19.Bölüm
Eve geldim. Annemler bir şey saklıyor. Ama söylemeleri için zorlayamayacağım. Önemli bir şey olsa söylerlerdi. Odama çıktım. Ekrem mesaj atmış… Ne demiş? Ayy telefon yere düştü. Heyecandan telefonu tutamıyorum yaa…
Ekrem’den gelen mesaj: “Konuşamadık bir türlü… Ama bu konuşmayı yapmadan mezun olmayacağım merak etme. Bu arada yarın okula geliyorum. Görüşürüz. Yarın seni evden alırım. (: ”
Zaten söylemezsen biraz daha ben zorla söylettireceğim. Ee cevap vereyim bari. “Yarın görüşürüz o zaman.”
Yeter bu kadar. Kız evi naz evi ama dimi? Çok mu kısa oldu yaa… Amannn! Fazla yüz vermeyeyim. Sonra şımarır.

*****************

Kahvaltı yaparken Ekrem geldi. Beraber kahvaltı yaptık. Sonra dışarı çıktık. Okulda…
-Günaydınnn!
-C-A-N-K-Y-O-O-Ö:Günaydın!
-Cenker:Eko! Niye geldin bugün?
-Ekrem:İstemiyorsan gideyim Cenker?
-Cenker:Yok yaa… Biraz daha dinlenseydin.
-Ekrem:Evde yatmaktan sıkıldım.
-Kaan:Bunu sen mi diyorsun?
-Ekrem:Okula gelmek için sebebim var.
-Neymiş o?
-Ekrem:Yakında öğrenirsin.
-Ayçin:Hoppalaaa! Bir bu eksikti.
-Nazlı:Ne oldu kız?
-Yağmur:Söylesene!
-Ayçin:Sonra söylerim ben size.
-Cenker:Ne oldu Ayçin yaa?
-Ayçin:Sonra söylerim. Gerek kalmadı.
-Doruk-Zeynep:Günaydınnn!
Ayçin’in ne demek istediğini anladım. Harbi bir bu eksikti. Zeynep ile Doruk el ele… Sevgili olmuşlar. Yüzsüz gibi gelip bir de ‘günaydın’ diyorlar…
-Zeynep:Biz sevgili olduk.
-Ekrem:Kör değiliz…
-İyi. Size mutluluklar. Hadi biz sınıfa çıkalım çocuklar.

*************************************************

Okul çıkışında Ekrem beni eve bırakmak istedi.
-Ekrem:Sevil beraber gidelim. Hem konuşmamız lazım.
-Peki. (:
-Ekrem:Şimdi sen beni seviyorsun. Bunu ikimiz de 4 yıldır biliyoruz. Sözümü kesme. Kesersen hiç söyleyemem. Keşke iki yıl önce ‘düşünmeliyim.’ Demeseydim. Neden öyle dediğimi bilmiyorum. Kaç kere seninle konuşmaya çalıştım. Ama bana izin vermedin. Geçen hafta da bunları düşünürken araba çarptı. Daha fazla zaman kaybetmek istemiyorum. Ben de seni seviyorum. Ve hep seveceğim. Benim ile sevgili olur musun?
-Tabi ki de… (: Seni çok seviyorum.
Birbirimize sarıldık. Onu çok seviyorum. Şimdi biz sevgili miyiz? İnanması çok zor. Onca yıldan sonra inanamıyorum. Sarıldık sımsıkı… Sonra elimi tuttu. Yürümeye başladık. Eve geldiğimizde elimi bıraktı.
-Ekrem:Görüşürüz AŞKIM…
-Görüşürüz mavişim…
-Ekrem:Seni seviyorum Caponum…
-XX:Sevillllllll!
Heh! Bir sen eksiktin. Seni görünce sevineyim mi üzüleyim mi bilemedim. Başka zaman görseydim seni böyle hissetmezdim. Ama şu durumda hiç iyi değil. Hadi çık bakalım işin içinden Sevil Hanım…

