13.Bölüm

D: Ne oldu? Neden şaşırdın?
P: Yoo, hayır şaşırmadım… Hukuku mu seçmişti?
D: … (annesiyle babasının olayını anlatır. Neden Cihan’ın hukuku seçtiğini söyler)
D: Böyle işte… Şimdi onların öcünü alacak Cihan…
P: …
D: Sen? Sen hangi bölümü istiyorsun?
P: Uluslar arası ilişkiler ya da tercümanlık
D: İngilizcen güzel o zaman veya başka ülkelere gitmek istiyorsun, değil mi?
P: Artık herkes İngilizce bilmek zorunda maalesef… Kendi ülkemizde ana dilimizin dışında yabancı bir dil bilmek şart oldu…
D: Aynen ya… Aynı senin gibi düşünüyorum… İş bulamadım sırf şu yabancı dil yüzünden. Allah’tan, Cihan’ın okuldan Ayçin diye bi arkadaşı var. Onun babası sayesinde taksi durağında çalışıyorum.
P: (içinden) Ayçin… Bi taşla iki kuş… Cihan’ın abisi, Ayçin’in babası… Ne yapmalıyım ki…

(Aklına Doğan’ın annesiyle babasının ölümünü anlatması gelir. Daha da kararsız kalmıştır… Peki ya Ayçin’in babası? Amcası, babasının çok sinirli, hemen ateşleniveren biri olduğunu anlatmıştı… Eğer öğrenirse Ayçin için hiç de iyi olmazdı. Acı çekerdi belki de… Öcünü alabilirdi bir nebze de olsa…)
…
O sırada Neşet’in evinde… Her şey donup kalmıştı sanki. Neşet… Her şey O’na daha boş, daha iğrenç, daha yalnız gelmeye başlamıştı… Pınar çok haklıydı… İlk defa yenilmişti o… Ömründe ilk defa bu kadar acıya göğüs gerememenin ızdırabını yaşıyordu kalbinin en derinliklerinde… Batıyordu sanki bişey, yarasına tuz niyetine… Sıkışıp kalmıştı bulunduğu dört duvar gibi. Etrafına baktı… Ne yalandı tüm bunlar… Şimdi hepsi bir olup üstüne gelmeye başladı, acıyan canını biraz daha yakmaya hevesli gibiydiler. Gözleri karardı. Ama çocuklara belli etmek istemedi, koltuğuna gömülmenin en iyisi olduğuna karar verdi. Kapadı gözlerini… Bütün yıllar, sanki intikam almak istercesine geldi gözünün önüne… Anılar… Anılar kapladı kederli ruhunun her yanını… Düşünmeye başladı, onları kovmaya değil… Düşünmeye…

(uzun bi sessizlikten sonra)

S: Söylemez değil mi?
C: Söylerse… Mahvoluruz…
A: Babam beni evden dışarı çıkaramaz bi daha…
E: Of… Onun yerinde olsaydım koşa koşa söylerdim ben…

(Hepsinin “Neee?!” der gibi bakan bakışlarından sonra susmayı tercih eder. Oda tekrar rahatsız edici sessizliğine bürünür…)
…
P: (“Ne yapacağımı bilmiyorum… Ama mutlaka bi yerden başlamalıyım, elimde fırsat varken biraz endişeye düşüreyim en iyisi…” diye düşünür ve sözcükleri toplamaya çalışır.) Kardeşinin… Cihan’ın dersleri iyi mi?
D: Okuluna girip, hocalarıyla konuşamadım ama dur bi arayayım keratayı… Müsaitse gelsin tanışın…
P: Yo, hayır gelmesine gerek yok…
D: O zaman bi arayayım şunu…
…
(Cihan’ın telefonunun sesiyle, salondaki rahatsız edici sessizlik bozulur… Cihan, arayanın abisi olduğunu görünce meraklanır ve hemen açar telefonu…)

