İYİ OKUMALAR , BOL BOL YORUMLAR :D





2.Sezon: 10.Bölüm



Aradan Tam 4 sene geçmişti. Artık Türkü 17 yaşın da ki her şeyi kafasına takan bir liseli genç değil. Okulunu bitirmiş, ayakları üzerin de durabilen 21 yaşın da ki bir bayandı. Gençliğini de, aşkını da o gece o orman da bırakmıştı. Babasını da geri de bırakmıştı, annesini de… Babası ölmüş, annesi ise buna dayanamayıp deliler hastanesine gitmişti. Türkü için çok zor olmuştu ama atlatabilmişti. Tabi bazı izler kalmıştı… Artık biraz daha içine kapanıktı, Her şeyi eskisi gibi kafasına takmıyordu. Düşünmüyordu bir şeyi… Bir gece yine işlerini bitirmiş evinin yolunu tutmuştu. Etraf karanlık ve ürkütücüydü. Gerçi ölmekte Türkü için korku verici değildi ama gene de insan ürperiyordu. Evi ormandan geçilen bir yerdeydi. Bilerek seçmişti burayı. Önce ki evlerine çok yakındı. Ara sıra eski günleri hatırlamak istercesine uğruyordu evlerine. Birkaç göz yaşından sonra dayanamayıp çıkıyordu evden. Uzun kalabildiği bir günü bile yoktu artık o evde. Anahtarını çantasından çıkarttı ve kapısını açtı. İçeriye girdi, salona geçip rahatlamış bir şekilde oturdu koltuğa. Daha sonradan odasına çıktı ve üzerine rahat bir şeyler giydi. Pek fazla ışık kullanmıyordu evinde. Gözleri açık olan camından eski evlerine kaydı birden ağaçlar biraz kapatıyordu ama görünüyordu. Kendi odasını görüyordu. Aynı zamanda gençliğini de… Hızla çıktı evinden oraya doğru gitti. Yavaşça gıcırdayan kapıyı açtı. Adımını attı ve kapıyı kapattı. Tüm eşyalar olduğu gibi duruyordu. Her yer toz içindeydi. Gençliği gibi evi de eskimişti. Yavaşça ilerlemeye başladı. Salonun kapı eşiğine geldiğin de durdu ve içeriye baktı. Birden ortalık canlandı. Eski günler göz önüne gelmişti. Küçüklükten beri babasıyla yaptığı kumanda savaşı. Daha sonradan annesinin gelip her ikisinden de kumandayı alıp kendi istediğini açması… Gözü yaşlı bir şekilde gülümsedi. Daha sonra mutfağa doğru döndü. Sanki yine annesi orda onlara yemek hazırlıyordu. Her zaman ki gibi babası gelecek annesinin yanağından bir öpücük konduracak ve ona yardım edecekti. Yemek hazır olduktan sonra ise Türkü’yü çağıracaklardı. Başını öne doğru eğdi ve yürümeye devam etti. Tozlu merdivenlerden çıkmaya başladı. Gözü ilk kendi odasına kaydı. Kapısı açıktı. Oysa ki o çıkarken her şeyini o odaya hapsedip çıkmıştı. Yaşlı olan gözleri bu seferde şaşkın bir hal aldı. Hemen odasına doğru yürüdü. Biraz daha araladı kapıyı, içeriye doğru yavaşça kafasını uzattı ve yatağına baktı. Biri yatıyordu orada… Ölüm kadar sessiz davranışlarla ilerledi yatan kişiye doğru baktı… Gözleri kapalıydı. Sanki yıllardır burada yatıyordu. Biraz daha yaklaştı ve o an duraksadı yerinde… En çok korktuğu da tanıdık bir yüzle karşılaşmaktı. Oda olmuştu. Çok ama çok tanıdıktı bu yüz… Daha sonradan yatan kişinin gözleri açıldı. Karanlıkta ay gibi parlıyordu mavi gözleri… Yavaşça arkasını döndü. Ve oda duraksadı. Hiç beklemiyordular böyle bir karşılaşmayı. Biri gözü yaşlı, diğeri ise şaşkınlıkla bakıyordu. Türkü yavaşça gözlerini kapadı ve fısıltıyla konuşmaya başladı:
‘’Bir rüya sadece, ya da kötü bir hayal… Gerçek olamaz bu’’
Ümit ise sadece bakıyordu. Ne tepki vereceğini bile şaşırmıştı. Ya gerçekten de bir hayal veya rüya deyip Türkü’yü buna iyice inandırıp, hayatına tekrardan hiç girmeden çıkacaktı. Ya da durumun gerçekliğine inandırıp sıkıca sarılacaktı ona… Ne yapacağını bilmiyordu… Ne yapmalıydı ?

Güzel olmuuş.
Anlamadığım o eskimiş evde neden yatıyo smdi bu. :D
Herneyse diğer bölümü bkliyorum :D

sarıllllllllllllllllllllllll

Oha.! Süper.! Süper.! ve bir kez daha Süper.!
Yeni bölümü çok hızlı bir biçimde karşımızda istiyorum...
Lütfen bekletme bizi...
Ellerine sağlık bütün bölümler birbirinden güzeldi...