20.Bölüm
Allahtan Ekrem elimi tutmayı bırakmıştı. Bırakmasaydı yaşanabilecekleri tahmin bile edemiyorum. Ben bu durumdan nasıl kurtulacağım. Off…
-XX:Sevil!
-Efendim?
-XX:Beni gördüğüne sevinmedin mi?
-Sevinmez olur muyum.
-XX:Gel de bi sarılalım. Çok özlemişim seni.
-Ben de seni çok özledim Berke.
-Berke:Kızım bana bir daha Berke deme demedim mi ben sana? Ben senden 4 yaş büyüğüm. Ve senin öz ağabeynim.
-Tamam abi. Hoş geldin ağabeycim.
-Berke:hoş bulduk. Bu kim?
-Kim kim?
-Berke:Arkandaki.
-Kim var arkamda.
-Berke:Sevil!
-O mu? O Ekrem. Tanımadın mı?
-Ekrem:Harbi tanımadın mı yaa?
-Berke:Ekrem? Çok değişmişsin. Biz kaç yıldır görüşmüyoruz böyle?
-Ekrem:4 yıl olmuştur. Ben de seni tanıyamadım. Sevil’e sarılınca dalacaktım sana.
-Berke:Sana ne oluyor?
-Ekrem:Hiççç…
-Abi niye haber vermedin? Seni olmaya gelirdik.
-Berke:Annemler biliyordu. Sana sürpriz yapmak istemişlerdir. (:
-Ekrem:Bana bile sürpriz oldu. Kalpten gidiyordum şurada…
Ekrem’e dirseğimle bir tane vurdum. Pot kırıp duruyor yaa…
-Abi, annemler seni özlemiştir. Hadi eve girelim. Yalnız şimdiden söyleyeyim. Akşam Ayçin’lere gitmem gerekiyor. Söz verdim kıza. Hem sen de sürpriz yapmasaydın. Haberim olsa söz vermezdim.
-Berke:Tamam git. İtiraz eden yok zaten. Dinlemeyi öğrenemedin hala dimi?
-Ekrem:Öğrenemedi. Hala dinlemiyor. Her şey karışıyor.
-İkiniz bir olup beni kızdırmayı mı planlıyorsunuz? Hadi herkes evine!
-Berke:Hadi Ekrem bize gel. Annem güzel güzel yemekler yapmıştır. Yemeden gitme.
-Ekrem:Geleyim mi Sevil?
-Gel tabi… (:
-Ekrem:Tamam. (:
Bugün sürpriz günü falan galiba. Zeynep ile Doruk… Şimdi de abim. Kötü sürprizler değil. Zamanlamaları hiç iyi değil. Abim Ekrem ile beni el ele görse kesin Ekrem’in diğer bacağını kırardı. Düşüncesi bile kötü… Bu akşamı nasıl atlatacağız bakalım…
-Annemm! Ben geldim. Yanımda da iki tane taş gibi yakışıklı mı yakışıklı iki beyefendi getirdim.
-Semra:Ne diyorsun sen kız?
-Berke:Ben geldim anneciğim.
-Semra:Berke! Hoş geldin yavrum…
-Berke:Anne yeter. Boğuldum valla. Merak etme bir yere gitmeyeceğim.
-Hüseyin:Belli olmaz senin işin. Amerika‘ya gittin. Yüzünü göremedik hayırsız…
-Berke:Babacığım, ben de sizi çok özledim.
-Hüseyin:Oğlum, hoş geldin. Hadi içeri geçelim. Ekrem? Sen de mi buradaydın? Berke’den zaman mı kalır?
-Berke:Baba yaa…
-Semra:Hoş geldin Ekrem’cim. Hadi içeri geçelim. Kapıda kaldık.
-Hadi herkes içeri. Yemeğe yemeğe… Kurt gibi açız burada…
-Ekrem:Sen? Açsın? Hayatta inanmam.
-O kadar emin olma.
-Ekrem:İnanmam senin yemek yediğine.
-Yarış yapalım mı? Bakalım hangimiz daha çok yiyebilecek?
-Ekrem:Tamam. Nesine?
-Ona sonra karar veririz. Ama sonra caymak yok.
-Ekrem:Tamam.
-Berke:Ekrem kendine fazla güvenme.