4. BÖLÜM"Ben gittikten sonra ne yaptın orada?"
Sevil'in bu soruyu soracağını adı gibi biliyordu genç adam. Ama önemli olan bilmek değil, ne cevap verecek olmasaydı. Konuyu değiştirse daha iyi olacaktı galiba.
"Sen beni bırakta Ediz'in yüzündeki parmak izleri senin miydi?"
"Hak etti."
Ekrem kıkırdayarak söylemişti cümlesini. Kendi vuramadığı yüze miniği mi vurmuştu yani? Garip. Çok garip
"İyi yapıştırmışsın ama. O çocuğun yerinde olmak istemezdim."
Ya da ister miydi?
Ediz ile Sevil'in çok iyi anlaştıklarını Ekrem adı gibi biliyordu. Gerçi Sevil ile Ekrem'de iyi anlaşıyorlardı ama onların sevgisi kardeş-ağabey ilişkisinden öteye geçememişti şu ana kadar.
"Yapma ya. O kadar kötü müydü?"
Her ne kadar haklı olsada endişelenmişti Sevil. Ne yaparsa yapsınlar bu hayatta sahip olduğu en değerli varlıklardı her ikiside. Onlara zarar vermek istememişti ama bir anda içinde alevlenen sinir dalgasını kontrol edemeyip çareyi Ediz'e tokat atmakta bulmuştu. Pişman mıydı? Evet pişmandı.Hemde çok.
"Kötü mü? Berbattı.Yukarda neler oldu?"
Ekrem'in sorduğu soru sonrası ne diyeceğini bilemedi Sevil. Ekrem'den şu ana kadar hiçbir şeyini saklamamıştı. Bunu da anlatmasında bir sakınca yoktu.
"Yukarıda -"
Sevil'in cümlesini kulak tırmalayan telefon sesi yarıda kesmişti. Hemen cebindeki telefonu çıkarıp arayana baktı. Yüzünü buruştururarak
"Annem" dedi.
"En güzel yerde aramasa olmaz zaten. "
"Ekreeem ! Her ne kadar davranışları beni deli etsede o benim annem. En azından yanımda böyle şeyler söyleme."
Haklıydı. Sevil onun kızıydı. Heralde annesini koruyacaktı. Ekrem bu defa ileri gitmişti.
"Haklısın özür dilerim !"
Ekrem'e karşı annesini savunmuştu ama kendiside ondan farklı düşünmüyordu. Ayda yılda bir kez arayıp tüm tadını kaçırmasından nefret ediyordu.
Derin bir çekerek telefonu açtı.
"Efendim?"
"Tatlım nasılsın? Biraz daha iyi misin?"
"Sen, nerden duydun?"
"Bu biraz saçma olmadı mı sence? Benim hastaneme geliyorsunuz ve benim nereden duyduğumu soruyorsun."
"Tamam anladım. İyiyim. Bomba gibiyim" kısık bir ses tonuylada ekledi. "hatta az önce de patladım."
Ekrem Sevil'in son sözlerini duymuştu. Yüzünde oluşan aptal tebessüm ile yanındaki kızı izliyordu. Her bir cümlesinde yüzünde oluşan mimikleri dikkatlice izliyor, aklının bir köşesine kaydediyordu. Bunu neden yaptığını bilmiyordu bile...
Ekrem yanında duran güzelliğin yüzünü izlemekten konuşmanın çoğunu kaçırmıştı. Ama son cümle onu deli etmeye yetmişti bile. O kadının evlerinde ne işi vardı?
"Bize gelmene gerçekten gerek yok. Ben iyiyim."
"İtiraz istemiyorum tatlım. Bir saate kadar oradayım."
"Ne kadar güzel."
Telefonu kapattığında yüzünde oluşan sıkıntılı ifadeyle Ekrem'e döndü.
Ekrem sorar gözlerle Sevil'e bakıyordu. Tüm konuşmayı duymuştu Ekrem ama duymamış taklidi yaparak gerçeği birde miniğinin ağzından duymak istemişti.
"Annem...Bize geliyormuş."
"İşimiz var deseydin. Evde değiliz deseydin. Şu telefonu al ve ara anneni. Evi hamamböcekleri bastı ilaçlama yapıyorlar sende bir numaralı hamamböceği olduğuna göre arada kaynarsın falan de. Ne olur gelmesin?"
