harika yaa :D devam ltfen :D

vaaovv çoq güsell.dewmı ne zamn koyabilirsn??

yeni bölüm ne zamana acaba

süpperr bi bölüm olmuş yha dvm:))

Nolduğunu anlamamıştım. Kendimi hızla geri çektim. Ve çarçabuk ayağa kalktım. Yüzüme yürüyen sıcaklıktan, yanaklarımın kıpkırmızı olduğunu anlamak hiç zor değildi. Ekrem de kalktı.
Ekrem: Noldu? Kıpkırmızı oldun.
Ben: Sana ne! diye tersledim bir anda, sebebini bile anlayamadan. Ekrem alışıktı nasılsa, aldırmadı.
Ekrem: Kazanan ben oldum!
Kazandığı zaferin tadını çıkartıyordu. Belli ki onun aklında benim fikirlerimin tek bir zerresi oluşmamıştı. Bir anda oluşmadığına sevindim. Aramızda iki yaş vardı, çok değildi. Ama kuzenimdi. Üstelik çocukluğumdan beri ondan nefret ederdim. Ukala derdim ona, oysa asıl ukala bendim. Şimdi nolmuştu da böyle düşünmeye başlamıştım?
Ekrem: Ben içeri geçiyorum.
Ne dediğini duymuştum ama anlamamıştım, başımı salladım. Hayır hayır, bu imkansız... Ben ondan nefret ederim. Hatta küçüklüğümden beri onun cinsiyetinden şüphe ederim. :D Hep onu örnek gösterirlerdi bana. "Ekrem gibi ol." derlerdi. Ben aslında hep onun gibiydim. O nasıl ki, erkek olmasına rağmen kız gibi uslu yetişmişti; ben de kız olmama rağmen kabına sığmayan bir erkek çocuğu gibiydim.
Neyse... Onu düşünmek istemiyordum. Haftaya gidecektim zaten, bu evle olan ilişkim de azalacaktı. Böylesi daha iyiydi. Onu görmemek, ondan uzak olmak... Kaçmak istiyordum ondan... Ya da duygularımdan... Ne diyorum ben?! Çıldırdım galiba... Ya da Ekremin karşısında yenik düşmeyi sindiremedim. Evet evet, yoksa Ekrem umrumda bile değil... Yani, olmamalı...
***
İşte okul, işte üniversite... Evden uzaklaşmıştım artık, ilk senemdi. Yatılı liseden sonra, üniversite yurdu... Burda liseden beri tanışık olduğum tek arkadaşım Zeynepti. Onunla geziyordum. Ama aklım hep evdeydi. Alışamamıştım üniversiteye, zor gelmişti. Ya başaramazsam korkusu almıştı beni. Ekremi yavaş yavaş düşünmemeye, hatta unutmaya başlamıştım. Bu işime geliyordu. Yine Zeyneple oturduğumuz bir öğle vaktinde, bir anda; "Ne bu halin? Konuşuyorum bi saattir, dinlemiyosun." dedi.
Ben: Hiç, dalgınım şu sıralar...
Zeynep: (Gülerek) Aşık mı oldun yoksa?
Neden olmasın? Şu anda içinde bulunduğum durum asla aşk olamazdı. Zaten yumurta sarısı kuzenime aşık olacak kadar delirmemiştim henüz. Ama gözlerim parladı. Aklıma bir şey gelmişti. Çocukluktu belki, ama yapmak istiyordum.
Peki... Doğru olur muydu?
Ben: Evet, aşık oldum galiba...
Neden böyle demiştim? Belki sadece ilgi çekmek için... Ya da başıma yine saçma sapan bir macera açmak için... Aptalım işte ben... Ama ok yaydan çıkmıştı, Zeynep daha susar mı!
