Vazgeçilmezim mavi. Bakınca huzur sarıyor tüm bedenimi. Ne moru sevebildim ne pembeyi. Sadece mavi. Onun gözleri gibi. Nefretim maviyi bulunca sonlansın. Onun mavilerine bakınca kalbimin atışı hızlansın. Maviye olan zaafım onu diğerlerinden önde tutsun. Peki, ona olan nefretimi aşka çevirebilecek mi mavi? Ya yapamazsa. Ya maviyi benden soğutursa gözleri! Olmayacak bu düşünemiyorum bile. Benim mavi zaafıma karşılık onun gözleri. Belki de birleştirebilirdi bizi. Hissediyorum güzel olacak her şey. Tabi oyunlar yok etmezse maviyi. beğenirseniz ilk bölüm gelir

teşekkür ederim bölümüm hazır bir kaç yorum daha sonra koymayı düşünüyom

teşekkür ederim tahminlerinizde yanılmadınız değişik ve ilginç olcak

eee yb bekliyorummmmm konun hayırlı olsun

yazıyorum senaryoyu

mavim 1.bölüm

Küçükken babam çok çalışkan, öğretmenler tarafından sevilen bir kız olmamı isterdi. En büyük isteği ise benim piyano çalmamdı. Annem ise dansa zaman ayırmamı, çalışkanlıkla bir yere varılmadığını, okulda popüler olunca her kapının açıldığını anlatıp dururdu. Ben babamın yolundan gitmiştim. Ta ki annemi aldatana kadar! O günden sonra babamın yapmamı istediği hiçbir şeyi yapmadım. Annemin istediği gibi dansa odaklandım. Okulun popüler kızıydım. Erkekleri kullanmak için sevgili olurdum. Tabi bunlar 2 gün önce sonlandı artık yeni bir okuldayım. Çünkü eski okulumdan atıldım. Suçum sadece dans etmek. Ne yani müdürün masasında dans edemez miyim? Aslında tek salaklığım kameraları unutmuş olmamdı. Birde şu yeni gelen meselesi vardı. Bana göre sözlük anlamı; Yeni gelen, her türlü işkenceye, iğrençliğe ve laflara maruz kalan mağdur kişilik. Yeni eğlence. Yani ben eski okulumda yeni gelenlere böyle davranırdım. Çünkü hepsi ezikti. Ama benim eziklikle uzaktan yakından alakam yoktu. Yeni okulumun kapısındaydım. Kocaman gösterişli bir kapı ve kocaman yazılmış ÇAKIL TAŞLARI LİSESİ .Kapıdan içeri girdiğimde beni süzenlere aldırmadan görevli kadının yanına gittim.
“Merhaba. Ben okula yeni kayıt oldum.” Masasında oturan kadın, gözlüğünün üstünden beni süzdükten sonra gözlüğünü çıkarıp bana gülümsedi.“Hım. Sen sevil olmalısın.Şuan gerekli olan ders programın ve okulun küçük bir haritası!” Oldukça sıcakkanlı olan bu şişman kadın bana ihtiyacım olanları verdikten sonra gözlüğünü takıp işine odaklandı. İlk dersimin ne olduğunu öğrenmek için ders programıma baktığımda yüzümü buruşturmam bir oldu. Geometri. Hep bu derste bir bahane bulup kaçardım. Sanırım şimdide öyle olacaktı. Sınıfımın nerde olduğuna bakmadan bahçeye çıktım. Herkes sınıfına gitmişti ve ortalık sessizdi. Bahçenin en ücra köşesine gittim ve bir banka oturdum. Tek olduğumu sanıyordum ama arkamdaki burada olduğunu belli etmeye çalışarak öksürmeye başladı. Ona bakmadım. Nedir bu erkelerin sorunu? Onu takmadığımı anlamış olacak ki yanıma geldi. Yine ona bakmadım kafamı diğer tarafa çevirmiştim. Yanıma oturduğunda artık bakmam gerektiğini anladım. Kafamı çevirip ona baktığımda donup kalmam kaçınılmazdı. Karşımdaki kişide bakışlarım sanki ondan etkilenmişim gibi algılayıp o iğrenç gülüşünü bana sundu. İğrenç diyorum çünkü gülüşü babamın gülüşü gibiydi. Bakımlı, parlayan beyaz dişler ve mükemmel bir gülüş. Babamda böyle gülerdi ama bir süre sonra ki bu 10 yıl sonraya denk geliyor babamın gülüşünün sahte olduğunu öğrendim. Bizim yanımızda mutlu değilmiş. Sadece göstermelikmiş gülüşü. Eh birde dağınık saçlar.Ergenlik dönemimde kendimi ona adadığım eski sevgilimin saçlarına benziyordu. Benzemek az kalırdı resmen aynıydı. Ondan şimdiden nefret etmeye başlamıştım. Ama gözleri. Gözleri mavi renkti ve ben mavi gözlülere hasta olanlardandım. Mavi rengin bendeki yeri çok ayrıydı. Şuan öyle bir çelişki içerisindeydim ki işin içinden çıkamayacağımı anladım. Hasta olduğum mavi gözlere karşılık nefret ettiğim mükemmel bir gülüş ve bronz saçlar. Ona uzun süredir baktığımı anladım ve önüme döndüm. Onunda şuan beni süzdüğünü hissedebiliyordum.
