Sersem bir biçimde Ekrem’in büyük, siyah jipine binerken Ayçin benden özür dileyip duruyordu. ‘’Sevil uyuyakaldığım için çok üzgünüm, ve bavulumu topladığın için de çok teşekkür ederim.’’
Ekrem bagaja bavulları yerleştirdikten sonra sürücü koltuğunu geçti.
‘’Neden bu saatte yola çıkıyoruz ki?’’ Sesim yorgun ve boğuktu.
Ekrem anlayışla bana baktı, ama Ayçin’e bakarken yüzünde onaylamaz bir ifade vardı. Benim uyuyamamamın onu rahatsız etmiş olması yüzümü güldürmeye yetmişti. ‘’Çünkü Şükran gününden önceki gün, aynı zamanda trafiğin en fazla olduğu gün, Sevil.’’
‘’Peki Cihan kendi arabasıyla mı gelecek?’’
‘’Evet’’ Ayçin başıyla onayladı.
‘’Yanında kimseyi getiriyor mu? Sevgilisi, ya da başka birini?’’ Uyku sersemliğiyle doğru dürüst düşünemiyordum; bir sevgilisi olsa şu zamana kadar yanında görmüş olurdum, değil mi?
Ayçin omuzlarını silkti. ‘’Zeynep’ten sonra beraber tatile çıkacağı kadar ciddi olduğu herhangi bir sevgilisi olmadı. Değil mi Ekrem?’’ Ekrem direksiyonu çevirirken hafifçe başını salladı. ‘’Hala onu unutamadığına dair şüphelerim var.’’
‘’Zeynep de kim?’’
Ekrem arabanın aynasından bana baktı.Gözlerinde belirgin bir hüzün vardı, dostu için üzülüyor olmalıydı. Dudağımı ısırdım, pot mu kırmıştım? Ama hayır Zeynep’in adını söyleyen Ayçin’di. Eğer çok gizli bir konu olsaydı öylece söylemezdi.
Ekrem, gözlerini yolla çevirdi. ‘’Zeynep Cihan’ın lisenin ikinci senesinden beri çıktığı kızdı. Gerçekten iyilerdi, yani çift olarak. Ara sıra küçük kavgaları olsa da Cihan’ın ona taptığını herkes bilirdi.’’
Ayçin başını iki yana salladı. ‘’Ben de oradaydım Sevil ve Cihan Zeynep’e gerçekten aşıktı. Yalnızca tapınma değil. Onlar ruh ikizi gibi bir şeylerdi.’’
‘’Tabi, ruh ikizi.’’ Ekrem, içten olmayan bir biçimde güldü.
Ayçin onu umursamadan devam etti. ‘’Ve sonra, üniversite için Cihan ve Ekrem Kanada’ya gittiklerinde ilk bir sene idare ettiler.’’ Yüzü düştü, parmaklarıyla oynamaya başladı. ‘’Ardından mesafe yüzünden aralarındaki küçük sorunlar daha büyük görünmeye başladı.’’
‘’Cihan elinden geldiğince onunla bağlantıda kalmaya çalıştı ama Zeynep memnun olmuyordu.’’ Ekrem ruhsuz bir sesle konuşuyordu. ‘’Zeynep ayrılmak istediğini söyleyince..’’ Dişlerini sıktı. ‘’Cihan’ı hayatım boyunca bu kadar yorgun ve mutsuz gördüğümü hatırlamıyorum.’’
Bir sessizlik oldu, bana duyduklarımı sindirmem için zaman tanıyor olmalıydılar. Camdan dışarısını izlerken yaşamın ne kadar garip olduğunu bir kez daha anladım; tanıdığım belki de en hayat dolu insanın içinde bir yerlerde hala kanayan bir yarası, duyduğu bir özlem vardı demek ki..
Ayçin’den;
Sevil dalgınca dışarıyı izlerken Ekrem, yüzünde daha demin ki soğuklukla ilgisi olmayan bir ifadeyle ona baktı ve sıcacık bir sesle konuştu. ‘’Sevil, biraz uyu istersen. Daha bir buçuk saat yolumuz var, dinlenmiş olursun.’’
