Bahar:Küçük bir kız çocuğuydum ben kalbi annesinin elinden tutmuş… Çevriliydi etrafım siyahın en koyusuyla… Ve bir gün küçük bir aydınlık göründü uzaktan. Adını fısıldadı kalbim. Sen geliyordun.
Emre:Haylaz bir çocuktum oyunlar oynamayı seven… Haytaydı biraz da yüreğim. Belki biraz da çapkın… Gözlerinde buldum sonsuzluğu ve yalancı baharlardan ibaret ömrüme gülüşün getirdi ilkbaharı.
En son Egeli09. tarafından Perş. Kas. 25, 2010 7:25 am tarihinde değiştirildi, toplamda 20 kere değiştirildi
Egeli09.
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 544
Rep gücü : 536
Kayıt tarihi : 30/10/10
Kişisel İleti : є> TwiLight <э
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL C.tesi Ekim 30, 2010 11:22 am
Hayat sıkıcılığından bir şey kaybetmeden son sürat devam ediyordu Bahar için. Yine sıradan bir okul günüydü.
Bahar, babası ve ağabeyinden önce kalkmış ve kahvaltıyı hazırlamaya başlamıştı.
Önce çayı koydu ocağa. Ardından ekmekleri güzelce dilimleyip bir tabağa yerleştirdi. Mutfaktaki masaya babası ve ağabeyi için servis koydu. Kendisi için koymamıştı. Canı tek lokma yemek istemiyordu. Çoğu zaman olduğu gibi…
Annesinin ölümünden sonra iyice içine kapanmıştı. Az yiyor, az konuşuyor ve hiç gülmüyordu. Üzerinden bir yıl geçmişti ama hala atlatamamıştı. Babası onu psikologa götürmek istemiş ama Bahar bunu şiddetle reddetmişti. Annesizliğe alışmak istemiyordu o.
Bahar çayı demlerken babası girdi mutfağa. “Günaydın, kızım,” dedi sesinde şefkatli bir tınıyla.
“Günaydın, baba.”
Babasının aksine Bahar’ın sesi oldukça düzdü. Gülümsemeyi ise denememişti bile. Ömer Bey kızının bu haline çok üzülüyordu ama elinden bir şey gelmiyordu. Bir yıldır kızını biraz gülümsetebilmek için çırpınıp durmuştu ama bütün çabaları boşunaydı. Bahar sanki kendine görünmez bir kalkan oluşturmuştu ve hiç kimse bunu delmeyi başaramıyordu.
Bahar kahvaltıyı hazırlamayı bitirdikten sonra mutfak kapısına yöneldi.
“Kızım, sen yemeyecek misin?”
“Hayır, baba. Size afiyet olsun.” dedi Bahar omzunun üstünden bakarak ve mutfaktan çıktı babasını sıkıntısıyla arkasında bırakarak.
Cem kardeşinden kısa bir süre sonra uyanmış ama canı yataktan çıkmak istememişti. Ellerini başının altına koymuş dalgın gözlerle tavanı izliyordu. “Yeliz” diye mırıldandı belli belirsiz. Bu nasıl bir duyguydu böyle? Sadece adı bile kalbinin hızla atmasına neden oluyordu. Okula gitmeye, onun masmavi gözleriyle karşılaşmaya korkuyordu. Ona karşı olan duygularını anlamasından korkuyordu.
Bahar’ın aniden odaya girmesiyle sıyrıldı bütün düşüncelerinden. “Günaydın.” dedi kardeşine titrek bir sesle.
“Günaydın.”
Bahar’ın sesinde yine o duygusuz ton vardı. Babası gibi Cem de üzülüyordu kardeşinin haline. Gerçi kendisinin de ondan çok bir farkı yoktu. Sadece Yeliz’i gördüğü zamanlar mutlu hissediyordu kendini.
“Sen kahvaltını yap istersen, ağabey. Ben de hazırlanacağım.”
“Sen yemiyor musun?”
Olumsuz anlamda başını salladı Bahar. Cem, kardeşinin üzerine fazla gitmek istemedi ve odadan çıktı.
Bahar, abisi çıkınca hızlıca üniformasını giydi. Uyurken birbirine karışmış olan dalgalı saçlarını yolarcasına taradıktan sonra siyah bir tokayla bağladı. Önüne düşen saçlarını da küçük bir tel tokayla tutturdu. Çantasına o gün gerekli olan defter ve kitaplarını katıp omzuna astı ve odadan çıktı.
Ömer Bey ve oğlu sessizce kahvaltılarını yapıyorlardı. Bahar mutfak kapısına yaslanıp sessizce onları izledi kısa bir süre. Arkaları dönük olduğu için fark etmemişlerdi onu.
“Ben çıkıyorum.” dedi sonra Bahar aniden. İkisi de dönüp ona baktılar.
“Hep birlikte gitseydik, kızım.”
“Biraz yürümek istiyorum. Okulda görüşürüz.”
“Sen bilirsin.” dedi Ömer Bey yılgın bir ses tonuyla. Kızı gün geçtikçe ellerinin arasından kayıp gidiyordu. Çabalarının sonuç vermemesi yıldırmıştı onu artık. En iyisi bir süre kendi haline bırakmaktı.
