İki genç şaşkınlıkla baktılar birbirlerine. Araya giren o kadar zamandan sonra tekrar karşılaştıklarına inanamıyorlardı sanki. Umut ilk şaşkınlığını üzerinden atınca Büşra’yı belinden kavrayıp hızla kendine çekti. Sıkıca sarıldı çocukluk arkadaşına.
Büşra bir an tereddüt etti sarılmakta. Ama özlemi ağır bastı ve kollarını Umut’un boynuna doladı. Kokusu burnuna dolarken huzurla gözlerini kapattı.
Onu görmeyeli ne kadar olmuştu sahi? Beş yıl mı? Ya da daha fazla?
Gerçi ne fark ederdi ki? Onun yanında olmadığı bir gün bile yıldan farksızdı. Ara sıra internet ve telefon aracılığıyla görüşüyorlardı ama yanında olmak gibi olur muydu hiç? Umut’un boynundaki kollarını daha da sıktı Büşra ve başını iyice gömdü. Birinin onları ayırmasından korkuyordu sanki.
Büşra isteksizce geri çekti kendini ve “Özür dilerim.” dedi. Sesi heyecandan titriyordu. O an mutluluktan ağlayabilirdi. Zaten gözyaşları da hemen gelip yerleşti siyah gözlerine. Bin bir güçlükle onları geri göndermeyi başardı ve gülümsedi.
“Nerden çıktın sen? Hiç haber de vermedin geleceğini…” dedi Umut neşeli bir sesle. Arkadaşını ne kadar çok özlediğini şimdi daha iyi anlıyordu.
“Ben… Liseyi burada tamamlayacağım. Bunun için geldim.”
Umut bunu duyunca bir kez daha kucakladı arkadaşını. “Harika bir haber bu! Ayşe teyzemle Sait amcam da buradalar değil mi?” dedi. Sesi coşkuluydu.
Büşra gözlerini devirdi.
“Hayır…” dedi kısık bir sesle. “Ben yalnız geldim.”
Bir an şaşırdı Umut. Ailesinin Büşra’yı yalnız göndermesi ilginçti. Kızları konusunda ne kadar hassas olduklarını biliyordu. Neden onu tek başına gönderdiklerini anlayamadı. Kötü bir şey olmamasını umuyordu.
“Kötü bir şey mi oldu, Büşra? Başlarına bir şey gelmedi değil mi?”
Büşra başını kaldırıp Umut’un meraklı gözlerine baktı. Başını iki yana salladı ve “Öyle bir şey yok.” dedi. Gözleri bulutlanmıştı. “Sadece bazı olaylar oldu. Beni de buraya gönderdiler.”
Umut iyice meraklanmıştı. Ne olmuş olabilirdi Büşra’yı buraya kadar getirecek?
Büşra küçük bir tebessümle baktı Umut’un yüzüne. Ona yanındayken bile özlem duyarken “hayır” diyemezdi ki!
“Olur, tabii!”
***
Bahar, Umut gittikten sonra odasına gidip yatağına uzanmıştı. Son zamanlarda Umut’un bazı davranışları tuhaf gelmeye başlamıştı. Sürekli dalıp gitmeler, durduk yere gülümsemeler, tavırlarındaki ani değişiklikler…
Bunlara ne anlam yükleyeceğini bilemiyordu. Aslında aklından geçen bir şey vardı ama bunun olmamasını diliyordu.
“Saçmalama!” diye telkinde bulundu kendine. Umut onun hakkında böyle bir şey hissetmezdi. Hissedemezdi. Ağabeyi Umut’a çok kızardı. Ve Umut arkadaşını kaybetmeyi göze alacak biri değildi. Üstelik kendisi Umut’tan küçüktü.
Kapı zilinin sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. Hemen kalkıp kapıyı açmaya gitti.
Gelen babasıydı.
“Umut’u gördüm arabayı park ederken. Apartmandan çıkıyordu.” dedi Ömer Bey. “Geleli çok mu oldu?”
“Hayır, baba! Ağabeyimi bırakıp çıktı.”
Bahar dalgınlıkla söylediği cümleyi fark edince dilini ısırdı. Nasıl ağzından kaçırırdı bunu?
Ömer Bey kızının söylediklerinden sonra kaşlarını çattı. “Umut neden ağabeyini bıraktı? Cem kendisi gelemiyor mu?”
“Şey…” dedi ve yutkundu Bahar. Hemen bir şeyler uydurması gerekiyordu. “Ağabeyim… Biraz halsiz hissediyormuş kendini. Umut ağabey de yolda bir şey olursa diye yanında gelmiş.”