“Merhaba. Tanışabilir miyiz? Sen yeni kız mısın?” Sonunda konuştuğunda ona yine bakmamıştım.
“Üzgünüm ama tanışamayız. Ve evet yeni kızım” Sesim sert çıkmış olabilirdi. Ama ondan şimdiden nefret etmeye başlamıştım. Benim gibi serseri bir tipi vardı.“Ben ekrem terzioğlu.”Ah ne aptal bir şeydi bu. Tanışamayız dediğimi duymamış mıydı?
“Bende hayır. Dediğimi duymadın mı?” Sesim kısık ama sertti. Ona bakmıyordum ama güldüğünü hissedebiliyordum. “Memnun oldum sevil.” Lanet pislik adımı nerden biliyordu. Ona sinirle baktım. Ayağa kalktı ve iğrenç sırıtışıyla birlikte arkasını dönerek gitti. Bu kendini ne sanıyordu. Sinirle bende ayağa kalktım. Bu arada zilde çalmıştı. Elimde nerdeyse buruşmuş olan haritaya bakarak kafeteryayı bulmaya çalıştım. Okulun en alt katındaydı. Merdivenlerden hızla inerek içeri girdim. Bir kahve alıp boş masaya oturdum. Okulumun ilk günüydü ve ben derslere girmeye niyetli değildim. Kafeterya hızla dolmaya başladığında kahverengi saçlı tatlı bir kız gelip karşıma oturdu.“Selam, ben ayçin.Sende yeni kız olmalısın. Herkes seni konuşuyor. Keşke bende senin gibi olabilseydim.O zaman ekrem beni fark ederdi.Ah tanrım o günleri de göster.” Konuşmama fırsat vermiyordu.Bu ekrem az önce bahsettiği çocuk muydu.
ekrem mi?o ukala şımarık ve mavi gözlü olan mı?Kız bana şok olmuş bir şekilde bakıyordu. Sanırım ona âşıktı ya da hayrandı her neyse bunu söylememeliydim.“Aynı ekremden bahsettiğimize emin miyiz.Benim bahsettiğim ekrem çok yakışıklı e okulun popüler çocuğu. Ve okulun futbol takımında! Sen hangi ekremden bahsediyorsun.” Bu kıza aynı ekremden bahsettiğimi söylersem eminim beni öldürmeye çalışırdı.
“Ah hayır aynı ekrem değil. Kız sözlerim üzerine gülümsedi. Bende sahte bir gülümseme ile karşılık verdim.
“İşte içeri girdi. Çok tatlı değil mi?” Onun baktığı tarafa baktığımda bir çift mavi gözle karşılaştım.Arkadaşları ile kahkaha atıp duruyordu. Sonra boş bir masaya oturdular. Ona baktığımı hissetmiş olacak ki bana baktı. Göz göze geldiğimiz an önüme döndüm. Tabi dönmeden önce iğrenç gülüşünü de yakalamıştım.
“Galiba sana bakıyor.” Dedi ayçin. Sesi heyecanlı çıkmıştı. Hem çocuğa âşıktı hem de bana bakmasına seviniyordu. Garip!
“Hiç sanmıyorum sana baktığına eminim.” Birazcık yalandan bir şey çıkmazdı. Beklide gerçekten ona bakıyordu. Her neyse sonuçta Rachel sevinmişti.
“Gerçekten mi? Ah yerinden kalktı buraya doğru geliyor. Kalbim yerinden çıkacak.” ayçinin söyledikleri beni de heyecanlandırmıştı. Mavi gözlerle tekrar karşılaşmak heyecan vericiydi.“Tekrar merhaba.sevil bizim masamıza gelmek ister misin?” ukala şey! ayçine baktığımda hayal kırıklığı gözlerinden okunuyordu. behlüle döndüm ve sahte gülümsememi yerleştirdim.
“Hayır. Yerimden memnunum ama eğer eğlenecek birini arıyorsanız okulda ezik çok. Birini mutlaka bulursun.” Yüz ifadem değişmeden sahte gülüşümle nazik bir ses tonuyla konuşmuştum. Onun pis sırıtışı ise yerini şaşkınlığa bırakıyordu. Sonra hiçbir şey olmamış gibi tekrar midemi bulandıran gülüşünü çıkardı.
“Sert kız, ha. Hım beğendim.” Bu sefer benim gülüşüm değişmişti. Şuan ona öldürücü bakışlar attığımı biliyordum. Bu sadece gülüşünü genişletmişti. Pis bronz kafa beni deli etmeyi başarıyordu. Tekrar beni yüzümdeki bu salak ifadeyle bırakıp gitmişti. Bunu 2. yapışıydı. 3. de patlayacağımdan emindim. 1.bölüm sonu

