çok akıcı bir üslübun var...yazar olmayı düşün bence...yazdıklarının hepsini okudum ve kafamda canlandırabildim çoğu hikayede yapamamamın aksine....tebrik ederim...
çok akıcı bir üslübun var...yazar olmayı düşün bence...yazdıklarının hepsini okudum ve kafamda canlandırabildim çoğu hikayede yapamamamın aksine....tebrik ederim...
Kişisel İleti : KİMİSİNE GÖRE AŞK ACI ÇEKMEK KİMİSİNE GÖRE MUTLULUK AMA BANA GÖRE AŞK ÖLÜMÜ BİLE GÖZE ALMAKTIR SENİN İÇİN ÖLÜMÜ BİLE GÖZE ALIR AŞKIM SENİ ÇOK AMA ÇOK SEWİYORUM
Büşra ve Umut hesabı ödeyip pastaneden ayrıldılar. Büşra’nın anlattıklarından sonra canları sıkılmıştı. Açık havada olmak ikisine de daha iyi gelecekti.
“Daha iyi misin?” diye sordu Umut yavaş adımlarla Uzun Çarşı’da yürürlerken.
Başını hafifçe salladı Büşra. “İyiyim.”
“Sana pamuk şeker alayım mı?” dedi Umut. Başıyla ilerdeki pamuk şeker satan yaşlı adamı işaret ediyordu.
“Benim olduğum yerden bakınca pek büyük görünmüyorsun valla!”
Büşra Umut’un koluna vurdu. “Boyuma laf edip durma!” dedi gözlerini kısarak.
“Ne yapayım? Kısasın işte!” dedi Umut ve Büşra’nın bakışları üzerine adımlarını hızlandırdı. Bu sefer gerçekten öldürecekti Büşra onu!
Büşra’nın da hızlanmasıyla Umut artık koşmaya başladı. “Gel buraya!” diye bağırdı Büşra arkasından. Çarşıdaki herkes onlara bakıyordu. Ama bu ikisinin de umrunda değildi. Onlar sadece eğleniyordu.
Bir süre koşturduktan sonra Büşra nihayet Umut’u ceketinden yakaladı.
“Yakaladım seni!” dedi Büşra zafer dolu bir gülümsemeyle.
Umut bir kahkaha attı. “Sen mi yakaladın? Ben yorulup durdum sadece.” dedi alayla.
“Tabii, tabii… Kesin öyledir.” dedi Büşra Umut’un ceketini bırakıp önünde durdukları dükkânın duvarına yaslanırken. Umut da onun gibi yaslandı duvara ve bir süre sessizce durdular. Koşmak ikisini de nefessiz bırakmıştı.
***
Cem sıkıntıyla çöktü eskimiş tahta bankın üzerine. Kaşlarını çatıp bakışlarını yere sabitledi. Son günlerde her şey daha da kötü gidiyordu. Koca bir saçmalığın ortasında gibi hissediyordu kendini.
Sahi öyle değil miydi? Yaptıklarına baktığında mantıklı olan ne vardı?
İç çekip arkasına yaslandı ve gözlerini kapadı. Gözünün önüne düşen siyah saçlarını eliyle geriye atıp kafasını kaşıdı.
Ne yapacağına, nasıl davranacağına karar veremiyordu. Emre’nin suratını dağıtmak istiyor ama bunun yerine barda arkadaşına yumruk atıyordu. Peki neden? Yeliz yüzünden…
İçip kör kütük sarhoş oluyordu. O da Yeliz yüzünden…
Babasıyla, kardeşiyle, dostuyla arası berbat durumdaydı. Annesi onun bu halini bilseydi mezarından kalkıp gelir ve sıkı bir dayak atardı.
“Topla biraz kendini…” diye telkinde bulundu kendi kendine. Bu saçma sapan hayata bir son vermeliydi artık.
Ve Yeliz’le de bir an önce konuşmalıydı.
***
Umut ve Büşra kapının önüne geldiklerinde birbirlerine döndüler.
“Teşekkür ederim.” dedi Büşra en içten gülümsemesiyle. Sonra da başını yere eğdi. “Harika bir akşamdı.”