Zeynep: Nee! Aşık mı oldun? Şaka yapmıştım ama... Senin aşık olabiliceğini tahmin etmezdim.
Ben de tahmin etmezdim Zeynepcim... Olamam da zaten! Ama uydurdum işte saçma bir yalan...
Zeynep: Ee, anlat bakalım, kim bu şanslı çocuk?
Ne diyecektim şimdi? Hiç düşünmeden, "Ekrem..." dedim. Ne diyorum ben ya? İş mi şimdi bu yaptığım? İnsan mahalleden bir delikanlı, komşu çocuğu, uzaktan bir akraba falan der! Ben aptalım işte... Şimdi ayıkla pirincin taşını!
Zeynep: Ekrem mi? Ekrem... Şu senin sarışın kuzen mi?
Ben: E-evet...
Zeynep: Ee, söyle bakalım. Ne zaman oldu bu?
Ben: Çok değil, şu tatilde...
Zeynep: Ya şu soğukkanlılığa bak! Söylesene kızım, ne dedi? O mu açıldı sana?
Ben: Aramızda bişey yok Zeynep... Sana anlattıklarımı da kimseye söyleme.
Zeynep: Aranızda bişey yok mu? E bu nasıl bi aşk? Karşılıksız mı yoksa?
Ben: Yoo, ikimiz de birbirimizi seviyoruz. Ama kuzeniz sonuçta, yakışık almaz.
Zeynep: Kalbine söz geçirememişsin ama!
Ben: Sana da hiçbi şey söylenmiyo ama Zeynep! Bak, eğer birine anlatırsan bozuşuruz.
Utanmıştım. Söylediğim yalandan mı, yoksa yalanımın içindeki kahraman olarak Ekremi seçmemden mi bilmiyorum ama beni oldukça utandırmıştı.
Konuyu kapattım, kimseye de söz etmemeye karar verdim. Ama Zeynep susmuyor, hep sorup duruyor. Ben onu unutmaya çalıştıkça daha da aklıma kazınıyor.
Neyse, günler bu şekilde gelip geçti. O gün Ayçinle konuştum. Önce teyzemleri sordum, sonra evdeki hayatı falan... Mahalleyi... Ama Ekremin adı dilimin ucuna gelemedi. Sanki herkes yalanımı biliyormuş, söylersem ayıplayacaklar. Çekine çekine sordum: "Ee, Ekrem nasıl?"
Ayçin: Aa, o mu? Geçen gün kız arkadaşıyla tanıştırdı bizi, keşke sen de olsaydın...
Ben: Kız arkadaş mı?
Ayçin: Evet, bu hafta sonu da sözlenmeyi düşünüyolar. Sen geliceksin dimi?
Neler duyuyordu kulaklarım? Gitmeyi hiç istemiyordum. Benim niye bu kızdan haberim yoktu?
Ben: Ne zamandan beri birliktelermiş?
Ayçin: Üç dört ay falan olmuş.
Ben: Vaay, beyimizin iki üç aydır sevgilisi var. Hiç haberimiz de yok! Alacağı olsun.
Böyle söylememin tek sebebi onu kıskanmamdı aslında. Kıskanmamalıydım. Bana ne onun hayatından! Evlensin de kurtulalım ondan... Ama düşünüyorum da, Ekremden bi tane daha... Hiç çekilir gibi değil...
Ayçin: Geliyo musun?
Ben: Bakarız, gelirim heralde...
Ayçin: Tamam canım, sonra yine konuşuruz. Görüşürüz.
Kapattık. Ekrem beyimiz evleniyor demek! Arayıp konuşmak gerek... Ya da hesap sormak diyeyim. Neden herkesin haberi var da, benim haberim yok?
Aradım, önce açmadı. Sonra bir ses... Ama Ekremin sesi değil...
"Efendim?"
Kimdi bu?

