“Söylediklerinde samimi olduğunu sanmıştım. Bir daha benle uğraşmayacaktın hani?”
Emre bir adım daha yaklaştı Bahar’a. Aralarındaki mesafe tamamen kapanmıştı şimdi. Bahar’ın serbest kalmış bir tutam saçını kulağının arkasına attı ve “Vazgeçtim.” dedi gülümseyerek. “Seninle uğraşmak çok zevkli...”
Bahar’ın kalbi neredeyse duracaktı. Uzun zamandır bu kadar heyecanlandığını hatırlamıyordu. Hele Emre saçına dokunduğunda… Öleceğini sandı bir an.
Yutkunup bir adım geri çekildi. Şu an tek kelime edecek hali yoktu ama Emre’nin tavrına tepki göstermezse bu onu daha da cesaretlendirirdi. Bütün gücünü topladı ve bakışlarını Emre’nin yüzüne dikti.
“Sen…”
Sustu Bahar. Ne diyecekti şimdi?
Emre hafifçe tebessüm etti ve gözlerini Bahar’ın yüzünde dolaştırdı. Gözlerine gelince durdu ve yine aynı şeyi hissetti. Sonsuzluğu…
Emre’yle göz göze, yolun ortasında durmak Bahar’ı huzursuz etti. Tekrar bir şeyler söylemeye çalıştı. Tepkisini gösterecek bir şeyler…
“Yüzüme öyle dik dik bakma!”
Emre bir anda surat astı. “Şu anı bozmasan olmuyordu değil mi?”
“Ne anı be!” dedi Bahar kaşlarını çatarak. Sonra da bakışlarını başka yöne çevirdi.
“Hayatımda senin gibi bir kız görmedim ya! Gıcığın tekisin.”
“Sen de-”
“Ne oluyor burada?”
Bahar’ın cümlesi Cem’in gelişiyle yarım kaldı. Ürkek bakışlarını ağabeyine çevirdi.
“H-Hiçbir şey, ağabey…”
Cem, Emre’ye ters bir bakış attıktan sonra Bahar’a döndü. “Bu herif seni rahatsız mı ediyor, Bahar?” dedi sorgulayıcı bakışlarla.
Cem’in siniri dünden beri geçmemişti. Emre’nin son söyledikleri daha da sinirlenmesine neden oldu ve Emre’nin yakasına yapıştı.
“Bana bak! Daha yenisin buralarda… İlk günlerden nefretimi kazanma istersen… Ne dersin? Kardeşimden de uzak dur! Anladın mı?”
Emre, Cem’in ellerini sertçe itti. “Senin isteklerine göre hareket edecek değilim. Canım ne isterse onu yaparım. Anladın mı?” dedi kibirli bir tavırla.
Cem öfkeyle yumruklarını sıktı. Bu çocuk sabrını çok zorluyordu!
Bahar, ağabeyinin öfkelendiğini görünce kavga çıkmasından korktu ve onun koluna girerek “Hadi gidelim, ağabey.” dedi yalvaran bir ses tonuyla. “Lütfen…”
Bakışlarını kardeşine çevirdi Cem. Onun korktuğunu görebiliyordu. Bu yüzden bu işi şimdilik uzatmayacaktı.
“Tamam! Gidelim.” dedi kardeşini kolunun altına alarak. Emre’ye son bir bakış attı ve kardeşiyle birlikte okula doğru yürüdüler.
Emre arkalarından sessizce mırıldandı. “İkisi de birbirinden arıza ya…”
***
Umut kapıdan giren Cem ve Bahar’ı görünce oturduğu yerde doğruldu ama ayağa kalkmadı. Şu an ikisinden de uzak durması en iyisi olacaktı. Özellikle de Bahar’dan…
Onların hemen ardından gelen Emre’yi görünce bakışlarını bir süre ona odakladı. Onunla konuşmalıydı. Nedense bu konuda bir tek o yardım edebilirmiş gibi geliyordu Umut’a. Çünkü okulda bu kadar samimi olduğu –hele de ilk günden- tek erkek oydu. Tabii dışarıda ne haltlar yediğini Allah bilirdi!
