Son anda taşınmanın acelesiyle bizi bir otele atan annem ve babam , eve çoktan yerleşmiş. Hatta ve hatta baş belası kız kardeşim Emily’i üzerime salmışlardı.. Baş ucumda özenle ayarladığım DVD’leri deşerken bastığım haini hızlıca kolundan yakalayıp yatakdan attım. - Ne yapıyorsun sen ! dedi bağırarak. - Asıl sen ne yapıyorsun , bilmiyor musun DVD’lerim benim en değerli varlıklarım ! Bu iğrenç durumdan sıyrılmamı sağlayan ve kafamı dağıtan tek şey filmlerdi. En azından oyuncuların gözlerine bakarak o an çekerken neler düşündüklerini görüyordum , bu fazlaca eğlence kaynağıydı . Birkaç saniye sonra çırpınarak kolunu tuttu . benim tuttuğum kısımdan aşağısı mosmor olmuş ve kan gitmemişti. Kardeşimin gözlerindeki acıyı her ne kadar perdelemeye çalışsada görüyordum. Bu durumuma hep lanet etmişimdir ! özelliklede sevdiklerimin canını acıttığımda.. - Üzgünüm , hala senin vampir abin olduğunu unutmuşum.. Daha yeni ki rezilliği hatırlamamaksızın yüzüne yerleşen o sıcak tebessümle gönlümü anlamaya çalışıyordu. - Sen kalbi sıcacık olan abim olacaksın.. Yine acıyla güldüm . - Yine yanılıyorsun . Benim bir kalbim yok.! Soğuk bir sessizliğin ardından DVD’lerin başına yine oturdu. Bana bakarak abartırcasına gözlerini devirdi. - Nick bu ne dedi elindeki titanic filmini göstererek. - Ne varmış filmde ? - Sen hala doğduğun yılda mı kaldın ! - Doğduğum yıl titanic yoktu emily ! Titanic filmine saygısızlık ettiğini düşünerek elindeki DVD’yi kızarak aldım. - Kızmaa ! haksız mıyım ? hala izleyen var mıdır acaba.. - Varr ! ama sen Twilight takıldığın için diğer filmlere aldırış etmiyorsun . - Şimdiki gençlik twilight takılıyor caanııımmm dedi ukalaca DVD kolisini önüme çekip ayarlamalar yaptım . Bir sürü filmin yerlerini karıştırmış sersem. ** * Eşyalarımızı toparladıktan sonra arabada kısa bir yolculuk yaptık ve girdiğimiz yolda sıra sıra ve rengarenk duran şeker evlerin bulunduğu bir sokakda bulduk kendimizi. Evler oldukça iyiydi. - Hangisi dedim evlere göz gezdirirken. - Şu , sarı olan – her burda ki evler ne kadar havalı .! Kurduğu gereksiz cümleleri duymazdan gelerek evin verandasına adım adım yaklaştım . kapının zilini yavaşça çaldım . kapıyı tüm coşkusuyla gülerek açan babamın adını koyamadım çığlığımsı sevinç haykırmalarını duymak , bu evdeki ilk kötü anım olarak kalacaktı. - Evinize hoşgeldiniz ! Emily kocaman açtığı gözleriyle eve bakıyordu hayran hayran. Kolumdan çekiştirerek tiz sesiyle bağırdı - Sana demiştim , bu ev şahane ! - Susar mısın lütfen – odam nerede ? Annem benim nasıl birisi olduğumu unutmuş bir halde omzuma atladı. Saçlarının mis kokusu ve damarlarından akan kan .. işte bunlar felaketi getirecek şeylerden sadece birkaçıydı. - Emily’e sakın söyleme , en iyi oda senin – 2. Katta koridorun en sonundaki oda. Dedi kulağıma sıcak nefesiyle fısıldayarak.. Onu nazikçe geri çektim . ona zarar vermeyeceğimi biliyordu . çünkü o benim annemde , ÜVEY ANNEM.. Biz bu korku dolu anları yaşarken babamın duyulmayan telefon konuşmaları bitmişti. - Ne oldu hayatım , başlıyorlar mı ? - Evet her şey