"Ekrem o benim annem. ."
"Off tamam özür dilerim. Konu o kadın olunca kendime engel olamıyorum. Peki ne zaman geliyormuş?"
"Bir saate kadar."
"Pekala tamam. Ben gidiyorum. O kadın evden gittikten sonra beni ararsın geri dönerim. Olmaz mı ? Hem anne - kız konuşacak şeyleriniz vardır. Benim ne işim var sizin yanınızda kara kedi gibi?"
Bu kesinlikle imkansızdı. Annesiyle bir evde saatlerce baş başa kalamazdı. Bu akıl ve ruh sağlığı için hiç iyi değildi. En azından Ekrem yanında olursa ondan güç alır, daha az hasar alarak atlatırdı bir trajediyi daha.
"Olmaz. Beni yalnız bırakamazsın. Ben ne yaparım yalnız başıma onunla?"
"Sen onun kızısın sana bi şey yapmaz. Ama ben merhum eski kocasının merhum karısının oğluyum ve kızıyla birlikte aynı evde yaşıyorum. Bu cinayet işlemek için yeterli bir sebep. Hadi görüşürüz ben kaçtım. Sana da kolay gelsin."
"Ekrem çok kötüsün."
Tam kapıyı açıp evden çıkıyordu ki felaketle burun buruna geldi. Saygıdeğer (!) Semra Hanımlar teşrif etmişler. İyide daha bir saatin dolmasına 45 dakika vardı. Bu kadın ne çabuk geldi böyle? Yoksa evlerinin önüne kamp mı kurmuştu?
"Aa hoşgeldiniz Semra Hanım, Hoşçakalın Semra Hanım. Bende tam çıkıyordum."
"Nereye? Ben size geliyorum sen kaçıyorsun. Nasıl ev sahibisin sen? Annem hiç mi öğretmedi sana bunları?"
Dakika 1, Gol 1. Semra Hanım yapmıştı yine yapacağını. Bu kadın bir gün Ekrem'in elinde kalacaktı ama ne zaman?
"Anne! O nasıl laf öyle? Lafını bilde konuş lütfen!!"
O sözler karşısında sadece Ekrem değil Sevil'de sinirlenmişti. Gerçi kim olursa sinirlenirdi. Ölmüş bir kadını oğlunun yanında kötülemeyi hangi akıl sağlığı yerinde bir insan yapabilirdi ki? Aa tabii ki Semra Hanım.
"Asıl size bu yaşınıza kadar ölmüş bir kadının arkasından asılsız şeyler söylemenin ayıp olduğunu öğretmediler mi? Çok ayıp."
Semra Hanım, Ekrem'in sözleri ardından morarmış bir şekilde davet edilmeden içeri daldı. Bu çocukla laf dalaşına girdiğinde her seferinde kendini mors etmesinden nefret ediyordu.
"Ee tatlım nasıl oldun?"
"Seni görene kadar gayet iyiydim."
Bugün uslu durmalıydı yaşlı kadın. Yoksa kızı ve ukala üvey ağabeyi bir olur onu öldürürlerdi. Suratında yapmacık olduğu her santiminden belli olan bir tebessümle en geniş koltuğa yayıldı.Acaba gelmese miydi?
"Ne içersin ?"
Bu soru Ekrem'den gelmişti. . Kadının suratını 1 saniye daha çekemezdi. En azından gidip mutfakta oyalanabilirdi.
"Kahve. Sade olsun."
"Emredersiniz!"
Acaba kahve istemekle hata mı yapmıştı? Ya kahvesine zehir falan atarsa?
Aradan yarım saat geçmişti ama ne Sevil konuşuyor, ne de Semra Hanım ağzını açıp kinayeli bile olsa bir şeyler söylüyordu. İkiside öylece eşyaları inceliyordu. Bu duruma daha fazla katlanamayan Sevil çareyi Ekrem'in yanına gitmekte buldu.
"Ben bir Ekrem'e bakayım."
***
"Ekrem buranın hali ne böyle?"
"Kahve yapmaya çalışıyorum. Hem ne var?"
"Daha çok mutfağı yok etmeye çalışıyormuşsun gibi duruyor. Dur durr kahvenin içine karabiber koyulmaz. Off Ekrem. Sen çekil kenara ben hallederim."