Sözlüsü ama bence başka bi kız ve sevil söylick kızla sözlenmycklr

sevgilisi mi yoksa ekrem de sevile aşık olacak mı acaba :D çok heyecanlı :D

hadi yha çatladım ne olur dewam

“Efendim?” dedi bir ses… Ekremin sesi değil… Bir kız sesi…
Ben: Ekremle konuşmak istiyodum.
?: Ben kız arkadaşıyım.
Ben: Öyle mi? Ekrem yok muydu?
?: Burda değil, lavaboda. Şimdi gelir.
Ben: Öyle mi?
?: Siz kimsiniz?
Ben: Kuzeniyim.
?: Yoksa o günkü yeşil gözlü kız mı?
Ben: Hayır, Ayçinden bahsediyosun. Ben Sevil, orda değildim. Üniversitede okuyorum da.
?: Ekrem geldi, ona veriyim.
Ekrem: Sevil?
Ben: Naber kuzen?
Ekrem: İyilik… Sen neden aradın?
Ben: Evleniyomuşsun, aldım müjdeni… E haber vermek aklına gelmediğine göre ben arayayım dedim.
Ekrem: Tamamen unutmuşum haber vermeyi… Ama evlilik değil henüz… Söz kesmeyi düşünüyoruz. Bizim evde olacak, Sedef’in ailesi yok. İsteme töreni de olmıycak, sadece yüzük takıcaz.
Ben: Demek adı Sedef yeni gelinimizin… Niye yok ailesi?
Ekrem: Ailesi vefat etmiş çok küçükken…
Kıskançlık damarlarımda dolaşmaya başlamıştı.
Ben: Vah vah, çok üzüldüm şimdi ben!
Neyse ki salak kuzenim dalga geçtiğimi anlamamıştı.
Ekrem: Seni de bekliyorum sözüme…
Ben: (Yine dalga geçerek) Aa, tabii… Uça uça gelirim!
Ekrem: Hafta sonu olucak sözümüz, zaten o zaman da evde olmuş olucaksın.
Ben: Ee, gelinimiz nasıl? Kaşı gözü nasıl, güzel mi?
Ekrem: Güzel güzel… Kumral, ela gözlü…
Demek kumrallardan hoşlanıyoruz… Eh, öyle olsun. Zaten senden karşılık bekleyen kim?!
Ben: Neyse bay civciv, artık kapatıyorum. Tebrik için aramıştım.
Ekrem: Sağ ol. Görüşürüz hafta sonu…
Ben: Görüşürüz.
Kapattım. Salak, geri zekalı! Kumralmış, güzelmiş! Ailesi yokmuşmuş! Ne diyorum ben? Benim dururum o zavallı kızdan farksız mı? Ailesizliğin ne demek olduğunu ben de biliyorum, e niye o kıza kızıyorum o zaman? Çok mu bencilim? Hayır, ben o kıza kızmıyorum. Ben aptal kuzenime kızıyorum.Boşuna dememişler, sarışınlar aptaldır diye… Ama her sarışın da aptal olucak diye bişey yok, sorun benim kuzenimde!
Off! Kendimi tanıyamaz oldum. Ekremi mi kıskanıyorum yoksa? Hayır hayır… Olur mu canım öyle şey? Belki de onun büyüdüğünü kabullenemiyorum. Onunla artık ağaca çıkma yarışı yapamayacağım. Bu yüzden…
Kendini kandırma Sevil! Sen aptalsın! O aptal deyip beğenmediğin kuzeninden daha aptalsın! O kendine hayat kuruyor, sen ne yapıyorsun? Ne doğru düzgün ders çalışıyorsun, ne de başkalarına bir hayrın dokunuyor! Kendimden utanmaya başladım. Zeynebe söylediğim yalan zaten aptallığımın ispatıydı. İnsan niye böyle bir şey yapar ki! Niye ilkokul çocukları gibi arkadaşlarını kandırmaktan zevk alır? Teyzemler haklı, Ekrem haklı… Ben hiç büyümeyen bir çocuğum…
Hafta sonu gelip çattı. Bugün Ekrem beyimiz sözleniyor. Ona hala kızgınım, haksız olduğumu bilmeme rağmen hala kızgınım.
Onu şaşırtmak istiyorum. Belki de o kızı seçtiğine pişman etmek… İşte öyle olacak. Belki yine bir çocukluk yapacağım, ama kendimi olgun bir kız olarak göstermenin zamanı geldi.
