OHA OHA OHA! BU NASIL BİR BÖLÜMDÜR?! SÜPER KIZIM! YOK YOK SÜPERDEN DE ÖTE! KESİNLİKLE SENİN KADAR İYİ SENARYO ANLATAN BİRİSİ YOK! SÜPER! DEHŞET! ÖLDÜM BİTTİM MAHFOLDUM! YENİ BÖLÜMÜ ÇABUK GELSİN LÜTFEN LÜTFEN LÜTFEN. xD
Hey dost sakin ol Ne diyim ben şincik? Teşekkür ettim (:
çook güzel olmuş canım ben Türkünü yerinde olsaydım direk gözlerimi açar Ümite sarılrıdım ama bırakmazdım nerelerdien geldiğimi neler yaşadığımı birde onu ne kadar sevdiğimi anlatırdım aşk bu sonuçta onu dörünce ya dilim tutulurdu yada çözülürdü canım :D
Eceeee senaryın başlamadan seni desteklemiştim ama sonradan bölümleri okuyamadım doğal olarak yorumda yapamadım. Şimdi 5 bölümüde soluksuz okudum. Harikasın kızzaaam sen 5 bölüm oldu daha tanışacaklar diyorum :D Ama cidden çok merak ediyorum :D Devam kuzu .
Eceeee senaryın başlamadan seni desteklemiştim ama sonradan bölümleri okuyamadım doğal olarak yorumda yapamadım. Şimdi 5 bölümüde soluksuz okudum. Harikasın kızzaaam sen 5 bölüm oldu daha tanışacaklar diyorum :D Ama cidden çok merak ediyorum :D Devam kuzu .
RADYO VE TELEVİZYON BÖLÜMÜ MEZUNU, 18 YAŞ ÜZERİ KAMERA ARKASINDA ÇALIŞACAK ELEMAN ARANIYOR. BAŞVURULARINIZI EMAİL ADRESİMİZDEN VEYA DİREK ŞUBEMİZDEN YAPABİLİRSİNİZ. İŞ POZİSYONU MÜLAKATTA BELİRLENECEKTİR.
Birden dünya benim içinde dönmeye başladı. Bu benim için büyük fırsattı. Evet üniversitede Görme Engelliler Öğretmenliği okuyordum ama lisede öyle değildi. Şansıma meslek lisesi kazanmıştım, o hayatımı yönlendiren sınavlardan birinde. Meslek lisesinde radyo ve televizyon bölümü okumuştum. O zamanlar yaptığım işe bağlı olabileceğimi düşünüyordum. Mesleğimi severek yapacaktım. Ta ki ailem bölümümün 4 yıllığı olmadığı için beni alan dışı tercih yapmaya zorlayana kadar. Diretmiştim son ana kadar ama beni alt ettiler ve ben pes edip istediklerini yapmıştım. Hatta tercih formunu bile onlar doldurmuştu. Bir ömür seçtiğim meslekle yaşayacak olan bendim ama onlar karar veriyordu bölümüme. Sevmediğim bir meslek ile hayat boyu işkence çekecektim. Buraya gelmeseydim tabii. Lisedeyken branş derslerimde hem teoride hem de uygulamada gayet iyiydim ama bu beni almaları için yeterli bir sebep olur mu ki ? Buraya Ümit İbrahim Kantarcılar için başvuru yapacak yüzlerce benden daha deneyimli bu işin tahsilini görmüş insan başvururdu. Beni almaları için yeterli bir nedenim yoktu ama restoran işinde olduğu gibi yalvarmayı denemek bir şey kaybettirmezdi. Şansım yoktu, işe alınmam söz konusu bile değildi belki ama ben her zaman bir kez olsun denemekten yanaydım. Hızla restorana doğru koştum ve içeri girdim.