Kafasında söyleyeceklerini tarttı Umut. Bugün halletmeliydi bu işi ama Cem’in görmesini veya duymasını istemiyordu. Bu yüzden yalnız olduğu bir zamanda konuşacaktı Emre’yle.
***
Bahar her zamanki yüz ifadesiyle girdi sınıfa. Mutsuz ve isteksiz… Çantasını yavaşça sıranın üstüne bıraktıktan sonra oturdu ve başını çantasına dayadı. Tam gözlerini kapatmıştı ki birisi ona seslendi.
“Bahar!”
Başını kaldırıp sesin geldiği yöne baktı ve gülümseyen Seda ile göz göze geldi.
“N’oldu, Seda?”
“Şey… Aslında daha zaman var ama ben şimdiden söylemek istedim.” dedi Seda. “Okul başkanımız Pınar abla bu sene baharın gelişini bir partiyle kutlamayı düşünüyor. Öğretmenler olmayacak. Sadece öğrenciler için… Sen de katılmak istersin belki diye düşündüm.”
Bahar gözlerini devirdi. Gerçekten bunu isteyeceğini düşünmüş müydü Seda?
“Üzgünüm, Seda… Ama hayır! Gelmeyi düşünmüyorum.”
“Hemen kestirip atma.” dedi Seda ve gelip Bahar’ın yanına oturdu. “Bu sana iyi gelebilir. Biz arkadaşların olarak sadece birazcık mutlu olmanı istiyoruz.”
“Ama…”
“Lütfen…” diyerek sözünü kesti Seda. “Bunu düşün. Olur mu?”
Bahar bu partiye gitmeyi düşünmüyordu ama Seda daha fazla ısrar etmesin diye “Tamam!” dedi. “Düşüneceğim.”
***
Cem sırasına yaklaştığında Umut’un çantasının olmadığını fark etti. Hâlbuki okula girerken Umut’u üst bahçede bir bankta otururken görmüştü. Demek ki arkadaşı artık onun yanında oturmak istemiyordu. Haklı, diye geçirdi içinden ve sıkıntıyla iç çekti.
Çantasını sertçe sırasına atıp oturduğu sırada Umut girdi sınıfın kapısından. İki arkadaş kısa bir an birbirlerine baktılar ve aynı anda başlarını çevirdiler.
Umut gidip arkalardaki bir sıraya oturdu ve bir kâğıt çıkardı. Bu akşam Büşra ile yapacağı şeyleri planlamaya başladı.
Fazla düzenliydi Umut. Yapacağı şeyleri önceden kararlaştırmayı severdi. Hayatının hemen hemen her alanında böyleydi. Yaptığı planlar Bahar dışındaki her şeyde tutuyordu. Ama söz konusu o dolduğunda kesinlikle önceden nasıl davranacağını bilemiyordu.
Sınıfta herkes kendi âlemine dalmışken okulun çiçeği burnunda başkanı Pınar içeri girdi. Kendi döneminden olan arkadaşlarına içten bir selam verdikten sonra konuşmaya başladı.
“Merhaba arkadaşlar! İzninizle bir duyuru da bulunmak istiyorum. Bildiğiniz gibi bahar mevsimi yaklaşıyor. Biz de yılın bu güzel zamanını güzel bir etkinlikle değerlendirmeye karar verdik okul meclisiyle beraber. Baharın gelişi için bir parti düzenleyeceğiz. Ama okuldan tamamen bağımsız olacak. Başımızda öğretmenler falan bulunmayacak.”
Bu sözün üzerine sınıftan sevinç naraları yükseldi. Pınar birkaç kez susmaları için uyardıysa da başarılı olamadı. En sonunda sinirlenerek eliyle masaya vurdu.
“Dinler misiniz lütfen! Söyleyeceklerim bitmedi!”
Sınıf bir anda sesini kesti. Bakışlarını Pınar’a dikip devam etmesini bekledi herkes.
“Bir konuda uyarmak istiyorum.” diyerek konuşmasını sürdürdü Pınar. “Partide öğretmenler olmayacak diye içki içileceğini sanmayın. Çünkü bu partiye bütün okul katılacak ve bizden küçüklere kötü örnek olunmasını istemiyorum. Anlaşıldı mı?”