***
Bahar erken olduğu için henüz sakin olan şehre uyum sağlamak istercesine yavaş yavaş yürüyordu. Hava biraz serin olduğu için ceketini giymiş ve ellerini cebine sokmuştu.
Annesinin mezarına gitmek istiyordu bugün okuldan sonra. Onunla konuşmaya ihtiyacı vardı. Belki milyonuncu kez kendini de yanına almasını söyleyecekti annesine… Ve aldığı cevap yine koca bir sessizlik olacaktı.
Uzun süre düşünceli bir halde yürüdü Bahar. Ama o kadar yavaş yürümüştü ki yarım saatte ancak yolu yarılayabilmişti. Dersin başlamasına yaklaşık on beş dakika vardı. Yürüyerek yetişmesi imkânsızdı. Otobüse binecekti mecburen.
Gördüğü ilk durakta beklemeye başladı. On dakika kadar bekledikten sonra arabanın hala gelmemiş olması sinirlerini bozuyordu. Okula geç kalırsa kapıda pusuya yatmış olan müdür yardımcısından bir ton azar işitecekti. Müdürün kızı olması durumu değiştirmiyordu.
Durağa yaklaşan otobüsü görünce biraz rahatladı. Ama bu rahatlık fazla uzun sürmedi. Otobüsün içi tıklım tıklımdı. Sığabileceğini hiç sanmıyordu. Yine de otobüs durağa yanaştı. Kapılar açılınca ancak bir kişinin sığabileceği kadar bir boşluk gördü Bahar.
Otobüste yer olmasından dolayı rahatlayarak bindi Bahar. Otobüs hareket etmek üzereydi ki son anda biri daha bindi ve kapılar tamamen kapandı.
Bahar son anda binen kişiyle neredeyse yapışık vaziyette duruyordu ve bu durum oldukça rahatsız ediciydi. Her sarsıntıda çocuğun üzerine düşüyordu resmen.
Emre kızın kendisinden rahatsız olduğunu fark etmişti. Ama bu durum hoşuna gidiyordu. Yüzünde çapkın bir gülümsemeyle kızı inceledi.
Siyah, dalgalı saçları basitçe toplanmıştı. Tel tokayla tutturduğu saçların bir kısmı özgür kalmış, önüne düşüyordu. Hem aralarındaki boy farkı hem de kızın başını önüne eğmiş olması yüzünden gözlerinin rengini göremiyordu malesef.
Bahar artık yolun bir an önce bitmesi için dua ediyordu. Çocuğun bakışlarını üzerinde hissetmesiyle daha da çekilmez hale gelmişti içinde bulunduğu durum.
Otobüs okulun karşısındaki durağa geldiğinde derin bir nefes aldı. Kapılar açılınca çocuk aşağı atladı. Ardından Bahar da otobüsten indi. İkisi de okula doğru yürüyorlardı.
Bahar, çocuğun kendi okulunda olduğunu ancak fark ediyordu. Üniformasına hiç dikkat etmemişti. Okula yeni gelmiş olmalıydı. “Umarım bizim sınıfta değildir,” diye mırıldanarak adımlarını hızlandırdı.
“Bakar mısın?”
Çocuğun kendine seslenmesiyle durdu Bahar.
“Ne var?”
“Hiç! Sadece okul arkadaşımla tanışmak istedim.”
Bahar başını kaldırıp kendine gülümseyen çocuğa baktı. Normal bir kızın bu gülümseme karşısında kalbi hızla çarpabilirdi. Ama Bahar için hiçbir şey ifade etmiyordu.
“Hiç vaktim yok.” dedi kendisinden cevap bekleyen çocuğa ve hızlı adımlarla okul kapısından içeri girdi.
Emre, genç kız kendisine dönüp baktığından beri afallamış bir haldeydi. Simsiyahtı gözleri. Kör bir kuyu gibi… Dipsiz bir uçurum gibi… Uçsuz bucaksız bir deniz gibi… O gözlerde gördüğü şey sonsuzluktu.
Kızın gidişiyle birlikte kendini toparladı. Yüzüne alaycı gülümsemesini yerleştirip yeni okuluna doğru yürüdü.
***
Bankta oturmuş dalgın bir halde etrafını seyrediyordu Umut. Gözleri kapıdan giren kişiye takılınca kalbi hızla çarpmaya başladı. “İşte geldi,” diye fısıldadı iç sesi. Hızla banktan kalkıp Bahar’a doğru koştu.
Bahar, kendisine doğru gelen Umut’u görünce durdu.
“Günaydın, Bahar!”
“Sana da, Umut ağabey.”
Umut içinde bir şeylerin koptuğunu hissediyordu. Gerçek bir kez daha yüzüne vurulmuştu. Bahar onu sadece “ağabey” olarak görüyordu.
“Cem nerede? Beraber gelmediniz mi?” dedi Umut. Sesinde o ilk andaki coşkudan eser yoktu.
“Ben yalnız geldim. Babamla ağabeyim arkadan gelecekler.”
“Anladım.”
“Neyse, Umut Ağabey. Benim sınıfa gitmem gerek.”
