12.Bölüm
Zeynep gittikten sonra bekledim. Belki yanıma gelir diye. Oturdum banka. Gelmedi. Ya konuşmalarımızı duymamıştı ya da Zeynep yanılıyordu. Off… Bıktım artık Ekrem’in yaptıklarından yapmadıklarından. Beni hep ortada bırakıyor. Onun hakkında düzgün bir karar alamıyorum.
Bugün hiç okula gitmek istemiyorum. Gitmesem mi? Gitme be Sevil. Biraz düşünmeliyim. Her gün acı çekmekten bıktım. Onu her gördüğümde gözlerim buğulanıyor. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi oluyor. Heyecan, aşk, acı, üzüntü… Hepsini birden yaşıyorum. Bana söyledikleri kafamı çok karıştırıyor. Kardeşi gibi gördüğünü söyledi. Beni korumak istiyormuş. İnsan kardeşini korur. Dimi? Ama sevdiğini de korur. Ne yapmalıyım? Gidip bir daha mı konuşmalıyım? Olmaz. Yapamam. İkinci kez karşısına dikilip onun çekip gidişini izleyemem. Seviyorsa gelsin, geçsin karşıma, neler hissettiğini söylesin. Peki ben onu hep bekleyecek miyim böyle? Hep içimde bir umut onun benimle konuşacağı günü mü bekleyeceğim? Ekrem’i mi düşüneceğim hep?
Al işte… Yine başladım. En iyisi düşünmemek… Biraz düşünmemeliyim. Düşünürsem kafayı yiyeceğim. Okula gideyim ben. Haydi marş marş… Okula…
Ayy! Zil çalmış. 20 dk geçmiş ya… Ne çok düşünmüşüm ben. Derse de almazlar… Of… Geç kağıdı alıp tenefüsü bekleyeyim bari.
Geç kağıdı aldım. Geldim bahçeye. Banka oturdum. O da ne? Ekrem! O da girmemiş derse…. Ama gitmeyeceğim yanına. Banane banane? Gitmeyeceğim işte. O gelsin. Gitmiyorum. Konuşmuyorum. Hıh…
Gelmiyor da… Off… Dayanamayacağım. Gideceğim ben. Olmaz Sevil. Kendine hakim ol. Söz ver kendine. Gitmek yok. Yüz vermek yok.
Ayy geliyor. Heyecanlandım şimdi.
-Ekrem:Merhaba!
-Merhaba.
-Ekrem:Nasılsın?
-Harikayım.
Yanıma oturdu. Heyecanlıyım. Anlamasa bari. Bu ne ya? Her gün aynı şeyi yaşıyorum. Ama hala heyecanlanıyorum. Alış artık Sevil. Ve kendi kendine konuşma huyundan vazgeç.
-Ekrem:Zeynep’le konuşman iyi gitti sanırım.
-Duymuşsundur diye düşünüyordum.
-Ekrem:Iıı… Duydum… Gibi… Aslında doğru düzgün bir şey duyamadım.
-Tabi tabi… Bağırdım o kadar… Hiçbir şey duyamamışmış…
-Ekrem:Efendim?
-Bunu da duymazsın sen.
-Ekrem:Hı?
-Boşver… Her şeyi boşverdiğin gibi bunu da boşver.
-Ekrem:Ne?
-Takma kafana diyorum. Zaten takmıyorsun ya…
-Ekrem:Neyi?
-Ayy ne kıtmışsın ya… Beni be beni… Takma kafana beni. Ben her şeyi atlatırım.
-Ekrem:Anlamıyorum.
-Hayır. Anlamamazlıktan geliyorsun. Zeynep ile ne konuştuğumuzu duydun. Bütün söylediklerimi duydun. Ama duymadım diyorsun.
-Ekrem:……
-Konuşsana be. Konuş. Susmaların yetti artık. Beni kardeşin gibi görüyorsun. Ben seni seviyorum ya… Allah kahretsin ki seviyorum. Madem beni sevmiyorsun. O zaman hayatımdan çık. Sevmiyorsan çık hayatımdan. Karşıma çıkma. Seni korumak istiyorum deme bana. Eğer istersen giderim bu okuldan. Yeter ki bana her baktığında yüreğim acımasın. Ya beni seviyorsan söyle ya da çık hayatımdan. Sevmiyorum de. Ben de bu okuldan gideyim. Söyle. Ne hissediyorsan söyle. Zeynep’in dedikleri doğru mu? Söyle artık.
-Ekrem:Susarsan söyleyeceğim.
-Seni tutan mı var?
-Ekrem:Susmadın ki…
-Her şeye de bir cevabın var. Bir benim soruma yok.
-Ekrem:Ya susar mısın? Ben de konuşabilir miyim?
-Bir de üste çıkıyor. Susan sensin.
-Ekrem:Sevilll! Sus!
-Sustum.