1.BÖLÜMM AMA UZUNN
Son kez de olsa, Bir şans varsa eğer hala elinde,
Gidebiliyorken git.
Ve çok düşünme…
Çünkü bazen mantık, Aslında en büyük mantıksızlıktır
Üniversitenin üçüncü katındaki koridoru biraz kalabalıktı. Bir köşede şakalaşan bir grup genç arada bir etraflarına da laf atıyor, diğer tarafta da iki sevgili herkes içinde hiç çekinmeden sarmaş dolaş birbirine dolanmış, karşılıklı bir şeyler fısıldayıp duruyorlardı.
Alper, ellerini havalı bir biçimde saçlarından geçirerek merdivenlerden çıkıp o kata doğru yöneldi. Onun geldiğini gören yan taraftaki üç kız birbirlerine bakıp kıkırdadılar. Genç adam da onlara en çok beğenilen gülüşlerinden birini atıp yanlarından karizmatik yürüyüşlerle geçti. Sonuçta okulun en popüler çocuklarındandı. Arkasında bıraktığı üç kız da, diğer bir sürü eziğin yaptığı gibi ona hayran hayran baktılar.
Onları çok boş olarak görüyordu Alper. Sadece ününe ve tipine bakarak ışığa atlayan böcekler gibiydi bu kızlar genç adamın gözünde. Alayla güldü içinden. Doğru düzgün birini bulabilecek miydi acaba?
Az sonra derse girecek ve dansla ilgili performanslarını sergileyecekti. O zamana kadar da etrafta biraz takılmak istiyordu ki bir şey dikkatini çekti. Kaşlarını çatarak yan taraftaki okul panosuna yöneldi. Bir ilan gözüne çarpmıştı.
Pembe ve sarı renkleriyle bezenmiş, üzerinde dans eden bir çiftin olduğu kaliteli kâğıdı alıp üzerindekiler okudu.
Efsanevi Dansçı
Yeteneklerini tüm dünyaya ispatlamaya ne dersin?
Herkes senin en iyisi olduğunu görsün istemez misin?
Öyleyse tutkunun, ateşin ve adrenalinin bir arada olduğu bu dansa davetlisin.
Hazır mısın? Belki de Efsanevi Dansçı sensin…
Altında adres ve katılım tarihleri yazıyordu. O an, bu yarışmanın reklâmlarını daha önce televizyonda da gördüğünü hatırladı. Önce Türkiye birincileri seçilecek, ardından dünya genelinde yarışmacılar birbirleriyle rekabet edecekler ve sonunda çiftlerden bir kişi kazanacaktı. Bu yüzden herkes tek olarak katılmalıydı. Ama İstanbul elemeleri çoktan bitmiş, son olarak İzmir’de de yapılacak seçimler sonucu haftaya yarışma başlayacaktı bile.
Alper tek kaşını kaldırarak hınzırca gülümsedi. Aklına gelen fikirden tatmin olmuş bir halde bahçeye çıkıp sevgili kuzenini aramaya başladı…
***
Müjde, arkadaşlarıyla beraber okulun bahçesindeki her zamanki masalarında oturmuş çene çalıyordu. Grubun gülüşmeleri öyle sesliydi ki etraftakiler imrenerek onları izliyordu.
Etrafı tarafından tanınan bir kızdı Müjde. Çevresi baya genişti. Onunla arkadaş olmak isteyecek bir yığın densiz vardı, çıkma tekliflerinin ve sahte dostlukların önünü alamıyordu genç kız. Ama bunlardan artık bunalmıştı.
Ailesinin zenginliği dillere destandı. Babası İstanbul’un sayılı işadamlarından biriydi. Kaç tane holdingler zincirine sahip olduklarını unutmuştu artık. Ama unutmadığı bir şey vardı. Her gün ona bunu unutturmamak istercesine çabalayan sözde hayranları sayesinde unutmadığı bir şey…
Etraftakiler onu seviyordu, onunla yakın temas kurmak istiyordu. Çünkü sosyete bir ailesi vardı, okulda dans hocaları tarafından bolca takdir gören, yetenekli ve başarılı bir kızdı ve güzelliği herkesi büyülüyordu.
İşte bu… Sadece bu… İnsanların peşinde oldukları şey bir tek buydu. Herkes okul birincisi, sosyetik ve güzeller güzeli Müjde Karahanlı ile ilgileniyordu. Kimsenin, arkadaş çevresindeki hiç kimsenin, Müjde’yi düşündüğü yoktu. Özünü görmekten acizlerdi. Sırtını yaslamak için güveneceği bir duvar yoktu, çünkü hepsi çıkarlar için örülmüştü etrafına.
İç çekerek masadakilere gülümsedi. Herkes onu parıldayan gözlerle izlerken tek yaptığı buydu. Ruhundaki fırtınalara inat, yüzüne neşeli bir maske yerleştirmek…
“Güzeller!”diyerek masalarına atlayan gencin sesiyle irkildi. Sonra arkasını dönüp bir çift çimen yeşili gözle karşılaşınca otomatik olarak gözlerini devirdi. Dudağının kenarında istem dışı, çarpık bir gülümseme belirmişti.
“Ayy Alper! Yine ne var? Kurtuluş yok mu senden?”diye yapmacık bir sitem etti Müjde, karşısındaki yakışıklı çocuğa. Ama içten içe geldiğine sevinmişti. Etrafın göz hapsine boğulmaktan yorulmuştu, biraz şakacı bir kuzen kesinlikle kendisine iyi gelecekti.