“Tamam, Bahar. İyi dersler.”
“Sağ ol.” deyip uzaklaştı Bahar.
Umut gidişini izledi onun. Saçlarının sabah rüzgârında salınışını, eliyle onları kulağının arkasına atışını… İç çekti sonra. Her gün defalarca söylediği emri yine tekrarladı. “Unut,” diye fısıldadı kendi kendine. “O dostunun kız kardeşi…”
***
Cem duvara dayanmış arkadaşlarıyla heyecanlı bir konuşma içerisinde olan Yeliz’i izliyordu. Umut ise sırada oturmuş arkadaşına bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Cem’in kendisini dinlemediğini görünce kızdı.
“Cem duydun mu? Neron, Roma’yı yakmış.”
“Hı-hı!”
“Ya sabır!” diye mırıldandı Umut.
“Cem!”
“Efendim, Umut.” dedi Cem ona bakmadan.
"Bahar’ın sevgilisi varmış.”
Cem bir anda başını Umut’a çevirdi.
“Ne dedin sen?”
Umut oflayarak Cem’e baktı. “Hele şükür dikkatini çekebildik beyefendinin.”
“Ne diyorsun, oğlum ya!”
“Ayaklarının yere basmasını sağlamaya çalışıyorum.” dedi Umut gözlerini arkadaşına dikerek.
“Tamam, uzatma! Dinliyorum işte.”
“Bak şimdi-”
Umut’un sözü kapının açılmasıyla kesilmişti. Herkes öğretmenin geldiğini düşünmüştü. Ama gördükleri yepyeni bir yüzdü.
Emre içeri girdikten sonra kapıyı kapatıp sınıfın ortasına doğru yürüdü.
“Merhaba, arkadaşlar!”
Selamını verdikten sonra gülümseyerek sınıfın tepkisini bekledi. Şimdiden bazı kızların kendisini hayran hayran izleyip fısıldaştıklarını görebiliyordu.
“Sana da merhaba.” dedi sınıftakilerin bir kısmı.
Meraklı bakışları üzerinde hissetmek hoşuna gidiyordu Emre’nin. “Sınıfa yeni geldim.” dedi tane tane. “Adım Emre.”
Cem, Emre’yi hiç umursamamıştı. Yeliz’in tepkisini görene kadar…
“Sınıfa hoş geldin, Emre.” dedi Yeliz o hoş sesiyle. Sonra sırasından kalkıp Emre’ye doğru yürüdü.
“Ben Yeliz. Memnun oldum.”
Emre gülümseyerek Yeliz’in uzattığı eli sıktı.
“İstersen sıra arkadaşım olabilirsin.” dedi Yeliz ve sıra arkadaşına ne yapması gerektiğini söyleyen bir bakış attı. Yeliz’in arkadaşı çantasını hemen aldı ve bir arka sıraya koydu.
Emre alayla sırıtıyordu. “Eğlence peşindesiniz demek, Yeliz hanım. Biz de eğleniriz o zaman.” diye geçirdi içinden ve gidip yeni sırasına oturdu.
Cem, Yeliz ve Emre arasındaki konuşmayı ve beraber oturacaklarını görünce deliye dönmüştü. Emre’yi parçalarına ayırmamak için kendini zor tutuyordu. Yeliz’e de kızgındı. Herkese, her şeye kızgındı.
Umut arkadaşının haline üzülmüştü. Hafifçe koluna dokunarak “Biraz hava almak ister misin?” dedi. Cem olumsuz anlamda başını salladı ve Umut’un yanına oturdu. Eline bir kalem ve kâğıt alıp karalamaya başladı. Sinirini kâğıttan çıkarıyordu adeta.
***
Teneffüs zili çaldığında bütün öğrenciler delirmişçesine sınıflarından çıktılar. Kimisi kantine kimisi bahçeye koşuyordu. Bahar da bu karmaşanın arasında ağabeyinin sınıfına ulaşmaya çalışıyordu.
***
Cem bütün ders Yeliz ve Emre’yi izlemişti. En küçük hareketleri bile onu delirtmeye yetiyordu. Ama yapacak hiçbir şeyi de yoktu. Ne sıfatla Yeliz’e karışabilirdi ki? Yeliz’le konuşamadığı sürece ancak böyle oturup izlerdi.
Arkadaşındaki gerginlik Umut’u da stres yapmıştı. Ama bütün stresi kapıdan giren kişiyi görmesiyle dağıldı. “Bahar” diye çarptı kalbi. Şimdi kalksa yerinden, sımsıkı sarılsa ona… Saçlarını okşasa…
Yüzünde aptal bir ifade oluşmuştu Umut’un. Düşüncelerini fark edince hemen silkinip kendine geldi. Bir şey çaktırmamalıydı değil mi?
Emre kapıdan giren genç kızı görünce birden heyecanlanmıştı. Ama bunu kimseye belli etmedi. Sürekli konuşup duran Yeliz’i dinliyor gibi yapıp kaçamak bakışlarla Bahar’ı izliyordu. Umut ve Cem’in yanına gittiğini görünce ikisinden birinin onun sevgilisi olup olmadığını merak etti. Aynı zamanda da kendine kızdı. Hayatında ilk kez bu sabah gördüğü bir kızın her şeyini neden bu kadar merak ediyordu?
