çoooook güzel olmuş cnm devam (:

devammm yb ne zamn gelir cnm? (:

27.Bölüm
Annem ile konuştum. Özür diledim. Üzülmemesini söyledim. Ve her söyleyeceğim için beni mazur görmesini istedim.
Hastaneden çıkış zamanı gelmişti. Tekerlekli sandalyeye oturttular beni. Eve gittik. Bir fizyo terapiste gidiyordum artık. Başlarda eve yorgun ve mutsuz olarak döndüm. Hiçbir gelişme yoktu. Ekrem beni güldürüp mutlu etmeye çalışıyordu. Yanımdan hiç ayrılmadı. Okula da başladım. Derslerimden geri kalmak istemiyorum. Okuldakiler bana acıyarak bakıyor. Alıştım artık. Sorun etmiyorum.
Artık fizyo terapistten de mutlu dönüyorum. Gelişme var. Çünkü üç ay geçti kazanın üzerinden. Okullar tatil yani şubat ayındayız.
Her zaman ki gibi fizyo terapiste gittik. Döndüğümüzde evin kapısından içeri tekerlekli sandalye ile değil de koltuk değnekleri ile girdim. Artık biliyordum. yürüyebilecektim.
Birkaç fizyo terapist randevusundan sonra yürümeye başladım. Evet yürüyordum. Bunların hepsini Ekrem’e borçluyum. Beni ikna etmeseydi , ben çoktan pes etmiştim.
Kutlamak için ailecek yemeğe gittik. Okulların açılmasına iki gün kalmıştı. Pazar günü çocuklarla beraber kutlayacaktık. Her zaman ki cafeye gitmeye karar verdik.
Cumartesi gecesi hep kabuslar gördüm. Ekrem ’ i görüyordum. Ekrem gidiyordu. Peşinden koşuyordum. Ama bir adım bile atmamış oluyordum. Pazar sabahı korkuyla uyandım. Saat 6 ‘ydı. Yatakta döndüm durdum. Uyuyamayacağımı anlayınca yataktan kalktım. Yarım saat yatakta oyalanıp durmuşum . Banyoya girdim. Sıcak bir duş almalıydım. Çıktığımda saat 7.30 tu. Bir saat banyoda kalmışım. Buruş buruş olmamda bunu en büyük kanıtı… Üzerimi değiştirdim. Annemler uyuyordu. Kahvaltı hazırlamaya başladım. 9 ‘ da annemler uyandı.
Ailecek kahvaltı yaptık. Sonra mutfağı toparlamayı anneme bırakıp odama çıktım. Saat 12.00 olmuştu. 14.00 ‘de buluşacaktık. Hemen hazırlanmaya başladım. Siyah kot pantolonun üstüne koyu yeşil bir kazak giydim. Hava soğuktu. Dışarıda da kar vardı. Gözlerime siyah kalem ve biraz koyu yeşil far sürdüm. Pembe rujumu da sürdükten sonra hazırdım. Saat 13.50 ‘de botlarımı giyip evden çıktım.
Çok güzel vakit geçirdik. Sohbet harikaydı. Pasta yaptırmışlar. Üstünde “Geçmiş olsun” yazıyor. Çok mutlu oldum. Saat 17.00 ‘ da herkes evlerine dağıldı.
-Ekrem:Sevil ?
- Sevil: Efendim aşkım?
-Ekrem:Konuşma zamanı geldi.
-Anlamadım.
-Ekrem:İyileştiğinde konuşuruz demiştim ya hani...İşte iyileştin.
-Tamam da ne konuşacağız?
-Ekrem:Sahil kenarına gidelim mi?
-Tamam.
Sahile gittik. Bir banka oturduk. Ekrem konuşmak istiyor ama vazgeçiyordu. Sonunda konuşmaya başladı.
-Ekrem:Sevil! Sevil ben ayrılmak istiyorum.