"Sevilciğim, canıım benim kahvenin içine karabiber koyulmayacağını herkes bilir. Ben sadece annene özel Ekremos İntikamos kahvesi hazırlıyordum. Üstelik sade. Tam annenin damak tadına uygun. Onun gibi acı!"
Genç kız sesli bir of çekerek cezveyi Ekrem'in elinden alıp kendi bir şeyler yapmaya karar verdi. Yoksa yokluğu büyük bir huzurla farkedilen annesi mezara, babasından kalan son şey -üvey ağabeyi- hapise yatay geçiş yapardı. Bir anda saçma düşüncelerinden yakasını kurtarıp sağlıklı düşünmeye karar verdi. Mutfak perişan haldeydi. Ortada kahvenin k'sı bile yoktu. Bu adam yarım saattir ne yapıyordu burada?
"Ekrem yarım saattir mutfakta ne yaptın?"
Sevil'in en sevidği huylarından biriydi. Oldukça zekiydi genç kız. Ayrıca dikkatliydi de.
Yüzüne çarpık bir gülümseme yerleştirip konuşmaya başladı.
"Mutfakta olduğumu kim söyledi?"
Tahminleri her zaman olduğu gibi yine tutmuştu. Bu adamı kendisinden daha iyi tanıyordu. Tam istediği erkek modeliydi. Zengin, yakışıklı, akıllı, mavi gözlü... Kendine gel Sevil o senin ağabeyin. Ama üvey bir ağabey. Aralarında hiç bir kan bağı olmayan ağabey...
Düşler aleminde bir oraya bir buraya savrulurken duyduğu telefon sesiyle direk mutfağa savruldu. Telefonunu en kısa sürede imha etmeliydi. Yoksa kafayı sıyıracaktı.
Ekranda gördüğü isimle ağzı yarım metre açılmıştı. Bugün yaptığı konuşmadan sonra etrafında dolanmayacaklarını biliyordu. En azından bir iki gün... Bu çok erken olmuştu. Açmalı mıydı? Ama onlara kırgındı ayrıca kızgındı da. Ya önemliyse? Biraz daha düşündükten sonra açmaya karar verdi. Eğer konuşma istediği gibi gitmezse telefonu yüzüne kapardı olur biterdi.
"Alo?"
"Sevil Hanım ile mi görüşüyorum?"
"Evet, benim. Siz kimsiniz?"
"Ben Deniz. Burada biri var. Fena içti. Sürekli isminizi sayıklıyor. Ne yapacağımı bilemedim. Sizi aradım."
"Çok iyi yapmışsınız teşekkürler. Tamam ben hemen geliyorum. Sizde ben gelene kadar oradan ayrılmayın lütfen."
"Pekala. Bekliyorum."
Telefonu kapattığında kafası allak bullak olmuştu. Tamam Ediz her zaman içerdi ama o kolay kolay sarhoş olmazdı. Onun sarhoş olabilmesi için onlarca kadeh içki içmesi gerekiyordu. Demekki içmişti. Hemde Sevil yüzünden. Aptal bir şakayı bu kadar büyüttüğü için o haldeydi. Eğer ona bir şey olursa kendini asla affetmezdi. Kendine içinden küfürler savururken karşısında her bir hareketini dikkatlice izleyen adamı unutmuştu. Ona her şeyi anlatmalıydı. Yoksa bu saatte evden çıkamazdı. Üstelik annesi bu evdeyken...
"Ediz... İçmiş... Kafası bir milyon barda adımı sayıklayıp duruyormuş. Oraya gitmem lazım. Sen burda kal ve annemi idare et."
Ekrem, Sevil telefonla konuşurken suratındaki her bir değişimi dikkatlice izlemiş, işlerin yolunda olmadığı taa o zaman farketmişti. O lanet heriflerin sürekli onları rahatsız etmesin nefret ediyordu. Üstelik sabah olanları Sevil unutmuş gibiydi...
"Hayır efendim gidemezsin. İzin vermiyorum. O iki serseri yüzünden sabah neler yaşadığını ne çabuk unuttun? Üstelik seni bu saatte barlara falan yollayamam ben."
Ekrem istemeden de olsa sesini yükseltmişti. Sevil'i üzmek istemiyordu ama böyle durumlarda elinden başka bir şey gelmiyordu. Tam ağzını açıp özür dileyecekken Sevil'den duyduğu sözler yüzünde tokat etkisi yaratmıştı.