Bahar, ağabeyinin sırasının önüne gelince durdu. Ama Cem’in gözü kardeşini bile görmüyordu şu an. Oturduğu yerde sırtını duvara yaslamış, başını önüne eğmiş heykel gibi duruyordu.
“Ağabey.” dedi Bahar kısık bir sesle. Ama Cem tepki vermedi. Bu sefer sesini yükseltti Bahar.
“Ağabey!”
Cem birden irkilerek başını kaldırdı.
“Sen miydin?”
“Bir şey mi oldu, ağabey?”
Başını hayır anlamında salladı Cem. Bahar gözlerini kısıp ağabeyine baktı. Bir şeyi olmadığını söylüyordu ama Bahar da kör değildi. Ama ağabeyi söylemek istemiyorsa onu zorlayamazdı. Onun yerine Umut her şeyi anlatabilirdi ne de olsa!
Bahar, Cem tekrar eski haline dönünce Umut’a başıyla küçük bir işaret etti dışarı gelmesi için. Umut anlamıştı onu ve “Geliyorum,” der gibi başını salladı. Sonra da Bahar “Görüşürüz.” deyip sınıftan çıktı.
Bahar’ın gittiğini gören Emre de peşinden gitmek için hareketlendi. Bu kız gerçekten ilgisini çekmişti ve onu tanımak istiyordu. Yeliz ise ne olduğunu anlamamış bir anda ayağa kalkan Emre’ye sorgulayan bakışlar atıyordu.
Emre kapıya doğru yöneldiği sırada Umut’un da çıktığını gördü. Bahar’ın hemen ardından çıkması Emre’yi şüphelendirmişti. Birden muzipçe sırıttı ve Umut’un peşinden gitti. Yürürken de kendi kendine mırıldanıyordu.
“Bakalım neler dönüyor buralarda…”
NOT:İlk bölüm hakkındaki olumlu veya olumsuz eleştirilerinizi bekliyorum arkadaşlar.
Purple
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 3164
Rep gücü : 2779
Kayıt tarihi : 20/08/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL C.tesi Ekim 30, 2010 11:33 am
Umut duvara dayanmış, kollarını göğsünde birleştirmiş, çatık kaşlarıyla kendisine bakan Bahar’ın ne diyeceğini merak ediyordu.
“Seni dinliyorum, Bahar.”
Bahar derin bir nefes aldı ve “Ağabeyimin nesi var?” dedi gözlerini Umut’un gözlerine dikerek. Umut, Bahar’ın gözlerine baktı bir süre. Acaba bu kız Umut’a ne yaptığının, ona neler hissettirdiğinin farkında mıydı? Tabii ki de değildi. İç çekti Umut. Bu şekilde sonsuza dek kalabilirdi. Dünyayı hatta bütün kâinatı unutabilirdi. Geriye sadece “o” kalırdı ve onun güzel gözleri…
“Umut ağabey?”
Bahar’ın seslenmesi Umut’u kendine getirmişti. “E-Efendim, Bahar?” dedi kekeleyerek.
“Soruma hala cevap vermedin.”
“Veremem de zaten.” dedi Umut başını yana eğerek.
“Neden?”
Bahar’ın sesi kızgındı. Umut, onun ağabeyi için endişelendiğini anlıyordu ama Cem’e söz vermişti. Kimseye Yeliz konusundan söz etmeyecekti.
“Üzgünüm, Bahar. Söz verdim.”
“Öyle mi?” dedi Bahar kaşlarını kaldırarak. “Ben de söyleyene kadar seni rahat bırakmayacağım, Umut ağabey!” Ardından tekrar suratını astı ve oradan uzaklaştı.
***
Emre gizlendiği köşede Umut ve Bahar’ı izlemiş ve konuştuklarını dikkatle dinlemişti. Bahar, ağabeyinin ne derdi olduğunu merak ediyor ama Umut söylemiyordu. Bu durum ilgisini çekmişti ama daha çok ilgisini çeken bir şey varsa o da Umut’un Bahar’a olan bakışlarıydı. Bahar kızgın bir halde oradan ayrılırken Umut içini çekerek bakmıştı arkasından ve bu durum Emre’nin gözünden kaçmamıştı. Sıradan bir kıza karşı hiçbir erkek öyle bakmazdı.
Bahar, Umut için özeldi.
***
Bir sonraki teneffüs Emre yeni arkadaşları daha doğrusu yeni yandaşlarıyla bahçede oturuyordu. Sık rastlanan bu yılışık tipler babası bir hayli zengin olan Emre’ye yanaşmakta hiç gecikmemişlerdi. Emre onların gerçek yüzlerinin farkındaydı ama umursamıyordu. Şu an aklında sadece Bahar vardı.
Bahar tam karşılarındaki bankta oturmuş kitap okuyordu. Önüne düşen saçları rüzgârda hafifçe sallanıyordu. Bahar ara sıra saçlarını geriye atıyordu ama bir süre sonra yine önüne düşüyordu saçları.