“Rica ederim, küçük cadı. Benim için bir zevkti.” dedi Umut gülerek.
“Cadı mı?” dedi Büşra dudaklarını büzerek. “Bana yakıştırdığın sıfat bu mu yani?”
“Cadı değil…” dedi Umut Büşra’yı kendine çekip sarılırken. “Benim küçük cadım…”
Büşra yine huzur bulduğu kollardaydı. Kollarını Umut’un beline doladı ve fark ettirmemeye çalışarak kokusunu içine çekti.
“Hadi artık…” dedi Umut geri çekilerek. “İçeri gir. Üşüyeceksin.”
İsteksizce “Tamam.” dedi Büşra ve apartmanın kapısına yöneldi. “Görüşürüz!” demek içini arkasını döndü ve Umut’un gülümseyerek kendini izleyen yüzüyle karşı karşıya geldi. Öyle güzel gülümsüyordu ki Umut! Gözlerinin içine kadar… Sokak lambasının yarım aydınlattığı yüzünde yeşil gözleri gecenin sabaha yaklaştığı anda parlayan yıldızlar gibiydi.
Geri dönüp o mükemmel yüze dokunmak istedi Büşra. Her bir zerresini ezberlemek… Ama bunu yapamazdı. Belki bunu yapamazdı ama başka bir şeyi yapabilirdi.
Hızla Umut’a yaklaşıp yanağına aniden küçük bir öpücük kondurdu ve arkasında şaşkın haldeki Umut’u bırakarak apartmandan içeri girdi.
***
Umut şaşkınlıkla elini yanağına götürdü apartmandan içeri giren Büşra’nın arkasından bakarken. Böyle bir şeyi beklemiyordu doğrusu.
“Umut?”
Adını duymasıyla dalgın halinden sıyrıldı. Yeliz az ötede durmuş ona bakıyordu. “Bu nerden çıktı ya…” diye mırıldandı kendi kendine Umut. Görmek isteyeceği en son şey Yeliz’in suratıydı bu gece.
Yeliz yavaş adımlarla yaklaştı Umut’a. Yüzünde o kendini beğenmiş ifade vardı her zamanki gibi…
“Ne o?” dedi elini Umut’un göğsüne koyarak. “Beni görmeye mi geldin?”
Umut’un kaşları çatıldı ve sertçe itti Yeliz’in elini. “Niye seni görmeye geleyim ki?”
“Belki sen de o aptal arkadaşın gibi âşıksındır bana.” dedi Yeliz alaycı bir gülümsemeyle.
Umut sertçe kolunu tuttu Yeliz’in. “Bana bak, kızım! O seni sadece sevdiğini sanıyor. Ama onu bu durumdan kurtaracağım. Senin gibi bir sürt…”
“Şişt!” diyerek parmağını Umut’un dudağına bastırdı Yeliz. Yukarıya kısa bir bakış attıktan sonra “Bu sözler senin ağzına hiç yakışmıyor, Umut.” diyerek onun dudaklarına eğildi.
***
Büşra bu manzarayı görmeye dayanamayacağı için perdesini sertçe çekti ve gidip yatağının üzerine oturdu.
“Lanet olsun!” diye mırıldandı dişlerinin arasından. “Sevgilisi varmış.”
Akmak için direnen gözyaşlarını engellemek için başını yukarı kaldırdı. Bir erkek için ağlamayacaktı işte!
***
“Ne yapıyorsun be?!” diyerek aniden geri çekildi Umut. Gece vakti bir sokakta Yeliz’le dudak dudağa olma fikri midesini bulandırmıştı. Neyse ki son anda geri çekilmeyi başarmıştı.
“Hoşuna gideceğini sanmıştım.” diyerek omzunu silkti Yeliz. “Ne de olsa hepiniz aynısınız. Erkeksiniz…”
Umut sertçe Yeliz’i ittirdi. “Ne bana ne de arkadaşıma sakın bulaşmaya kalkma, Yeliz.” dedi öfkeli bir bakış atıp oradan uzaklaştı.