“Demek öyle! Ben Cem’e bir bakayım o zaman.”
“Gerek yok, baba! Uyuyor zaten şimdi.” diyerek Cem’in odasına yönelen babasının önüne geçti Bahar. Babasının bir şey anlamaması için de dua ediyordu içinden.
Ömer Bey, Bahar’ın tavırlarından şüphelenmişti. Cem’le ilgili bir şeyi gizlemeye çalışıyordu sanki kızı. Oğlunu görmeden içi rahat etmeyecekti.
“Ama baba…” dedi Bahar ama devam edemedi. Babasının onu dinlemeyeceğini kararlı bakışlarından anlamıştı.
“Bahar!”
Ömer Bey’in sesini yükseltmesiyle korkarak kenara çekildi.
***
“Burası mı Funda teyzenin evi?” diyerek Büşra’ya döndü Umut.
“Evet.”
“Güzel.” dedi ve gülümseyerek başını salladı Umut. “Yarın seni almaya geleceğim. Akşam yedide hazır ol. Anlaştık mı?”
Büşra’nın gözleri şaşkınlıkla açıldı. “Ne yapacağız ki?” diye sordu gözlerini Umut’un yüzüne dikerek.
“Ne o? Benimle vakit geçirmek istemiyor musun yoksa?”
Umut’un dudakları küçük bir çocuğunki gibi büzülmüştü. Onun bu haline gülmekten kendini alamadı Büşra. O kadar sevimliydi ki! “Olur mu hiç öyle şey?” dedi başını yana eğerek.
“Yani?”
“Tamam, geliyorum!” dedi Büşra ve hafifçe tebessüm etti. Sol yanağındaki gamzesi ortaya çıkmıştı.
“Harika!” diyerek gülümsedi Umut. Sonra da eğilip Büşra’nın yanağına -gamzesinin üzerine- minik bir öpücük bıraktı.
Büşra’nın yüzü hemen kıpkırmızı oldu. Kalbi öyle şiddetle çarpıyordu ki Umut’un duyacağını sanıp bir iki adım geri çekildi telaşla.
“E… Şey… Yarın görüşürüz o zaman.” Sözcükler zar zor çıkmıştı Büşra’nın ağzından.
“Görüşürüz.” diyerek elini kaldırdı Umut hızlı adımlarla apartman kapısına doğru yürüyen Büşra’nın arkasından.
***
Bahar duvara yaslanmış babasının ağabeyinin odasından çıkmasını bekliyordu. Babası odaya gireli beş dakika olmuştu ve bu hala çıkmamış olması onu tedirgin ediyordu.
Daha fazla dayanamayıp içeri girmeye karar verdi Bahar ve oda kapısının önüne geldi. Elini uzattığı anda kapının açılmasıyla geriye doğru sıçradı. Babası asık bir yüz ifadesiyle ona bakıyordu.
“Baba…” dedi gözlerini kaçırarak.
Ömer Bey dışarı çıkıp kapıyı kapattı sessizce. Sonra sıkıntıyla içini çekti ve kızının yüzüne dikti bakışlarını.
“Bir daha sakın bana yalan söyleme, Bahar. Sakın! Ne kendinle ne de ağabeyinle ilgili…”
Bahar utanarak başını önüne eğdi. Babası haklıydı. Ona yalan söylememeliydi. Ne sebeple olursa olsun! Hayatta babasının en çok kızdığı şeydi bu.
“Ben… Özür dilerim.” dedi mahcup bir sesle ve başını kaldırmadan.
“Özür dileme, Bahar! Yaptıktan sonra özür dilemenin faydası yok! Sadece… Yapmamaya çalış!” dedi Ömer Bey.
“Peki, baba…” dedi Bahar incecik bir sesle ve sonra süt dökmüş bir kedi gibi mahcup bir halde odasına gitti.
***
Umut eve vardığında hala gülümsüyordu.
Bugün can sıkıcı şeyler yaşamıştı ama Büşra’sının gelişi sıkıntılarını hafifletmişti.
Cem’le de çok yakınlardı ama Büşra başkaydı. Çocukluğunun en yakın tanığıydı o. Her şeylerini paylaşmışlardı. Yemeklerini, sularını, oyuncaklarını, kitaplarını, okuldaki sırayı, sırlarını, beslenme çantasını...
Aklına gelen anılarla gülümsedi Umut. İlkokulda karizması bozulmasın diye beslenme çantası taşımazdı. Kendi yiyeceğini de hep Büşra’nın beslenme çantasına koyardı. Komşu oldukları için hiç zor olmuyordu bu durum.