Bu sefer ufak çapta itiraz sesleri yükseldi ama büyük kısmı bu kararı destekliyordu.
Pınar sözünü bitirmişti ve sınıftan ayrılmak üzere kapıya doğru yöneldi. Ama sınıftan birinin kendine seslenmesiyle geri döndü.
“Sayın Başkanım!” dedi ön sırada oturan çapkın görünüşlü çocuk. “Bir sorum olacaktı…”
“Tabii, sor!” dedi Pınar gülümseyerek.
“Partiye girmek için damlı veya damsız olmamız fark eder mi?”
Sınıfta sesli gülüşmeler oldu bu soru üzerine ama Pınar kaşlarını çatarak bakınca sustular. Pınar daha sonra çocuğa çevirdi bakışlarını.
“İster kız arkadaşınla gel.” dedi ve tek kaşını kaldırarak devam etti. “İster erkek arkadaşınla… Her türlü karara saygımız var.”
Pınar’ın bu lafı üzerine bütün sınıf kahkahalara boğuldu. Pınar da çocuğa alaycı bir bakış atarak sınıftan çıktı.
“Başkana bulaşmayacaktın, oğlum!” dedi sıra arkadaşı çocuğun omzuna vurarak. “Fena laf soktu!”
“Kes be! Partiye koluma onu takıp gitmezsem bana da Cenker demesinler!”
“Hadi lan oradan!” diyerek bir kahkaha attı arkadaşı.
“Görürsün…”
Sınıftaki bu keyifli havanın içine dâhil olmayan iki kişi vardı. Umut ve Cem… İkisinin de sıkıntıları vardı ve hiçbir şey onları eğlendirmiyordu o anda.
Emre’nin sınıfa girişiyle ikisinin de dikkati birden ona çevrildi.
Emre, Yeliz’in yanındaki yerine otururken Cem öfkeden yumruklarını sıkmıştı. Yeliz’in arkası dönük olduğu için Emre’ye nasıl cilveli bir şekilde güldüğünü görmedi. Fakat Emre’nin ona çapkın bir sırıtışla karşılık verdiğini gördü.
Derin bir nefes alıp gözlerini kapattı Cem. Bu sayede sinirden kasılan çenesi gevşemişti. İçinden ona kadar sayıp tekrar gözlerini açtı. Emre ve Yeliz hala çok samimi görünüyorlardı ve Cem bu manzaraya daha fazla dayanamayacağını fark edince hışımla sınıftan çıktı. Hocanın da geldiği yoktu zaten!
***
Cem sinirli ve hızlı bir şekilde merdivenleri inerken bir kızla çarpıştı. Çarpışma bayağı sert olmuştu ve genç kız az daha yere düşüyordu.
Kız öfkeli kahverengi gözlerini Cem’e dikti.
“Dikkat etsene biraz! Az daha düşüyordum.”
“Ayakaltında dolaşma o zaman, ufaklık!” dedi Cem sert bir ses tonuyla. Emre’ye duyduğu öfkeyi bu kızdan çıkarıyordu sanki!
“Hem suçlusun hem güçlü! İnsan bir özür diler be!”
Cem’in bu ukala ve büyüklük taslayan tavrı genç kızı daha da öfkelendirdi. “Aptal!” diye bağırdı sinirle. “Kendini bir şey sanan herifin tekisin! Senden özür bekleyen de kabahat!”
“Benimle düzgün konuş!”
“Konuşmazsam ne yaparsın?”
“Hey! Siz ikiniz!” diyerek tartışmanın arasına girdi müdür yardımcısı. “Derse niye girmediniz hala? Üstelik bir de durmuş burada gürültü ediyorsunuz. Çabuk sınıflarınıza!”
Müdür yardımcısının araya girmesiyle tartışmayı kestiler ve ikisi de birbirlerine öfkeli birer bakış atıp sınıflarına yöneldiler.
“Aptal! Geri zekâlı! Salak! Ayı!” diye öfkeli bir şekilde söylenerek sınıfa girdi Gülay. Elindeki kitapları sertçe sırasının üzerine bıraktıktan sonra bir müddet daha söylenmeye devam etti.
Bu öfkesinin nedenini merak eden arkadaşı Merve hemen yanına geldi ve “Gülay? Kötü bir şey mi oldu? Kime kızdın?” diye soruları art arda sıraladı.
