16.Bölüm
Ekrem’in dediklerinden hiçbir şey anlamadım. Sapasağlam karşımdaydı işte… Kötü ne olabilirdi ki? Karşımdaydı. Yanımdaydı. Ekrem’in arkası bana dönüktü. Yatakta pencereye doğru oturmuştu. Yüzünü göremiyordum. Yatağın etrafından dolaştım ve yanına gittim. Neden öyle dediğini şimdi anlıyorum. Bacağı dizine kadar alçıdaydı. İyileşirdi. Ama onun için kötüydü bu. Ekrem’in en sevdiği şeydi futbol oynamak. Oynayamazsa ne yapar bilemiyorum.
-Ekrem!
-Ekrem:Ne var?
-İyileşeceksin..
-Ekrem:Ne? Hee… Bacak. İyileşecek. Ama ben iyileşesiye kadar ne yapacağım?
-Üzülme.
-Ekrem:Off… Hepiniz aynı şeyleri söylüyorsunuz. Yeter artık ya… Rahat bırakın beni.
-Tamam. Sinirlenme. Gidiyorum.
-Ekrem:Sevil!
-Efendim?
-Ekrem:Gitme. Sana kızmak istememiştim. Ama herkes aynı şeyi söylüyor. Bıktım artık. Sen yanımda kal. Ama hiçbir şey söyleme şimdilik. Lütfen gitme.
-Seni bırakıp bir yere gidemem zaten.
-Ekrem:Teşekkür ederim.
Bütün gün Ekrem’in yanındaydım. Hastanedeyken, evine giderken hep yanındaydım. Hiçbir şey konuşmadık. Zaten o hiçbir şey söylemiyordu. Akşam olunca eve gitmem gerekti. Ondan ayrılmak istemiyorum. Uzun zamandır ilk defa huzur doluyum. Konuşmasak da yanında olmak bana çok iyi geliyordu.
-Ekrem benim gitmem lazım.
-Ekrem:Gitmesen.
-Gitmeliyim. Ama okuldan sonra hemen yanına geleceğim tamam mı?
-Ekrem:Geleceksin dimi?
-Geleceğim.
-Ekrem:Sevil!
-Evet.
-Ekrem:Doruk ile hala sevgili misiniz?
-Eve-et.
-Ekrem:Peki Doruk’u seviyor musun? Doğruyu söyle.
-Hayır. Ben hep seni sevdim ve seni seveceğim.
Bunları ben mi söyledi?. Nasıl söyledim ya? Söyler söylemez attım kendimi dışarı. Yine kendimi ateşe atıyorum. Ama bu sefer eminim daha güzel olacak. Eve geldim. Odaya çıktım. Nasıl uyuyacağım ben bugün? Yarın nasıl onun yanına gideceğim. Off… Doruk’a ne diyeceğim? Yine birini Ekrem yüzünden üzüyorum. Off… Yarın ne olacak çok merak ediyorum.

******************************************************************************************

3’e kadar uyuyamadım. Sonunda uyku galip geldi. Uykuya daldım. Rüya gördüm. Kabustu. Doruk bana bağırıyordu. Ekrem bana ters davranıyordu. 4 saatlik uykuyla okula gidiyorum. Derslerde uyuyacağım kesin. Ama önce Doruk ile konuşmalıyım. Okula gittiğimde kızlar gelmişti. Doruk yoktu. Kızların yanına gittim.
-Ayçin:Sevilll!
-Efendim?
-Nazlı:Dün nereye gittin sen?
-Ekrem’in yanına. Hastaneye.
-Yağmur:Onu biliyoruz. Nazlı yanlış soru sordu. Neden?
-Off tamam. Nedenini biliyorsunuz. Uğraştırmayın beni. Doruk’la konuşmalıyım. Gördünüz mü hiç?
-Özge:Yooo… Aklımdan geçeni yapacağını söyle bana.
-Söyleme diyecektin herhalde…
-Özge:Hayır. Söyle diyecektim. Bir yıldır ayrılmanızı bekliyoruz. Sevmediğini gözlerinden anladık. Biz senin kardeşleriniz. Unuttun galiba.
-Ayçin:Özge tamam. Sevil’ Doruk geldi.
-Doruk:Sevil! Konuşmalıyız.
-Ta-ma-m. Ben gelirim birzdan.
***
-Benim de seninle bir şeyler konuşmam lazımdı.
-Doruk:Ben söyleyeyim. Sonra söylersin.
-Peki!
-Doruk:Dün neden öğrenir öğrenmez Ekrem’in yanına gittin?
-Ben de seninle bunu konuşacaktım.
-Doruk:Ben sana ne konuşacaksın demedim. Neden gittin dedim.
-Bağırma Doruk.
-Doruk:Bağırırım. Söyle…
-Ekrem’in yanına gittim çünkü nasıl olduğunu merak ettim.
-Doruk:Arkadaşı bile değilsin. Ama merak ediyorsun öyle mi?
-Evet merak ediyorum. O arkadaşım değil. Doğru!
-Doruk:Eee? O zaman? Neden merak ettin?
-Bi dinle. Lafım bitmedi. O arkadaşım değil. Olamaz. Çünkü arkadaşlar birbirlerine aşık olmazlar.