"Ekrem ben senin küçük kız kardeşin değilim. 19 yaşındayım. Kendi kararlarımı kendim verebilirim. Herkese istediğini diyebilirsin ama arkadaşlarıma hakaret etmene hayatta izin vermem. Onlar benim arkadaşlarım. Belkide bu hayatta sahip olduğum en önemli varlıklar. Onlara sırt çeviremem. Üstelik şu anda zor bir durumda. Benim yüzümden bar köşelerinde içmiş. Bunu eve gelince konuşacağız. Şimdi arkadaşımın yardıma ihtiyacı var. Görüşürüz."
Ekrem duyduklarıyla kaskatı kesilmişti. Üstelik o kadar büyütecek bir şeyde dememişti. Kaç yaşında olursa olsun o onun üvey bile olsa küçük kız kardeşiydi. Elbette ne yapıp ne yapmayacağına karar verebilirdi. Bir anda öğlen Ayaz'ın söyledikleri geldi aklına. Acaba haklı mıydı? Küçük kardeşine aşık mı olmuştu? '
Hayır, hayır bu imkansız' diye geçirdi içinden ama buna kendi bile inanmıştı. Belkide bu aralar Sevil'den uzak dursa her ikisi içinde iyi olurdu.
***
Sevil evden çıktığından beri aklı karmakarışıktı. Bir yandan büyümemekte ısrarcı olan arkadaşları, bir yandan da her seferinde tartıştıkları
yakışıklı ağabeyi. Yakışıklı? Bunları düşündüğü için kendine lanet ediyordu genç kız. Üvey ağabeyine aşık olmak hiçte iyi bir fikir değildi. Platonik bir aşkla hayatını zindan edemezdi. Bir daha bu saçma düşüncelerinin su yüzüne çıkmasını istemediği için aklının en ücra köşesine sürükledi. Ne kadar başarılı olacağı ise merak konusuydu.
Kadının tarif ettiği bara sonunda ulaşmıştı. Burası Ediz'in takıldığı mekanlara göre daha kalabalık, daha gürültülü ve daha güzeldi. Etrafa şöyle bir göz atmayla hemen bulmuştu Ediz'i. Yanındaki genç kadınında onu arayan Deniz Hanım olduğunu tahmin etmekte güçlük çekmemişti. Ediz başını kadının omzuna dayamış bir şeyler sayıklıyordu.
Masaya ulaştığında genç kadının yüzünde rahatlamış bir ifade yerleşti. Kadın saatlerce Ediz'in bakıcılığını yapmıştı. Üstelik hiçbir etki altında kalmadan. İyi kadınmış diye içinden geçirirken yüzüne yerleştirdiği tebessüm ile kadına elini uzattı.
"Merhaba ben Sevil. Sizde Deniz Hanım olmalısınız?"
Genç kadın kendine uzatılan eli memnuniyetle sıktı.
"Evet taa kendisiyim. Arkadaşınızı teslim aldığınıza göre ben artık gideyim."
"Sizi de beklettim kusura bakmayın. Çok teşekkür ederim. Bu iyiliğinizi nasıl ödeyebilirim?"
Evet kesinlikle bir şeyler yapmalıydı. Para, içki vs. vs. Bu iyiliğin altında kalmamalıydı.
"Eğer bir karşılık beklersem bu iyilik olmaz. Teşekkür ettiniz ve iyiliğimin karşılığını aldım. Fazlasına gerçekten gerek yok."
Bu kadını ilk gördüğü anda kanı kaynamıştı. Kendinden fazlasıyla güzeldi ve oldukça kadınsıydı. Gülümsediğinde yanağında beliren gamzeleride ona farklı bir hava katıyordu.
"Ama ben kabul edemem bunu. En azından boş olduğunuz bir gün evime kahve içmeye gelin."
Kahve deyince aklına bugün Ekrem ile mutfakta yaşadığı olay geldi. İstemesede dudakları muzipçe kıvrıldı.
"Pekala boş olduğum bir zaman mutlaka uğrayacağım."
Son sözlerinden sonra çantasından kartını çıkarıp Sevil'e uzattı. Telefon numarası ve adresi orada yazılıydı.
"Her zaman beklerim."
Kadın yanlarından uzaklaşınca karta bakmayı aklına getirebildi. İsimde çok tanıdık geliyordu.
