Beklioruz(m) =) =)

eed beklioruz..:D

işte bu ya işte bu:) oleyyyyyy oleyy oleyyyyy oleyyyyyyy!! :D :D :D
heheheh çikolata oley çikolataa sen bizim herşeyimizsin
yaşasın
çok teşekkürler cnmm çok mutlu oldum şu an:)


:D :D

en en en kısa zamanda bekliyoruzzz :D :D

7.BÖLÜM
Aşk Beklemeyi Sevmez

EKREM*
Biraz ilerledim, sonra durdum. Geri döndüm, Sevilin önünde frenledim. Pencereden başımı uzattım, gözlerime baktı.
Sevil: Bir şey mi oldu?
Ben: Seni seviyorum. Ama inan diye demiyorum. Seni gerçekten seviyorum. Gerçekten...
Hiçbir şey söylemedi. Öylece baktı.
Ben: Bişey söyle.
Sevil: Hayır. Seni umutlandırmak istemiyorum. Duyguların çok güzel, çok temiz, ama düşünmeden bir şey söyleyemem.
Ben: Anladım. Görüşürüz.
Sevil: Görüşürüz.
Bu sefer geri dönmemek üzere gittim. Her şey ne kadar çabuk değişmişti. Bu beni şaşırtıyor, ürkütüyordu. Sevil'in vereceği cevabı çok merak ediyordum.
Belki de hayatımızın dönüm noktasıydı bu.

SEVİL*
Ekrem'in söyledikleri kafamı çok karıştırmıştı. Ona güvenebileceğimi biliyordum. Peki ona aşık mıydım? Doğrusu bunu ben de bilmiyordum. Onu seviyordum, iyi bir dosttu. Ama aşkın ne olduğunu bilemiyordum. Endişelerim vardı. İlişkilerimin vakit kaybından ibaret olmasını istemiyordum. Doğru ve sağlam bir başlangıç yapmalıydım. Önce mantığım, sonra duygularım... Mantığım evet diyordu. Duygularım sessizdi.
Ona aşık olmak istedim. Ama zaman gerekliydi. Onunla daha çok vakit geçirirsem belki olurdu. Bu düşüncelerle kendimi yatağa attım. Bütün düşüncelerimden arınıp rahat bir uyku çekmek istiyordum.
Ertesi Gün...
Gözlerimi açtığımda her şeyin daha güzel olmasını diledim. Aklımı hiçbir şeye takmayacaktım. Şık bir elbise giyindim. Ne yapacağımı düşünürken Ekrem'i aramaya karar verdim.