Sevil başını sallayıp arka koltuğa uzandı, bacaklarını kendine çekip kıvrıldı.Bir süre sonra nefesi düzenli bir hal almıştı, mışıl mışıl uyuyor olmalıydı.Her ne kadar dinlenmiş olsam da daha tam aydınlanmamış hava ve jipin içindeki sıcaklıkla gözkapaklarımın kapanmaya başladığını hissettim.
Greenport’un tanıdık yeşilliği, huzur ve tuz kokan tanıdık havasına ulaştığımızda güneş tam olarak doğmuştu. Anneannemin diğer evlerden uzakta ve kesinlikle daha büyük olan villasına geldiğimizde Sevil hala arka koltukta kestiriyordu. Ekrem arabayı evin büyük bahçesinden içeri sürdü ve bizden önce gelmiş olan Cihan ve annemin arabalarının yanına park etti.
Bizi bekliyor olmalıydılar ki daha arabanın motoru durur durmaz annem ve anneannem evin kapısında belirmişlerdi. O anda, Cenker’in de burada yanımda olmasını istedim.
Arabadan iner inmez anneannem Ekrem’e sarıldı ve Erkemde aynı biçimde karşılık verdi ona. Uzun süredir birbirlerini görmüyorlardı. ‘’Aman tanrım Ekrem! Ne kadar da büyümüşsün!’’
Ekrem gülümsedi, daha da sıkı sarıldı ona. Anneannemin ikimizi de çok sevdiğini bilsem de Ekrem’in her zaman onun için özel bir yeri olduğundan emindim. ‘’Yolculuk nasıldı?’’
Ekrem geri çekildi ve anneannem bana sarılmak için döndü. ‘’Sevil’le ben uyuduk ve muhteşem şoförümüz bizi güvenli ve konforlu bir sürüşle buraya getirdi.’’
Hepimiz gülüştük o sırada annem kaşlarını çattı. ‘’Sevil nerede?’’
‘’Arabada uyuyor.’’ Ekrem parmağını dudağına götürdü ve jipin kapısını dikkatle açtı. Özenle içeri uzanıp bir bebek gibi uyuyan Sevil’i kollarına aldı, göğsüne yakın tutarak, kucağında tuttu.
Yavaşça mırıldandım. ‘’Tüm gece kendi ve benim bavulumu hazırlayıp aynı zamanda size turta yapmakla uğraştı bu yüzden biraz yorgun.’’
Ekrem bana kötü bir bakış fırlattı ama hemen ardından Sevil’in yüzüne bakınca gözleri yumuşadı. O fark etmese de son haftalarda hep böyleydi, Sevil onun zaafı haline gelmişti ama bu durumdan mutluydum. Abim, Ekrem Terzioğlu, sonunda aşık oluyordu.
Kendisi bunun bilincinde bile değildi, ama emindim ki yakında öğrenecekti.. ‘’Ben onu yukarı taşıdıktan sonra bavulları almaya gelirim.’’ Sevil’i kucağında taşıyarak eve doğru yürümeye başladı, gerisindeyse şaşkın annemi bırakmıştı.
Hafifçe gülümsedim, Greenport bir şeyleri değiştirecek gibiydi..
Çok yakında..
perikız
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 733
Rep gücü : 730
Kayıt tarihi : 11/10/10
Nerden : bulamayacağın bir yerden
Kişisel İleti : ÖlÜm ÖnCeSi BiR yOrGuNlUk VaR gÖzLeRiMdE...GöLgEm BiLe BoĞmAk İçİn FıRsAt KoLlUyOr....
Da yeter artık.!Greenport bncede bişeyleri değiştirmeli artık.!Aga 31 bölüm oldu bizimkiler hala sevdiklerini söyleyemediler.! :D Artık bişeyler değişmeli felan.!
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: ♥♥ KADERİN ELLERİ ♥♥ [34.Bölüm Sayfa 154] 