“Yok bir şey!”
“Oradan bakınca aptal gibi mi duruyorum? Basbayağı var işte bir şey!”
“Ya yok diyorum! Neden anlamıyorsun?” dedi Gülay ayağını yere vurarak.
“Kızlar! Bir sorun mu var?” diyerek ikisinin arasına girdi Bahar. Gülay sesini yükseltince hemen kalkıp gelmişti sırasından bir şey olduğu düşüncesiyle.
Gülay, Bahar’ı görünce dayanamadı ve “O ağabeyin olacak herife nezaket kurallarını öğret, Bahar.” diye patladı.
“Bir dakika ya! Ne oluyor? Ağabeyim ne yaptı?” dedi Bahar şaşkınlıkla.
“Ne mi yaptı? Önce bana çarptı sonra da bir ton laf etti. Hem suçlu hem güçlü!”
Sözcükler Gülay’ın dişlerinin arasından çıkmıştı adeta. Gerçekten çok öfkeliydi.
“Ağabeyim öyle bir şey yapmaz.” dedi Bahar.
“İnanıp inanmaman umrumda değil, Bahar!” diye bağırdı Gülay. “Sana bir şey kanıtlamak gibi bir derdim yok!”
Bahar susup başını eğdi. Gülay’ın yalan söylemediğinden emindi. Ama ağabeyine de böyle bir şeyi yakıştıramıyordu. O böyle biri değildi ki!
“Özür dilerim, Gülay…” dedi kısık bir sesle. “Yalan söylemediğini biliyorum. Ağabeyim adına da çok özür dilerim bu yüzden.”
Gülay arkadaşının özrü karşısında yumuşadı. “Üzülme! Senin bir suçun yok.” dedi gülümseyerek. Bahar da ona küçük bir gülümsemeyle karşılık verdi.
“Bahar!” diye bağırdı bir anda Merve. “Gülümsedin! Uzun zaman sonra ilk kez…” Sınıftakiler başlarını Bahar’a çevirmişlerdi o anda. Yüzlerinde mutlu bir ifade vardı.
Bahar bakışların kendine çevrilmesinden utandı ve gözlerini yere sabitledi. Bir yandan da dudağını ısırıyordu. Sınıftakiler onun ilk kez gülümsediğini sanıyorlardı ama bilmedikleri bir şey vardı. Bahar ilk defa Emre sayesinde gülümsemişti.
Aklına o gelince kalbi hızlanmaya ve yüzü kızarmaya başladı. Bunun olmasından nefret ediyordu!
Derin bir nefes alıp kendini toparlamaya çalıştı. Ama bedeni kendisine itiraz ediyor gibiydi. Yüzü alev alevdi. Biraz soğuk su çırpsa fena olmayacaktı.
Sınıfın bakışları yavaş yavaş dağılınca kapıya doğru yöneldi. İşte o an bir kez daha kıpkırmızı oldu. Emre sınıfın tam karşısındaki duvara yaslanmış ona bakıyordu. Bakışlarını hemen yere eğdi. Sessizce yanından geçip gidebilmeyi umuyordu.
Ama umduğu gibi olmamıştı.
“Bahar!” dedi Emre tam yanından geçerken.
Bahar bunun üzerine durmak zorunda kaldı. “E-Efendim?”
“Şey… Sabah olanlar için özür dileyecektim sadece. Yani korkma!” dedi Emre gülerek. “Seni kızdırmayacağım.”
Bahar başını kaldırıp Emre’ye baktı. Emre o kadar güzel bakıyordu ki içinde bir şeylerin eridiğini hissetti. Bu halde ona olumsuz bir cevap vermek imkânsızdı!
“Barıştık.” dedi tekrar başını eğerken ve gülümsedi.
***
Umut, Emre’nin sınıftan çıktığını görünce yalnız konuşabilecekleri düşüncesiyle peşinden gitmişti. Yanına yaklaşıp konuşacağı sırada Emre Bahar’ın sınıfının karşısında beklemeye başlamıştı ve bu durum Umut’ta oldukça kötü hisler oluşmasına neden olmuştu. Bir köşeye çekilip o da beklemeye başlamıştı.
