mükkemel olmuş canım Türkünün yerinde olmak isterdim ama o titremeyi filan olduğum terde kalmayı bende yaşadım Ümitle tiyatronun merdiveinde karşılaştık resmen zaten ne dediğimi bilmiyordum ha birde Ümt beni sakinleştirmeye filan çalıştır 99.9 şiddetinde deprem halinde heyecandan titriyordumda
mükkemel olmuş canım Türkünün yerinde olmak isterdim ama o titremeyi filan olduğum terde kalmayı bende yaşadım Ümitle tiyatronun merdiveinde karşılaştık resmen zaten ne dediğimi bilmiyordum ha birde Ümt beni sakinleştirmeye filan çalıştır 99.9 şiddetinde deprem halinde heyecandan titriyordumda
cnm herkes herşeyi söyledi gerekeni bennm söyleceğim söz kalmadı okuduğum en güzel bölümdü türkünün o halleri çok hoşuma gitti ümitinde türkünün işi almasını sağlaması süperdi yeni bölümü heyecanla bekliyorum
cnm herkes herşeyi söyledi gerekeni bennm söyleceğim söz kalmadı okuduğum en güzel bölümdü türkünün o halleri çok hoşuma gitti ümitinde türkünün işi almasını sağlaması süperdi yeni bölümü heyecanla bekliyorum
Bazen kendime çok kızıyordum. Olduğumdan farklı bir kişiliğe bürünmüştüm. Bir ‘erkeğin’ peşinde koşacak türden bir kız değildim. Tamam kabul ediyorum, peşinde koştuğum şey-tanımlamaya kalksam bütün kelimeleri tüketirdim bu yüzden böyle diyorum-, bir erkekten fazlasıydı. ‘Yalnızca bir erkek’ diyemeyeceğiniz kadar asil ve özel biriydi o. Ama dönüştüğüm bu yaratık kesinlikle asıl bana ait izler taşımıyordu. Uzun zamandır beni ele geçirmişti ve bu artık sinir bozucu olmaya başlamıştı. Ömrüm boyunca kendim gibi olmanın faydalarını benimsemiştim. Eski Türkü olmalıydım. Ve bu onu gördüğümde bayılmamı engelleyecekti. Çünkü eski Türkü erkek geni taşıyan hiçbir canlı için, yalnızca kendi bedeninde gerçekleşen bir deprem yaşıyormuş gibi hissediyormuş gibi titremek şöyle dursun içinde tek bir kıpırtı bile hissetmezdi. Ya da onlardan biri için bütün kanın yanaklarıma toplandığı olmazdı. Onun, bunu hak etmediğinden değil ama feminist ruhum böyle diyordu. Utanma hissinin yalnızca büyüklerin yanında söylenmeyecek şeyler söylemekten, toplum içinde uygunsuz hareketlerde sözlerde bulunmaktan meydana geldiğini düşünürdüm bir zamanlar. Ama insan içindeki davranışlarıma çevremdekilerin ne diyeceğini düşünerek karar vermezdim. Bana göre doğru olanı seçerdim. Ben, bendim işte. Ne sözümü sakınırdım ne de istediğim şeyi yapmaktan vazgeçerdim sürüye uymak adına. Çünkü benim için bir statü sahibi olmak, toplumda bir yer edinmek –şart da değildi bu aslında zaten uzun süredir yalnız yaşamaya alışmıştım- birilerinin keyfine göre kendi fikirlerimi, isteklerimi görmezden gelmek değildi. Zaten bu gerçekten farklı olmaktan ziyade beni de onların birer kopyası yapardı. Benim için saygın bir varlık olmak demek; sadece özünü yansıtmak demekti. Düşünceleri, duyguları her ne kadar yanlış doğrultuda olursa olsun en azından dürüstlüğü para ederdi bir insanın benim dünyamda. Hoş dünya benim dünyamdan ibaret değildi ve insanlar içinde bulundukları dünyaya ayak uyduruyorlardı sadece. Dört yanı ‘karalarla’ kaplanan bu dünyada kendi iç dünyasını beyaz, su kadar berrak ve temiz tutabilen tarafa tek bir isim verilebilirdi; azınlık.
