12. Bölüm.

Valizlerimi çekiştire çekiştire bekleme yerine geliyoruz Burak'la. Bana tatlı tatlı gülümsüyor ama ben ona tek bir tebessüm dahi etmiyorum, Edemiyorum çünkü mutlu değilim. Buraları terk etmemin sebebi sadece o pislik.! Düşünüyorum.. Düşünüyorum.. Düşünüyorum.. Sessizce oturduğumuz birkaç dakika içerisinde sadece Melike'yi düşünüyorum. Daha 26 yaşında olduğunu ve o bataklıktan kurtarmak zorunda olduğumu düşünüyorum. Ve bir karar veriyorum.

Burak:Canım artık uçağa binmeliyiz.
Türkü:Ben.. ben çok üzgünüm.
Burak:Ne, ama..
Türkü:Biliyorum.. Bana ne desen haklısın. Küfret, bağır, çağır ama yapamam Burak anlamalısın beni.
Burak:Neden.?
Türkü:Melike'yi bırakamam. Onu, o bataklıktan kurtarmam gerek. Artık parasını erkeklerin masalarına meze olmadan kazanmalı.

Burak, bir ''Ağabey'' edasıyla kollarını boynuma doluyor.. Beni küçücük, şefkate ihtiyacı olan bir bebek gibi sarıyor. Buna o kadar çok ihtiyacım varmış ki, bende ona sarılıveriyorum hemen. Sımsıkı.. Kimseden beklemediğim şefkati ondan görecekmişim gibi sarılıyorum..

Ümit'ten..

Melike'den Türkü'nün havaalanında olduğunu duyuyorum. Her yanım taş kesiliyor.. Melike son sözünü söyledikten sonra telefondan ses gelmiyor. Nedenini anlayamıyorum hat düştü zannediyorum. Hızlı bir şekilde Özgün'ün arabasının anahtarlarını alıp arabaya atlıyorum. Son gazla varıyorum havaalanına. İçimdeki ses sürekli gitmemiş olmasını diliyor. Filmlerdeki kavuşmaları hayal ediyorum o an için. O güne kadar Türkü için sarfettiğim tüm sözlere lanet ediyorum. Gördüğüm manzara karşısında avuçlarım terliyor soğuk soğuk. Yanaklarıma tüm kanın hücum ettiğini hissediyorum. Türkü'yü o adamın yanında görmek beni deli ediyor. Önce yanlarına gitmekle gitmemek arasında kalıyorum. Daha sonra gitmeye karar veriyorum. Hızlı adımlarla Türkü'nün yanına gidiyorum. Onlarında sarılmaları sona eriyor ki Türkü mutlu bir şekilde adamın kollarının arasında sıyrılıveriyor. Vedalaşır gibiler.. Türkü, valizini parmaklarının arasına alıp çıkışa doğru ilerliyor.
...

Burak'tan ayrıldıktan sonra havaalanının dışına çıkıyorum. Sanki boğazımdaki yumruk hafifliyor. Gözlerime yaşlar hücum ediyor ancak ben onları durdurmayı iyi beceriyorum. Hızlı yürümek gibi bir lüksüm yok çünkü ben artık özgür bir insanım. (: Son kez havaalanına dönüp baktığımda ise onu görüyorum. Hiç bir zaman görmek istemediğim o ş*r*fsizi.!

Türkü:Ne işin var burda.!
Ümit:Seni vazgeçirmek için gelmiştim.
Türkü:Demek gitmemi istemiyordun.
Ümit:Yok öyle birşey, sadece Melike aradı sabah, çok kötüydü. O yüzden ben..
Türkü:Senin kadar yalancısını tanımadım ben.
Ümit:Bende senin kadar o***pusunu tanımadım.
Türkü:Oha.! Ne diyosun lan sen.! Ağzını topla yoksa ben toplamasını bilirim.
Ümit:Yalan mı.? Her gördüğün erkeğe y*vşıyorsun. Demin seni Burak'a sarılırken gördüm.
Türkü:Seninle konuşanda kabahat yaa.! Allah kahretsin seni. P*slik.! -Gitmeye çalışır.-
Ümit:Dur Türkü dur. Özür dilerim haklısın. Ağzımı bozmamam gerekirdi.
Türkü:Bana bak serseri.! Bir daha 40 santim yakınıma yaklaşırsan seni öldürürüm.
Ümit:Ahaha.. Güldürme beni. Sen mi.?

Ani bir hareketler çantamdaki çakıyı çıkarıp dalağına dayıyorum. Ne kadar ciddiyim anlamalı. Hafifçe tebessüm ederek, zafer kazanmış bir edayla, konuşmaya başlıyorum ''Evet, ben.. Hemde gözümü kırpmadan yaparım bunu.''

- 12. Bölüm Sonu. -