Ci: Abi… Bişey mi oldu?
D: Yok oğlum ya, tırsma hemen…
Ci: Bu saatte aramazdın abi, ne oldu?
D: Kardeşimizi arayamayacak mıyız bu saatte? Dur, dur rahatsız etmeyeyim, sekreterinden randevu alırım.
Ci: Ya, abi…
D: Tamam, kes laylaylomu… Yanımda biri var. Senden üniversiteyi nasıl kazandığın hakkında tüyo almak istiyor. (Bu sırada Doğan Pınar’a göz kırpar ve gülümserler.)
Ci: Ne tüyosu abi ya? Kim ki o?
D: Yeni tanıştık sayılır. Lise 3’te okuyor.
(Cihan’ın yüreği ağzına gelir.)
Ci: Nee? Lise 3’te mi okuyor? (Böyle diyince bütün kafalar Cihan’a döner. Neşet bile soru soran gözlerle Cihan’a bakmaktadır.)
D: Evet, dedik ya oğlum… Çok tatlı ve güzel bir kız. (Yine Pınar’a göz kırpar ve yine gülerler. Pınar’ın bi tarafı ne kadar acımasız olduğunu düşünürken diğer tarafı da yaptıklarından zevk alıyordur.)
Ci: Çok tatlı ve güzel bir kız mı? (Bu sefer herkes iyice heyecanlanmıştır. Ekrem yerinde duramıyordur, Ayçin soluğunu tutmuştur, Cenker’se midesini elleriyle bastırıyordur.)
D: Oğlum papağan gibi niye söylediklerimi tekrar ediyorsun ki?
Ci: Adı… Adı ne kızın?
D: Pınar.
Ci: Pınar… (Hepsi “nee?” diye bağırır, o sırada Cihan hemen telefonu elleriyle kapatır. Neşet ayağa fırlamıştır.)
D: Ne oluyor Cihan? Nerdesin sen? O sesler de neydi? (Pınar bunları duyunca, elinde olmadan şeytanca gülümser…)
Ci: Bişey olduğu yok abi… Sesin gelip gidiyor, Pınar’ı verir misin bi?
D: Tamam. (Telefonu kapatarak Pınara “Seni istiyor” der ve telefonu Pınar’a verir. Sonra çay söylemek için gider.)
P: Merhaba…
Ci: Bak Pınar, aklından neler geçiyor bilmiyorum ama yapma, lütfen! Abim öğrenirse mahvolurum! Bu kadar acımasız olamazsın!
P: Siz nasıldınız peki? Çok yumuşak davrandınız değil mi? Bak, gerçeklerimi söylediniz hemen, sır tutamadınız. Pardon kendinizin sırları dışında başka bi yalanı tutamadınız. Bak canım… Ben de tutamıyorum… (O sırada Doğan gelir.) Kapatmam lazım, abine anlatacağım çok şey var ne de olsa… der ve Cihan’ın “Pınar!” diye haykırışlarını yok sayarak telefonu suratına kapatır.
D: Ne oldu? Konuştunuz mu? Ben de çay söyledim şimdi.
P: Evet, ama telefonu kapandı birden… Keşke söylemeseydiniz. Kalkmam gerekiyor. Çok teşekkür ederim her şey için…
D: Tamam Pınar’cım… Telefon numaralarımızı da aldığımıza göre konuşuruz daha sonra, durağa da beklerim…
P: Gelmeye çalışırım… (Ve geleceğim der içinden) Hoşça kal.
…

N: Hadi, gidin artık, der üzüntülü bir sesle.
A: Hocam, dursak daha iyi ol-
N: Gidin diyorum, alın götürün şu kuş beyinliyi de…

(Çıkarlarken)

E: Yapmaz değil mi? Söylemez değil mi?
N: …
C: Hadi Ekrem, hadi…
(Bahçenin kapısından çıktıklarında)
E: Ya çekiştirip durmasana!
S: Saçmalamayın, bir şey demez.
A: Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?
S: Bilmiyorum ama içimden bir ses pozitif olmam gerektiğini söylüyor.
E: Bence o içindeki ses sana susmanı söylemiştir de sen yanlış anlamışsındır.
Ci: Off! Kesin sesinizi be! Hiç çekemem sizi!
A: Çekemiyo-
S&E&Ci: Ayçin!!!
A: Üff tamam be! Amma büyüttünüz siz de şu Pınar olayını!
E: Ya kızın annesi kollarında ölmüş… Nasıl hala bu kadar duygusuz olabiliyorsunuz? Her şeyi beklerim ondan…
Ci: Umarım söylemez… Neyse, ben eve gidip olanları öğreneceğim… Görüşürüz.
A: Ben de kaçıyorum. By
C: E ben de gideyim artık…
(Üçü gitmiş, Sevil’le ikisi yalnız kalmıştır.)
E: Sen nereye?
S: (İlk önce “cehenneme! Gelecek misin?” yanıtını söylemeyi düşünür; ama bugün olanlardan sonra başka bir tartışmayı kaldıramayacağı için söyleyeceklerini yutar.) Süleyman dedeye gidiyorum…
E: Tamam, ben de geleyim.
…

[Pınar da teyzesine giderken yolu uzatır ve şansa bakın ki Süleyman Efendi’nin dükkanının önünden geçer. Süleyman Efendi onu tanır (geldiğinde ilk olarak amcasıyla oraya gitmişlerdir.) İçeri çağırır. Ufaktan ufaktan sohbete başlarlarken tam bu sırada Ekrem ve Sevil içeri girerler.]

S: Süleyman dedeeeee. De-de…
E: Dedeeecii- … de-de… d…

Başlıkta da belirttiğim gibi son üç bölüm olacak ve on beşinci bölümde bitecek... (:
Yorumlarınızı bekliyorum...