‘’Gerçekten de Jella’ya bakmaya kabul ettiğiniz için çok teşekkür ederim.’’ Ellerimi büyük büfenin üstündeki çerçeveler ve resimlerin üzerinde gezdiriyordum. Arada sırada birini elime alıp resmi inceliyordum. Ekrem, Cihan, Emir, Ayçin ve tanımadığım birkaç kişinin daha gülümsemeleri her resimdeydi.
Bende bir gün burada olmak istiyordum. Bu çerçevelerden birinde.
‘’Sevil, bu bininci teşekkürün oldu.’’ Hatice teyze, komşum olduğu ve Ozan felaketinden sonra Jella’ya bir süre bakmayı kabul ettiği için minnettar olduğum yaşlı kadın, sesli bir biçimde güldü. ‘’Ayrıca teşekküre hiç gerek yok, bu panter bozması kediyle iyi anlaşıyoruz.’’
Kıkırdadım. ‘’Bundan kesinlikle eminim. Benim yokluğumu fark etmemiştir bile.’’ Karşı taraftan beni onaylamadığını söylemek istercesine yüksek bir mırıltı yükseldi.
‘’İşte bu konuda yanılıyorsun tatlım.’’ İç geçirdi. ‘’Bana ölmüş kedimi hatırlatıyor, onun yanımda olmasından memnunum.’’
Birkaç dakika daha sohbet ettikten sonra birbirimize iyi geceler dileyip telefonu kapattık. Saate baktım; on bire geliyordu.Ayçin ya da Ekrem yakınlarda değildiler bu yüzden resimlere bakmaya devam ettim.Ayçin ve Ekrem’in beraber olduğu resimlerin çoğu eski zamana aittiler; bundan beklide yıllar öncesine..
Aralarındaki bağın mesafelere rağmen böyle güçlü kalması karşısında gerçekten şaşırmıştım.
Sonra bir tane resim dikkatimi çekti, diğerlerine göre arkada kalmıştı hatta bir çerçevesi bile yoktu. Öylece yatıyordu pürüzsüz zeminin üzerinde Elime alıp baktığımda bunun Ekrem’in resmi olduğunu gördüm.
Daha on sekiz yaşında olmalıydı fotoğraf uzaktan bir başkası tarafından çekilmişti. Beyaz merdivenlerde, üzerinde deri bir mont ve yıpranmış bir kot pantolonla oturuyordu.
Fotoğrafı yerine bırakmadan önce telefonumla resmini çektim.
Ardından kendimi büyük koltuğa atıp kumandayı elime aldım. Ben dalgınca kanalları dolaşırken Ayçin koşarak geldi ve üzerime atlayıp bana sımsıkı sarıldı. Omzunun üzerinden Ekrem’in de peşinden geldiğini ve kapının pervazına yaslandığını gördüm. Yüzünde çarpık gülümsemesi vardı.
Ayçin beni bırakıp geri çekildi ve heyecanla ellerini çırptı. ‘’Şükran gününde Greenport’a gidiyoruz! Sende bizimle geliyorsun!’’
Kafam karışmış bir biçimde onu süzdüm. ‘’Ayçin şükran günü iki gün sonra, perşembe.’’
‘’Biliyorum! Biz de yarın sabah erkenden yola çıkacağız, zaten Greenport buraya sadece iki buçuk saat kadar uzaklıkta.’’
Kaşlarımı kaldırdım. ‘’Peki davet edildim mi?’’
Bu sefer sorumu Ekrem yanıtladı. ‘’Elbette. Annem çoktan anneannemizin yanına gitti bile ve hem seni şükran gününde yanında istiyor, hem de anneannemle tanışmanı.’’ Omuzlarını silkti ve çocuksu bir gülümseme yerleşti yüzüne. ‘’Ayrıca Ayçin bu sene babanın yanına gitmeyi planlamadığını da söyledi.’’
Bir an için ikisine de tek tek baktım ve şükran günüde onlarla olmanın, belki de bu günü yıllar sonra gerçek bir aileyle, yanlarında kendimi onların ailesinin bir bireyi gibi hissettiğim birileriyle kutlamanın nasıl hissettireceğini düşündüm.
Çok güzel olurdu, eminim ki iyi hissederdim. Hatta itiraf edeyim iyiden de öte.. Ekrem de orada olacaktı hem..
