Ya gerçekten... nezaman bitecek diye değil.. niye bitti diye okuduğum bir senaryo seninkisi.. gerçekten çok güzel (: Emeğine sağlık.. Yanlız son cümlendee
Ya gerçekten... nezaman bitecek diye değil.. niye bitti diye okuduğum bir senaryo seninkisi.. gerçekten çok güzel (: Emeğine sağlık.. Yanlız son cümlendee
“Annem seni görünce çıldıracak sevinçten.” dedi Umut zili çalarken.
“Emin misin?” dedi Büşra kızararak. “Belki de hiç özlememiştir beni…”
“Deli misin? Seni getirmedim diye az daha dövüyordu beni dün akşam.” dedi Umut gülerek. O sırada kapı açıldı. Umut, Büşra’nın geçmesi için kapıyı tuttu.
“Ne bu centilmenlik, Umut Bey?”
“Ben hep öyleydim, Büşra’cım.”
“Ya! Ne demezsin…” dedi Büşra alayla. “Küçüklüğünü biliyoruz senin.”
Umut kızmış gibi yaparak “Çenen açıldı yine. Çok konuşma da yürü!” dedi.
Gülerek merdivenleri çıktılar.
***
Serpil Hanım oğlunu ve Büşra’yı heyecanla kapıda bekliyordu. Merdivenin başında ikisini görünce yüzüne kocaman bir gülümseme yerleşti ve “Büşra!” dedi sevinçle.
Büşra kapıda bekleyen Serpil Hanımı görünce koşarak çıktı basamakları ve onun boynuna atladı.
“Bakıyorum da Büşra gelince pabucumuz dama atıldı!” diye söylenerek yanlarına geldi Umut.
“Aman! Kazık kadar adam oldun hala kıskançlık yapıyorsun.” dedi Serpil Hanım kızarak. “Her gün gördüğüm insanı ne yapayım hem ben?”
“Sağ ol, anne ya! Ben gideyim isterseniz. Rahat rahat yersiniz yemeğinizi…”
“Mızmızlanma da geç içeri, Umut!” dedi Büşra alayla. “Yoksa Serpil teyzemden dayağı yiyeceksin.”
“Sen konuşma, yer cücesi!”
Büşra sinirlenerek sertçe Umut’un koluna vurdu. “Bana yer cücesi diyemezsin!”
“Acıttın be!”
“A! Kapı önünde tartışmayın bakayım.” diyerek araya girdi Serpil Hanım. “Çabuk geçin içeri.”
Umut ve Büşra Serpil Hanım ikazı üzerine itişe kakışa içeri girdiler.
***
Ömer Bey, Bahar ve Cem akşam yemeğini bitirmiş sessizce sofrada oturuyorlardı. Sessizlik uzadıkça Bahar da huzursuz oluyordu. Bu duruma daha fazla dayanamayacağını anlayınca ayağa kalkıp “Ben sofrayı toplayayım.” dedi ve masadaki bulaşıkları toplamaya başladı.
“Bahar!” dedi Ömer ciddi bir sesle. “Onları bırak ve odana git. Ağabeyinle konuşacaklarımız var.”
Cem babasının sözü üzerine başını kaldırıp “Ne oldu?” dercesine ona baktı. Bahar da elindekileri bırakıp sessizce odasına gitti.
***
“Al bakalım, kızım.” dedi Serpil Hanım tepeleme doldurduğu tabağı uzatarak. “En sevdiğin yemeği yaptık Ömür ablanla.”
“Zahmet etmişsiniz.” dedi Büşra gülümseyerek.
“Olur mu, güzelim?” dedi Ömür yanında oturan Büşra’nın elini tutarak. “O kadar yoldan gelmişsin. Bir yemek yapmanın zahmeti mi olur? Ne kadar kalacaksın burada?”
“Umut size söylemedi, Ömür abla?”
“Neyi, canım?”
“Ben biraz kalıcı geldim. Liseyi bitirene kadar buradayım.” dedi Büşra gülümseyerek.
Serpil Hanım kaşlarını çatarak Umut’a baktı. “Bunu niye söylemedin, Umut? Büşra’ya oda hazırlardık.” dedi kızgın bir ses tonuyla.
“Ya siz niye bugün bana yüklenip duruyorsunuz ya! Unutmuş olamaz mıyım?” dedi Umut sitemle. “Hem Büşra’nın kalacak yeri varmış zaten.”
Bunu duyan Serpil Hanım şaşkınlıkla Büşra’ya döndü bu kez.
“Doğru mu bu, Büşra?”
“Evet, Serpil teyze.”
“Niye bize gelmedin, kızım? Hem nerde kalıyorsun bakayım sen?”
“Annemin bir arkadaşının yanına gönderdiler beni.” dedi Büşra üzgün bir şekilde.
