12.Bölüm

N: Senin bi teyzen yok!
P: Saçmalamayı bırak amca! Annemi sildiğiniz gibi teyzemi de silmişsiniz besbelli! Ama ben onları silmedim silmeyeceğim!
N: Sesini yükseltme Pınar!
P: Neden? Yoksa anneme yaptığınız gibi mi yapacaksın bana da?
N: Pınar!!!
P: Onun gibi beni de mi süreceksiniz buradan? Bir başıma mı bırakacaksın? İntihar etmemi mi sağlayacaksın annem gibi!!!
N: Bir daha burada annenden bahsetmeyeceksin Pınar!
P: Neden ama neden! O sizin gibi kalpsiz olmadı diye mi bütün bunlar! O kadının sözlerine dayanamadı diye mi yok saydınız annemi!
N: Annen gibi mi olmak istiyorsun? Amacın bu mu Pınar! Seni, onun elinden kurtardık diye teşekkür etmen gerekiyordu!
P: Anneme laf söylemeye hakkın yok! O kadının anneme neler çektirdiğini biliyorum ben! Ordaydım!
N: Küçücüktün Pınar! Annenin doldurmasıyla böyle kinci oldun ona karşı!
P: Küçük müydüm? Altı yaşındaydım amca! Altı!
(Bu arada beşi bir yerde, sessizce olanları izliyorlardır. Bir şey demeye cesaret edemiyorlardır.)
N: Annen doldurdu hep seni! Hatırladığından değil!
P: Zeynep’e acıyorum biliyor musun amca… Böyle bir ailesi olduğu için! Hiçbir şeyi kabullenemeyen bir ailesi olduğu için! Annem hep sizi savunuyordu! Sizi seveyim diye uğraşıyordu!
N: O yüzden mi kendi gibi seni de öldürmeye kalkıştı?! (Beşlinin hepsi bu söz karşısında donup kalmıştır.)
P: O beni öldürmeye kalkışmadı! Ama keşke öldürseydi!
N: Oraya geldiğimizde üstün başın kan içindeydi Pınar! Kolların mosmordu! Ağlıyordun! Nasıl öldürmeye yeltenmediğini söyleyebilirsin?! (Pınar iyice kontrolünü kaybetmiştir, hem ağlıyor hem de öfkeyle konuşuyordur. Neşet’in de sinirleri alt üst olmuştur…)
P: Yanımda mıydınız? O ölürken yanımızda mıydınız? Bırakıyım da rahat rahat ölsün dedim! Kurtulsun sizden dedim! O anda orada mıydınız? Ellerimin arasında öldü o! Son kez bana baktığı anda, son kez saçımı okşadığı anda, “onlara güven, kızma sakın” dediği anda orada mıydın amca! Bile bile gönderdim onu! Ellerimle kapattım gözlerini! Son sözünde bile sizi savundu! Kötülemedi! Suçu bu muydu onun! Yaptığınız onca şeye rağmen! Son kez koklayabildim onu! Son kez tuttum yara bere içindeki ellerini! O gece son kez onun koynunda uyudum ben! Son kez öpebildim onu! (Herkesi gözü dolmuştur, Cihan sessizce ağlamaya başlamıştır. Ayçin’in gözlerinden yavaşça akmaya başlamıştır damlalar… Neşet’in bile gözleri dolmuştur.) Sonra alıp götürdünüz ondan beni! Göremedim bir daha! Koklayamadım onu, öpemedim, o güzel saçlarını okşayamadım! Annemden mahrum bıraktınız beni! Teyzemden de ayırdınız! Dünyadan ayırdınız beni! Yaşayan bir ölü yaptınız! Mezarının yerini bile söylemediniz amca! Gidip toprağına dokunamadım, hasret gideremedim! Resimlerini aldınız elimden! Bir fotoğrafını bıraktınız sadece! Bir fotoğraf! Her gün ona bakıp bakıp ağladığımı, onunla konuştuğumu görmediniz!
N: Pınar…
P: Ona rağmen, ona ş****siz dediniz! Yok saydınız! Eziyet ettiniz! Onu yok saydın ya amca, beni yok say artık… Senin gözünde Çiğdem diye biri yoksa… Artık Pınar diye biri de olmasın…
N: Pınar… Lütfen…
P: (Ağlayan beşliye dönerek) Size de çok teşekkür ederim… İnsanlara güvenmemeyi öğrettiniz bir kez daha… Attığınız bu kazık için çok sağ olun! İyilikler de karşılıksız bırakılmamalı değil mi! Göreceksiniz! Aileleriniz üniversiteyi kazanmadığınızı öğrendiğinde siz de öğreneceksiniz!
E: Yapma…
P: Ben size öyle derken dinlediniz mi beni? Ben de size dinlemeyeceğim! Belanız olacağım sizin! O zaman belki az da olsa anlarsınız çektiğim acıları! Belki o zaman üzülürsünüz birazcık!

Böyle diyerek hızla çıkar Pınar… Kimse durdurmaya çalışamaz… Ağlarlar… Yaptıkları gaddarlığı düşünürler… Pınar, çıktığında sahile doğru gider. Gözlerini silmeye çalışırken farkında olmadan kolunu birine çarpar. Dönüp özür diler; ama çarptığı kişi gitmez.

-: Ne oldu sana? Neden ağlıyorsun?
P: Şey… Bişey yok…
-: Bişey olmadığı için ağlıyor olamazsın. Gel şurada oturalım, konuşalım biraz. (Pınar hayır diyemez ve sahilin yanındaki bir çay bahçesine giderler.)
-: eee? Anlatmak ister misin?
P: (ağlaması durmuştur, gözlerini siler) hayır, şimdi anlatmak istemiyorum…
-: Peki… Konuşalım öylesine o zaman. Doğan ben. Sen?
P: Pınar…
D: Vay… Ne güzel isimmiş… Okuyorsun değil mi?
P: Evet, lise 3’teyim…
D: Benim de bir kardeşim var. Adı Cihan. Üniversiteyi kazandı bu yıl. Hukuk okuyor.

Pınar, şaşkınlık içinde Doğan’a bakar. Eline bir fırsat geçmiştir işte… Acaba kullanmalı mıdır?

Yorumlarınızı bekliyorum...