Ohaaa Meriiii Yerimm.Sende ışık var bakk :D Hep biliyordum zaten senaryolarını okurdum :D Ben bu KİTABINI geç okudum tatlım bağışla beni. Bu güzellikten mahrum kalmışım :/ Nick'i pek sevdimm )) Emily' de çok şekerler. Burda bitirilir mi ama yanii. Devamm Merisim Terlik Mor
Şimdiden ilk yorumumu yapıyorum. Hiç okumadım daha senaryoyu Ama eminim ki harika bir şey ile karşı karşıyayım. O ışığı görüyorum sendee :haha Benim girdap bitsin buraya uçacağım Meris'im
Çüş! Coşkuuunnn , Vampirellaammm ne yaptın sen böyle? Acayip beğendim. Hele anlatımın harika Yüksek dozda aşk'ıda okuyordum ama bu bambaşka olmuş. Abby'i sevdim ama emily'de çok tatlı (: Bir an önce devam etmelisin Meris!
3.Bölüm. #Oyunun Kuralları Değişirse ; Sizde değişirsiniz . Islak çimenlerin üzerine ağır ağır attığım adımlarla jensen’ların kızına yaklaştıyordum. Kız grubundan birkaç kişinin bakışı üzerimde geziniyordu. Güneş gözlüğü çıkarttım onları daha net görebilmek için. - Hey abby diyerek işimi kolaylaştırdı Olivia. Dedikleri kadar kötü birisi değildi şu kız.Çekemezlik vardı ortada. - Evet dedi yavaşça ve sinirle . giydiği deri çeketinin üstüne dağınık bıraktığı karamel renginde saçları çok parlaktı. Bir hışımla arkasını döndü. Yemyeşil gözlerini Olivia’dan ayırmadı. Olivia kolunu omzuma koydu ve sinsice güldü. - Bu Nicholas. Seni arıyordu .. Göğüs kafesimin sıkıştığını ve soğuk parmaklarımın uyuştuğunu hissettim. Kokuyordu.. Tıpkı ailesi gibi. Tanımamış gibi uzun süre baktı suratıma . Kendime verdiğim sözdeki gibi soğuktum çünkü o benim nefretlerimden biriydi ! - Nicholas Brown. gözlerini kısarak yere baktık sonra sıcak bir şekilde gülümsedi. - Aaa Nicholas , Komşumuz ? Kabalık etmek istemiyordum. Ama hayatımı 2 saatte mahveden bir kıza karşı öfke besleyebileceğimin doğru olduğunu düşünüyorum. - Evet dedim kaşlarımı çatarak. arkadaki kızlar onunla konuşması için çimdik atıyordu. - istersen gel biraz gezelim hı , ne dersin ? dedi sıcacık elini nazikçe kolumdan tutarak.. - Evet , olabilir dedim isyanı başlatarak. Sonra aklıma gelen kötüce bir fikirle Olivia'ya ya döndüm , bu Jensenların kızını deli ederdi. - Sen çok iyi birisin Olivia , iyi bir arkadaş dedim Abby'e verdiğim tepkinin yanı sıra gülümseyerek. Onun hemen arkamdan deli gibi titrediğini biliyordum bu beni fazlasıyla mutlu ediyordu. Sonra okulun açık alanında dolaşmaya başladık. - Dün annemler sizdeymiş , okulumuza gelmene sevindim dedi yüzüme bakmayarak gülüyordu yine. Yanımda dünyada tek görülen cinste bir kan deposu komşumuz ve benim nefret dolu bakışlarım.. Arkadan izlendiğimizi fark ediyordum . 1-2..2.. ve 3 kişi. 3 erkek.. Fısıldayarak konuştuklarını sanan kişilerin konuşmaları tıpkı bir çığlık sesiydi benim kulaklarımda. - Abby'nin derdi ne , nasıl tanımadığımız birinin yanında dolaşır ! - Brendan ne bu sinir , lütfen sakin ol. Abby özgür birisi ona kızamazsın.Sen onun sadece arkadaşısın UNUTMA ! Şu 1.sesin sahibi Brendan , Jensenların kızına karşı birşeyler mi besliyordu ? Tanrım nereye geldim ben ! Anlaşılamaz öfkemi püskürdüm adeta.. - Sevindin mi , sevindin mi ! Yüzüme ilk defa korkarak bakan komşumuz kaşlarını çattı. - Senin yüzünden hiç istemediğim bir okula yazıldım , demek sevindin ! Bizi izleyen okul , 3 kişi ve mis gibi kokan komşumuz Abby'nin gözleri hiç ayrılmamaksızın kimisi nefret , kimisi hayranlık , kimisi korku , kimisi umursamazca bakıyordu bana.. - Ne demek istediğini anlayamıyorum , sorun ne ! - sorun mu ? Sorun ne biliyor musun , lanet olası bu okula gelmem ! sorun haklı olarak