-Özgüüüüüüüüür!” diye bağırdım heyecanla, mutlu ve nedendir bilmem umutlu bir şekilde. - Hey buradayım ne oldu ? Çöpte hazine sandığı falan mı buldun ? “ dedi gülerek. - Henüz bulmadım yani çöpte de değil ah neyse. Şey beni biraz idare edebilir misin Özgür ? Halletmem gereken ufak bir işim var da. “ dedim, yalvaran gözlerle bakıyordum Özgür’e. - Ah sorun değil, zaten kimse yok ama geç kalma” dedi. - Birtanesin Özgür ! “ dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum. Dostça bir öpücüktü. Minnet dolu bir öpücük. - Hahaha sende delinin tekisin. “ dedi kahkahalar atarak. Daha sonra önlüğümü bıraktım barın arkasında küçük bir dolapta duran kol çantamı alıp hızla kapıya koştum. Dışarı çıktım ve karşı yola geçip binanın kapısından içeri girdim. İş görüşmesi için uygun bir kıyafet yoktu üzerimde, her zaman ki gibi jean ve tişört vardı ama buraya gelirken yanıma daha resmi ve gösterişli şeyler almamıştım zaten. Kimin aklına gelirdi ki bu noktaya geleceğim. İçeri girince iç kısımdaki holü geçip oradaki çift kapıyı açtım iki taraf da dikilen iri yarı güvenlik görevlilerine aldırmadan hemen sağda ki danışmaya ilerlerdim. -Afedersiniz ben iş başvurusu için gelmiştim. Dışarıda afişte yazan iş için. “ dedim oturan orta yaşlardaki bayana. Şık giyinmişti. Bakımsız tek bir nokta bulamadım vücudunda. Saçları sarıydı ama boya olduğu belliydi. Yaptırmıştı saçlarını, makyajı da tam yerindeydi. Gençliğimle ona fark atabilecek olmama rağmen kendi görünümümü düşününce arkama bakmadan çıkma isteği hissettim. Ama bastırdım bu hissi tabii ki. Kadın sanki burada olmam gerekmiyormuş gibi beni küçümser bir tavırla süzdü ve - Afişi iyi okuduğunuzdan emin misiniz ? 18 yaş üstü ve radyo-tv mezunu kişiler için geçerli.” Dedi. Ah kibirli şey. - Evet onlardan biri olduğuma eminim.” Dedim. Cevabını vermeliydim. - Peki o halde üst kata çıkıp koridoru takip edin ve sondaki sol odaya girin. Orada ki görevli yardımcı olacaktır. “ dedi. Hmmm işte böyle cevabını alırsın diye düşündüm. Danışmanın karşısında asansör vardı ama merdivenleri kullanmayı tercih ettim. Girişin hemen karşısında duran merdivenlere doğru ilerledim üst kata çıktım. Basamaklardan çıkarken duvarlara asılmış resimler dikkatimi çekti. Yapılan işlerin afişleri vardı. Diziler, albümler, filmler… bir sürü resim vardı ardı ardına dizilmiş. Hepside çerçevelenmişti. Arada onunkileri aradım ve gördüm de. Kutlamalarından resimlerde koyulmuştu. Her iş için bir kompozisyon oluşturulmuştu. Afişleri, kutlamalardan resimler, galalardan resimler…. Duvarın büyük bir kısmını bunlar kaplıyordu. Burada işe başlarsam daha çok incelerim diye düşündüm. Merdivenlerden çıkınca küçük bir genişlikten sonra koridor başlıyordu. Çıkınca direk karşıdaki koridora girmeden evvel küçük genişlikteki sol tarafta duran vitrine takıldı gözlerim bu kez de. Vitrinde ödüller, plaketler vardı. Şaşırmadım böyle güzel işler yapan Ümit İbrahim Kantarcılar’ı bizlere getiren bir şirketin ödüller alması normaldi. Koridora