Evet sonunda bir iş vede bir arkadaş bulmuştum. Kendim ile gurur duyuyorum. Her gece kilerden iki minde vede yastık ile yorgan alıp barın arkasına yerimi yapıyordum. Ardından iyice yerleri süpürüp biraz daha karşıdaki kapıyı gözetliyordum. uykumu kaldıramayacak kıvama gelincede gidip uyuyor sabah 8de güne merhaba diyordum. Bir kaç günün ardından yine ahşçının sesi ile uyandım

"Türkü! Hadi sabah oldu!"
Gözlerimi avuşturup kalktım ve lavobaya doğru ilerledim. Açıkçası pekde hijyenik olduğu söylenemeyecek durumdaki lavaboda işimi bitince barın arkasındaki minik yatağımı topladım. O sırada Özgür'de gelmişti.

"Selam millet" diyerek girişini yaptı.
"Hoşgeldin" diye yanıtladım onu ve kilere geçtim.
Eşyaları bırakıp döndüğümde Özgür önlüğünü takmış iş başı yapmıştı. Bende önlüğümü giydim ve Özgür'e yardım etmeye koyuldum. çok geçmeden patronda gelmişti zaten. Bir Özgür'e birde bana baktı ve yanımıza geldi.

"barda iki kişiye gerek yok türkü sen çıkıp dükkanın önünü süpür"

"Peki efendim" diyerek Özgür'e gülümsedim ve süpürgeyi alarak dışarıya çıktım. Kapıdan çıkınca önce bir duraladım, o binadan içeri girmeyi o kadar çok isterdim ki... Ama yok,imkansız anca dışından böyle bakabileceğim...

Kapının önünü süpürmeye başladım, çok geçmeden işim bitmişti. Biraz kaytarmaktan kim ölmüş ki? Süpürgeyi yerine bıraktımvede tekrar döndüğümde binanın önünde iki silüet belirmişti. Önce bir duraksadım sonra bir kaç adım ilerledim. Bir adamın arkası dönüktü, diğeri ise AMAN TANRIM! Bu o! evet evet o!

Karşı kaldırımımda o duruyor! Öylesine mükemmel ki bir an gözlerimin yaşardığını farkettim. Üzerinde kareli bir gömlek vede kot pantolon vardı. Saçları,gözleri,dudakları yine aynıydı ama şu an tam karşımda olması herşeyi olanaklı kılıyordu.Yani koşup boynuna atlama mı, direk dudaklarına yapışma mı , yada kekeleyerekte olsa "aşığım sana" diye bağırmayı.
ama bunlar için cesaret denen şey gerekliydi değil mi?
İşte ondan bende yok!
Ben bunları hızlı bir şekilde aklımdan geçirirken tuzlu sular yanaklarımdan süzülmeye başlamıştı. Dizlerimin titremesine engel olamayarak ona doğru yavaşça ilerlemeye başladım. o mucizevi varlık da beni fark etti ve bana doğru baktı. Ve - GÜLÜMSEDİ!

Ah o ölünesi gülümsemeyi gözlerimle görme şerefini bana yaşattı ya daha ne isterim ki! Gülümsedikten sonra tekrar o adama döndü. İyide ben o gülümsemeden sonra ayakta kalamam ki. Ve zaten o dediğim şeyde oldu. Anide o düşer hissi yaşadım. Ve bacaklarım artık beni taşıyamaz olup yere yığılıverdim. Bu sefer kimse tutmamıştı,ve canım gerçektende acımıştı! Ahh!