sana bağırdığım için rezil olmam ! Sorun ailemin baskıları ! Derin derin , büyük büyük nefes almaya başladı . Ne olduğuna anlam veremesemde sinirim hayranlığımı yıktı geçti. Kimsenin duymaması için yaklaştım ona . Soğuk nefesimle kulağına fısıldadım. - Soru- Lafımı kesti ve bir hışımla , nefes nefese kalmış gibi cümle kurdu. - Sorun..sorun seni başta ailem için çekip sonra sevmiş olmamdı! sorun beni okulun önünde rezil edip sonra kendini haklı bulmandı ! biliyor musun asıl sorun sensin , yeni tanıştığın insan hakkındaki önyargıların seni kör etmiş ! Yaşlı gözlerini okula doğru gezdirdi. - Olivia'yı sevdiğine şaşmamalı ! Yere düşen çantasını aldı ve okulun koridorlarına doğru yol aldı. Okulu saran sessizlik ve işittiğim bu ağır laflar beni şaşkına çevirmişti. Ona kızmıştım ama söylediklerinde haklıydı.. 122 Yıldır yaşadığım olaylar beni çevreye karşı önyargılı yapmıştı.Beni okula getiren Abby değildi , ailemdi. Bu hakaretleri işitecek kişide onlardı . Ama aileme bağırmaktansa yabancı hiç tanımadığım bir insana bağırmak daha kolayıma gitmişti.Okulda daha fazla kalmalı mıyım bilmiyordum.. Özür dilesem mi bilmiyorum , bana ters gibi geliyor. Sanki özür dilemem gerekmediğini söyleyen gururum ne kadar çabalıyor öyle ! Harika. Bir tek ilk günden okulda rezil olmadığım kalmıştı. Abigail'in arkasından bakakaldım. Yanına gittiği kız ve oğlan beni izliyorlardı. Oğlanın öfkeli bakışları soğuk olan bedenimi ateşe çevirmişti. Şimdi üstüne atlayıp gırtlağını koparmak vardı, evet sonrada rahatlıkla tüm okulu katledebilirdim. Ama, ancak rüyamda... Çantamın sapına asılıp okula doğru yürümeye başladım. Artık bir an önce derd programını almam gerekiyordu. Kapıdan içeriye girince karşıma çıkan 'Danışman' yazısını görünce hiç vakit kaybetmeden ofise girdim.Masanın arkasında orta yaşlı, gözlüklü, sert bakışlı bir kadın vardı. - Merhaba, Nicholas Brown. Birden gülümseyiverdi , beni süzdü. Yeter artık, biri daha beni süzücek olursa kafasını eline vericem. - Hoşgeldin Nicholas. Yeni öğrencisin değil mi? Başımı sallamak ile yetindim. Daha fazla konuşmayacaktım. - Peki o zaman sana programını vereyim. Bunu her öğretmene imzalat çıkıştada buraya getir. İyi dersler,yada iyi eğlenceler. dedi gevrek gevrek gülerek. - Teşekkür ederim. Hızla kağıdı alıp çıktım. İlk ders İngiliz Edebiyatıydı. Nerede bu sınıf? Abigail şansımı da kaybetmiştim. Koridoru geçtim, köşeden döndüm piyango! Olivia tam karşımda duruyordu. - Selam dedi gülümseyerek. - Selam, şey şu an boşmusun? Nick, biraz karizmatik ol. Nasıl yapıyorlardı? Başını eğ, yan bir gülümseme yerleştir yüzüne. İşte böyle. Olivia'nın gözleri parladı. - Evet Nick, bir sorun mu vardı? Eğer kızlarla ilgileniyor olsaydım, veya Ashley gibi bir güzellik görmeseydim nu kızdan etkilenebilirdim. - Eğer bu okulda tek başıma dolanırsam kaybolucağımdan korkuyorum.Genişçe güldüm. Olivia gözlerini kırpıştırarak arkasını döndü. Hafifçe bana baktı. - Gel benimle. Ne yani? Bu kız sesinin seksi çıktığını mı sanıyordu? Büyükannem'in sesini tercih ederim. Peşinden yürümeye başladım. Önününden geçtiğimiz her sınıfı bana gösteriyordu. Sonunda İngiliz Edebiyatı sınıfına geldiğimizde zaman gelmişti zaten. Kısaca teşekkür ederek sınıfa daldım. Ve tüm gün sınıf arayarak geçirdim. Kağıdı imzalatıp danışmaya bıraktım. Kadın yine aynıydı. Bu sefer daha şüpheci bakıyordu bana. Kafama takmadım vede okuldan çıktım. Yürüyerek kaldırımdan ilerlemeye devam ettim. Sürekli ayaklarıma önüme bakıyordum. Başımı kaldırma isteği duydum. Kaldırıp baktığımda