tamam . dedi mutlu mutlu - Neler olduğunu bizede söyler misiniz ? Babamın vereceği mutlu haber , bakalım beni mutlu edecek miydi .. - Yarın üniversite’ye başlıyorsun dedi yine aynı tiz kahkasıyla. Benim ise vereceğim ilk tepki korkunç olmuştu . - Hayır ! hayır , hayır bunu asla kabul etmiyorum . elimde sertçe bulunduğumuz odadaki küçük bir masaya vurdum ve yere düştü. Ses tonumu beğenmeyen annem ve babamın suratı düşmüş , korkarak bana bakan 3 suratla karşı karşıyaydım. - Sakin ol nick , kendine gel . uzun süredir dışarı çıkmıyorsun . sürekli film izliyorsun , çevreyi izliyorsun , insanlarla iletişim kurmuyorsun , eski anılarınla yaşayan ve evde çürüyen bir çocuk olmanı istemiyorum anlasana ! Annemin hiddetli ve yaşlı gözlerine derin derin baktım . orada çaresizliği gördüm . bu benim daha çok sinirimi bozdu . - Ben sizden değilim , ben bir Brown değilim ! ben üveyim ! Ve göz yaşları .. bir bir gözlerinden boşandı. - Bu durumuma alışmam zaten zamanımı aldı benim yüzümden sizde mahvoldunuz şimdi birde bu okul çıkarsa kendimi kaybederim ! - Okul senin sıkıntılarını unutturacak . yeni ortam , yeni insanlar . Beni anlamıyorlardı . gerçi anlamalarıda imkansızdı çünkü onlar benim gibi değil . - Yeni keşfedilmeyen kanlar , yeni kokular ! Söylediğim her cümle , ağzımdan çıkan her harfle onları korkutuyordum . - Ben böyle olmak istemedim anlasanıza .. Bu sefer benim canım yanıyordu . Onu unutmaya çalışıyordum ama bana o kadar yakındı ki . O benim acımdı , mutsuzluğumdu , yanlızlığımdı , kimsesizliğimdi. O şuan benim yaşadığım her olumsuzluktu ve peşimi bırakmıyordu ! - Ben odamdayım . Daha fazla mutsuz aile tablosunu izlemek istemiyordum . gösterilen yerdeki odaya girdim 4 duvarım 1’i tamamen camdı , çevreyi izlemeyi sevdiğimi biliyorlardı . Yanındaki duvarda ise boydan boya büyük bir dolap vardı . Orada filmlerim kıyafetlerim biblolarım bulunuyordu . Odam tamamiyle siyah beyaz ve gri’ydi . Ama bir şey eksikti .. Her ne kadar kötü olsada anılarımın bulunduğu gizli kutum. Aşağıdadır düşüncesiyle 1. Kata indim . Kapının çalmasıyla içerin giren dünyada eşi benzeri olmayan güzel kokulu insanlar.. - Merhaba yeni taşındığınızı gördük ve yardım edelim dedik , Biz Jensen ailesi karşı evde oturuyoruz..
Meris~
En son cσηтєѕѕ. tarafından Cuma Ağus. 26, 2011 8:58 am tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
Yuh! Yazış tarzın süper! İlk tanıtımı okudum (normal insanlar gibi.:D) tanıtımı okurken eridim bittim okudukça daha da sürüklendim. İlk yorumum tanıtıma (çünkü yeni okuyucunum.:D) tanıtım dehşet-i vahşet olmuş! Buda 1. bölüme gelsin ; Anlatış tarzın burada da güzel. Fakat tanıtım kadar pek beğenmedim. Ama yinede güzeldi. Sonuna doğru biraz daha beğendim. Neyse devamını bekliyorum.
Biliyorum bende pek beğenmedim , 1. bölüm olunca nasıl yazacağımı bilemedim açıkçası .s
Neyse diğer bölümler telafi edeceğim (:
Beğenmene çok sevindim (:
Biraz açık sözlüyümdür kusura bakma. Ama o kadar da kötü demedim canım. Sadece tanıtım daha sürükleyiciydi yani. Ama sonuna doğru telafi edildi 1. bölüm zaten.
