeyi ifade etmek için ölçü birimi seçemiyorum. Çok kısaydı. Dudaklarını bir kez dokundurmuştu. Dudaklarıma değil, dudağımın kenarına. Hızla iki elimi kullanarak göğsünden ittim onu. Üzgün yüz ifadesi içimi acıtıyordu ama içim acıtan daha başka şeyler aklıma geldikçe onun daha beterini hak ettiğini düşünüyordum. “ Bana dokunmanı istemiyorum. “ Kaşlarımı çatarak konuşuyordum. “ Özür dilerim. B-ben sadece-“ “ Sen sadece kendine engel olamadın değil mi ? Ah Ümit gerçekten seni anlamak mümkün değil. Bütün olanlardan sonra seninle konuştuğum için şükretmelisin. “ “ Ediyorum inan bana. Seni tanıdığım için, geçirdiğim günler için. Seni durdurabildiğim için.. Ve sana dokunabildiğim o günler için. Lütfen bana şükretmem için bir sebep daha ver, gitme. Sadece son bir şans istiyorum. Sana söz veriyorum kendimi affettireceğim.” Yalvaran bakışları yumuşamamı sağlayacak kadar tatlıydı. Ama bunun olmaması gerekiyordu. “ Peki ama neden ? “ “ Nedeni açıktürkü. Sana aşık oldum. “ “ Buna böylece inanmamı bekleme.” Aslında inanabilirdim neden bana beni sevdiği yalanını söylesin ki? Niyeti tekrar kullanmak olsa etrafında onlarca kadın varken neden beni istesin ki ? Ah evet en son bana yalan söylemesinin mantıklı bir nedeni olmadığı için Ceyda konusunda ona inanmıştım. Sonra kapıya konan ben olmuştum. Aptal gibi davranmayı bıraksam iyi olacak. Yalan söylüyordu belki de yine. Bu adamı çözmek gerçekten zordu. Ceyda demişken… “ Ceyda konusunda bana yalan söylemiştin değil mi ? “ Yüzünde acıklı bir gülümseme oluştu. “ Evet. Tek gecelik kadınlar koleksiyoncusu yapmıştın beni aniden. Haklıydın. Seni görene kadar öyleydim. Sen dünyama girip beni değiştirene kadar…” Gerçekten anlamsızdı. Amacı neydi bilmiyorum ama fazla içten konuşuyordu-yalan söylüyordu. Fazla samimi. “ VE sende bunlardan sonra kalmamı, sana şans vermemi istiyorsun öyle mi ? “ “ Çok şey istediğimin farkındayım… ama herkes ikinci bir şansı hak eder. Sende acı çekiyorsun biliyorum. Ve seni mutlu etmem ihtimalini göz ardı edip gitmene izin veremem. “ “ Ah demek aklına çektiğim acılar gelebildi öyle mi ? Biliyor musun Ümit ben o defteri kapattım sanırım. “ Fazla katıydım ama hak ediyordu. Hatta daha fazlasını. “ Tamam ne güzel işte. Ben zaten yeni bir sayfa istiyorum senden. Asla kirletmeyeceğim bir sayfa. “ “ Ben bilmiyorum…. “ “ Türkü son bir şans. Eğer başarmadığımı düşünürsen hayatından çıkıp gideceğim. Söz veriyorum. Yeter ki bana bunu çok görme. “ Sanki gitmesini isteyecekmişim gibi… Ama yapamazdım. Onca şeyden sonra tekrar aynı şeylerin olmasına izin veremezdim.. O zaman ölümü seçerdim işte. Kendime yakıştırmıyor olmamın bir önemi kalmazdı. “ Hayır Ümit ben… yapamam. Buna cesaretim yok, üzgünüm. “ “ Lütfen ikimizi de acıya hapsetme. Senden sevgilim olmanı falan istemiyorum yani şimdilik. Sadece burada kal ve şansımı nasıl