Emre hafifçe gülümsedi onun bu sevimli haline. Bu kızı gerçekten merak ediyordu. Birden bu merakına yenik düşerek Selim’in omzunu dürttü ve “Şu kız kim?” dedi başıyla Bahar’ı işaret ederek.
Selim, Emre’nin gösterdiği tarafa baktı ve çapkın bir şekilde gülümsedi.
“Bahar o. Bizim sınıftaki Cem’in kardeşi. Daha on altı yaşında.”
“Küçük yani?”
“Küçük ama fıstık gibi kız.” diyerek araya girdi Cenker.
“Sus, Cenker!” Emre’nin sesi öfkeli çıkmıştı. Bahar hakkında böyle demesi hoşuna gitmemişti nedense. Ardından Selim’e “Devam et.” dedi.
Selim başını salladı ve gülümsedi.
“Bahar, sevgili müdürümüzün kızı olur aynı zamanda. Annesini geçen yıl kaybetti. O günden beri güldüğünü gören olmadı. Okuldaki çoğu kız da bu durumdan memnun.”
“Niye ki?” Emre’nin tuhafına gitmişti bu durum.
Selim iyice arkasına yaslandı ve yüzüne çapkın sırıtışını yayarak “Gülünce çok güzel oluyor da ondan.” dedi.
Emre suratını buruşturarak baktı Selim’e. Resmen kıza sulanıyordu. Cenker’in de Selim’den aşağı kalır yanı yoktu.
“Bu arada bir şey soracağım, Emre.Niye bu kadar merak ettin Bahar’ı? İlk günden çıkma teklifi mi edeceksin yoksa? Eğer öyleyse hiç uğraşma. Hayal kırıklığına uğrarsın.”
“Yuh!” dedi Emre. “Ne çıkma teklifi? Hemen nereye bağladınız olayı!”
“Tamam ya! Kızma.”
Emre arkadaşlarına omzunu silkip bakışlarını Bahar’a çevirdi. Çok değil, daha bu sabah ne kadar yakındı ona. Kokusu burnuna dolmuştu. Göz göze gelmişlerdi.
Birden kaşlarını çattı Emre ve kızdı kendine. Romantik bir erkek gibi düşünmeye başlamıştı. Bir an önce özüne dönse iyi olacaktı.
***
Okul o gün Cem’e işkence gibi gelmişti. Yeliz ve Emre’yi her ders yan yana görmek delirtmişti onu. Dikkatini hiçbir şeye verememiş bir an önce çıkıp gitmeyi düşünmüştü bütün gün. Şimdi de okuldan çıkmış kardeşi ve Umut’la beraber yürüyorlardı. Ama okuldan çıkmış olmak Cem için yeterli değildi. Kafasını dağıtmaya ihtiyacı vardı. Umut’un koluna hafifçe dokundu ve kardeşinin duymaması için fısıldadı.
“Umut… Bir şeyler içmeye gidelim mi?”
“Saçmalama.” dedi Umut. “Babanın bu konuda ne kadar katı olduğunu biliyorsun.”
“Bir şey olmaz. Çok içmeyiz. Erken döneriz hem. Anlamaz babam.”
“Hayır, Cem!” dedi Umut. Sesi yüksek çıkmıştı. Bahar birden arkasına dönüp onlara bakınca fısıldayarak devam etti. “İçmeye başlayınca kendini kaybediyorsun. Buna izin veremem. Hem Bahar’a ne söyleyeceksin? Sormayacak mı nereye gittiğini?”
“Küçük kardeşime hesap mı vereceğim bir de?”
“Zaten senin için endişeleniyor-”
“O bizim endişelerimizi umursamıyor ama.” diyerek sözünü kesti Umut’un. Ve ekledi. “Ben gidiyorum, Umut. Geliyorsan gel.”
Umut gözlerini devirerek yolun karşısına geçen arkadaşına baktı. Onu bu halde yalnız bırakamazdı. Peşinden gidecekti ki Bahar’ın sesiyle durdu.
“Ağabeyim nereye gidiyor?”
Sesi titremişti Bahar’ın ve gözleri dolu doluydu. Umut kalbinin sızladığını hissetti. “Öyle bakma bana!” diye geçirdi içinden. Onun bu çaresiz ve çocukça hali karşısında yok oluyordu Umut. Ölüyordu bin defa! Gidip sıkıca sarılmak, Bahar’ın küçük bedenini kollarına hapsetmek istedi çoğu kez olduğu gibi. Ama yapamazdı. “İşimiz var,” diyebildi sadece uzaktan ve Cem’in arkasından gitti.
***
Ağabeyi ve Umut gittikten sonra Bahar elinin tersiyle gözünden akan birkaç damla yaşı sildi. Anlamıştı ağabeyinin içmeye gittiğini. Akşam babasıyla kavga edeceklerdi yine. Bahar’a da odasına kapanıp ağlamak düşecekti onlar kavga ederken.
Ağabeyinin durumu son zamanlarda iyiydi. Şimdi ne olup da tekrar içkiye sarıldığını bilmiyordu Bahar. Ama öğrenecek ve ağabeyine yardım edecekti.