Serpil Hanımın suratı asıldı. “Bize güvenmiyor anlaşılan. Aşk olsun Ayşe’ye…” diye mırıldandı sessizce. “Ben ona sorarım.”
***
Bahar odasına gittikten sonra Ömer Bey dirseklerini masaya yasladı ve oğluna bakarak “Bana bir açıklama yapacağını umuyorum, Cem.” dedi ciddi bir ses tonuyla.
Cem’in koyu mavi gözlerinde bir şaşkınlık ifadesi belirdi.
“Neyin açıklaması, baba?”
“Bunu bildiğini düşünüyorum, oğlum. Bir hafızanı yokla istersen.”
Babasının neden bahsettiğini bal gibi biliyordu Cem. Ama tartışmaya ne hali vardı ne niyeti. “Ne söylediğin hakkında hiçbir fikrim yok, baba.” dedi ayağa kalkarak. “İzninle odama gidiyorum.”
Ömer Bey eliyle sertçe masaya vurdu. “Otur yerine, CEM!” Bu ani tepki Cem’i korkutmuştu. Babasını uzun zamandır bu kadar sinirli görmemişti. Babası bu durumdayken inatlaşıp büyük bir kavga çıkarmak istemiyordu Cem. Yavaşça yerine oturdu.
“Anlat!” dedi Ömer Bey sesindeki kızgınlığa hâkim olmaya çalışarak. “Neden içki içtin? Bu konuda seni uyarmadım mı ben? İçmeyeceksin demedim mi, oğlum? Neden biraz olsun beni dinlemiyorsun?”
“Beni anlayamazsın, baba…” dedi Cem fısıltı gibi bir sesle.
“Buna anlatmadan karar veremezsin.”
“Beni rahat bırak, baba!” dedi Cem ayağa kalkıp ellerini masaya koyarak. “Büyüdüm artık. İlgilenmen gereken kişi Bahar! Çocuk olan o!”
Ömer Bey de ayağa kalkmış ve Cem’le aynı pozisyonu almıştı.
“Saçmalama, Cem! Sen benim oğlumsun. Tabii ki ilgileneceğim.”
“İlgilenme, baba! İstemiyorum!” dedi Cem ve sandalyeyi sertçe iterek kapıya yöneldi. Buradan bir an önce gitse iyi olacaktı. Yoksa bütün gece birbirlerine bağırıp duracaklardı babasıyla.
***
Bahar kapının sertçe çarpıldığını duyunca irkildi ve odasının kapısını sessizce kapattı. Babasıyla ağabeyi konuşmaya başladığından beri onları dinliyordu. Sesleri gittikçe yükselmişti. Kapıyı çarpıp giden de muhtemelen ağabeyiydi.
Yatağına oturup akan birkaç damla gözyaşını sildi Bahar. Babası ve ağabeyinin tartışmaları onu çok üzüyordu. Şu hayatta onlardan başka kimsesi yoktu. Onlar da sık sık kavga edip dururlarsa nasıl huzurlu bir hayatları olabilirdi ki? Gerçi annesinin ölümünden sonra huzur mu kalmıştı üçünde de…
Belki de tek sorun budur, dedi iç sesi. Eve güler yüzlü bir bayan gerekiyordur. Neden öyle olmayı denemiyorsun?
İç sesine hak verdi Bahar. Yuvayı yuva yapan anneydi. Bir annenin şefkati… Bu konuda asla annesi gibi olamazdı belki ama en azından elinden geleni yapabilirdi. Büyük ihtimalle annesi de böyle olsun isterdi. Yıllarca arkalarından yas tutmalarını değil…
Hem ne işe yaramıştı ki bu kadar üzüntü, ağlamak? Hayatları daha da dayanılmaz bir hal almıştı. İstedikleri zaman ölüp bu durumdan kurtulamayacaklarına göre yaşamaya devam etmeliydiler. Peki, neden kalan hayatlarını azaba dönüştürüyorlardı ki? Ne geçiyordu ellerine?
Hiçbir şey…
Bir yerden başlamak gerekiyordu o zaman. Böyle sürüp gitmezdi her şey.
O gece kararını verdi Bahar. Artık normal hayatına geri dönecekti. Zaman alacaktı belki ama yine de olacaktı.
***
“Anne! Bir artık gitsek…” dedi Umut bıkkınlıkla. Yemeğin başından kalkalı epey zaman olmuştu ama hala çıkamamışlardı evden. Saat geç olmadan arkadaşıyla vakit geçirmek istiyordu Umut.
“Arkanızdan kovalayan mı var, oğlum?” dedi Serpil Hanım. “Gidersiniz birazdan.”
“Ama Büşra’nın geç kalmaması gerek, anne. Şimdi çıksak anca bir şeyler yaparız.”