hu huuuu süper ellerine sağlık
senaryoda cenker yokmu ayçine ona ayarlayak

daha sonra olacak o ama daha çok sevil ekrem üzerine yoğun bu senaryo

yehuuuuuuuuuu süperrr ayçine şimdiden üzüldüm çünkü ekrem sevile kafayı taktı

arkadaşlar bugün yeni bölüm gelmez çünkü senaryolarıımı uzun yazıyorum ama iki gün içerisinde gelir

teşekkür ederim

çok teşekkür ederim yeni bölüm yarın getirmeye çalışcam böylr yorumlar gelirse

cnm senaryon hayırlı olsunçok güzel olmuş ilk bölüm yeni bölümü bekliyorum

teşekkür ederim

tamam canım aklıma bir şeyler gelmeye başladı bitirince koycam hemen

mavim 2.bölümü birazdan gelecektir bilginize

mavim 2.bölümü
Sınıfın en arkadaki sırada oturuyordum. Önler bana göre değildi zaten dersleri dinlediğim yoktu. Tarih dersindeydik yani sanırım. Dersi dinlemediğimi söylemiştim. Sıkıntıdan defterime yuvarlaklar çiziyordum. Aslında dersleri dinlesem puanlarım iyi olurdu yani bende o potansiyel vardı ama dersleri, hocaları takan kim. Hayatımda sadece dansa ilgi gösteriyordum. Defterime baktığımda yuvarlaklar yerine göz çizmeye başladığımı fark ettim. Mavi gözler. Beynimin bir köşesinde takılı kalmıştı. behlülü düşünmüyordum benim ilgi alanım sadece gözleriydi. Yaptığım saçmalığa bir son vererek kâğıdı defterimden kopardım ve buruşturarak top haline getirdim. Sonrada camdan aşağı attım. Birilerinin beni izlediğini hissediyordum ama kim olduğuna bakmıyordum.
“Bayan çokçetin okumaya siz devam edin.” Tarih öğretmenimiz Bay Banner ‘ın sesini duyduğumda başımı boş defterimden kaldırdım.
“Neyi okumaya?” Sanırım dersi takip etmem gerekiyordu. Çünkü herkes kitabını açmış ön sıralardan birinin okumasını takip ediyordu. Bu sorum karşısında tüm sınıftan kıkırdama sesleri çıktı. Etrafıma bakınırken tam çaprazımda behlülün beni izlediğini fark ettim. Tüm derslerimiz ortak mıydı? Yoksa sadece bu dersimiz mi ortaktı? Eğer öyleyse kesinlikle bir daha bu derse girmeyeceğime emindim.
“Dersi takip etmelisin. Ders kitabı sayfa 140 başlayın.” Okumamda ısrarcıydı ama okumayacaktım. Hem kitabım bile yoktu ki.“Okuyamam çünkü kitabım yok.” İyi ki yoktu. Tarihle ilgili lanet bilgileri tüm sınıfın içinde okumak istemiyordum. Ah, kesinlikle bir daha bu derse girmeyecektim.
“O zaman Bay terzioğlunun yanına geçin. Tek oturuyor ve kitabı var.” behlüle baktığımda gülümsemesi büyüdü ve pis bir sırıtışa döndü. Onunla aynı sırada oturmak ve onun yanında sesli bir şekilde kitabı okumak. Bu berbattı.
“Onun yanına oturmak mı? Hayatta olmaz.” Tüm sınıf bana şaşkın şaşkın bakıyordu. Tabi kızlar kıskançlıkla karışık şaşkınlık. Bu behlüle nasıl âşıklardı anlamıyordum.
“Size fikrinizi sormadım. Bay terzioğlunun yanına oturup kitaptaki bölümü okuyacaksınız. Eğer istemiyorsanız müdürün odasındaki koltuklara oturmanız için sizi gönderebilirim. Ama cezasız çıkamayacağınızdan emin olabilirsiniz.” Adama bak ya. Sanki müdürün odasına ilk girişim olacak. Salak. Emin ol o odadan cezasız çıkabilirim.Pekâlâ, benim için sorun olmaz. Müdürün odasına ilk gidişim değil.” Diyerek hocanın önünde hızla geçerek sınıftan çıktım. En azından lanet dersten kurtulmuştum. Hemen ardından Ekrem da sınıftan çıktı. Beni takip mi ediyordu behlül?