EKREM*
Kahvaltımı hazırlayıp çayı ocağa koydum. Demlenmesini beklerken bilgisayarımda gezinmeye başladım, o sırada telefonum çaldı. Arayanın Sevil olmasını diledim ama pek sanmıyordum. Telefonumun ekranına baktığımda şaşkınlıkla karışık bir sevinç duydum. Hemen açtım.
Ben: Alo?
Sevil: Günaydın Ekrem.
Ben: Günaydın Sevil.
Sevil: Nasılsın?
Ben: İyiyim. Ne oldu?
Sevil: Bir şey olmadı.
Ben: Aramanın özel bi sebebi var mı?
Sevil: Yoo. (Bir saniye sustuktan sonra) Aslında var.
Ben: Ne oldu? Kararını verdin mi?
Sevil: (Derin bir of çekti.) Kahvaltı yaptın mı?
Ben: Şey, hayır. Ama yapmak üzereyim.
Sevil: İyi. Kahvaltıya geliyorum.
Ben: Gerçekten mi?
Sevil: Şakacıktan olacak değil. Ama istersen gelmeye de bilirim.
Ben: Deli misin tabi ki isterim! Pardon, yani gelebilirsin demek istedim.
Sevil: Evet tamam geliyorum öyleyse. Çayı koydun mu?
Ben: Sen gelene kadar demlenir.
Sevil: Peki, görüşürüz.
Telefonu kapattım. Bir anda çok heyecanlanmıştım. Hemen odama geçtim. Daha şık bir gömlek, altına da kot giydim. En güzel parfümümü sıktım. Aynada birkaç kez kendime baktım, evet budur!
Ardından hemen mutfağa geçtim. Yumurta kıracaktım, sonra vazgeçtim. Omlet yapmaya karar verdim. Misafir ağırlamak için daha uygundu. Hemen omleti yapmaya koyuldum. O sırada kapı çaldı. Koşup kapıyı açtım. Bütün güzelliğiyle karşımdaydı. Elini havaya kaldırıp parmaklarının ucundan sarkan poşeti bana doğru uzattı.
Sevil: Simit aldım. Sever misin?
Ben: Severim.
Sevil: İyi. Al o zaman.
Poşeti alıp mutfağa geçtim. Paltosunu askıya asıp geldi.
Sevil: Vay canına! Omlet mi yaptın?
Ben: Sever misin?
Sevil: Bayılırım. Tabi güzel yaptıysan...
Ben: Bakalım beğenecek misin?
Omleti alıp masaya götürdüm. Masaya yaklaştı.
Sevil: Harika bir masa.
Ben: Önceden haber verseydin daha güzel şeyler hazırlardım.
Sevil: Kusura bakma da bir erkek bundan daha iyisini yapamazdı. Mantı açacak değildin herhalde!
Ben: Hadi tat bakalım nasıl olmuş omlet?
O sırada ben de çayları koydum. Bardağı önüne yerleştirdim.
Sevil: Harika olmuş! Bayıldım!
Ben: Gerçekten mi? İyi, beğenmene sevindim.
Yemeye başladık. Daha doğrusu o yiyor, ben onu izliyordum. Ne yapmaya çalıştığını, neden geldiğini anlayamamıştım.
Ben: Sevil...
Sevil: Hı?
Ben: Neden geldin?
Sevil: Gideyim mi?
Ben: Hayır tabi ki. Ama bir sebebi olmalı. Dün konuştuklarımızdan, düşündüklerinden hiç bahsetmiyosun. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyosun.
Sevil: Sana aşık olmaya çalışıyorum.
Ben: Ne?

7.BÖLÜM SONU

çok qüzeL..!! :D

Katılıorumm =) Perfect =) =)

dewam

ayy çok güzel olmus deaam :D

Aşık olmaya çalışmak ???
Ben olsam hem sevinir hemde alınırdım böyle bir lafa ./

çok süper olmuş cnm çok güseldi ''perfect'' yani :D =)ellerine sağlık teşekkürler:)

yeni okuyucu geldi yeni okudum ve senaryonu çok beğendim devam etmelisin

süperrr!ama dewmını da görmek istiyoruzz

Süper olmuşşş...

harika ötesi olmuş mükemmel hemen devamını istiyorum ben yaaa

''sana aşık olmaya çalışıyorum'' ?
cidden tuhaf bi cümle kurmuş ama güzel olmuş bölüm (:
hadi ama devaaam lütfenn

cok güzel olmuş

süper devam

Ben: Neden geldin?
Sevil: Gideyim mi?
Ben: Hayır tabi ki. Ama bir sebebi olmalı. Dün konuştuklarımızdan, düşündüklerinden hiç bahsetmiyosun. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyosun.
Sevil: Sana aşık olmaya çalışıyorum.
Ben: Ne?

keşke söylemeseydin
muhteşem olmuş devammmmm

devam et cnm
lütfenn...
merakta bırakma bizi
yeni bölümü bekliyoruz...