Serpil Hanım memnuniyetsiz bir ifadeyle “İyi, tamam!” dedi. “Gidin bakalım. Umut! Bak sakın kıza içki içirmeye falan kalkma. Öyle kötü yerlere de gitmeyin. Tamam mı, oğlum?”
“El ele de tutuşalım birbirimizi kaybetmeyelim değil mi, annecim?” dedi Umut alaycı bir şekilde.
“Zevzeklik etme! Ben anneyim. Uyaracağım tabii!”
“Peki, annecim!” dedi Umut gülerek. “Uyarılarını dikkate alacağız. Şimdi izninle gidelim artık…”
Serpil Hanım zafer kazanmış bir komutan edasıyla gülümsedi. “Aferin! Hadi size iyi eğlenceler o zaman.”
Umut kapıya doğru yönelirken Büşra da Serpil Hanıma sarıldı.
“Görüşürüz, Serpil teyzecim. Ben sık sık uğramaya çalışırım sana.”
“Tamam, kızım. Hadi kendine iyi bak!” diyerek Büşra’yı yanaklarından öptü Serpil Hanım.
Büşra gülümseyerek ayrıldı Serpil Hanım’ın kollarından ve çoktan çıkmış olan Umut’un peşinden gitti.
***
“Yeter, Yeliz… Yeter!” diyerek telefonunu tamamen kapattı Emre. Eve geldiğinden beri Yeliz arayıp duruyordu. Emre’yi aramaktan başka işi yok muydu bunun? Telefon sessizliğe gömülünce Emre de huzurla gözlerini kapattı. Biraz kafasını dinlemek istiyordu sadece… Ve Bahar’ı düşünmek…
O her şeyiyle farklı geliyordu Emre’ye. Çevresinde bulunan makyaj güzelleri gibi değildi. Duru bir güzelliği vardı. Doğaldı. Olmadığı biri gibi görünmeye çalışmıyordu. Erkeklerin ilgisini çekmek için cilveli bir şekilde kıkırdayıp durmuyor –ki zaten uzun süredir tebessüm bile etmemişti-, yılışık hareketler sergilemiyor, sağa sola davetkâr bakışlar atmıyordu.
Bunları yapmasına zaten gerek yok ki, diye geçirdi içinden. Hiçbir kız böyle şeyler yapmamalıydı ona göre. Böyle davranan kızların erkeklerin gözünde değeri olmazdı ki! Onlara eğlenilecek kız gözüyle bakarlardı sadece. Ve böyleleri ancak mide bulandırırdı.
Bahar’a ihtiyacı olduğunu hissediyordu Emre. Onu bu berbat hayatından Bahar’ın tertemiz sevgisi kurtarabilirdi ancak. Bundan emindi.
***
“Keşke yaz mevsimi olsaydı…” dedi Büşra sandalyeye iyice yaslanıp dudaklarını büzerek. Bu haliyle çok sevimli görünüyordu.
“Niye?”
“Bu pastanede tıkılmak yerine açık havada kar helvası yerdik ne güzel!” diyerek iç geçirdi Büşra. “En çok kar helvasını özledim valla.”
“Ya, öyle mi?” dedi Umut kaşlarını kaldırarak. “Kar helvasını benden çok özledin yani…”
Büşra’nın gözleri şaşkınlıkla büyüdü. “Saçmalama ya! Ben yiyeceklerden en çok özlediğim demek istemiştim.”
“Tabii, tabii!” dedi Umut alayla. “Oburun teki olduğun için doğaldır en çok yiyecek maddesini özlemen.”
Büşra sinirlenerek elindeki peçeteyi Umut’un yüzüne fırlattı. “Ben obur değilim tamam mı, geri zekâlı!” dedi dişlerinin arasından.
“O yüzden beslenme çantanda iki kişilik yiyecek taşıyordun değil mi?” dedi Umut gülerek.
“Salak! Onların yarısı senindi hatırlarsan… Karizman bozulur diye beslenme çantası taşımıyordun.” dedi Büşra ve muzipçe gülümsedi. “Tabii olmayan karizmanın nesi bozulacaktı bilemiyorum.”
“Var ya… Büyüdükçe boyun değil dilin uzamış, kızım senin!” dedi Umut bozularak.
Büşra sinir bozucu bir bakış attı Umut’a. “Birileri lafımın altında kaldı galiba…”
“Ne altında kalacağım be! Kızsın diye bir şey demiyorum.”
“Hı… Kesin öyledir.” dedi Büşra alayla. O sırada garsonun gelmesiyle konuyu kapattılar.
Garson Büşra’nın önüne büyükçe bir dilim çikolatalı pasta Umut’un önüne de bir bardak kahve bırakıp gitti. Kahve bardağını önüne çeken Umut Büşra’ya bakıp gülmemeye çalışarak “Bir de obur değilim diyorsun. Şu halini gören olsa valla gülerler sana.” dedi.