***
Ellerini pantolonunun cebine sokmuş, sarsak adımlarla yürürken, etrafına karşı kayıtsız bir görünüş sergiliyordu Emre. Ama aslında Bahar’ı izliyordu. Sakin bir yere geldiklerinde onunla konuşmak istiyordu. Özellikle de ağladığını gördükten sonra…
***
Bahar bir süre sonra tenha bir sokağa saptı. Emre’nin de peşinden geldiğini anlayınca aniden arkasını döndü ve Emre ile burun buruna geldiler.
“Merhaba!” dedi Emre bütün şirinliğiyle. “Ne güzel tesadüf değil mi?”
“Benimle dalga geçme.”
“Tamam, kızma… Sadece konuşmak istiyorum.”
“Tanımadığım biriyle konuşacak bir şeyim yok benim.”
“Tanışalım o zaman. Ben Emre.” dedi Emre elini uzatarak.
Bahar onun uzattığı eli itti. Gözleri öfkeyle parlıyordu.
“Sen ne yüzsün birisin ya! Rahat bırak beni! Def ol! Anladın-”
“İstediğin şeyi öğrenebilirim. Ağabeyinle ilgili…” diyerek Bahar’ın sözünü kesti Emre.
Bahar bir an afalladı. Emre nerden biliyordu bu konuyu? Nasıl öğrenecekti? Kafası karışmıştı Bahar’ın. Ama hemen soruları uzaklaştırdı zihninden.
“İstemiyorum yardım falan. Ben kendim halledebilirim. Hem zaten sana ne?”
Dudağını ısırdı Emre. Gerçekten ona neydi? Durduk yere neden tanımadığı bir kıza yardım etmeye çalışıyordu? Bir gün içinde kendini tanıyamaz hale gelmişti. Bu saçmalığa artık bir son vermeliydi.
“Ha-Haklısın.” dedi Emre bir iki adım gerileyerek. “Ben… Özür dilerim. Seni bir daha rahatsız etmeyeceğim.”
Emre’nin son söylediklerinde samimi olduğunu hissetti Bahar. Gözlerinde de görmüştü o içtenliği ve uzun zaman sonra içinden ilk defa gülümsemek geldi. Gülümsedi de… Ama Emre çoktan arkasını dönüp yürümeye başlamıştı. Göremedi Bahar’ın gülümsemesini.
***
“Yeter artık, Cem!”
Umut, arkadaşının bileğini tutup içki bardağını elinden aldı.
“Karışma bana! Ver bardağı!”
“Hayır!”
“Ver dedim yoksa…”
“Cem, gidelim artık. Yeter! İçme şunu.” dedi Umut yalvararak ama Cem onu duymuyordu.
Umut artık kızmıştı. Arkadaşının Yeliz gibi bir kız için kendini harap etmesi sinirine dokunuyordu. O bu kadar üzüntüye değecek bir kız değildi. Ah, bir de bunu kör arkadaşına anlatabilseydi keşke!
“Yeter, Cem! Yeter! Yeliz şu kendine çektirdiğin eziyete değecek bir kız değil!”
“Ne diyorsun sen be!” diyerek Umut’a döndü Cem. Çok öfkelenmişti. En yakın arkadaşı, “dostum” dediği insan nasıl böyle konuşabilirdi?
“Gözlerini aç artık, Cem! Yeliz senin sandığın gibi temiz de-”
Umut sözünü bitiremeden Cem ona sert bir yumruk attı. Yumruğun etkisiyle geriye doğru sendeledi ve bu sırada birkaç sandalye devirdi. Birden bardaki herkesin gözleri iki arkadaşın üzerine çevrilmişti.
Elinin tersiyle kanayan dudağını sildi Umut. Gözleri Cem’le buluştu daha sonra. Arkadaşının gözlerinde hem şaşkınlık hem pişmanlık vardı.
“Umut…” dedi biraz yaklaşarak. Sesi fısıltı gibi çıkmıştı.
“İyi değilsin, Cem. Kendine gelince konuşuruz.” Umut, Cem’in cevabını beklemeden bardan çıktı. Kapının önündeki kaldırıma oturdu. Arkadaşını tamamen terk edemezdi.
Onu suçlamıyordu. Sarhoştu ve Umut buna rağmen onu kızdıracak şeyler söylemişti. Kendisi de hatalıydı. Bu şekilde Yeliz’i kötülemenin bir anlamı yoktu. Cem gözleriyle görmeden onun nasıl biri olduğuna inanmazdı… Ve Umut gerçeği arkadaşının görmesini sağlayacaktı.
Sabahtan beri çok sinirini bozmuştu bu çocuk. Ama son konuşması, gözlerindeki ifade, sesindeki ton… Etkilemişti Bahar’ı.
Ayrıca ne kadar sinir bozucu olursa olsun çok sevimli olduğunu kimse inkâr edemezdi. Alnına düşen kahverengi, dağınık saçları, koyu kahve gözlerindeki muzip pırıltılar, gülüşü…
Bahar birden kalp atışlarının hızlandığını hissetti. Sabah hiçbir şey hissetmemesine rağmen şimdi kendine olan neydi? Saçmalık bu, diye fısıldadı iç sesi. Ömründe ilk kez gördüğü biriydi o.