girdim ve kadının dediği sondaki sol odanın önünde durdum. Heyecanlanmış, gerçeklerle yüzleşmiştim. Beni seçmeleri için hiçbir nedenleri yoktu. Bu oda prosedürlerin yürütülmesi için ayrılmış olmalıydı. Cesaretimi topladım ve kapıyı tıkladıktan sonra açıp içeriye girdim. Camın önünde genişçe masada oturan adama baktım. Fazla meşgul ve gergin duruyordu. Kafasını önünde ki kağıtlardan kaldırdı ve bana bakarak; -Evet ? “ dedi. - Be-be-ben şey… iş için gelmiştim. “ dedim. Heyecandan kekeleyerek konuşmuştum. Salağım ben tam bir salak! Diye geçirdim içimden. - İş? Şu dışarıdaki afişlerden bahsediyorsun sanırım. “ dedi adam. - 19 yaşımdayım ve radyo-tv mezunuyum yani lisede okumuştum. Üniversiteyi bıraktım. Henüz yeniyim burada. A-ama işimde çok iyiyimdir inanın. “ dedim. Lanet olsun her cümlede kekelemek zorunda mıydım ? Adam onaylamaz bir şekilde başını salladı ve; - Bak bu işe birini seçmek için ben görevlendirildim. Ve gerçekten vasıflı birini arıyoruz. Yani elinde bir cv bile yok. Seni işe alabileceğimi sanmıyorum o yüzden başvuru formunu ziyan ederek çevreye zarar vermeyelim” dedi gülümseyerek ve tekrar kafasını önündeki kağıtlara gömdü. Bu git demenin kibar yolu olmalıydı.” Hadi Devrim yalvaran ifadeni ara, bul, takın ve bu işi al !” dedim sessizce. - Bakın bence bir-“ - Yoğun olduğumu görüyorsun kibarca bu iş için uygun olmadığını söyledim. Lütfen zamanımı alıyorsun.” Dedi adam sözümü keserek. Bu kez sertti. Ne yani yalvarmama bile fırsat vermemişti öyle mi ? Bu durumu da erkeklere mal edebilirdim esasında ama kötü şansımın baskın çıktığını varsaydım. Zaten işe alınmayacağımı biliyordum. En iyisi adamı dinlemek diye düşündüm ve arkamı döndüm. Kapıya yöneldim. Kapıyı açmak üzere elimi uzatıyordum ki kapı açılıverdi. O karşımda duruyordu. Yo hayır kesin yine bayılmıştım ve rüyadaydım. Gerçek olabilir miydi ? Anlamanın tek yolu vardı; Çaktırmadan bacağıma bir cimcik attım. Aaaaoooov ! diye bağırdım sessizce. Canımı yakmıştım ama onu görüyor olmamın gerçekliği yanında bu hiç değeri olmayan bir ayrıntıydı. Tam karşımda dikiliyordu. Aman tanrım ! Donup kalmıştım olduğum yerde, hayır bu kez bayılmak yok diye tekrar ediyordum zihnimden. İhtimalleri düşündüm; baygın değildim, halüsinasyon görüyor olacak kadar delirmemiştim, bir parça aklım vardı hala ve karşımdaki varlık şirkete ait olan bir maket olamayacak kadar gerçek ve canlı duruyordu. Bütün duyularıma, organlarıma emir verdim, heyecanı yok et ! Kendimi toplamalıydım. Ama konuşursam kekeleyeceğimden emindim ve titrememe engel olmak mümkün değildi. Kalbim sanki bütün organlarımı içine almış, derimin altındaki her noktayı kapsamış kocaman olmuştu ve bir bütün halinde atıyordu. Fazla hızlı atıyordu. Sanki göğüs kafesimin sol kısmı dışında vücudumda nereye dokunursam dokunayım kalbimin atışını hissedecek gibiydim. Ama dokunmama gerek yoktu hiç çaba harcamadan sesini duyabileceğim kadar yüksekti zaten. Yine de baygın kalmamayı başarıyordum. Bu iyiydi. Tüm