Büşra ona dil çıkarıp pastasından bir lokma aldı ve çikolatanın muhteşem tadına bıraktı kendini.
***
Büşra pastanın yarıdan fazlasını yemişti. Ağzına büyükçe bir lokma daha alırken “Yavaş ye yavaş! Boğulacaksın.” dedi Umut gülerek.
“Karışmasana sen!”
“İstanbul’da kıtlık falan mı vardı? Haberlerde de hiç duymadık öyle bir şey ama…”
Umut onun yemeyi bırakmasını fırsat bilerek sandalyesinde doğruldu ve “Büşra…” dedi ciddi bir ses tonuyla. “Artık bana neler olduğunu anlatacak mısın?”
Büşra Umut’un sorusu üzerine dudağını ısırıp başını önüne eğdi. Pekiyi şeyler yaşamamıştı doğrusu ve bunu Umut’a anlatmaya çekiniyordu.
“Büşra?” dedi Umut sorgulayan bakışlarını onun yüzüne dikerek.
“Bir çocuk vardı…” dedi Büşra. “Yakın bir arkadaşımın kuzeniydi.”
“Sevgili miydiniz?” diye sordu Umut. Nedense bu düşünce huzursuz etmişti onu.
“Hayır!” dedi Büşra aniden başını kaldırarak. “Öyle bir şey asla olmadı. Olmaz da…”
“Peki, devam et.”
“Bana… Âşıkmış. Yani öyle söylüyordu. Ona bir şans vermemi istedi. Reddettim.”
“Sonra?”
“Hakan... Adı buydu. Uzun süre psikolojik tedavi görmüş ama iyileşememiş meğer. Beni onu reddetmem çıldırtmış çocuğu.” dedi Büşra tekrar başını eğerek.
Büşra’nın söylediği her kelime Umut’u daha da huzursuz ediyordu.
“Bir gün okul çıkışı geldi. Onunla konuşmak istemedim ama zorladı beni. Arabasına bindirdi ve…” Dudakları titremeye başlamıştı. Devam etmekte zorlanıyordu.
Umut destek olmak istercesine uzanıp elini tuttu. Buruk bir gülümsemeyle baktı Büşra Umut’un yüzüne ve anlatmaya devam etti.
“Tenha bir yere gelince arabayı durdurdu. Önce ısrar etti bir süre. Ona şans vermem için yalvardı. İstemiyorum dedim, başkasını seviyorum dedim…”
Umut tek kaşını kaldırıp Büşra’ya baktı. “Kim bu başkası?”
“Saçmalama, Umut!” dedi Büşra gözlerini devirerek. “Bırakması için yalan söyledim.” Asıl şimdi yalan söylüyordu. “Ama bırakmaya niyeti yoktu. Üzerimdeki bakışlarını görünce ne istediğini anladım.”
Gözleri dolmuştu Büşra’nın. O an aklına geldikçe kötü oluyordu.
Umut içinden bin türlü küfür sayıyordu o herife. Nasıl böyle bir şeye kalkışabilirdi? Korkarak sordu Büşra’ya. “Sonra ne oldu?”
“Arabadan inip deli gibi koşmaya başladım. O gün hayatımdaki en şanslı günümdeydim herhalde. Yoldan trafik polislerinin arabası geçiyordu. Var gücümle bağırdım. Polisleri gören Hakan da arabasına geri dönüp kaçtı. Öyle kurtuldum elinden.”
“Annenler de bu olaydan sonra seni buraya gönderdiler öyle mi?”
“Sence böyle bir olaydan sonra ailem beni genç bir erkeğin olduğu bir eve gönderebilir mi?”
Umut’un gözleri şaşkınlıkla büyüdü. Ne yani? Büşra’nın ailesi Umut’a güvenmiyor muydu? Nasıl böyle bir şeyi düşünebilirlerdi ki? Umut, Büşra’ya asla o gözle bakmazdı.
“Büşra…” dedi inanamayarak. “Annenler bizim kardeş gibi olduğumuzu bilmiyor mu? Yani… Nasıl?”
Kardeş gibi, diye geçirdi içinden Büşra. Bir tek sen öyle görüyorsun zaten.
Sesinin titremesine engel olmaya çalışarak “Onları da anla, Umut. Daha olay çok yeni… Benim için korkuyorlar sadece.” dedi hüzünlü gözlerle.
Umut sıkıntıyla iç çekti. “Haklısın.” dedi hafifçe gülümseyerek. “Ama içlerinin rahat olmasını söyle onlara. Ben seni hep korurum.”
Büşra da ona gülümsedi. Onun sözlerine inanmak istiyordu. “Gerçekten hep yanımda olup beni koruyacak mısın, Umut?” diye fısıldadı sessizce.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL 
Nerden
Kişisel İleti