Hayatın, başkalarının düşünceleri altında kendininkilerin ezilmesine izin verilmeyecek kadar kısa olduğunu düşünür ayıbı önemsemezdim. Ayıp. Birinin beni bu kelimeyi kullanarak uyarmasından nefret ederdim. Ve her düşüncemi dile getirmek istediğimde mutlaka birileri ‘ayıp olur söyleme, yeri değil’ gibi sözler söylerdi. Ben ise asla ayıplanacak olmayı önemsemez inandığım şeyi söylerdim. Uyarana da tek bir cevabım olurdu; “Ayıp dediğin yorganın altında olur. Oda yorganı çekersin uçar gider.” Zamanın gerisinde kaybolmuş bu kızı bulup çıkarmalıydım gün yüzüne. Değişim zamanı! Eskinin ve bilinenin rahatlığı kulağa hoş geliyordu. Ama onu gördüğümde aslımla, dönüştüğüm yaratık arasında gel-git yaşayacağımı biliyordum. Eskiden onunla aynı iş ortamında bulunmayı bir yana bırakın aynı şehrin havasını solumuyordum bile. Şimdi karşısına geçip vücudumun verdiği tepkilerin yarattığı döngüye nasıl engel olacaktım ki ? Yine aptallaşmaya başladığımı düşündüm birden. Bundan tam 1 ay evvel onu görmenin imkansızlığı içinde kendini acıya hapsedende bendim. Şimdi buralara kadar gelmiş hatta hissetmesem bile onun artık canlısını da gördüğüm tenine dokunabilmiştim. Bayıldığımda beni o taşımıştı, onun kollarında bulunmuştum. Birkaç kendini bilmez duyguyla mı baş edemeyecektim !? Heyecanı yenmeyi öğrenecek kadar savaş tecrübem olmuştu. Teslim olmayacaktım. Tabii ki onun canlı –ama olağanüstü insan olmadığına inandığım canlı- bedeninin gözlerimle buluştuğu anda, kalbimin bulduğu her delikten dışarı taşacakmış gibi hızla atarak büyümesi önlenemezdi. Ama bunu yansıtmamak için vereceğim çaba şimdiye kadar verdiklerimin yanında önemsiz kalırdı. Karar vermiştim. Bana ve çevremdekilere deli dolu anlar yaşatan, melankoliden uzak, içi dışı bir kavramını tam anlamıyla karşılayan, istediğini koparan ve sözünü asla sakınmayan kişiliğimi tekrar giydirecektim ruhuma. Ve bedenimden hariç kişiliğimde gerçek Türkü’yü yansıtacaktı. Tıpkı eski zamanlardaki gibi. Onunla hergün aynı yerde bulunacak hatta belki her fırsatta konuşacak ama ne olursa olsun duygularımın beni ele geçirmesine izin vermeyecektim. Güçlü duracak, yine deli gibi aşık ama yenilmez olacaktım. Aşkın beni değiştirmesine izin vermeyecektim. Aslında aşktan çok, aşkın gerçekleşeceğine olan umutsuzluk beni karamsarlığa itmiş ve bu sevmediğim değişimi gerçekleştirmişti. Ama artık karamsar olmam için bir neden yoktu. Sadece aşkımı gösterecektim bunun için gelmiştim zaten buraya. Ya karşılık bulup dünyanın en mutlu insanı olacaktım ya da reddedilip sonsuza dek karanlığa gömülecektim. En fazla mutsuz bir yaşam sürerdim. Ama şu an umudun iliklerime işlemesine izin vermenin tam zamanıydı. Umut döndüğüne göre eski Türkü de dönebilirdi. Bu başarmaya çalışacağım ilk zor şey değildi. Yapacaktım. Tüm bu karar verme aşaması zihnimin bir kısmını-büyük bir kısmıydı- meşgul ederken Kerim’in verdiği formu doldurup ona geri götürmüştüm. Bir dizinin setinde işe başlayacaktım. Işıkçısı, sesçisi, görüntü yönetmeni… kim ne derse onu yapacaktım. Ah bizim dilde buna ayakçı denirdi. Ama bundan şikayet edecek kadar nankörde değildim. Kerim’e göre böyle bir yerde bir temizlik görevlisi bile engin tecrübeler edinebilirdi. Bu yüzden