bir kaç metre ötemdi Abigail'in de yürüdüğünü fark ettim. Yok, konuşmayacağım. Bir daha terslerse kötü sonuçlar doğabilir. Yavaşladım, daha da arkadan yürümeye devam ettim. Eve geldiğimde herkesde bir telaş vardı. Çantamdan kurtulup mutfağa yöneldim. Masanın üzeri iğrenç şeylerle doluydu. Ve Emily çaktırmadan ağzına bir kurabiye atıyordu. Nasıl yiyorlar bunları? Ah, bir zamanlar ben de yiyordum. - Hoşgeldin Nick dedi Megan gülerek. - Selam. Bunlar ne böyle? elimle masanın üzerindekileri gösterdim. - Bu kurabiye, yanında ki çikolatalı kek bak şurda da donutlar var.dedi Emily alayla. - Peki ya sen hiç onların yerinde olmak istedin mi Emily? Mesela Emily donutu güzel olur. Mmm enfes. Yüzüne doğru eğilmiş, korkunç bir bakış atmıştım. Yavaşça geri çekildi. - Sanmıyorum." - Nicholas kız kardeşini rahat bırak ve buraya gel.Babam salondan sesleniyordu. İkiletmeden salona geçtim.Büyük yemek takımlarını çıkartıyordu. - Evet? Bana bakmadan devam etti. - Akşama Jensen'ler geliyorlar. Yemeğe. Sende bir işin ucundan tutsan iyi olur. - Hey! O halde ben yokum.Onlar buradayken ben bu evde duramam. George sonunda bana dönmüştü. - Nick, bunu yapacaksın. Biliyoruz. Dayanabilirsin.En azından zorundasın. - Ah, George yapma bunu bana. Kızgın olduğum zamanlar onlara isimleri ile hitap ederdim. - Nicholas Brown odana çık ve hazırlan çok zaman yok. - Ne yapacağım biliyor musun? Yukarıya çıkacağım ve de asla inmeyeceğim Cevap vermesine izin vermeden odamdaydım. Sinirden kapıyı sökebilirdim. Yavaş bir şekilde kapattım ama bu bile evi inletmişti. Abigail gelirse iyi olabilir... Hayır! Gelmemeli! En büyük sorun ise gece kadar karanlık olan gözlerimdi.. Uzun süre kullanmadığım lens takımı çıkarttım . Ama bu , şu anlama geliyordu. - Sevgili komşumuz ve bu gün okulun önünde rezil ettiğim kızları bizim sevgi dolu evimize geldiği zaman yanlarına ineceğim – anlamına gelir.. Şans yüzüme gülsün… Kapının zilinin çalmasıyla artan paniğim komik bir duruma dönüşmüştü. Kulağımı aşağıya vererek seslere yoğunlaştım.. 10 dakika yerimde hareketsiz durdukdan sonra aynı evin içinde olsak bile emily’i çaldırdım.Koşarak yanıma kızgınca çıkarak suratıma baktı - Senin derdin ne ? - Kaç kişi var ? Akıllı kardeşim soruma soruyla cevap verdi - Ne ? - Emily – aşağıda – kaç – kişi – var ! Kelime kelime söyleyerek sağladığım kolaylığı sinirlenerek karşıladı. - Tamam be kızma , sadece 3 . Kafamda tasarladığım planlarla cebelleşirken yüzüme salga geçerek bakan emily’e sinirlenmiştim - Ne var ? - Korkma , Abby gelmedi dedi gülerek merdivenlerden indi . Odama girip sakin sakin düşünmeye başladım.Bu gün fazlasıyla duygu yoğunluğu yaşayan soğuk kalbim farklı farklı fikirler sundu bana. --sende öyleydin Nicholas , bir zamanlar sende onun gibiydin.. Gülen yüzün ve sevilen bir kişiliğin vardı.Seni üzen ne olursa olsun toparlanır kalkardın ayağa.Hiç bir şey ağlatmazdı seni , kırmazdı kalbimi.. Ama birgün gelip seni üzen birisi olsa , inan onu asla affetmezsin.. Gurur herşeyden önce gelir ? Öyle mi ? Kalbi olan birinin kalbini kırma— Aşağıya doğal birşekilde inip gülerek selam verdim , kısa bir sohbet oldu. Paul , aileye pek benzemiyordu ama onlar kadar sıcaktı. Mutlu anlarını bozmak istemediğim ailemle konuşup dışarı attım kendimi ve lila olan evin kapısında buldum kendimi… Zili çalmadan yine birkez daha düşündüm. Neydi fikrimi değiştiren ? Ve kapı hızlıca açıldı . Biranda söyleyeceğim , aklımda tuttuğum cümleleri unutup kısa süreli bir şok geçirdim. Karşısında beni gören Abigail’in yüzü en az benim