Bu yüzden konuşurken sesimde çoktan kabullenmemin belirtileri duyulmaya başlamıştı. ‘’Peki başka kimler gelecek? Cenker? Cihan? ‘’
‘’Cenker ailesinin yanında geçirecek bu şükran gününü.’’ Ayçin’in sesinde belli belirsiz bir hüzün vardı. ‘’ Ama Cihan bizimle gelecek, zaten ailenin bir parçası gibidir o, anneannemde onu çok sever.’’ Gözlerini kıstı. ‘’ Bu kabul ettiğin anlamına mı geliyor?’’
~~
Ekrem bavulunu toplayıp ardından uyumak için yukarı çıktığında ben de turta yapmak için mutfağa girdim. Yemek yapmak belki biraz kafamı dağıtmama yardımcı olurdu.
Yumurtaları kırarken Ayçin mutfağın kapısında belirdi, yüzünde bana hiç hoşlanmayacağım soruları soracağını bildiren bir ifade vardı. ‘’Bu saatte turta yapan bir tek sen varsındır herhalde Sevil.’’
Mısır nişastasını yumurtaların üzerine döktüm ve çilek şurubuna uzandım. ‘’Oraya fazladan kişi olarak gidiyorum Ayçin, bunu telafi etmeliyim hem turta yapmayı seviyorum.’’
Parmağını tehdit edercesine bana doğru salladı. ‘’Eğer bir daha kendine fazlalık dersen çok kötü olur.’’ Sonra kollarını göğsünde kavuşturdu. ‘’Ama turta yapman iyi bir şey, Ekrem bayılır turtaya. Onu can alıcı noktasından vuracaksın.’’ Abartılı bir biçimde göz kırptı.
Belli etmemeye çalışsam da bu detaya sevinmiştim. Dolaptan çilekleri çıkardım, ardından tekrar karışımı koyduğum büyük kabı elime aldım.
‘’Sevil, maçta yaşananı bana anlatacak mısın? Yoksa konuşana kadar seni gıdıklamamı mı istersin?’’
Gözlerimi devirdim ve malzemeleri karıştırmaya devam ettim. Ben daha ne düşüneceğimi bilmezken Ayçin’e bir şeyler anlatmak garip geliyordu.
‘’Sevil! Lütfen ama.’’ Tezgahın üstüne oturdu ve sabırsız gözlerle bana baktı. ‘’Seni öptü mü? Öpmedi mi?’’
Kaçış yolum yoktu, bu yüzden derin bir nefes aldım. ‘’Öptü.’’ Ayçin nefesini tuttu. ‘’Ama aslında öpmemişte olabilir. ‘’ Kafası karışmış bir biçimde bana bakınca, ben de kollarımı göğsümde kavuşturdum.’’ Eğer dudağın köşesine küçük bir dokunuş öpücük sayılıyorsa öptü.’’
‘’Ayçin başını iki yana salladı. ‘’İkinizde umutsuz birer vakasınız Sevil.Ciddiyim.’’ Parmağıyla çenesine hafifçe vurdu. ‘’Bu şansı nasıl kaçırır.Çok saçma.’’
Çilekleri poşetten gereğinden fazla bir hızla çıkarırken mırıldandım. ‘’Eğer seninki gibi yanlış bir bakış açısından bakıyorsa öyle. Ama gerçekleri gören biri, bunu istemediği için yapmış olabileceğini görür.’’
‘’İşte bu yüzden umutsuz vaka diyorum size!’’
Ayçin, bu konuyu kapatabilir miyiz?’’ Omuzlarını isteksizce silkti. ‘’Ben turtayı fırına koyduktan sonra bavulları hazırlamamız gerek.’’ Esnedim. ‘’En azından birkaç saatlik uyku uyusam iyi olacak.
Ve tabiî ki, yine hiçbir şey planladığım gibi gitmedi.
Turtayı fırına koyduktan sonra bavulumu hazırlamaya yukarı çıktım, ve Ayçin ile neyi koyup neyi koymayacağım konusunda kavga ederken az kalsın turtayı yakıyordum.
Turtanın kremasını sürüp çilekleri üzerine koyduktan sonra güzelce folyoya sarıp yolculuğa çıkarmaya hazır hale getirdim. Yeniden yukarı çıktığımda Ayçin’in yatağımın üzerinde uyuyakaldığını gördüm; onu uyandırmaya kıyamadığım için kendi bavulumu hazırladıktan sonra onun eşyalarını da bavuluna yerleştirdim, bazıları ütüsüz olduğu için onları ütülemem gerekti.
Saat dördü elli sekizi gösterirken yatağımda, Ayçin’in yanına kıvrılıp biraz uyumak hayaliyle gözlerimi kapadım..
Ve tam beşi yirmi geçe Ekrem ve Ayçin tarafından uyandırıldığımda, hiç de dinlenmediğimi fark ettim.
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
Nerden