Emre’nin gülümsediğini gördüğünde Bahar’ın sınıftan çıkıyor olması daha da korkuttu Umut’u. Hayır, diye fısıldadı kendi kendine. Lütfen Emre’yle konuşmasın.
Ancak Umut’un istemediği şey olmuştu. Bahar ve Emre konuşuyorlardı. Kıskandı Umut. Onun yanında tek bir erkeği bile görmek istemezken şu an Emre gibi yakışıklı biriyle yan yana olması delirtti onu. Bahar’ı kolundan tutup sınıfına sürüklememek için kendini zor tutuyordu.
Konuşmaları bitip Bahar lavaboya yöneldiğinde Umut ve Emre kısa bir an göz göze geldiler. İki erkeğin bakışmaları ürkütücüydü.
Umut’un kaşları çatılmıştı ve yeşil gözleri öfkeden koyulaşmıştı. Emre ise onun rakibi olduğunun bilincindeydi ve bakışlarının Umut’tan aşağı kalır yanı yoktu.
Umut her ne kadar şu an onun suratını dağıtmak istese de şimdilik Yeliz meselesini çözmek için onunla anlaşmak zorundaydı.
Emre’ye gelmesi için bir baş işareti yaptı. Sonra da yavaşça koridorun bir köşesine doğru yürüdü. Emre de ne diyeceğini merak ederek peşinden gitti.
***
Bahar avucuna dolan buz gibi suyu sertçe yüzüne çarptı.
Kendine gelmesi gerekiyordu. Emre ile ilgili her şeyi kafasından atması gerekiyordu. Onunla bir daha yan yana gelmemesi gerekiyordu. Hatta onunla aynı ortamda bulunmaması gerekiyordu.
Ondan uzak duracağına dair kendi kendine söz verdi ve yüzünü kurulayıp sınıfına gitti.
***
“Bunu neden yapayım?” diye sordu Emre alayla. “Karşılığında ne kazanacağım?”
“Çıkarcı herifin tekiymişsin sen de!”
“Valla kusura bakma arkadaş! Ben de böyle bu işler!” Elini Umut’un omzuna koyup güldü. “İşine gelirse…”
Umut sert bir hareketle Emre’nin elini çekti omzundan.
“Alt tarafı bir iyilik istedik senden. Ondan da çıkar sağlamaya çalışıyorsun. Yüzüne bakan iyi biri sanır seni.”
Emre iç çekip üzülmüş numarası yaptı. “Ah! Çok dokundu sözlerin. Ben bununla nasıl yaşarım?” dedi ve ardından bir kahkaha patlattı.
Umut’un sinir katsayısı her geçen saniye yükseliyordu.”Ciddi ol biraz!” dedi kızgın bir tonla. “ Tamam! Olalım.” dedi Emre birden yüz ifadesini ciddileştirerek. “Eğer istediğin şeyi yapmamı istiyorsan tek bir şartım var, Umut.”
“Neymiş o?”
Emre başını dikleştirdi ve tek kaşını havaya kaldırdı. Gözlerinde ne istediğini çok iyi bilen bir adamın ifadesi vardı. “Bahar’ı istiyorum.” dedi kendinden emin bir sesle.
Umut’un kaşları birden çatıldı. Bu herif ne dediğinin gerçekten farkında mıydı yoksa dalga mı geçiyordu? Bahar’ı istemek de neydi? Eceline susamış olmalıydı!
Kendine hâkim olamayarak Emre’nin yakasına yapıştı.
“Sen ne dediğinin farkında mısın be! O kızdan uzak duracaksın, oğlum! Onu yanına yaklaştığını, onun adını ağzına aldığı görürsem hiç acımam sana. Yemin ediyorum acımam!” dedi büyük bir öfkeyle.
Emre de aynı öfkeyle Umut’un yakasını tuttu. “Sana ne oluyor be?” diye bağırdı. “Kızın babası mısın, ağabeyi misin, sevgilisi misin? Karışma hakkını kimden aldın?”