kadar şoktaydı.Söylenecek sözcüğün çokluğundan mıdır bilmem ama susmayı sürdürmeyi düşünmeyen bir kişi vardı.. - Senden özür dilemek istiyorum , konuşalım lütfen.. - Özür ? dedi dalga geçerek. - Evet ama dinle .. - Siz özür dilemeyi bilir miydiniz ? Kırılmış , söylediğim sözleri gururuna yedirememiş. Haklı .. Ne dese haklı .. Kızmaya hakkım yok , istediğini söyleyebilir.. - Abigail ! İsmini ilk söyleyişimin zorluğunu çekerek haykırdım. - lütfen .. Yere bakan umutsuz gözleri birden bana odaklandı. - Gel. dedi sadece .. Yavaş adımlarla girdiğim evi uzun uzun incelemekten çekinsemde gözüme takılan birkaç şey vardı. Yüksek tavanı olan sarı duvarları , krem şık koltukların bulunduğu bir salonları vardı. İlerledikçe yaklaştığımız merdivenlerin ahşap olduğunu farkettim. - Eviniz güzelmiş - Ev ziyaretine mi geldin Nicholas ? Evin üzerinde gezindirdiğim gözlerimi , ellerine göğsüne kavuşturmuş duvara yaslanmış sinirle bana bakan abby'e kaydırdım. - Senden özür dileri- - evet o aşamayı geçmiştik .. Umursamaz , sinir bozucu ve bir o kadarda sevimli görünen hali beynimin içindeki karmaşalara eklenmişti. - Bu gün seni suçlamam hataydı , aileme kızmam gerekirken sana yükledim tüm suçu . Ama aileme bağırmaktansa sana kızmak daha kolayıma geldi galiba.. Ama ben böyle olacağımı tahmin etmemiştim... Göğsünden yavaşça çektiği ellerini serbest bırakarak ağzı açık bir yüz ifadesiyle beni izliyordu.. - Nasıl olacağını , ne oldu ki ? dedi yine eski haline dönerek.. Soğuk kalbimin içindeki gümbürtüleri ona az daha anlatacakken durdurdum kendimi ancak o benim işimi daha da zorlaştırıyordu.. - Im.. Yani vicdan azabı , evet evet vicdan azabı duydum. Yeni taşındığımız evdeki ilk komuşumuza ne kadar kaba davrandım diye... Evin içinde düşünceli düşünceli volta atmaya başladı , kafasının içindekileri görmeyi isterdim.Ama sinirliydi , dediğim bir cümleye kızmıştı. Peki o cümle neydi ? - Ne düşünüyorsun.? Birden atacağı adımı atmaktan vazgeçip olduğu yerde durdu ve bana döndü. - Biliyor musun Nicholas , sana inanacağım tek bir sebep söylemedin bana .. Ne dememi bekliyorsun. -Sen düşüncesizin tekisin ama ben çok çabuk affederim , zaten yeni taşındınız seninle aramı bozmayayım. Seni affediyorum- demedi falan mı ! Bunu düşünmeni sağlayacak ne oldu bilmiyorum . Bak ben salak değilim Nicholas , duygusal pat diye ağlayacak biri hiç değilim ! Ama beni sakın sınama.. Boynunda her bağırışında çıkan yeşil damar , hızlıdanda hızlı atan kalp atışı ve ateş püsküren gözlerinin yavaş yavaş kapanışı.. Titremesinin başta sinirden olduğunu düşünsemde halının üstüne narin bir şekilde düşen ve inkar edemeyeceğim şekilde etkilendiğim kişiydi o.. - Abigail.! ^^ Oyunun kuralları değişemeyecekti A S L A ! demiştim.Yanılmışım.. Benim kafamda kurduğum öfkenin değişeceği , hemde bir kız için .. Bu duruma geleceği kimin aklıma gelirdi ki ? Ama değişen tek şey oyunun kuralından başka en büyük değişime uğrayan kişi BENDİM.!^^
İlk yorumuda ben yaparmışım. Bu iki fantastik senaristin senaryosunu bayıla bayıla okurmuşum. Cidden kızlar çok seviyorum bu senaryoyu. Kitaplaştırın bence siz bu senaryoyu :D #Oyunun Kuralları Değişirse ; Sizde değişirsiniz. Bu sözede bayıldıım dermişim. Neyse Meriscik ve Ececan bayaa uzun yazmışsınız hakkınızı vermek gerek. Ellerinizee Sağlıkk. Çok beğendiim. Ve devamını bekliyoruum dört gözle
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ιмρσѕѕιвℓє « 3.Bölüm - 10.Sayfa #OyununKurallarıDeğişirse;SizdeDeğişirsiniz.! "cσηтєѕѕ.&~Ness~" 
)) Emily' de çok şekerler.