Tamam , kabul ediyorum benim kesinlikle vampirlere karşı bir zaafım var. Ama bu bölüm dehşet iyi olmuş bencek. Ben çok beğendim. Zaten biliyorsun başlarken de çok beğenmiştim.Ama bu kadar güzel bi bölüm beklemiyordum
Meris'im şimdi okuyabildim bölümünü (: Kusuruma bakmazsın artık :D Bölümü çok beğendim zaten sen yazarsında güzel olmazmı hiç (: Eline bileğine düşüncene sağlık tatlım Çok güzel bir bölümdü gerçekten Vampirli bir hikaye yazıcağını düşünmemiştim Ama çok iyi yaptın severim öyle konuları bilirsin Twilight :D Üniversite hayatı nasıl olacak bakalım Gitsin gitsin please İlham perilerin çok olsun canım Diğer bölümleri merakla beklicem Bölüm geldiğinde mesaj atarsan sevinirim burdan takip etmem zor olabilir Öptüm kocaman Gözde #
2.Bölüm Görünenin Ardına Bakmak Olduğum yerde yani merdivenin başında dona kaldım. Ve parmak uçlarımda başlayan titreme tüm bedenime yavaşça dağılıyordu , bu kötüye işaretti.. - Ben Sarah buda eşim Henry . Kasabaya hoşgeldiniz .. Annem ve babam sıcakkanlı komşularını sevmiş görünüyorki gülücükler saçıyorlardı. Çift o kadar uyumlu ve sevgi dolu ki titrememi bir an olsun birazcık böyle dizginlemek zorundaydım , yapmalıydım ! ‘’sakın , sakın yapma bu aptallığı . Bu senin zararına olur. Barınamazsın burda. Ne sen ne ailen’’ diye haykıran beynimdeki deli hücreler kan tutkumu böyle dizginlemeye çalışıyorlardı. Ne yazıkki avunmak , böyle avutmak kendimi öyle zorki ! - Ne kadar incesiniz ben George ve buda dünya güzeli eşim Megan diyerek mutlu bir aile tablosu göstermeye çalışıyor babam ve başarıyor da. Bir an evvel gitmeleri için sabırsızlıkla beklerken onlar aileme yardım amaçlı kalmak istediler. Ve bana hala alışamamış ailem ise sevgili komşularının yardım teklifini kabul etmişti .İşte bu bu HARİKAYDI ! Israrlar çalan kadının telefonu , dikkatimi dağıtıyordu. - Alo Abby . - Tamam kızım geliyoruz . Telefonu kapatırkan gülerek eşine baktı ve gözlerini devirdi. - Ne diyor ? dedi adam gülerek - Merak etmiş nerde kaldınız diyor. Ordan annem gelen 2. Felaketin çanları çaldı. - Kızınız mı ? Annem farklı bir imayla baktığı suratımda bir asılma görünce abartılacak derecede gözlerini devirdi. - Evet , bu kadar duracağımızı bilmiyordu dedi kadın nazikçe - Keşke oda gelseydi dedi gülerek. Kulağıma merdivenlerin başında yemek yiyen Emily’nin kıkırtıları geliyor . Bu çirkin yakıştırmalar beni baskı altına sokuyordu.Babam bile aynı bakışı atıyordu bana . Ben buna ‘’3’ü bir arada’’ diyorum. Zalim , Muzur ve Anlayışsızlığın muhteşem uyumunu sergiliyorlar. - A Nicholas , biliyor musun Abigail seninle aynı okulda ve aynı sınıfta diye kıkırdıyor yine Emily. Kulaklarımı tırmalayan gülme seslerini hazmedemiyorum. Sadece onlara kötü bir bakış atmakla yetiniyorum. - Evet yarın sana yardım etmekden memnun olur diyor kadın bu yaşananların ardın annemlerin yaptığı bu iğrenç yakıştırmaya katılıyor farkında olmadan. Yazık o kıza.. Benim gibi biriyle yakıştırılıyor , korku filmlerinden bir farkı yok deyip gülüyorum içten içe. - Tabi ki , çok memnun oluruz diyor babam normal sesinin aksine biraz daha bağırarak söylüyor bu cümleyi. Ne demeye çalıştığını 2 yabancı dışında herkes biliyor gerçi bu bile sinirlerimi bozmaya yetiyor ! - Biraz geç oldu sanırım , biz gitsek iyi olur hem çocuklar tek başına dedi kadın sıcak bir şekilde annemlere bakarak. - Yardımınız için minnettarız diyor babam - Her zaman , tanıştığımıza sevindim diyor Henry babamın elini sıkarak Sevgili konuklarını uğurladıktan sonra tamamiyle