8.BÖLÜM
Aşkın Önündeki Duvarlar

EKREM*

Ben: Sevil...
Sevil: Hı?
Ben: Neden geldin?
Sevil: Gideyim mi?
Ben: Hayır tabi ki. Ama bir sebebi olmalı. Dün konuştuklarımızdan, düşündüklerinden hiç bahsetmiyosun. Hiçbir şey olmamış gibi davranıyosun.
Sevil: Sana aşık olmaya çalışıyorum.
Ben: Ne?
Sevineyim mi üzüleyim mi bilemedim. Önce güldüm, sonra anlamsızca baktım.
Sevil: Yani demek istediğim...
Ben: Aşkın ne olduğunu biliyo musun sen Sevil?
Sevil: Ümit özür dilerim benim kastettiğim farklı bir şeydi.
Ben: Neydi? Bana aşık olmak için özellikle çabalaman gerekmez. Aşk kalpte olucak. Senin bu yaptığına ne demeliyim şimdi ben?
Sevil: Sana aşık olmaya çalışıyorum derken, senin aşkına karşılık vermek istiyorum anlamında...
Ben: Harika! Bak benim istediğim tabi ki buydu ama böylesi değildi. Sen bana, sadece gözlerime bakarak aşık olmalıydın. Ben bunu isterdim anlıyo musun? Bana aşık olmak için geldin buraya. Bana aşık olmak için yaptığım ufacık bir omleti öveceksin, beni gözünde süslemek için. Her hareketim senin için kıymetliymiş gibi yapacaksın, öyle düşünmesen de. Çünkü kendini buna inandırmaya çalışacaksın değil mi? Bana aşık olmak için! Nasıl bir saçmalık bu? Ben senin aşkına nasıl güvenicem?
Sevil: Ekrem! Ben seninle oyun oynamıyorum. Seni kandırmıyorum da. Açık açık söyledim işte. Evet sana aşık olmak istiyorum, ama neden bir düşün. Çünkü sen başkasın. Sen beni etkilemeyi başardın. Sen benim istediğim erkektin. Yapbozun tek parçası kaldı, o da aşk. Seni kaybetmek istemedim ve bu yüzden sana aşık olmak istedim. Hem bu kötü bir şey değil ki. Özel bir çaba da gerektirmiyo. Seninle biraz daha fazla vakit geçirmek istedim. Sana alışmak, bağlanmak. Güneyden sonra benim için çok zor olacak. Güvenmek ve bağlanmak kolay şeyler değil. Anladın mı? Sana bağlanmak için yapmıştım bunu. Üstelik bunu mecbur olduğum için değil, istediğim için yaptım. Sana aşık olmak istedim. Bunun için kendimi zorlamadım. Anlıyo musun?
Ben: Evet, anladım. Ama ne gerek var böyle bir şeye?
Sevil: Bilmem. Çok zor benim için aşık olmak. Destek kuvvet lazım.
Tatlı tatlı güldü. O gülünce bütün sinirim uçup gitti.
Ben: Beğendin yani omleti?
Sevil: Kendimi inandırmak için söylemiyorum, süper.
Ben: Harika. Çekimlere bir buçuk saatimiz var, bir şeyler yapmak ister misin?
Sevil: Olur, napalım?
Ben: Çıkalım biraz dolaşalım. Sahile falan gidelim.
Sevil: Olur, hadi.