“Neden buradasın?” Sesim sert çıkmıştı çünkü sinirliydim. Böyle davranmama rağmen hala yüzündeki iğrenç sırıtışı gitmiyordu.
“Bay B. Seni kontrol etmem için arkandan gönderdi. Yani müdürün odasına gerçekten gitmek zorundasın.” Sanki kaçacaktım da. Zaten gidecektim ama kaçmakta güzel bir yol gibi görünüyordu.
“Zaten bende oraya gidiyordum.” Diyerek müdürün odasına doğru ilerlemeye başladım. Arkamdan geldiğini biliyordum. Yani fazla sesli yürüyordu. Bir süre sonra o da yanımda yürümeye başladı. Ne yani odaya benimle mi girecekti?
“Sen girmeyeceksin. Kal burada.” Kapının önüne gelmiştik orada beklemesini istiyordum. Müdürün karşısındaki atıp tutmalarımı duymasını istemiyordum.
“Bu iş üzerine görevlendirildim. Bu eğlenceyi kaçıracağımı düşünüyorsan yanılıyorsun.” Gözlerimi devirdikten sonra kapıyı tıklattım. İçerden gir sesi geldiğinde kapıyı açarak içeri girdik. Müdürü ilk görüşümdü. Obama’ nın şişman haline benziyordu.
“Ne oldu çocuklar?” dedi şişman Obama. Yani müdür. Sesi cüppesine göre inceydi. Ne garip bir adamdı ama eğlenceli olacağa benziyordu.
“Şey… Bay Banner beni buraya gönderdi. Koltukların rahatlığını denememi istedi. Sanırım yeniyim diye okulu tanımamı istiyor efendim.” Uslu kız rolüm iyiye gidiyordu. Aslında söylediklerim yalan sayılmazdı. Bay B. “ Müdürün odasındaki koltuklara oturmanız için sizi gönderebilirim.” Demişti. Yani ben sadece bu kısmını hatırlıyordum. Hafızam iyi değildir de yani ceza kısmını unutuyorum işte. Bakın yine unuttum. Ben buraya ne için gelmiştim? behlül ise benim uslu kız rolüme şaşırmış görünüyordu. Ona baktım ve gülümsedim. Bu ise onu daha da şaşırtmıştı.“Bay Banner böyle bir şey yapmazdı. Sanırım İspanyolca derslerine de girmesi ona ağır gelmeye başladı. Tam olarak ne dedi sana?” Müdür Obama da şaşkın görünüyordu. Bu arada müdüre bu isim çok yakıştı.
“Müdürün odasındaki koltuklara oturmanız için sizi gönderebilirim dedi. Ben en arkada rahat değildim de anlamış galiba. Öyle oldu işte. Zaten çok yorgun görünüyordu efendim. Üstüne fazla gitmemek gerek.” Ben çok zeki bir kızım. Ben ya ben işte! Ekreme baktığımda sus işareti yaptım. Oyunumu bozmasını istemiyordum. Hem gerçektende Bay B. Yorgun görünüyordu. Belki de benim sayemde ona izin verilirdi ve derslerimiz boş geçerdi. Yani burada hayırlı bir iş için uğraşıyordum.
“Demek öyle. terzioğlu doğru mu söyledikleri?” Bronz kafaya döndüm o da bana bakıyordu. Sadece gülümsedim. Herhalde anlardı ne demek istediğimi.
“Evet efendim.” Hocaya bakmadan söylemişti. Sadece birbirimize bakıyorduk. Yani ben gözlerine bakıyordum. Tek ilgi alanım olan yere. O ise şaşkın şaşkın bakıyordu. Herhalde beni hafife almaması gerektiğini anlamıştı.
“Pekâlâ, anladım. Çıkabilirsiniz. İsterseniz koltukları deneyebilirsiniz. Yani onun için geldiniz değil mi? ” Obama’ya gülümsedikten sonra ekrem teşekkür etti ve odadan çıktık. Müdürün, tarih hocamıza bir şey söyleyeceğini sanmıyordum. Yorgun bir öğretmene ne söylenebilirdi ki? Ben önde Ekrem arkada yürüyorduk. Sınıfa girmeyi düşünmüyordum.
