Bak Türkü yaptıklarımdan pişmanım. Yalan söylemiyorum… Ben sadece aşktan kaçıyordum. Her zaman ki gibi sadece eğlenceme bakacaktım bu doğru. Ama sen…sen her şeyi değiştirdin. Sana daha da bağlanmamak için gitmen gerekiyordu. Ama her şey için geçmiş. Yapamadım ve senin için geldim.
Vay vay. :D Yürü be Ümit. :D Kanka bazen aştığını düşünüyorum. :D Harika yazıyorsun, olay akışı, replikler... Hepsi tam oturmuş, bir düzende gidiyor. İlk defa senaryonda fantastikizm aramadım. Galiba bir daha da olmayacak, ama hala umutluyum. Ellerine sağlık kanka, yb'yi bekliyoruz (:
Bak Türkü yaptıklarımdan pişmanım. Yalan söylemiyorum… Ben sadece aşktan kaçıyordum. Her zaman ki gibi sadece eğlenceme bakacaktım bu doğru. Ama sen…sen her şeyi değiştirdin. Sana daha da bağlanmamak için gitmen gerekiyordu. Ama her şey için geçmiş. Yapamadım ve senin için geldim.
Vay vay. :D Yürü be Ümit. :D Kanka bazen aştığını düşünüyorum. :D Harika yazıyorsun, olay akışı, replikler... Hepsi tam oturmuş, bir düzende gidiyor. İlk defa senaryonda fantastikizm aramadım. Galiba bir daha da olmayacak, ama hala umutluyum. Ellerine sağlık kanka, yb'yi bekliyoruz (:
Ellrine sağlık (: Yeni okuyucu :D O bölümler neydi öyle Allah'ım Evet galiba daha olmayacak ,ama olsun umutluyuz bekliyoruz Devam~
Teşekkür ederim canlarım (: Fantastikizm ruhumuz içimizde, ölmedi yaşıyor Türkü bakalım ne zaman öğrenicek her şeyi? Öğrenmeden önce Ümit çok çekicek ondan
Teşekkür ederim canlarım (: Fantastikizm ruhumuz içimizde, ölmedi yaşıyor Türkü bakalım ne zaman öğrenicek her şeyi? Öğrenmeden önce Ümit çok çekicek ondan
Özgür beni sorgulamak için çekiştirerek salona götürmüştü Robert gittikten sonra. 5 dakika içinde elinde kahvelerle geldi. Koltukta oturup karşılıklı sohbet etmeye başladık. “ Türkü gerçekten onu dinlediğine inanamıyorum. Yani kalıyor olman güzel ama bilmiyorum.. Onu affetmezsin sanmıştım.” “ Affetmedim Özgür. Şu an için affedeceğimi de sanmıyorum. Yani yapamam, güvenemem. “ “ Bu iyi ama onun umutlandığı belliydi. Ağzı kulaklarındaydı giderken.” Gülerek söylemişti bu sözleri. “ Evet fark ettim ama bu saçma. Beni sevdiğini söylüyor.” “ Ve sende inandın ? “ “ Ah tabii ki hayır. İnanmadım ama gördüğün gibi gidemedim de. Ve umutlanmaması için ona sadece gitmekten vazgeçtiğimi ama benden daha fazlasını beklememesi gerektiğini söyledim .” “ Seni dinlemişe benzemiyordu. Bu kez seni kullanmasına izin verme Türkü. “ Uzanarak kolunuz sıvazladım. “ Merak etme canım. Gitmedim ama onunla bir şeyler yaşamayacağım. Belki dersini verir öyle giderim ha ? “ “ ahaha.. Bu harika olurdu. Ama ne yapabilirsin ki ? “ “ Güzel bir fikrim var aslına bakarsan. Belki bana yardım edebilirsin ? “ “ Tabii ama-“ “ Ah bir dakika telefonum çalıyor.” Özgü’ ün sözünü kesen telefona baktım arayan Ümit’ ti “ O arıyor. “ Özgür kaşlarını kaldırmış merakla bakıyordu. Telefonu açtım. Ve onun derin sesini duymayı bekledim. “ Türkü..” “ Ümit ?” “ Rahatsız ediyorum ama ben Kerim ile konuştuğumu söylemek için aradım. “ “ Ah öyle mi ? Ne dedi peki ? “ “ Başardım ! Yarın işine kaldığın yerden devam edebilirsin. “ Sesindeki heyecan hissedilebilirdi. “ Hmm peki tamam