değerlendirdiğimi gör. Belki birlikte biraz vakit geçiririz, beni gerçek anlamda tanırsın. Biliyorum yaptıklarımı açıklamaz ama en azından neden bu şekilde bir pislik olduğumu öğrenirsin. Ve güvenini kazanabilirsem sonsuz bir mutluluğa ulaşırız ikimiz de. Sadece kalmanı istiyorum. “ Böyle bir pislik olmasının nedenini gerçekten merak etmiştim. Ama dediği gibi yaptıklarının bahanesi olamazdı. “ Burada bir işim de yok artık. Kalmam için bir neden olduğunu sanmıyorum. “ Kollarımdan tutup gözlerime bakmıştı sözlerimden sonra. “ Ya gittiğin için pişman olursan ? Ömür boyunca ‘kalsaydım her şey farklı olur muydu ?’ sorusuyla yaşayabilecek misin ?“ Gözleri beni kalbimden vurmuştu yine. Ah tanrım bu adama hayır demek neden bu kadar zordu. Üstelik haklı da. Pişmanlık kesinlikle kaldıramayacağım kadar büyük olabilirdi. “ Sanırım… hayır. Peki tamam gitmiyorum. Ama benden daha fazlasını bekleme Ümit. “ Daha konuşmamı bitirmeden beni sımsıkı sarmıştı kollarında. “ Teşekkür ederim, teşekkür ederim, teşekkür ederim…” Birkaç teşekkürden sonra bırakmasını bekledim ama hala kollarındaydım. Ona sarılmamak zordu bu durumda ama direnebilmiştim. “ Ümit…” Bırakmasını ima etmiştim. “ Ah özür dilerim. Ben heyecandan…. Neyse ben gidip Kerim ile konuşayım, işin için. Yarın gelmen uygun olur değil mi ? “ “ Bunu yapmana gerek yok. Kerim’ e ne diyebilirsin ki. İşe ben gelmedim sonuçta.” “ Hayır bunu yapacağım. Yani her şey benim yüzümden oldu. İşini kaybetmeni istemiyorum. Gerçekten halledebilirim sadece yarın gelmen uygun mu ya da dinlenmek ister misin biraz daha ?” “ Hayır dinlendim yeterince. Peki sen öyle diyorsan. Tamam Kerim kabul ederse yarın gelirim işe. “ “ Tamam harika ! “ Yüzünde kocaman gülücükler vardı. Onu bu kadar içten gülerken ilk kez görüyor olabilirdim. “ Tamam o halde yarın görüşürüz.” Yumuşaktı ses tonum ama yüzümde gülümseme yoktu. Kibarca postalamak istediğimi belirtmiştim. Yüz vermemem en doğrusuydu. “ Ah doğru. İyi akşamlar o zaman. Yarın görüşürüz. Ben Kerim’ in cevabını sana mesaj atacağım. Ya da ararım. “ “ Tamam” Başımı sallayarak onaylamıştım. Neredeyse 40 saniye önümde sadece sırıtarak dikilmişti. Garip. Sonra birden gitmesi gerektiğini hatırlayarak kapıyı işaret etti. Bende başımla onayladım yine. Gidiyordu. Fazla mutluydu. Kapıdan çıkarken son kez yüzüme bakıp gülümsemişti. Her şey yine benim için garip bir hal almaya başlamıştı. Arkasını dönüp gittiğinde yüzümdeki gülümsemeyi serbest bıraktım. Küçük bir çocuk gibi davranmıştı. Tatlılığı tartışılmazdı. Sonra birden beni evden gönderdiği o günü hatırladım. Sözlerini… yine kaşlarımı çatmıştım. Kalmaya karar vermiştim evet ama Ümit' in işi çok zor görünüyordu. Bu sefer o karanlık bir girdaptaydı…
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Girdap 34. Bölüm; " Ambargo "97.sayfa 
Kişisel İleti
Nerden