SEVİL*

Ekrem'le beraber dışarı çıkmıştık. Her şey yolunda gidiyordu. Ben beni bekleyen aksilikten habersizdim. Aksilik değil, felaket demem gerekirdi.
Ekrem'le sahile indik, biraz yürüdük, sonra oturduk. Arkamızda siyah bir otomobilin bizi takip ettiğini fark etmemiştik.
Sohbet etmeye başladık. Çekimlerden falan bahsettik. O sırada arkadan gelen birisi yanıma koyduğum çantamı kapıp kaçmaya başladı. Ben şaşkınlıktan bağırdım ve öylece Ekremin ok gibi yerinden fırlayışını seyrettim. Ekrem ve peşine düştüğü adam gözden kayboldular. Ben tereddütle beklerken, birisi yanıma oturdu.
Başımı çevirip baktığımda şok olmuştum.
Ben: Güney!
Güney: Benden kurtulabileceğini mi sanmıştın?
Ben: Rahat bırak beni, defol burdan!
Güney: Bak ben senin gibi elli tanesini cebimden çıkartırım tamam mı? Şimdi beni iyi dinle. O Ekrem denen zibidiyle set dışında görüşmeyeceksin!
Ben: Sen... Sen kimsin ya? Sen kendini ne sanıyosun? Terbiyesiz! Haddini bil tamam mı? Sınırları zorlamaya başladın! Benim hayatımdan sana ne! Hem Ekremle görüşmesem de bir daha asla sana dönmem Güney! Ellerin bomboş kalır! Benden bir şey umma! Aynı hatayı ikinci kez yapmam. Artık korkum da yok!
Güney: Neden yok acaba? Sen o herife güveniyosun da ondan yok! Ama ona da o kadar güvenme! Her an ellerinden kayıp gidebilir!
Ben: Ruh hastası! Git tedavi ol, bir şey yap, ama insanlara böyle zarar verme!
Daha önce kaç kez ailesiyle konuşmuştum ama Güney'in deli olmadığını söylemişlerdi. Ben de ruhsal dengesinin bozuk olduğunu söylemiştim. Onlar da bana çıkışmışlardı ve Güney'in aklının başında olduğunu söylemişlerdi. Güney'de gram akıl varsa ben de hiçbir şey bilmiyorum!
Güney: Sen benden korkmuyosun, bense hiç kimseden korkmuyorum! Üstelik o ödlek sevgilin seni benden koruyamaz. Çünkü benim gücüm karşısında kendini bile koruyamayacak!
Ben: Ekremden uzak durucaksın!
Güney: O da senden uzak durucak o zaman! Yok öyle şey! Seni benden aldı o! Bedelini ödemeli.
Ben: Manyaksın sen! Seni polise vericem.
Güney: Neden? Ben ne yaptım ki? Adam öldürmedim bir şey yapmadım.
Ben: Beni ne kadar dövdüğünü hatırla rezil herif! Şimdi de ettiğin tehditler!
Güney: Ee, hiç delilin var mı peki? Yok. O zaman bana kafa tutma. Şikayet ettiğinle kalırsın, bir işe yaramaz!
Elim kolum bağlı kalmıştım. Korkusuz kız rolü oynamalıydım.
Ben: Sen benim için bittin. Hem kafamda, hem kalbimde. Ekremin bunula ilgisi yok. Hem o benim sevgilim değil. Onu bu işe karıştırma. Senin derdin benimle. Seni bıraktım diye kızıyosun bana. O zaman biraz insan gibi davranmaya çalış! Sen de ne yürek var ne akıl! İnsanlık denen hiçbir şey yok! Bu yüzden bıraktım seni. Ekremden ne istiyosun?
Güney: Bana sevgilini korumaya çalışma! Dönüp dolaşıp geleceğin yer yine ben olucam!
Yaptıklarım işe yaramamıştı. E tabi, babasının adamları vardı. Benden katbekat güçlüydü. Benden korkması imkansızdı.
Ben: Sen benden ne istiyosun?
Güney: Ekremden ayrılacaksın.
Ben: Aramızda bir şey yok ki zaten.
Güney: Birbirimizi kandırmayalım. Basbayağı sevgilisiniz. Ya da sevgiliydiniz diyelim. Çünkü geçmişe mazi derler. Bundan böyle benimsin!
Bu sözü söyler söylemez güçlü bir şekilde tutup beni dudaklarımdan öptü. Engel olmaya çalıştım ama karşı koyamadım.
-Sevil!
Sesi tanımıştım. Güney de durduğunda başımı çevirip baktım. Ekrem, elinde çantam, kırgın bir ifadeyle bana bakıyordu.

8.BÖLÜM SONU