Derin bir nefes alıp Emre ile ilgili düşünceleri zihninden uzaklaştırdı ve sakin adımlarla yoluna devam etti.
***
“Alo, Bahar?”
“Efendim, Umut ağabey?”
Umut aradığında Bahar eve yeni girmişti. Çantasındaki uzun arayışlardan sonra telefonunu bulabilmiş ve hemen açmıştı. Şimdi de sırtını kapıya yaslamış Umut’un konuşmasını bekliyordu.
“Bahar… Ağabeyin…”
“Ne oldu ağabeyime?” dedi Bahar. Umut’un sesindeki telaşlı ton ona da geçmişti.
“Cem çok sarhoş. Babanın onu bu halde görmemesi lazım…”
Gözlerini devirdi ve sıkıntıyla iç çekti Bahar. “Ben ne yapabilirim?” dedi ardından sönük bir sesle.
“Eğer baban evdeyse…”
“Değil.” diyerek Umut’un sözünü kesti. “En fazla yarım saatiniz var. Erken gelirse de bir şeyler yapmaya çalışırım.” ***
Emre eve varır varmaz odasına attı kendini. Sırt çantasını odanın bir köşesine fırlatıp yatağına uzandı ve ellerini başının altında birleştirip gözlerini beyaz tavana dikti. Sabahtan beri yaşadıkları geçti gözünün önünden.
Bahar’la başlayan gün yine Bahar’la bitmişti.
Emre gülümsemekten kendini alamadı. Ama aklına Yeliz gelince gülümsemesi yüzünde dondu.
Kız neredeyse bütün gün dibinden ayrılmamıştı. Onunla eğlenebilirdi ama sürekli peşinde olması sıkmıştı Emre’yi. Birkaç kez terslemişti hatta ama bu durum Yeliz’i hiç etkilememişti. Çıkışta kendisine “Hoşça kal, canım!” demiş ve yanağına sulu bir öpücük bırakmıştı.
Suratını buruşturdu Emre. Yeliz’den ciddi anlamda tiksindi o an. Kendisinden de… Peki neden?, diye sordu kendi kendine.
Şimdiye kadar hep böyle kızlarla beraber değil miydi? O istediğinde kızlar geldiği gibi güzel kızlar çağırdığında o da gitmiyor muydu? Kendisinin onlardan ne farkı vardı?
“Hiç…” dedi kısık bir sesle. “Hiçbir farkım yok!”
Oysa Bahar öyle miydi?
Daha hiç sevgilisi olmamıştı. Elini kimse tutmamış, saçlarını kimse okşamamıştı. Sarılmamıştı kimse o küçük bedenine. Öpmemişti güzel dudaklarından. Tertemiz yüreği kimseye ait olmamıştı henüz.
Birden şeytanlar fısıldadı kulağına. Neden böyle bir kız onun olmasındı? Her erkeğin isteyeceği bir kıza sahip olmanın gururunu yaşamak… Düşüncesi bile müthişti.
Yavaşça doğruldu Emre ve sırtını duvara yasladı. Çapkın gülümsemesi gelip yine yerleşti yakışıklı yüzüne. “Sevgilim olacaksın, Bahar.” diye mırıldandı kendi kendine. “Benim sevgilim…”
***
Umut kendinden geçmiş haldeki Cem’i zar zor taksiden indirdi. Arkadaşının kolunu kendi omzuna atıp dikkatlice apartmanın kapısına kadar taşıdı ve zili çaldı.
Bahar, Umut’un ve ağabeyinin geldiğini görünce hemen kapıya koşmuştu. Zil çaldığı anda da kapıyı açmıştı. Bin bir güçlükle Cem’i yukarı çıkardı Umut. Sarhoş olduğu için çok zordu Cem’i taşımak. Dairenin kapısına gelince Bahar hemen ağabeyinin diğer kolunu omzuna aldı ve Umut’la beraber onu odasına götürdüler.
Cem’i yatağa yatırdıktan sonra Umut odadan çıktı. Bahar, ağabeyinin üstünü güzelce örttü ve eğilip saçlarını okşadı usulca. Ardından yanağına küçücük bir öpücük bırakıp dışarı çıktı.
Umut koridorda duvara yaslanmış halde bekliyordu. Bakışları yerdeki bir noktaya sabitlenmiş haldeydi.
“Sağ ol, Umut ağabey.” dedi Bahar ona yaklaşarak.
Başını kaldırıp hafifçe gülümsedi Umut. O anda Bahar ufak bir çığlık attı.
“Umut ağabey!”
“Ne oldu, Bahar?”
“Dudağına ne oldu?” dedi Bahar korkmuş bir yüz ifadesiyle.
Umut’un yüzünde aptal bir gülümseme oluştu birden. Bahar benim için endişelendi. Zihninde defalarca tekrarlandı bu düşünce.
Demek ki Bahar onu önemsiyordu… Ve seviyordu. Umut’unki gibi bir sevgi değildi belki ama fark eder miydi? Bir “ağabey” gibi olsa da seviyordu işte. Acaba şu an dünyada Umut’tan mutlusu var mıydı?