Deniz Arslan. Kim olabilirdi ki?
Kadınla konuşurken bir anda orada olmasının bir numaralı sebebini unutmuştu. Telaşlı gözlerle arkadaşının yanına oturdu ve sarsarak kendine getirmeye çalıştı. İlk sarsışta uyanmıştı genç adam -ki bu gerçekten iyi bir şeydi.
Gözlerini açtığında karşısında Sevil'i göreceğini tahmin etmiyordu Ediz. Belki bir rüyaydı. Belkide halüsilasyon görüyordu. Emin olmak için gözlerini sıkıca yumdu ve yavaşça araladı. Gerçekti. Sevil tüm muhteşemliğiyle karşısında duruyordu.
"Sevil? Senin burada ne işin var?"
Ahh şapşal arkadaşı! Onu nasıl telaşlandırdığının farkında bile değildi.
"Senin için geldim şapşal. Başka ne işim olabilir?"
Ediz öyle sarhoştu ki Sevil'İn sorusuna sadece kıkırdamıştı.
Sevil daha fazla bu mekanda bulunmak istemediği için Ediz'in kalkmasına yardımcı olarak kalktılar. Genç adam yürümekte güçlük çekiyordu. Onun düzgünce yürümesi sağlayacağına inandığı için Ediz'in elini kendi omzuna yerleştirdi ve kendi elini Ediz'in kalın beline doladı. O kadar güçlüydü ki genç adam savrulduğu yere tüğ kadar ince Sevil'i de sürüklüyordu.
***
Evde durumlar daha farklıydı. Sevil gittiğinde arkasında sadece kırık dökük bir Ekrem bırakmamıştı bir de meraklı melahat annesini bırakmıştı.
Sevil gittiğinden beri Ekrem Sevil'in annesiyle uğraşmaya çalışıyordu. Pek başarılı olduğu söylenemezdi ama elinden geldiğince dayanmaya çalışıyordu.
"Ne zaman gitmeyi düşünüyorsunuz?"
En sonunda dayanamayıp sordu. Sabahtan beri kanallar arasında devr-i alem yapıyorlardı. Ekrem'in zap yapmaktan başı dönmüştü ama yaşlı kadının bu durumdan pek bir şikayeti yok gibiydi. Ya da Ekrem'i deli etmek için yapıyordu.
"Kısaca git diyorsun?"
Bu bir cümleydi ama Semra Hanım soru haline getirmişti güzelim cümleyi.
"Nasıl anlarsanız."
Bu kadınla üstü kapalı konuşmak hoşuna gidiyordu. Her ne kadar şeytanın dünyadaki ayağı olduğuna inandığı bu kadın ile uğraşmak çok tehlikeli olsada kendine engel olamıyordu.
"Daha yeni başlıyoruz küçük bey. Şu an gitmek oynun en güzel yerinde eve çağırılan çocuk gibi üzücü olur.
"Gel gelelim ikimizde çocuk değiliz ve oyun oynamıyoruz üstelik çocuklar oyunlardan zevk alırlar oysa ben şu anda sıkıntıdan patlamak üzereyim."
Ekrem sözlerini esirgemiyordu. Şeytanı kendi silahıyla vurmaya niyetliydi. Kadının sararan suratına bakınca doğru yolda olduğunu anlayıp gittiği yere kadar devam ettirmeye karar verdi.
"Sıkılma diye konuşacağız zaten."
"Direk konuya dalsak?"
"Kızımla aranda ne var?"
Dalalım derken böyle derin bir dalışı kastetmemişti Ekrem. Şimdi ne diyecekti ? Kendine bile kabul ettiremediği hislerini Semra Hanım'a mı açacaktı?
-Ekrem Semra Hanım'a ne cevap versin?
-Sevil Ekrem'e olan hislerinin farkına Ekrem'den önce varsın mı?
-Deniz'i sevdiniz mi ?
Soruların cevaplarını ve yorumlarınızı bekliyor olacağım.
Bir daha ki bölüme görüşmek üzere ! 
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Küçük Sevgilim - Sanki yokmuşuz gibi, sanki yalanmışız gibi...( 6. Bölüm - Sayfa 26) 
Nerden
Kişisel İleti
))
ilerki bölümler heyecanlı olacağa benziyor bekliyoruz 