28.Bölüm

Ne diyor bu çocuk ya? Ne ayrılması? Nereden çıktı bu durduk yere?
-Ne? Ne diyorsun sen Ekrem?
-Ekrem:Ayrılmak istiyorum.
-Neden?
-Ekrem:Nedenini bilmesen de olur.
-Neden? Sevmiyor musun beni artık?
-Ekrem:E-ve-et…
-Sevmiyorsan niye yanımdaydın?
-Ekrem:Seni yalnız bırakamazdım.
-Sevmiyorsun. Tamam. Git! Ben de seni sevmiyorum artık. Git!
Ekrem gitti. Ben nasıl güvendim sana? Nasıl inandım? Ah… Ne kadar salağım ben. Kendimi eve zor attım. Annemlere karnımın tok olduğunu ve yorgun olduğumu söyleyip odama çıktım. Üstümü değiştirmeden yatağın içine girdim. Ağlarken uyuya kalmışım. Uyandığımda saat 8’ di. Banyoya girdim. Sıcak bir duş aldım. Çıktığımda telefon çalmaya başladı. Ekrem miydi acaba? Koşarak telefonumu aramaya başladım. Yatağın altından çıktı. Arayan Ayçin’di .
-Alo?
-Ayçin:Alo sevil.Nasılsın canım?
-İyi değilim.
-Ayçin:Neyin var?
-Bize gelsene. Anlatırım.
-Ayçin:Tamam.Hemen geliyorum.
Yarım saat içinde Ayçin geldi. Odamdan inmedim aşağıya. Ayçin yukarı geldi.
-Ayçin:Sevil! İyi misin canım?
-Hayır. Çok kötüyüm.
-Ayçin:Ne oldu?
-Ekrem! Ekrem beni terk etti.
Ayçin’ e sarılıp ağlamaya başladım.
-Ayçin:Nasıl ya? Durduk yere… Neden?
-Sevmiyormuş beni.
-Ayçin:Yanından bir dakika bile ayrılmadığı halde mi?
-Beni o halde bırakmak istememiş.
-Ayçin:Tamam sevil. Sakin ol. O kaybeder.
-Hayır Ayçin. Ben kaybettim. Peşinden koştum. Sevmiyordu beni. Peşini bıraktım. Sevgilim vardı. Beni sevmeye başladı. Sevgilimden ayrıldım onun için. Doruk’tan… Ekrem ile sevgili oldum. Ekrem’in de aklı başına geldi işte. Beni sevmediğinin farkına vardı. Ben kaybettim Ayçin. Ekrem’i kaybettim. Ekrem’i geçtim. Doruk ‘u kaybettim. O beni seviyordu. Bana değer veriyordu. Ama işte ben o kadar salağım ki Ekrem’i Doruk’a tercih ettim. Ah salak kafam… Kaza yaptıktan sonra ilk uyandığımda ona “Beni bırakma” demiştim. Hiçbir şey dememişti. O zamandan kararlıymış benden ayrılmaya…
-Ayçin: Şimdi uyu… Yarın sakin kafayla konuşuruz tamam mı tatlım?
-Uyumak istemiyorum.
-Ayçin:Sevil! Yarın okul var.
-Gitmek istemiyorum.
-Ayçin:Sevil! Bir erkek yüzünden hayattan kopmanı istemiyorum. Sen neler yaşadın ama hiç yılmadın. Şimdi bir erkek yüzünden mi yıkılacaksın?
-Ama o zaman yanımda Ekrem vardı.
-Ayçin:Yeter Sevil! Ben seni tanıyorum. Ekrem olmasaydı da sen şu an yürüyor olurdun. Çünkü senin pes etmeyeceğini biliyorum. Şimdi uyu…
-Tamam.
Yatağa girdim. Ayçin haklıydı aslında. Ama ben Ekremsizliğe nasıl dayanırım ki? Çok geçmeden uyuya kaldım.
Sabah uyandığımda Ayçin çoktan uyanmıştı. Yerinde yoktu. Mutfağa indim. Anneme yardım ediyordu ve çoktan giyinmişti.
-Ayçin:Günaydın uykucu güzeli…
-Semra:Günaydın kızım.
-Günaydın.
-Ayçin:Hadi üzerini giyin de kahvaltı yapıp çıkalım. İlk günden okula geç kalmayalım.
-Ayçin? Gitmesek?
-Ayçin:Sevil!
-Tamam tamam.
Giyinmek için odama çıktım. Yatağımı toplayıp okul kıyafetlerimi giydim. Dün Ayçin’in dediklerini düşünerek aşağı iniyordum. Babam bana sesleniyormuş hiç duymadım.
-Hüseyin:Sevil ! Kızım!
-Hı? Efendim baba?
-Hüseyin:İyi misin kızım?
-İyiyim babacığım. Okulun olduğu bir gün ne kadar iyi olabilirse işte…
-Hüseyin:Sen okula koşa koşa giderdin. Ne oldu da böyle soğudun?
-Aklım başıma geldi baba. Bir insanın okul gibi bir işkence mekanını sevemeyeceğini anladım.
-Hüseyin:Deli kız… Hadi kahvaltı yap da geç kalma.
-Tamam babaların en yakışıklısı…
Kahvaltı yapıp evden çıktık Ayçin’le … Okulun kapısına geldiğimde durdum. Girmek istemiyorum içeri.
-Ayçin:Sevil! Hadi yürü…
-Yapamam Ayçin onun yüzüne bakamam.
-Ayçin:Bakma! Onu görmezden gel. O yokmuş gibi davran. Tamam mı?
-Tamam. Ama yanımdan ayrılma lütfen.
-Ayçin:Merak etme ben yanındayım. Hadi…
Okula adımımı attığım an bütün yüzler bana dönüyor sanki. Yürümeye başladığımı bilmeyenlerin yüzünden bir şaşkınlık ifadesi geçiyor. Sonra seviniyorlar. Etrafıma bakınıyorum. Her zaman oturduğumuz yerde Cenker, Kaan, Özge, Yağmur, Oğuz yani bizimkiler… Ekrem de orada . Beni görünce Cenker’ler yanıma geliyor . Ekrem de ayaklanıyor. Okul binasının önündeyim. Ekrem Cenker’lerin arkasında . Yanıma mı geliyor Ekrem? Pişman mı oldu yoksa?




Bi bölüm kısa olduğu için iki bölüm yolladım..
Keyifli okumalar.. =)

cnm süper olmuş bölümler nutkum tutuldu adeta ama bir tahminde buluniyim ekremin ayrılma sebebi sevmemesi deil acaba sevilin ailesi mi yoksa eski sevgilisi mi devam cnm sorularıma yanıt buluyim lütfen

goktug demiş ki:

cnm süper olmuş bölümler nutkum tutuldu adeta ama bir tahminde buluniyim ekremin ayrılma sebebi sevmemesi deil acaba sevilin ailesi mi yoksa eski sevgilisi mi devam cnm sorularıma yanıt buluyim lütfen

Teşekkür ederim canım.. Ama soruna cevap verirsem tüm heyecanı gider.. Bekleyin de görün..


türkü.:Teşekkür ederim canım...