kaptığım iş için kendimi şanslı saymalıymışım. En verimli yerdeymişim. Sayıyordum da evet şanslı olduğumu çoktan düşünmeye başlamıştım ama bunda önceliği işi öğrenecek olmama değil, onu görecek olmama veriyordum yine de. Tekrar ve tekrar. Belki platoniğim beni fark etmeyecekti bile ama en azından işi öğrenecektim. Bu hayallerim için önemli bir adımdı. Eski Türkü de bunu önemserdi. Evet hayatıma başka bir erkeği sokmayacak kadar aşıktım ona ama bu hayatımı yaşamama engel olmamalıydı. O benim olsa da olmasa da. Yaşamımdan vazgeçmemeliydim. Saf ve gururlu aşkımı istemediği gerçeğini kabullenecek kadar olgundum. Bununla yaşayacak kadar da güçlü. Umarım gerek kalmaz buna ama bu ihtimali düşünebiliyor olmak bile doğru yolda olduğumun göstergesiydi. Hem hayal kırıklığı bir nebze olsun azalırdı bu sayede. En azından bir ruh hastası gibi davranmaz ve kendimi ona kabul ettirmek için her türlü aptal yolu denemezdim. Bunu yapmama feminist ruhum izin vermezdi. Sadece ‘sana aşığım’ diyebilecek ve bunu kanıtlayabilecek kadar gururumu hiçe sayabilirdim. İstenmediğim anda da bir kenara çekilir, benliğimi onsuzluğun yarattığı kara deliğe salıverirdim. Eski Türkü olarak yaşamaya devam ederdim. Yalnız, aşık ve yaşam alanı bulamadığı aşkına sadık bir kadın olarak ölürdüm. Tek kişilik, kendi içinde çaresiz ama yansıttığı görüntü hoş olan bir yaşamla yetinebilirdim. Amerika’nın manastırı meşhurdu. Hiçbir özelliğimi değiştirmemi istemedikleri takdirde onlara katılabilirdim. Bildiğim kadarıyla manastırdaki rahibelerin hiçbir şekilde aşk hayatları olamazdı. Evlilik de öyle. Türk bir rahibe. Saçmalamak uzmanlaştığımı iddia edebileceğim bir alan haline gelmişti. Zaten manastır gibi bir olguya ihtiyaç duymazdım ki. Kalbimin taşıdığı aşk, dünyanın diğer bütün erkeklerine kale duvarları gibi sağlam ve geçilmez duvarlar örerdi. Örmüştü de oldukça uzun bir süredir.
Bütün o şaşkınlık ve kabına sığmayan tavırlarımdan sıyrılmış kararlı ve zapt edilmiş bir hale bürünmüştüm. Eskisi gibi olmak konusunda iyi gidiyordum. Kerim bugünlük yapabileceğim bir şey olmadığını yarın 9 da işimin başında olmam gerektiğini söylemişti. Teşekkür ederek odasından ayrıldım. Dükkandan içeriye girdim. Özgür yine bardaklarla uğraşıyordu. İlerledim ve müşteri gibi barın önündeki taburelerden birine oturdum. Özgür beni farkedince rahatlayarak bir nefes verdi. "Sonunda geldin" diyerek tekrar bardaklara döndü."Biraz daha gecikseydin işinden olabilirdin Türkü." diye de devam etti . "Özgür,işe alındım" dedim gülümseyerek. "Ah evet,1 ay önce alındın." dedi söylediklerime anlam veremiyordu. "Hayır. Karşıdaki binada,o şirkette işe alındım." dedim soğukkanlılıkla. "A... Iı... Orda? Şu iş ilanından bahsediyorsun... İyi... Sevindim." Zorlukla konuşuyordu. Üzülmüştü. Her günümüz beraber geçiyor ,ikimiz çok eğleniyorduk. Yalnız kalacağı için üzülmüş olmalıydı. "Ah,ama hala daha baş belan olmaya devam edeceğim. Sanırım şirkette yatmama izin vermezler. Hala daha boş bir odan var mı?" En tatlı gülümsemi kullandım. Gözlerinin içine bakıyordum. Birden gülüverdi. "Sen var ya sen! Kimse sana hayır diyemez biliyormusun? Seni bırakmaya niyetim yok cadı." Kahkahalarımız birbirinin ardında patlıyordu.