yerleşen evlerine göz gezdiriyorlar. Ve ben başlıyorum .. - Sizin amacınız ne ! Neredeyse kendimi kaybediyordum ! - Biliyoruz diyor Emily umursamazsa. Bizde bunun için yaptık zaten , alışman lazım Nick diyor suratıma bakarak. - Bak işte kendin söyledin ! ALIŞMAM LAZIM ! Ama siz direk karşıma 2 tane insan koyuyorsunuz.. Ya ben dayanamasaydım o zaman ne olacaktı ! - Dayanacağını biliyorduk diye atladı annem. Senin kimseyi incitmeyeceğini biliyoruz . Senin kan arzunu bastıracak tek şey hayata bağlılığın , küçük bir kırıntı bile olsa seviyorsun inkar etme.. Doğruların acıttığını bilirdim evet ama hayata olan hassas noktamın tam üzerinde duran aileme daha fazla baskı yapmamak için odama 3 adımda vardı.Ve gecenin tüm sessizliği ile sabahın olmasını bekledim.. *** Bu enerjiyi nerden bulduğunu şaşırarak ona yine belirtiyorum -Emily sana hayranım ! Sabah sabah bu enerjiyi nerden buluyorsun ! - Eh tarifi bende kalsın diye övünüyor ukalaca . Sonra kolumda tutarak dolabın önüne çekiyor yine tüm zevkli ve renkli tarzıyla beni baştan yaratıyor . Ve ben bu halsizliğin üzerine hiçbir şey söyleyemiyorum.. - Ne biçim vampirsin sen ya , böyle giyim mi olur ! Iyy hödük .. diye tarzıma olumsuz bir yorumda bulunuyor . Girdiğim bunca kılıktan sıkılıp elinde çevirip durduğu yeni alınmış ipek mavi t-shirt’ü elinden alıyorum. - Yeter artık özgür bırak beni ! Saate bakıyorum ve bana inanmayacağını bildiğim halde komik bir yalan söylüyorum - Hem bak okula geç kalıyorum , hocalar geç kalan öğrencileri sevmez diyorum gülerek - Aha ha ha ha komik çocuk diyor gözlerini devirerek . Sonra beni azad ederek dışarı kovuyor kimseye doğru düzgün veda etmeden evden ayrılıyorum. Çok sevdiğim simsiyah Lexus’uma atlıyorum. Ve yavaş yavaş bayıldığım şu okula ve bu belayı başıma saran Abigail denen Jensen’ların kızını görmeye gidiyorum ! Ama ona görmeden bile duyduğum nefreti değil ailem gerekirse tüm dünya değiştiremez .. O kız benim yok oluş sebeplerimden biri olacak gibi , umarım o beni yok etmeden ben onu yok ederim !!
Okulda önüme çıkan ilk kişiye sormakla insanlarla iletişimimi kolaylatırıyorum , tıpkı ailemin istediği gibi ! Uzun süredir kurmadığım iletişimi şimdi kurmanın zorluğu ile cümleme başlıyorum.. - Şey merhaba ben Abigail Jensen adında bir kızı arıyorum dedim yalandan bir gülüşle. Kızın yüzündeki donuk hal tıpkı bir ölüyü anımsatıyordu bana . - O- o nu mu arıyorsunuz ? dedi yine gözlerini benden ayırmadan. Meseleyi anlamasamda şuan tüm okul tarafından süzüldüğümü biliyordu.Tüm okul tarafından konuşulan çocuk hakkında neler düşünülüyor dinleyelim bakalım. - Heeyy kim bu çocuk ! - Yeni galiba , yazık gelir gelmez olivia’ya rastlamış - Gidip yardım etsek mi acaba - Oda dönüp sana bakacaktı öyle mi ? - Olivia’ya bakarsa banada bakar , hem yeni gelen öğrencilere yardım etmek gerekir - Otur yerine Kayla onun derdi ona bizim derdimiz bize ! diye sert çıktı ve son noktayı koydu o kız.
İşte bu güzeldi . Olivia’ya demek sensin.. - Şey şu- şu tarafta dedi kekeleyerek ve sinirle. Yüzümü dönüp onlara baktım. Olivia bulmamda yardımcı olarak parmağıyla işaret etti. ‘’Ve işte buldum seni ve bırakmayacağım ! Savaş başlasın !’’ diye başlamıştı kötülüğe baskın olan yanım. Evet savaş başlamıştı ama görünenin ardına bakmama gibi bir özelliğe sahip kalbim…
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ιмρσѕѕιвℓє « 3.Bölüm - 10.Sayfa #OyununKurallarıDeğişirse;SizdeDeğişirsiniz.! "cσηтєѕѕ.&~Ness~" 
Kişisel İleti
yeni bölümü bekliyorum