***
Büşra yatağının üzerinde kedi gibi kıvrılmış, gözleri kapalı yatıyordu ama uyumuyordu. Aklı son gördüğü manzaradaydı. Umut’un kendisini kardeş gibi gördüğünü biliyordu Büşra. Ama onu bir başkasıyla aniden görmek ağır gelmişti.
Oflayarak diğer tarafa döndü yatakta. Elini başının altında yerleştirdi ve pikeyi üzerine çekti. Ne yaparsa yapsın rahat olamıyordu tanımadığı bu yerde. En iyisi bir an önce uyumaktı. Tabii başarabilirse!
Işığı kapatmak için gece lambasına uzandığı sırada odasının kapısı açıldı.
“Yatıyor muydun, Büşra’cım?” dedi Yeliz sahte bir gülümseme takınarak.
“E-Evet…” dedi Büşra kekeleyerek. “Bir şey mi olmuştu?”
Ne istiyordu bu kız gece gece?!
“Hiç!” dedi Yeliz omzunu silkerek. “Bir şey soracaktım sadece.”
“Sor!”
“Sen bugün arkadaşınla buluşmuştun değil mi?”
“Evet.” diyerek başını salladı Büşra.
“Arkadaşın Umut mu?” dedi Yeliz tek kaşını kaldırarak.
Büşra bu soruyla gerildi. Ona neydi ki? Yine de sakin olmaya çalıştı. Ne de olsa burada misafirdi ve evin sahibi oydu. Derin bir nefes alıp sertçe cevap verdi. “Evet!”
“Ne güzel tesadüf değil mi, Büşra? Benim de sınıf arkadaşım kendisi.”
Büşra’nın gözleri bir anda büyüdü. “Ben sevgili olduğunuzu düşünmüştüm dedi.” sesindeki şaşkın ifadeyi gizleyemeyerek.
Yeliz küçük ve sinir bozucu bir kahkaha attı. “Ne sevgilisi canım? Arkadaşız biz.” dedi küçümseyen bakışlarını Büşra’ya dikerek. “Ama sana göre arkadaşlık kavramı biraz farklı sanırım. Neyse… İyi geceler, Büşra’cım.”
Yeliz odayı terk ederken Büşra dişlerini sıkarak baktı arkasından. Yeliz’den kesinlikle nefret ediyordu. O nasıl biri olduğunu ilk tanıştıklarında belli etmişti zaten.
Ama daha çok kızdığı biri vardı. Umut!
“Arkadaş olduğu kızla öpüşüyorsa sevgilisiyle kim bilir ne yapıyordur?” diye mırıldandı sessizce. “Bu kadar alçaldın mı gerçekten, Umut?”
Yeliz gelince kalktığı yatağa tekrardan bıraktı kendini. Ama bu gece doğru düzgün uyuyamayacağını biliyordu artık.
***
Alarmın çalmasıyla beraber yataktan kalktı Bahar. “Bugün farklı olacak!” diye birkaç kez telkinde bulundu kendi kendine.
Elini yüzünün yıkayıp hızlıca üzerini giyindi. Aynanın karşısına geçtiğinde her zamanki topladı saçlarını. Ama birden bunu yapmaktan vazgeçti. Bugün farklı olacaktı. Hızlı bir hareketle tokayı çıkarttı. Öndeki bir tutamı geriye doğru tutturduktan sonra siyah dalgalarını eliyle düzeltti. Kendisi hazır olduğuna göre şimdi kahvaltıyı hazırlamalıydı. Yüzüne küçük bir tebessüm oturtmaya çalışarak mutfağa yöneldi.
***
Emre kitapları gelişi güzel yerleştirdikten sonra çantasını omzuna asıp aşağıya indi. Annesi yemek masasında oturmuş gazetesini okuyordu.
“Günaydın, anne.” dedi düz bir ses tonuyla ve masaya yaklaşıp birkaç lokma attı ağzına.
“Benim babam var zaten. O salağa ihtiyacım yok.” dedi Emre ve gitmek için arkasını döndü. O anda Rıfat beyle göz göze geldi.
“Kimmiş o salak?” dedi Rıfat bey kaşlarını kaldırarak.