Kapıdan içeri girdiğinde annesiyle burun buruna geldi.
“Nerdesin sen, oğlum? Merak ettim.”
“Aman anne!” diyerek elini salladı Umut. “Sanki beş yaşında çocuğum da…”
Serpil Hanım sevgiyle oğlunun yanaklarını sıktı. “Çocuksun tabii… Benim küçük oğlumsun sen.”
“Bunu insanların yanında yapmadığın için mutluyum, anne. Karizma denen bir şey kalmazdı yoksa.”
“Karizmanı sevsinler!”
Umut şaşkınlıkla mutfak kapısında duran ablasına baktı. “Abla? Sen nerden çıktın?”
Ömür suratını astı.
“Beni gördüğüne sevinmedin herhalde, küçük bey?”
“Saçmala, abla!” diyerek koşup ablasının boynuna sarıldı. “Bir an görünce… Şaşırdım!”
“Bir haftalığına rapor alıp geldim.” dedi Ömür kardeşinin saçlarını karıştırırken. “Çok özledim sizi.”
Umut geri çekilip ufak bir kahkaha attı. “Sen? Bizim için? Hayatta inanmam.”
Kaşları çatıldı Ömür’ün ve hafifçe Umut’un omzuna vurdu.
“Kes sesini, serseri!”
“Ay yeter! İlk dakikadan başladınız didişmeye!” diyerek araya girdi Serpil Hanım. “Sofraya geçin artık. Babanız da şimdi gelir.”
Umut annesine dönüp tek eliyle yanağını sıktı. “Kızma, annem! Şakalaşıyoruz biz. Hem bak sana bir müjdem var.”
Serpil Hanım tek kaşını kaldırarak oğluna baktı. “Neymiş o?”
“Anne, bir dur!” dedi Umut gülerek. “Kız daha yeni gelmiş. Senin eline düşmeden bir soluk alsın!”
“Hadi oradan!”
Umut pişkin pişkin sırıtarak kolunu annesinin omzuna attı. “Ama bak… Çok istiyorsan yarın getirebilirim onu.” dedi kulağına.
“Cıvıma, Umut!” diyerek oğlunun kolunu omzundan çekti Serpil Hanım. “Ayrıca yarın Büşra’yı akşam yemeğinde burada istiyorum. Anlaşıldı mı?”
“Emredersiniz, Valide Sultan!”
Umut elini başına götürmüştü ve gayet ciddi duruyordu. Ama bu durum birkaç saniyeden fazla uzun sürmedi. Önce Umut gülmeye başladı. Ardından annesi ve ablası…
***
Akşam yemeğinden sonra Umut odasına çekildi.
Son birkaç saat içerisinde neşesi yerindeydi ama sıkıntılar yalnız kalır kalmaz yine zihnine üşüşmüşlerdi.
Bahar’ı aklından uzak tutmaya çalışıp –pek başarılı olduğu söylenemezdi- Cem’i düşündü. Arkadaşına yardımcı olmalıydı. Yeliz denen kıza aslında aşık olmadığını, onun buna değecek bir kız olduğunu göstermeliydi. Peki, bunu nasıl yapabilirdi?
Bir anda aklına gelen isimle irkildi. Bu konuda şu an ona yardım edebilecek tek kişi vardı.
Bugüne kadar okuduğum eeeeennnnnnnnnnnnnnn güzel Senaryo. Ay bukadar olur. Sanki Usta bir yazardan kitap okuyorum.. Resmen içine girdim.. gözlerimle, içimden ama sesli bir şşekilde okuyordumm..
Başını kaldırıp hafifçe gülümsedi Umut. O anda Bahar ufak bir çığlık attı.
“Umut ağabey!”
“Ne oldu, Bahar?”
okurken olayı öyle canlandırmışımki.. çığlık attı yerini okuyunca bi ürperdim. Korktum, kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Ay dedim noluyoruz azize kendine gel.. Ay sanki okumuyorumda film izliyorum öyle kaptırmışım..
Valla Kalemine, emeğine , bileklerine, klavyene sağlık ÇOK ÇOK güzel bu yaa.. Arkdaşlarınd ediği gibi sürükleyici... Mutlaka devam etmelisin. Merakla bekliyorum birdahaki bölümü..
sağol canım
xbellax
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 244
Rep gücü : 240
Kayıt tarihi : 06/09/10
Nerden : hollywood
Kişisel İleti : hayat dediğin bir gündür o da bugün
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL 
Nerden
devamını bekliyorum