Patronlada nazikçe konuşmuştum. Açıklamamı yaptım. Ne için buraya geldiğimi,oraya niçin gittiğimi. Herşeyi anlattım. O ise büyük sevinç ve anlayışla karşılamıştı beni. 1 aylık kazancımı verdi.
Akşam Özgür ile birlikte çıktık. Evi çok uzakda değildi. Mütevazi bir apartmanda şirin bir evi vardı. Stüdyo evlerinden. Mutfak ile salon birleşik. İki odalı. Ufak banyolu bie ev. İlk gece pekde bir şeye dikkat etmedim. Özgür hemen odayı gösterdi bana ve bende kendimi yatağa bırakıverdim. Bu gün onunla karşılaşmıştım. Bana gülümsemiş,ondan da öte beni hatırlamıştı. Bunu kaldırmam zordu. Uyumalıydım. Güzel bir uyku...
Sabah burnuma gelen koku ile uyandım. Kızarmış ekmek!Yatağımdan fırladım ve resmen etrafımda fır döndüm. Nerede olduğumu kavramam biraz uzun sürdü. Kenara bıraktığım bavulumu açtım. Her zamanki gibi bir jean ve kazak çıkarttım. Ne olur ne olmaz diye deri ceketimide aldım. Çıkarttıklarımı üzerime bir çırpıda geçirdim. Koridora çıkıp kapılarda bir göz gezdirdim. Banyo olduğunu tahmin ettiğim kapıyı açtım. Doğru tahmin etmişim. Kapıyı kapatarak içeriye geçtim.yüzümü yıkayıp saçlarımı taradım. Makyaj yapmak,saçlarımı şekillendirmek bana göre değildi.Önemli günlerde bile pek üstünde durmazdım. Bu yüzden işim çabuk bitti ve çıktım. Odamdan ceketimi ve çantamı alıp salona doğru yürümeye başladım. Ve kokunun nereden geldiğini bulmak zor olmadı tabii kide. Özgür bangonun önünde arkasını dönük bir şekilde ıslık çalıyordu. Sinsice arkasından yaklaştım ve artık emin olduğumda "Günaydııınnn" diye bağırdım. Sanki kaba etine raptiye batırmışım gibi zıpladı.Bana dönerken elindeki bıçakla döndü. Gözleri faltaşı gibi açılmıştı.
"Sen manyakmısın?" dedi bir solukta. "Imm,belki,sanırım evet olabilir." diye yanıtladım onu. Doğradığı salatıklardan bir tanesini kapmaya çalışırken devam ettim "Sen her sabah yaparmısın böyle güzellikler Özgürcüğüm?" Salatalık tabağını masaya yerleştirdi ve sandalyesine oturdu "Ah tabii, bazen de odana servis yaparım Türkücüğüm. Sen iste yeter ki ben İsviçre'den özel peynir getirtirim." Karşısındaki sandalyeye oturdum "Ah tabii , ben bir de her sabah meditasyon yaparım." dedim alaycı bir şekilde. "Şu önündekini yiyecekmisin?"
"Tamaamm, sustum." Ve kahvaltımız tüm sükunetiyle sürdü.