“Sen…” diye düşündü Emre ama annesinin bakışları yüzünden bunu dile getiremedi. “Okuldan bir çocuk…” diyerek omzunu silkti sadece.
“Emin misin, Emre?”
“Evet!” diyerek omzunu silkti Emre. Bu adamın ona babasıymış gibi hesap sormasına sinir oluyordu.
“Öyle olsun bakalım… Bu akşam erken gelmeni istiyorum eve. Yakın bir arkadaşım ailesiyle yemeğe gelecek. Sen de sofrada olacaksın. Anlaşıldı mı, Emre?”
Emre’nin sinirden çenesi kasıldı. Bu adam ona emir veremezdi! Kızgın bakışlarını Rıfat Beyin suratına dikti. “Gelemem.” dedi sert bir ses tonuyla. “Babamın yanına gideceğim.”
“Babamın” kelimesini vurgulayarak söylemişti. Bu herifin anlamasını istiyordu gerçeği.
Rıfat Beyin bu duruma kızdığı gözlerinden belli oluyordu. “Akşam erkenden burada olacaksın, Emre!” dedi sesini yükselterek.
Emre çantasını sertçe yere bıraktı. Rıfat Beye birkaç adım yaklaştı ve tam karşısına gelince durdu.
“Sen bana karışamazsın tamam mı? Benim babam sen değilsin!” dedi sesindeki nefretin zerresini gizlemeden. “Bu akşam senin kendin gibi gerzek arkadaşın ve aptal ailesiyle yemekte değil babamın yanında olacağım!”
Emre’nin sözünü bitirmesiyle Rıfat Beyin sert tokadı suratında patladı. Esma Hanım kocasının böyle bir şey yapacağını tahmin etmemiş sessiz kalmayı tercih etmişti. Ancak oğluna atılan tokatla birlikte hemen yerinden kalkıp iki erkeğin arasına girdi ve tepki vermemek için kendini sıkan oğluna döndü.
“Oğlum? İyi misin?” dedi Emre’nin yüzünü avuçlarına alarak.
Emre sertçe başını çekti. “İyiyim.” dedi annesinin yüzüne bakmadan ve çantasını alıp öfkeyle evden çıktı.
Oğlunun arkasından hüzünlü gözlerle baktı Esma Hanım. Rıfat Beyle evlendiğinden beri Emre’yle bir türlü araları düzelmiyordu. Tokat olayı ise ikinci kez tekrarlanıyordu ve bu Emre’yi daha da uzaklaştırıyordu evden.
“Rıfat!” dedi kendisini topladıktan sonra. “Oğluma karşı biraz daha anlayışlı olmanı istiyorum!”
“Bak, Esma! Senin oğlun haytanın teki. Yola gelmesi için biraz disiplin gerek. Bu değiştirdiği kaçıncı okul? Atılmasına ramak kalmıştı son okulunda. Nereye kadar gidecek bu böyle? Ayrıca benim evimde benim dediklerimi yapacak!”
“Bunu tokat atmadan da yapabilirdin!” dedi Esma Hanım kollarını göğsünde birleştirip kızgın bakışlarını kocasının yüzüne dikerek. “Onu daha da delirtiyor böyle yapman.”
“O zaman sen sahip çık oğluna, Esma! Ben uğraşıp durmayacağım artık!”
Esma Hanımın gözleri doldu. Kimsenin oğlu hakkında böyle sözler söylemeye hakkı yoktu. Emre kötü bir çocuk değildi.
“Öyle mi, Rıfat?” dedi sesi titreyerek. “Ben tek başıma sahip çıkarım oğluma. Senle de boşanırız olur biter!”
Sonra da sessizce ağlayarak odasına gitti.
***
Funda Hanım kapıyı tıklatarak Büşra’nın odasına girdi.
“Büşra…” diye seslendi yavaşça. “Hadi uyan bakalım.”
Büşra yatakta birkaç kez kıpırdandıktan sonra yavaşça gözlerini araladı. “Funda teyze?” diye mırıldandı uykulu sesiyle.
“Günaydın, Büşracım. Hadi kalk bakalım. Okula kaydın yapıldı. Bugün gidiyorsun.”
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL 