öyleyse yarın işimin başında olacağım.” İlgisiz gibi görünmeye çalışıyordum. “ Tamam.” “ Tamam, iyi akşamlar. Tekrar. “ Daha fazlasını vermek istemiyordum. Soğuk durmam gerekiyordu ona karşı. “ İyi akşamlar görüşürüz yarın.” Sözünü bitirir bitirmez telefonu kapatmıştım. “ Hey taş kalpli seni, buz gibiydin. “ Özgür yine dalga geçecek bir şeyler bulmuştu. “ Erimemi istemiyorsun sanıyordum ? “ “ Ah tabii ki istemiyorum, takılıyorum sadece. Anlatsana planın nedir ? “ “ Anlatacağım sabret. Özgür söylesene neden bu kadar çabalıyor ? Bunların bir anlamı olamaz mı ? “ “ Hadi ama kızım istediği kadar anlamı olsun, yaptığı şeyden sonra… Hem şaşırma daha önce senden hoşlandığına inanmıştın şimdi de seviyor olabilir, pişman olmuş olabilir gerçekten ama iyi bir dersi hak etti. Sınıfı geçsin öyle affedersin. Ki aşıksın affetmemen mümkün gibi durmuyor. “ “ Evet ama bu sefer zor inanacağım. Güven denilen olgu yok olduktan sonra kazanılması çok zor. Her neyse planım şöyle; …. “
Özgür yardım etmeyi kabul etmişti. Ümit’ e harika bir ders verecektik. Aslında klasik bir plandı ama her zaman faydası olurdu. O bunu hak etmişti. Henüz tam anlamıyla öfkem soğumuş değildi ama içimde tuhaf bir rahatlık vardı. Güzel bir uykuya giden yolu seçen bir rahatlık…
Sabah uyandığımda hareketli bir müzik sesi duydum. Ve mükemmel kokular. Özgür yine iş başındaydı. Şarkıya eşlik eden kaba sesindeki neşe de gitmememden kaynaklanıyordu. Tek yakın arkadaşım.. Onu seviyordum.. Kalkıp her zamankinden fazla özendim görüntüme. Mavi ve dizlerimin biraz üstüne duran hafif göğüs dekolteli bir elbise giydim. Saçlarımı düzleştirmiştim, bağladım. Hafif ama kesinlikle hoş gösteren makyajım ve bir iki aksesuardan sonra hazırdım. Topuklu ayakkabı giymek pek benim tarzım değildi ama o gün için tercihim olmuştu. Valizimden özel günler için aldığım tek topuklu ayakkabılarımı çıkardım ve giydim. Mutfağa Özgür’ ün hazırladığı harika kahvaltıyı mideme indirmek için gittim. “ Aman tanrım ! Türkü bundan sonra asla kot-tişört kombinasyonu yapmamalısın, bu harika ! Çok güzelsin tatlım. “ Ağzını ayırmasına neden olan şaşkınlığını toparladığında konuşmuştu. Gülmüştüm sözleri üzerine. “ Ah tabi her gün topuklu ayakkabı giyeceğim. Teşekkür ederim Özgür, sana da günaydın. “ “ Günaydın evet ama kesinlikle bu halin daha iyi. Neyse bu planın bir parçası olmalı.” “ Bilmem öyle mi dersin ?” Gülüşmelerimiz bittikten sonra kahvaltı etmeye başlamıştık. Özgür harika bir aşçıydı. Evi son kez kontrol ettikten sonra çıktık. Aşağı indiğimizde gördüğümüz görüntü ikimizi de şaşırtmıştı. Makul derecede. Ümit arabasına dayanmış elinde sigarasıyla bekliyordu. Beni gördüğünde gizleyemediği yüz ifadesi tek şaşıranın biz olmadığını gösteriyordu. Kalkan kaşları altındaki gözlerini birkaç defa kırptıktan sonra kendini toparlayıp, yaslandığı yerden hareket ederek yaklaştı. “ Hey günaydın. “ Mahcup bir ifadesi vardı. “ Günaydın. Bu saatte burada ne arıyorsun ? “ Sanki bilmiyor muşum gibi sormuştum bu soruyu. Acımadan. “ Şey… buradan geçiyordum , düşündüm de beraber geçebiliriz şirkete.” “ Hmm çok düşüncelisin ama Özgür’ le gidecektim. “ Özgür söze girdi. “ Sorun değil ben yalnız da gidebilirim” Ah tanrım bu anlayışta nerden çıktı böyle. Bana yardım etmek istememiş miydi bu çocuk ? “ Hayır olmaz. Yani seni satmış olmak istemem. Aslında madem zahmet etmişsin buraya kadar Ümit nasılsa Özgür hemen karşımızda çalışıyor biliyorsun, üçümüz birlikte gidebiliriz ne dersin ? Ümit şaşırmış biraz da bozulmuştu. Harika. İntikam duygusunu seviyordum. “ P-peki neden olmasın. “ Bozulduğu her halinden belliydi. Biraz içim acımıştı, kabul etmeliyim. Özgür tam itiraz etmek için konuşmak üzereydi ki tehdit dolu bakışlarım susmasını sağladı. Arabaya ilerledik. Ümit ön koltuğun kapısını açtı benim için. Ne kadar da kibar. Aslında Özgür ile birlikte arkaya oturarak ona makam şoförü muamelesi yapmak vardı ama bu kadar zalim olmak istemedim. Ya da daha farklı anlarda kullanabilirdim bu zalimliği.
10 dakika süren yol boyunca sadece Özgür ile sohbet ettim. Espriler yapıyor, gülüyorduk. Ama sadece ikimiz. Arada Ümit’ in aynadan Özgür’ e attığı kötü bakışları yakalamıştım. Mükemmel, biraz da o acı çekmeliydi. Yine de endişelenmesine gerek yoktu. Asla onun kadar acımasız olmazdım. Restoranın önünde durduk. “ Teşekkürler dostum” Özgür arkadaşça vurmuştu Ümit’ in omzuna. Ümit bu samimiyetten hoşlanmadığını gizlemiyordu. Sadece başını sallamakla yetindi. “ Bende burada ineyim karşıdan geçerim stüdyoya. Sen otoparka dolaşacaksın daha, geç kalmak istemem.” Bunu söylememin tek nedeni intikam değildi. Onunla yapılacak asansör yolculuğu herhangi bir yakınlaşmaya neden olabilirdi ve bunu engelleyememekten korkmuştum. En iyisi baştan önlem almaktı. Tabii Ümit bozulmuştu yine. “ Peki” Demekle yetindi. “ Sonra görüşürüz.” Sevimli bir gülümseme ile arabadan inmiştim. Hızla gitmişti oda. Sinirini arabasından çıkarmaz umarım diye düşünmüştüm. Özgür ile de vedalaştıktan sonra işimin başına dönmüştüm. Stüdyodaki herkes beni gerçekten özlemişti. Ah bende özlemiştim bu curcunayı. Dönmek gerçekten iyi gelmişti. Neşeyle işlerimi yapmaya başlamıştım. Herkes bugün ne kadar şık olduğumu ve döndüğüme sevindiklerini söylüyordu. Stüdyodaki herkesle bu muhabbeti gerçekleştirmiştim. Ümit’ in gözleri ise sürekli üzerimdeydi. Çaktırmadan olduğunu umduğum bakışlarımla fark etmiştim bunu. İfadesi çok karışıktı. Öfke, acı, yalvarış, sevinç.. hepsi fark edilebilirdi. Yanıma gelmek için ufacık boşlukları kolladığından emindim. Bir tanesini yakalamıştı. Bana doğru geliyordu. Yine o masanın başında bir şeyleri ayırıyordum. “ Selam.” Sesi çok masum gelmişti. Masumluğu uzun zaman sonra ilk kez ona yakıştırabilmiştim. “ Aa selam. “ Geldiğini görmemiş gibi şaşırmıştım. Yalandan. “ Nasıl gidiyor ? “ “ Süper ! İşimi özlemişim, burayı bu atmosferi…” Gerçekten özlem dolu konuşmuştum. “ Evet bizde seni özledik..” Oda gerçekten özlemişe benziyordu. Beni. Ya da sadece bedenimi…Konuyu değiştirmeye karar verdim. “ Senin nasıl gidiyor ? “ “ Sen döndüğünden beri harika. “ Sanırım konuyu değiştirmeme izin vermeyecekti. En iyisi kaçmaktı. Gülümseyerek söz devam ettim. “ Afedersin, lavaboya gitmem gerek. “ Arkama bile bakmadan kendimi lavaboya attım. İntikam işi benim içinde zor olacaktı anlaşılan.