İş yerlerimiz karşılıklı olduğu için tabii ki de işe beraber gidip geliyorduk. Tüm yol boyunca Özgür'ü takip etmiş,yolu izleyerek yürümüştüm. Eski benliğime dönsüğüm için düşünceliydim biraz.15 dakikalık yolculuğun ardından Özgür şans dileyerek dükkana girdi. Bende karşıya geçtim ve binaya girdim.Güvenlikleri geçip asansöre doğru ilerledim. Ne diye boşu boşuna merdivenleri kullanıyım ki?(tembelliğin de bu kadarı türkücük kınıyorum seni bir kez daha adgafajsfajxl) Asansör aşağıdan geliyordu. Kapı açıldı ve içeriden Kerim çıktı. Beni görünce gülümsedi -ve bende ona.
"Demek erken geldin. İyi oldu ilk iş gününden geç kalmanı bende istemezdim" Küstah.İçeriden çıktı ve elindeki anahtarları şıkırdattı. "Ah işimi önemserim."
"Güzel. O halde ilk işini veriyorum sana. Arabamda bir kaç dosyayı unutmuşum. Gidip getirirmisin?" Anahtarlarını neden şıkırdattığını şimdi anlıyordum. Ne güzel,tamda istediğim iş (!) "Tabii ki hemen gidiyorum." Elindeki anahtarları aldım.
"Asansör ile aşağıya in. Otoparka. 5.numaralı araba. Arka koltuktaki dosyaları istiyorum." Otopaarrkk!! Tabii ya. O yüzden onun giriş çıkışlarını göremiyordum. Oda otoparkı kullanıyordur. Ne kadar gizli saklı yaşıyorlar! (Al sana ekşın al sana atraksiyon afsgsga) Başımla onaylayıp asansöre girdim.0 tuşuna basıp aşağıya inmeye başladım.Asansör durdu. Kapılar açıldı. O karşımda duruyordu! Tüm karizmasıyla karşımdaydı. Tamam Türkü ne demiştik? "Eski Türkü oluyorum." Aynen öyle. Sakin ol. O sadece fazla çekici -fazlasıyla- tanınan bir oyuncu ve de karşında duruyor. Sonuçta o da sıran biri. Aptal! Tabii ki de sıradan biri değil o! Tamam dizginle kendini. Kendi kendine savaş açmayacaksın değil mi Türkü? Hiç bir yerini cimdiklemeden durabilirsin. Bayılmak da yok. Heyecan var ama yok. Yok gibi. Öyle düşün. Derin bir nefes aldım. Yine kapıda karşılaştım onunla.Kapılar bizim kaderimizdi. Kaderi-miz! Başarıyorum... Sakin görünmeye çalışarak asansörden inip karşısında durdum.
"Günaydın." dedim. Sakince... "Ah günaydın. Ne o gidiyormuydun?" Tanrım! İnanamıyorum. Şu an onunla konuşuyordum. Hemde ilk kez değil! Elimde ki anahtara baktım. Bu yüzden gidiyor olduğumu düşündü sanırım.
"Yo,hayır. Kerim arabasından bir kaç şey almamı iştemiştide. O yüzden. Bu arada sayenizde işe alındım. Teşekkür ederim." Sevecen olabiliryor muyum? Yada şu an gülümseyebiliyor muyum? Tamam,salakça bir gülümseme ister istemez oluşabilir ama gerçekten gülümsemem lazım(!) "Gerçekten çok sevindim. Umarım yüzümü kara çıkartmazsın. Ayrıca bana siz diye hitap etme. Ümit diyebilirsin." dedi en sevdiğim gülüşüyle. Böyle başını öne doğru eğiyor sonra inci gibi dişlerini çıkartıcak şekilde gülüyor. Bayılmayacağım! "Peki. Ümit." Çok zorlanmıştım. Ama başardım. Ümit dedim.(lambada müziği açim mi türkücük?asdsgajxshah) Güldüm. Ama o başka bir şeye gülermiş gibi gözlerini yere dikti ve başını iki yana sallayarak gülmeye başladı. "Ne oldu?" Dayanamadım. Merak!