Güzel olmam gerek, çok güzel olmam gerek! Esmere pembe yakışır derler. Şeker pembesi mini bir elbise, üstüne kar beyazı bir kemer… Bembeyaz topuklu ayakkabılar… Pembe ruj, toz pembe allık, toz pembe far… Simsiyah bir göz kalemi… İlk kez kendimi bu kadar güzel görüyordum, daha doğrusu ilk kez kız olduğumu fark etmiştim. Gidip gelip aynaya bakıyordum, ben kendimi bu kadar beğeniyorsam kim bilir Ekrem ne düşünecek? Zeyneple birkaç oturup kalkma egzersizi yaptım. Hanımefendi görünmek istiyordum.
Ben: Ekrem sözleniyo.
Zeynebin gözleri kocaman açıldı.
Zeynep: Nee?! Hani birbirinize aşıktınız?
Yine yalan söyledim. Aslında o kıza aşıktı,ama Zeynepe böyle diyemezdim.
Ben: Biz kuzeniz, bu iş olmaz. Teyzemlerin bulduğu bi kızla evleniyo, böylece birbirimizi unutmuş oluruz. En doğrusu bu…
Zeynep: Sen neden aşık olduğun çocuğun sözünde bu kadar süsleniyosun?
Ben: Çünkü artık herkese, özellikle de teyzemlere büyüdüğümü ispat etmem lazım…
Zeynep: Eh, öyle diyosan…
Artık hazırdım, gerçekten tam bir fıstık olmuştum.
Eve vardığımda kapıyı bana Ayçin açtı. Gözlerindeki şaşkınlığı görmeliydiniz.
Ayçin: Seviiill? Bu sen misin?
Ben: Ayçincim, bu ne hoş bi karşılama böyle?!
Ayçin: Çok şaşırdım seni böyle görünce…
İçeri girdim. Asıl çığlık teyzemlerden geldi.
Hüsna teyzem: Aaa! Sevil?
Nergis teyzem: Kız ne bu halin? Kime süslendin böyle?
Ekreme diyecek halim yoktu.
Ben: İmaj değiştirdim teyzecim, dedim ukala bir tavırla.
Asıl Ekremin tepkisini merak ediyordum.
Ben: Ee, damat beyimiz nerde?
Ayçin: Odasında…
Ben: Bi gidip görelim bakalım.
Odasına çıktım. Kapıyı tıklattım.
Ekrem: Geel!
Kapıyı açıp içeri girdim.
Ekrem: Ayçin şu kravatıma yardım etse.. Sevil?
Ben: Yardım mı istemiştin?
Beni görünce çok şaşırdı, kaba tabirle dibi düştü diyebilirim. Yutkundu.
Ekrem: Sana ne oldu böyle? Evrim falan mı geçirdin? Seni böyle görünce Ayçin sandım.
Ben: Ee, artık böyle… dedim kıs kıs gülerek. Yanına yaklaştım, kravatını yapmaya başladım. Aramızda çok az bir mesafe vardı. Başımı kaldırıp gözlerine baktım.Bu sefer ben değil, o etkilenmişti benden. Amacıma ulaşmıştım. Ama bu daha ilk adımdı.
Ben: Demek sen de evleniyosun ha, kuzencim? Bi sen evde kaldın desene… Ama inşallah çok mutlu olursun.
Bilerek sarıldım, kollarını boynuna doladım. Yüzü saçlarıma gömüldü, o kadar yakındım ki ona, kalbinin nasıl hızlı attığını hissedebiliyordum.
Eee, Ekrem bey… İşte böyle alırım aklını…

çokk güszle bi bölüm olmuşş ellerine sağlık:)))

vavvv süpersin yaa devam çok heyecanlıı çabuk yaz ama

süper olmuş cnm.dewmını ne zamn koyabilirsn??

Çok beğendim çok güzel devam :D

çok gzl olmus dewamm

wayy wayy wayy bak sen şu sevile kadın olmak böyle bişi iştee..
cnm çok güsel olmuş devamını bekliyorum..
:D

spr cnm dewam

ayyyy süpper yaaa :!: tek kelime ile muhteşem dewamm lütfenn

harika olmuşş yaaa devamınıı istiyoruzzz ltfennnnnnnnn :D

spr çabuk gelsin yb liiitfennn

ay süper süper
yeni bölüm lütfennn ;D

vaaay Sevilimize bak sen cok guzel olmus cnm devam....