“Hey bekle. Ben eğer orada senin yalan söylediğini söyleseydim şimdi cezaya kalmış olurdun. Bir teşekkürü hak ediyorum değil mi?” Belki haklıydı ama etmeyecektim. O bana teşekkür etmeliydi. 2 gün sonra tarih dersi ve İspanyolca dersi boş olacaktı. Benim sayemde tabi.
“Yalan söylediğimi söyleseydin o zaman. Bana yardım etmeni takmıyorum. Gördüğün gibi cezaya kalmadım. O salak hoca daha benim kim olduğumu bilmiyor. Tabi sende.” Yürümeyi bırakmış koridorun ortasında konuşuyorduk ya da tartışıyorduk. Her neyse sonuçta ikimizde rahatsızdık bu durumdan. Benden 3 adım geride olan behlüle birden aradaki mesafeyi kapattı. Onun bu durumdan rahatsız olduğunu düşünüyordum ama o yine gülüyordu. Çünkü ben onun bana olan yakınlığından korkmuştum. Ona bu kadar yakından bakmak. Bu garipti.
“Sert kız, seni tanımıyorum evet ama sende bu işi gittikçe zorlaştırıyorsun. Beklide biraz gevşemeye ihtiyacın vardır ha?” Açık olan saçlarımın uçlarıyla oynuyor bir yandan da yüzüme nefesini vererek konuşuyordu. Bu yolla gevşeyeceğimi mi düşünüyordu? Kesinlikle yanılıyordu çünkü ben şuan çok… Rahatsızdım. Kendimi toparlamaya çalıştım. Sahte ve gıcık olduğunu umduğum gülümsememi çıkarmış onun kulağına doğru uzanmıştım.
“Ah, ekrem . Böyle tavırlar sana hiç yakışmıyor. Ben az önceki şaşkın çocuğu geri istiyorum. Öyle çok seksi oluyorsun.” Konuşmamı bitirdiğimde ondan uzaklaştım. Bunu kulağına fısıldamıştım çünkü yüzüne bakarak söyleyebileceğim bir şey değildi. Şaşkın hali bana daha çekici gelmişti çünkü gülümsemesi yoktu ve onu şaşırtmak çok eğlenceliydi. Yüzüne sahte gülümsememle baktım ve arkamı dönerek koridordan çıktım. Gidebileceğim tek yer kızlar tuvaletiydi çünkü ayaklarım titriyordu. Mavi gözlere yakından bakmak beni heyecanlandırıyordu.
Okulun kapısında yarım saattir dikiliyordum. Okul neredeyse boşalmak üzereydi. Yanımdan geçenler 2, 3 kişiye inmişti. Eve gidince bunun hesabını anneme soracaktım. Okulumun çıkış saatini nasıl unuturdu. Hem araba kullanmama izin vermiyordu hem de geç kalıyordu. Daha doğrusu geç kaldırıyordu çünkü beni özel şoförümüz alacaktı. Okulun tamamen boşaldığını düşündüğüm dakikalarda önümde gri bir Volvo durdu. Kim olduğuna anlamamıştım. Arabanın camlarını indirdiğinde behlüle ya da mavi gözün sırıttığını gördüm.
“Hey sert kız. Sevgilin çıkış saatini şaşırdı mı yoksa?” Sevgilim mi? Benim sevgilim yoktu ki Ama behlülün böyle sanması iyiydi.
“Hayır, az sonra gelecek. Sadece bir işi çıkmış.” Bunu söylediğimde yüzünün değiştiğine yemin edebilirdim. Sonradan gülümsemesini yine çıkardı.
“Öyle mi? İşi senden daha önemli demek! Garip.” Ah bu ekrem beni deli etmekte ustaydı. Olmayan sevgilimin işini takamazdım. Ama onu savunmama gerekiyordu değil mi?
“Bundan sana ne ekrem . Az sonra gelecek ve bizi konuşurken görmemesi senin açından daha iyi olacak.” Nazikçe defol diyordum. Bunu üsteleyeceğini sanıyordum ama sadece tamam diyerek arabasıyla görünürde kayboldu. O gittikten 1 dk sonra özel şoförümüz geldi. Arabasından inip kapımı açtı. Arabaya bindim ve hızla eve doğru ilerlemeye başladık. Tabi bu arada ekremin bir yere saklanıp bizi izlediğini nerden bilebilirdim ki?