“Hiç uğraşma, tüm yolların elinde sonunda bana çıkar bebeğim.”dedi Alper göz kırparak.
“Bakıyorum da yine ukalalığın üstünde…”diye kıkırdadı genç kız. Tabi bu sadece laftaydı. Müjde Alper’i severdi. En azından çevresindeki birçok sahte insandan çok daha gerçekti. Hemen hemen aynı popülariteye sahip olduğu için de onu anlayabilecek tek insandı belki de.
Alper yanlarına gelince kızların bakışları ona kaymış, birçoğu hayran hayran bu yakışıklığı süsmeye başlamıştı. Erkeklerse kıskanç gözlerle Müjde’yi böyle içten güldürebilen tek insana bakıyorlardı. Kuzeni olduğunu bildikleri halde onu kapmasından korkuyorlardı. Bu kadar basitlerdi işte. Bu kadar sığ…
Yine de önyargılı olduğunu düşündü Müjde. Belki aralarında, sezgileri kuvvetli olmasına rağmen kendisinin bile fark edemediği, hayatı sorgulayan birileri vardı. Ama yine de o böyle birini tanıyamamıştı şimdiye dek. Ve müneccim değildi. İnsanların içini okuyamazdı.
“Gençler…”dedi Alper, masadaki kalabalık gruba dönerek. “Üzgünüm ama bu eşsiz varlığı sizden bir süreliğine kapmam gerekecek…”
“Ah!”diye kıkırdadı Müjde ve kuzenine küçük bir gülümseme attı.
Alper onun tepkisini görünce, kulağına neredeyse yapışacak şekilde eğildi ve tüm gözlerin üzerlerinde olduğunu bildiğinden kendisinin bile çok zor duyacağı bir sesle “Fena mı yapıyorum, bak sayemde biraz da olsa kurtulacaksın şu yalakalardan…”dedi ve ne fısıldadığını merak eden kıskanç gözlere aldırmadan doğrulup kıza göz kırptı.
“İyi bakalım… Yine ne saçmalayacaksın çok merak ediyorum.”diyerek ayağa kalktı Müjde. Alper’le bu kadar rahat konuşması kızları iyice çileden çıkarıyordu.
“Bana takıl, hayatını yaşa…” Alper Müjde’ye gülümsedi. Sonra beraber masadan ayrılıp, dedikodu yüklü fısırdaşmaları geride bırakarak sakin bir köşeye geçtiler.
“Eee Alper Bey, bu çok değerli iyiliğinizi neye borçluyuz acaba?”diye sordu Müjde, kollarını bağdaştırıp derin mavi gözlerini genç adama dikerken.
“Müjdemi isterim, Müjde’m!” Alper neşeli bir ses tonuyla haykırıp gülümseyerek gözlerini aynı kararlılıkla genç kızın üzerine dikti.
Müjde gözlerini devirdi. “Ha ha… Çok komik…”dedi ama dudağının kenarından kaçan gülümseme hoşuna gittiğini ortaya çıkarmıştı. Müjde, Alper’e karşı şaka yollu da olsa biraz asi takılırdı ama onun etrafa esprili kişiliğiyle nam saldığının da bilincindeydi. Bu çocukla uğraşmak gerçekten eğlenceliydi.
Alper de düşüncelerini okumuş gibi “Kabul et, beğendin…”dedi ukalaca.
Müjde gözlerini devirdi. “Üfff, neyse… Hadi sadede gel…”
“Peki, buzlar kraliçesi, belki de erimen için sana biraz ateş lazımdır.”
“Ne? Ne saçmalıyorsun sen yine?” Bu çocuk da biraz delilik olduğundan ne zamandır şüpheleniyordu zaten. “Ne ateşi?”
“Dans ateşi…”diye tutkulu bir ses tonuyla fısıldadı Alper.
“Ah-ha! Vavv… Acaba sorabilir miyim size, biz konservatuarda okumuyor muyuz zaten? Günümüzün dörtte üçü dans ederek geçmiyor mu?” Müjde, ellerini beline koyarak Alper’in lafı nereye getirmeye çalışacağını merak etti.
“Bu farklı tatlım, al işte, bir bak…” Elindeki ilanı Müjde’ye uzattı.
Kız bir süre üzerindeki yazıların parıldadığı kuşe kâğıdını inceledi. Ardından tekrar Alper’e döndü. “Düşündüğüm şeyi söylemeyeceksin her halde?”dedi inanamaz gözlerle.
“Evet, tam da onu söyleyeceğim kuzen… Bu yarışmada senden iyisi olmayacaktır, buna emin olabilirsin.”
“Saçmalama, işim başımdan aşkın zaten. Bir de böyle şeylerle uğraşamam. Hem buradaki ödüle de ihtiyacım yok gayet iyi biliyorsun…”
“Ödül için katılacağını kim söyledi?”
“Soruyu biraz daha öze indirelim.”dedi Müjde, alaycı bir ses tonuyla. Alper’e iyice yaklaşarak fısıldadı. “Katılacağımı kim söyledi?”
Alper havalı bir şekilde göz kırptı. “Ben…”
(devamı var ama yarıda kestim part olarak devam edicek yorum gelmezse yazmıcam)
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Sevdiği Karekter
Konu: ÖLÜM DANSI 
Kişisel İleti