Gerçek bir kez daha çarpıldı Umut’un yüzüne. Emre’nin yakasından ellerini çekti ve Emre’nin de onu bırakmasıyla bir iki adım geriledi. Emre doğru söylüyordu. Bahar’ın neyi olarak ona karışabiliyordu ki? O hiçbir şeyiydi. Evet, hiçbir şeyi… Tek kelime etmeden oradan uzaklaştı Umut.
***
Emre sinirli bir şekilde uzaklaşan Umut’un arkasından bakıp güldü. “Aptal! Kendini ne sanıyorsa…” dedi alayla. “Yeliz’in ne mal olduğunu ortaya çıkaracakmışım. Neden senin istediğin şeyi yapayım ki?”
***
Umut okuldan çıkarken hala sinir küpü gibiydi. Bir türlü sakinleşemiyordu. Emre’nin Bahar’ı istediğini düşündükçe daha da artıyordu kızgınlığı.
Ama bu akşam için ara vermeliydi düşüncelerine. Arkadaşına güzel bir gün yaşatmalıydı. Bunun için de bir an önce eve gidip hazırlanması gerekiyordu.
***
Büşra akşamın heyecanıyla ne yapacağını şaşırmış haldeydi. Ne giyeceğine bir türlü karar veremiyordu. Umut hangi haliyle beğenirdi ki acaba onu?
Bunu düşününce yanakları kızardı. Bunu istediğine gerçekten inanamıyordu. Bir erkek için güzel olmak…
Sonunda dolabından beyaz üzerine gri ve siyah çizgilere sahip kareli, spor bir gömlek seçti. Onun altına da sade bir kot pantolon giyecekti.
Az önceki düşüncelerinin sonucunda yine kendisi gibi olmayı seçmişti. Sonuçta insanın en güzel hali doğal hali değil miydi? Bu yüzden en doğal haliyle çıkacaktı Umut’un karşısına.
Giyindikten sonra koyu kestane rengi dalgalı saçlarını saldı ve incecik siyah bir taç taktı. Siyah gözlerinin etrafına yine siyah renkteki göz kalemiyle incecik bir çizgi çekti. Bu kadarı yeterliydi onun için.
Fazla büyük olmayan siyah, spor tarzda çantasına cep telefonunu ve gerekli olabilecek birkaç parça ufak tefek eşyayı tıkıştırdıktan sonra çantayı çapraz bir şekilde omzuna astı.
Artık akşam için hazırdı.
***
Umut eve vardığında biraz daha yatışmıştı. Vakit kaybetmeden odasına geçip hazırlanmaya başladı.
Koyu mavi, rahat kot pantolonunun üzerine kırık beyaz, spor bir gömlek giydi. Kıyafetlerini dün akşam seçtiği için hazırlanması çok kısa sürmüştü. Anahtarlarını ve cep telefonunu pantolonunun cebine düşmeyecek şekilde koydu. Aynanın karşısına geçip tatmin olmuş bir şekilde görüntüsüne baktı. Alnına düşen kumral, dalgalı saçlarını biraz düzelttikten sonra artık tamamen hazırdı.
“Ben çıkıyorum, Funda teyze! Çok geç olmadan dönerim.”
“Tamam, canım.” dedi Funda Hanım sevecen bir sesle.
Büşra dairenin kapısını kapadıktan sonra koşarak merdivenleri inmeye başladı.
***
Umut apartman kapısının önünde bir ileri bir geri gidip geldi Büşra inene kadar. Büşra nihayet geldiğinde önce şöyle bir süzdü onu. Çok hoş görünüyordu gerçekten. Yapaylıktan çok çok uzaktı.
“Çok güzel olmuşsun.” dedi Umut gülümseyerek.
Büşra bu lafın üzerine yine kızarmakta gecikmedi. Hafifçe gülümseyip sol yanağındaki gamzeyi ortaya çıkarırken “Teşekkür ederim.” dedi utangaç bir sesle.
Umut yavaşça onu kolunun altına aldı ve “Hadi o zaman!” dedi. “Bir an önce gidelim. Annem dört gözle seni bekliyor.”
Yavaş yavaş yürürlerken Büşra küçük bir kedi gibi sokulmuştu Umut’a. O an dünyanın en huzurlu yeri orasıydı Büşra için.
En son Egeli09. tarafından Perş. Kas. 11, 2010 12:51 am tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL 
Nerden