"Hiç-hiç bir şey."
"Neden gülüyorsun? Komik bir şey mi söyledim?" Merak ve kızgınlık. Söylese ne olur ki!
"Garip. Yani karşımda çığlık atmadan yada ağlamadan durabiliyorsun." Ne yani boynuna atlasam taciz etsem normal mi olucaktı?
"Evet,biliyorum. Sevenlerin çok ama şu koca şirkette her kadın üstüne atlamıyordur öyle değil mi? Tek ben değilim yani." diyiverdim bir solukta. Neden bilmiyorum ama ona cevap vermek istiyorum.
"Bu yüzden beni görünce bayıldın zaten değil mi?" söylediklerime bozulmuş gibiydi.
"Senin için bayıldığım da nerden çıktı?Yanındaki adamı eski ve kötü anılarımın olduğu birine benzettim." Vay be meğer ben nasılda tek ayakta yalan atabiliyormuşum.
"Hı-hı evet." Bilmiş bilmiş kafasını salladı.Alt dudağınıda içeri çekmiş acayip tatlı olmuştu! Şimdi bu adamı parçalayarak yiyebilirdim. Ama ona vermem gereken bir cevabım vardı.
"Neden anlamıyorsun ki? Hem senin için bayılmamı gerektirecek bir sebep söyle bana. Bir neden." Kendi yalanıma kendimde inanmıştım.
Ümit yavaşça yaklaştı ve gülümseyerek cevap verdi. "Çünkü ben... Ümit Kantarcılar'ım." dedikten sonra yanağımdan bir makas alıp asansöre bindi. Tuşa bastı ve tekrar bana döndü. Gözlerim kısılmış,kaşlarım çatılmış bir şekilde izledim onu. Sinsice gülerken kollarını göğsünde birleştirdi. Ve kapılar kapandı. Asansör yukarıya doğruçıkarken,bir tekme savurdum. Gerçi ben mi asansöre,asansör mü bana geçirdi orası tartışılır... The End İşte ben böyle final yaparım nihahaha :D
Türkoooo
Ümidooo
Bilgisayarım kendinden geçti! Bölüm abuk subuk bir şekilde koyuldu. Kusura bakmayın okumaya çalışın gari: :D
ooff off off bu nasıl bölümdü ya bi an gerçek sandım mükemmeldi başlarını okuduğunda türkü kendi ile savaşıyor dedim ortaları çok güzeldi ama en güzeli sonu idi ümitürkü ilk atışmasını yaşadı sonunda ümit türkü den etkilendi bence devamını bekliyorum
ooff off off bu nasıl bölümdü ya bi an gerçek sandım mükemmeldi başlarını okuduğunda türkü kendi ile savaşıyor dedim ortaları çok güzeldi ama en güzeli sonu idi ümitürkü ilk atışmasını yaşadı sonunda ümit türkü den etkilendi bence devamını bekliyorum
katılıyorum Ümit etkilendi bence türküdentürkü saklamaya çalışıyor bence başarcalta Ümit filan artık dayanamıycak filan olaylar karışcak bence...
ooff off off bu nasıl bölümdü ya bi an gerçek sandım mükemmeldi başlarını okuduğunda türkü kendi ile savaşıyor dedim ortaları çok güzeldi ama en güzeli sonu idi ümitürkü ilk atışmasını yaşadı sonunda ümit türkü den etkilendi bence devamını bekliyorum
katılıyorum Ümit etkilendi bence türküdentürkü saklamaya çalışıyor bence başarcalta Ümit filan artık dayanamıycak filan olaylar karışcak bence...
Yapma Neslihan indirme kalbimize. Türkü'yü bilemem ama ben bayıldım ah ah Ümit benden makas alıcak aha oracıkta kalp krizi geçiririm. Çok gerçekçiydi cidden. Devamını Bekliyorum Testerecim
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Girdap 34. Bölüm; " Ambargo "97.sayfa 
yeni bölümü heyecanla bekliyorum
yeni bölümü heyecanla bekliyorum