İşlerim bittikten sonra Ümit’ e yakalanmadan stüdyodan çıkmam gerekiyordu. Onun hala gitmemiş olması beni beklediğinin kanıtıydı. Bir şeylerle meşgul olduğu bir anı yakalayıp stüdyodan çıktım. Hızla aşağı inmeye başladım. Bu topuklulara nasıl katlanıyordu kadınlar ? Neyse ki düşmeden çıkmayı başarabilmiştim. Özgür beni kapının önünde bekliyordu. “ Heey selam. Senin işin bitti mi ? “ Selam. Bugünlük evet. Restoran pek dolu değildi erken kapattık. “ “ Ah anladım. Hadi öyleyse eve gidelim, ama önce şu ayağımdakilerden kurtulayım. Gerçekten işkence gibiler.” Ayağımdan ayakkabıları çıkarıp elime aldım. Bütün yolu çıplak ayakla yürüyecektim. “ Böyle yürümeyi mi planlıyorsun ?” “ Evet ne olmuş yani ? “ Özgür kahkahalar boğulmuştu. Elimdeki ayakkabının topuğu gözüme çarptıç Oldukça sivri duruyordu. Can acıtacak kadar. Özgür’ ün kafasına bir tane geçirdim ayakkabımla. “ Ahhh” Eliyle kafasını tuttu. “ Seni hain, gel buraya.” Beni yakalamaya çalışıyordu. Ben de elimdeki topukluyu savurarak yakalamasına engel oluyordum. Kahkahalarımızı Ümit yalancı öksürüğü ile böldü. “ Sen mi geldin ? Dostum bu kız cadının teki ! “ Özgür işini iyi yapıyordu. Ümit manidar bir gülücük ile konuştu. “ Evet bilirim. Eve mi gidiyordunuz ? “ Kendimi toplayım söze daldım hemen. “ Hayır. Yani Özgür ve ben bir şeyler planlamıştık bu gece için. “ Nefes nefese konuşmuştum “ Öyle mi ? Ben de eğer işin yoksa bir şeyler yapalım diyecektim. Bu çıplak ayaklarla mı gitmeyi planlıyordun ? ” Hayal kırıklığına uğramıştı resmen. ( Burada Ümit’ in sözünün sonuna ‘nasip’ ekleyesim geldi jhsadjhkajsd :D ) Gözleri ayaklarıma kaydığında yüzünde bir gülümseme oluşmuştu. Dan şaşkın şaşkın bakıyordu. Muhtemelen nerden çıktığını bilmediği bu geceki planımız yüzünden. “ Şey evet. Topuklu ile yürümek zor iş. Sende gelebilirsin bizimle. Tabii sorun olmazsa ? “ Ümit yine şaşırmış artı bozulmuştu. Eskiden olsa onu reddetmezdim. Ama eskiye dönemeyecek kadar fazla kırılmıştım. Cevap vermekte güçlük çektiği belliydi ama dönüp evine gitmekte istemiyordu anlaşılan. “ Yo sorun olmaz. Tamam nereye gidiyoruz ?” Bu sorunun üzerine Özgür ile göz göze gelmiştik. Bu kısmı düşünmemiştim işte. Ah mükemmel (!) “ Şey harika bir yer biliyorum. Yürüyerek gidebileceğimiz bir mesafede. “ “ Tamam gidelim o halde.” Özgür beni kurtarmıştı neyse ki. Gülümseyerek verdiğim cevaptan sonra yürümeye başlamıştık sokağın sonuna doğru. Bir yanımda Özgür diğer yanımda Ümit. Gerçekten ilginç bir gece bekliyordu bizi….
Çokkkkk hooooooş :D Ümit bu bölümde hep bozuldu ya kıyamam yazık :D Türküde cidden çok cadııı :D Topuklu ayakkabıyla Özgürün kafasına vurulurmuuu. :D Vurdugunda kaç bin hücre eksiliyo biliyon mu seen :D
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Girdap 34. Bölüm; " Ambargo "97.sayfa 
Kişisel İleti
...