Yeni bölüm çabuk gelsin fazla bekletme

Tamam

cnm süper bir bölüm olmuş ama biraz kısa yarını iple çekiyorum

Yeni bölüm gelsin bu gün :D

Yb :'(

İYİ OKUMALAR , BOL BOL BOL YORUMLAR :D



11.BÖLÜM



Yavaşça Türkü’ye doğru bir adım attı. Gerçekten de ne yapacağını bilmiyordu. O an beyni ne yaparsa oda onu yapacaktı. Önceden planlamadığı bir şeydi bu. Gözleri kapalı olan Türkü’ye yaklaştı. Ellerini ellerine aldı ve oda gözlerini kapattı.
‘’Sadece bir rüya değil, Büyük bir hayalde değil… her şeyden gerçek…’’
Türkü yavaşça açtı yaşlı gözlerini. Ümit’e baktı. Gözleri kapalıydı. Yavaşça yaklaştı ona ve ufak bir öpücük kondurdu dudaklarına. Ümit’te gözlerini açtı ve Türkü’ye baktı. Türkü hala daha hayaldeydi sanki… Yavaşça geri doğru adım atarken Ümit’in ellerini de bırakıyordu. Sanki boşluğa doğru adım atıyordu. Elleri ellerinden iyice koptuktan sonra koşarak evine doğru gitti. Odasına çıktı. Kapısını sıkı sıkı kapattı ve yere doğru çökerek ağlamaya başladı. Göz yaşları bir süre sonra biraz olsun mola vermişti. Etrafına baktığında gene onu gördü sanki. Sımsıkı yumdu gözlerini. Açmamayı istiyordu. Yüzünü ellerinin arasına aldı. Kaldı öylece. Bir el hissetti ellerinin üzerinde. Yavaşça açıldı gözleri. Bir el kendi ellerini yüzünden çekiyordu sanki. Kafasını kaldırıp baktı karşısında o duruyordu. Yine o mavi gözleriyle bakıyordu ona. Yavaşça kaldırdı Türkü’yü yerden ve sımsıkı sarıldı ona. Hep yapmak istediği ama bir türlü yapamadığı bir şeydi bu. Konuşmuyorlardı. Sadece içlerinden geleni yapıyorlardı. En azından Ümit içinden geleni yapıyordu. Türkü ise olayın gerçekliğini kavramaya çalışıyordu. Beyni şimdiler de aktif hala gelmişti. Yavaşça Ümit’ten ayrıldı. Gözleri kısılmış bir şekilde konuşmaya başladı:
‘’Nereye gittin ? Neden beni bıraktın ?’’
Ah işte cevaplayamayacağı bir soruydu bu Ümit’in. Senin iyiliğin için dese Türkü ’benim iyiliğim için yanımda kalırdın’ derdi. Ne diyeceğini bilemez bir halde Türkü’ye bakıyordu. Türkü tekrardan konuşmaya başladı:
‘’ Açıklayacağın hiç mi bir şey yok ? Yoksa beni neden bıraktığını bilmiyor musun ?’’
Belki bu cevap Ümit için güzel olabilirdi. Ama bilmiyorum diyerek de kenara çekilmek istemiyordu. Artık hayatına tekrardan girmişti onun. Ve hemen çıkamazdı da.
‘’Bir cevap beklemiyordum zaten.’’
‘’Aslında—‘’
‘’ Şiii..’’ Diyerek işaret parmağını Ümit’in dudağına doğru tuttu ve konuşmasına devam etti.
‘’ Merak etme.. İkince defa sana inanmayacağım.. ‘’
Ne demekti şimdi bu? Ümit gerçekten de bir şey anlamamıştı. Şaşkınca:
‘’İkinci defa inanmamak ?’’
‘’Beni kaç defa bıraktığını biliyor musun sen ? ‘’ Eliyle ormanı göstererek:
‘’Şu ormanı görüyor musun? İşte orası, tam orası. Beni binlerce kez yalnız bırakıp gittiğin yer.. Ama aslında hep yanımdaydın değil mi ? Ama yoktun da… Sadece ellerimi bırakıyordun. Ama hep gözlerime bakıyordun. Yaşamım boyunca neler yaşadığımı anlatmama gerek yok sanırım.. Babamın öldüğünü, annemin delirdiğini, neler yaşadığımı biliyorsundur. Peki sence bu bana haksızlık değil mi ? Sen beni her gün görebiliyordun, yanımda oluyordun, Ama ben sana ihtiyaç duyduğumda sadece yalnızlığımla yetiniyordum. Sana uzaktan bile bakamıyordum. Bu bana haksızlık değil mi ?’’

Ellerine sağlık çok güzel olmuş ama kısa...

Tamma peki ama uzun yazmaya çalış (:

mükemmel olmuş ama evet kısa olmuş ekrem bence işte şimdi çuvalladı daha kavuşamamışken yine bir ayrılık olcak gibi bakalım yeni bölümü bekliyorum