bunlar birkaç saniye içinde gerçekleşirken onun canlı bedeni ile karşımda duruyor oluşuna inanmıştım. ‘Hadi ama yapma bunu zaten her şey fazla zor’ dedim içimden beni çarpan gülümsemesini yüzüne yerleştirdiğinde. Umarım konuşmaz aksi takdirde anında bayılabilirim diye düşünüyordum ki - Hey sen baygın kız değil misin ?” dedi gülümseyerek. Ah! Hem gülümsemiş hem konuşmuş hem de beni hatırlamış olamazdı değil mi?... Ve birde konuşmam gerekecekti. Bu heyecanı kalbim kaldırmazdı. Ama hala bayılmadığıma göre ses tellerimi zorlayabilirdim. - E-e-e-evet….o benim yani baygın kız.” Dedim, kekeleyeceğimi biliyordum. Baygın kız mı ? Baygın gezmiyorum ki dedim kendi kendime. Ama yine de hatırlanmak güzeldi. - İyisin demek, sevindim” dedi ve kapı eşiğinden masada ki adama doğru ilerledi. - Kerim şu imzalamam gereken dosyayı versene, dün yetişmemişti.” Dedi adama. Onun sesini duyduğuma hala inanamıyordum. Ve izliyordum onu, güzelliği ile ağzım açık kalmıştı. - Tabi Ümit, demek tanışıyorsunuz.” Dedi adam bana bakarak. Sonra kafasını ona çevirdi. Sorusu bana değildi. - Ah evet, yani tanışmak denirse” dedi Ümit Kantarcılar ve bana bakıp gülümsedi. Midemdeki krampların hangi dans çeşidini seçtiklerini merak ettim o anda. Ona Ümit demek tuhaf geliyordu, hiç bu kadar yakınında olabileceğimi düşünmediğimden beklide. Ama Ümit Kantarcılar diye hitap etmekte komik oluyordu. Nasılsa bir tek ben duyuyorum diye komik olanı seçiyordum. Adam birkaç zımbalanmış kağıdı şeffaf dosyadan çıkararak ona uzattı. Oda onları bir yandan imzalarken kafasını kaldırmadan; - Sahi burada ne arıyorsun ?! “ dedi. ‘Şaka mı bu tabii ki seni’ demek isterdim ama baygın kız durumu imajımı fazlasıyla zedelemişti zaten. - Şey iş için gelmiştim ama uygun görülmedim.” Dedim kekelemeden, nereye gittiklerini bilmediğim mimiklerim yüzünden boş bir ifadeyle. O ise gülerek kafasını kaldırdı ama bana değil Kerim diye seslendiği adama baktı. - Ah dostum yine neyi beğenmedin?!” dedi gülerek. Benim işe alınmamı önemsiyor olamazdı sadece arkadaşına takılıyordu. - Bu sefer benim suçum yok, lisede radyo-tv okumuş, üstelik deneyimi de yok ve burada yeni” dedi adam gerçekten suçsuz olduğunu ispatlamaya çalışıyordu. Söze girmek ne kadar korkutucu olsa da nereden geldiğini bilmediğim bir cesaretle konuştum; - Aslında bu benim için iyi bir deneyim olabilirdi. Hayallerimi gerçekleştirmek için bir adım attım ama sanırım işe yaramadı ve yaramayacakta.” Dedim yine ifadesizdim. Bu sözleri söylerken O, bana baktı ve elini çenesine götürdü gözlerini kıstı bir şeyler düşünüyormuş gibiydi. - Aslında Kerimona bir şans verebilirsin. Yani bana işteki ilk zamanlarımı hatırlattı, büyük bir minnet duymuşumdur beni işe kabul eden adama o zamandan beri, hem bu işi sevdiği belli kendini geliştirecektir. Bu sana bir şey kaybettirmez, beğenmezsen çıkarır yenisini alırsın tabi eğer basılan iş ilanlarının masraflarını önemseyecek kadar cimriysen bilemem” dedi gülerek ve adamın omzuna dostça bir yumruk atıyormuş gibi yaptı. Sonra son imzasını da attı ve - GörüşürüzKerim” deyip çıktı. Yanımdan geçerken kokusu beni peşinden sürüklüyordu. Arkasından gitmeye karar verdim ne işe yarayacağını bilmiyordum tam hareket etmek üzereydim ki - Hey sen bu işi gerçekten istiyor musun ?” Kerimdenilen adamın sözleri beni durdurdu. Şimdi şu an onun peşinden gitmek ve uzunca bir süre onunla aynı iş ortamını seçmek arasında kalmıştım. Tabii ki uzun vadede yararlı olanı seçtim. Adamın sözleri olumluydu. Masaya doğru yürüdüm ve; - Evet bay…” - Kerim diyebilirsin. Peki o halde şu formu al, ve bir yerlerde doldur, prosedür için daha sonra geri gel işe alındın. Ona dua etmelisin. Böyle bir şirkete asla senin gibi biri alınmazdı ama o dostum ve kırmak istemedim. Umarım beceriksiz de değilsindir , iş ilanı masraflarını önemsemiyorum ama tekrar tekrar uğraşmak gerçekten canımı sıkıyor. Her neyse dediğim gibi.” Adam bu sözleri söylerken ben öylece donmuş ve dinliyordum. Bana uzattığı kağıdı bile fark etmemiştim. - Hey işi istediğine emin misin ? Kağıdı bu akşama kadar almayı planlıyor musun ?” dedi eli hala havadaydı. Kendime geldim - Ah pardon” dedim kağıdı alarak. “ gerçekten sağolun Kerim yani teşekkür ederim Kerim-“ - Tamam önemli değil hadi beni yalnız bırak yapmam gereken işler var.” Dedi adam sözümü keserek. Bir yandan halime gülüyor bir yandan da elini git anlamında savuruyordu. Arkamdan “ah şu gençler” diye iç geçirdiğini duydum. Çıktım, kapıyı kapattım. Ama bir yere kımıldamadım. Şok olmuştum. Benim işe alınmamı sağlamıştı. Böyle bir şirkete benim gibi birini işe almışlardı onun sayesinde. Sırıtmaya başladım. Her şey yoluna giriyordu. Ben az önce onu gördüm, konuştum ve onun sayesinde bu işe alındım ! Resmen dibimden geçti, kokusunu duydum. İnanamıyordum onunla aynı yerde çalışacağıma. Rüya olmadığından emin olmak için bu kez koluma daha sert bir cimcik daha attım. Ahhhhhh ! Daha çok acımıştı. Her şeyin gerçek olduğunu kabullenmek zordu. Bütün olanlardan sonra kötü şansımdan kurtulduğuma emindim. Hala kapının önünde dikiliyor ve şokla, mutluluğun bütünleşmesine izin veriyordum. Az önce olanların her karesini bir bir zihnimden tekrar ediyordum. Şizofreni gibi bir hastalık mevcut değildi bende değil mi ? Tüm bu olanları zihnim uyduruyor olabilir miydi…? Yine de gerçek olmamasına üzüldüğüm fakat görmüş olmanın yeteceği bir rüya bile olsa bu beni mutlu etmeye yeterdi. Rüyadaki karelere onunda yüzü sığdığı sürece…
Bölüm sonu. Bu sefer dalmadım içeriye :D Yokluğumu farketmişsinizdir inşallah ;D Neyse, bölüm resmide çok şugar :D
mükkemel olmuş canım Türkünün yerinde olmak isterdim ama o titremeyi filan olduğum terde kalmayı bende yaşadım Ümitle tiyatronun merdiveinde karşılaştık resmen zaten ne dediğimi bilmiyordum ha birde Ümt beni sakinleştirmeye filan çalıştır 99.9 şiddetinde deprem halinde heyecandan titriyordumda
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Girdap 34. Bölüm; " Ambargo "97.sayfa 
cnm devam lütfen
xD
.