Umut tereddütle dudağını ısırdı. Ne yapacağına karar veremedi bir an. Ama Bahar’a nasıl “hayır” diyebilirdi ki? Üstelik böyle tatlı tatlı bakarken… Savaşı kaybetmiş bir komutan gibi omuzları düştü.
“Peki…”
***
Bahar kahve pişirirken Umut da sandalyede oturmuş onu izliyordu. O hareket ettikçe saldığı saçları da zarifçe süzülüyordu havada ve onun her bir saç teli Umut’un kalbine saplanıyordu bir ok misali. Ona bu kadar yakın olup yine de uzak durmak çok zor geliyordu. Ama böyle olması gerekiyordu.
Hazırladığı kahveyi yavaşça Umut’un önüne bıraktı Bahar ve tam karşısına oturdu. Umut da kahve bardağını önüne çekti ve hafifçe gülümsedi. “Teşekkür ederim.”
“Önemli değil, Umut ağabey.”
Bahar başını önüne eğdi ve elleriyle oynamaya başladı. Bir sıkıntısı var gibiydi.
“Bahar, bana bak!” dedi Umut yeşil gözlerini ona dikerek.
“Efendim, Umut ağabey?”
“Anlat!”
“Neyi?” dedi Bahar gözlerini kaçırarak. Bir yandan da dudağını ısırıyordu.
“Uğraştırma beni, Bahar. Lütfen…”
“Ağabeyim…” dedi ve yutkundu. “Son zamanlarda ne kadar kötü olduğunu görüyorsun. Onun sorununu ailesinden saklayamazsın. En azından bana söyle. Belki yardım-”
“Yardım falan edemezsin, Bahar. Bu işi bana bırak olur mu?” dedi Umut. Ardından sinirle ayağa kalkıp mutfak kapısına yöneldi.
Büyük hayal kırıklığı yaşıyordu.
Bahar’ın gerçekten kendisi için endişelendiğini sanmıştı. Ama malesef yanılmıştı. Onun gözünde hiçbir değerin yok, diye fısıldadı bir ses.
Duymamaya çalıştı o sesi Umut. Elleriyle kulaklarını kapatmamak için zor tutuyordu kendini. Bir an önce gitmeliydi bu evden. Hırsla dairenin kapısını açtı. Bahar, Umut’un ani kalkışına şaşırdı ama bunu çabuk üzerinden atıp peşinden gitti. Tam çıkmak üzereyken yetişti ona.
“Umut!”
Bahar’ın seslenişinden sonra olduğu yerde kalakaldı.
Doğru mu duymuştu? “Ağabey” dememiş miydi Bahar? Çok şaşırmıştı Umut. Aynı zamanda da mutlu olmuştu.
Arkasını dönünce o şaşkın ifadeyi Bahar’ın yüzünde de gördü. Bahar kısa bir an onun yüzüne baktıktan sonra bakışlarını yere indirdi.
“Yani… Umut ağabey…” diye düzeltmeye çalıştı söylediğini. Şu an yanaklarının kıpkırmızı olduğundan emindi. Nasıl “Umut” deme cesaretini gösterebildiğine inanamıyordu. Ağabeyi duysa böyle dediğini yanlış anlardı ve çok kızardı.
İşte bu kadar sürmüştü Umut’un mutluluğu. Yine “ağabey” olmuştu onun gözünde. Ama o kısacık an bile yetmişti. Öyle güzel söylemişti ki adını! Dünyanın en güzel şarkısını duymuştu sanki.
Nihayet kendi gelebildiğinde “Söyle, Bahar.” dedi buruk bir ses tonuyla.
“Neden birden kalkıp gittin ki? Kızdırdım mı seni?”
Kızmak mı? Nasıl kızabilirdi ki ona? Yüreği buna el verir miydi? Hayır! Kızgın değildi. Ama çok kırgındı.
“Kızmadım.” dedi Umut burukça gülümseyerek ve arkasında şaşkın haldeki Bahar’ı bırakıp gitti.
***
Umut başı eğik ve kaşları çatık bir halde çıktı apartmanın kapısından. Elleri ceplerindeydi. Eğri büğrü kaldırımda hızlı adımlarla yürüyordu. Ne gözü bir şey görüyordu ne de kulağı bir şey duyuyordu.
Bu şekilde bilinçsizce ilerlerken aniden birine çarptı.
***
Genç kız telefonuna gelen mesaja bakarak yürürken sert bir çarpışmanın etkisiyle kendini yerde buldu. Eşyaları her tarafa saçılmış haldeydi.
Öfkeyle ayağa kalkıp üzerini silkelemeye başladı. Bir yandan da kendi kendine söyleniyordu.
“Öküz herif! Önüne baksana!”
“Bana mı dedin?” diye sordu çocuk kaşlarını çatarak.
“Evet! Sana dedim. Senden başka öküz mü var burada?” dedi genç kız siyah gözlerini çarpıştığı çocuğa dikerek. İşte o an yüzü domates misali kızarıverdi. Bu bir şaka olmalıydı!
“Umut…”
“Büşra?”
Purple
Cinsiyet :
Mesaj Sayısı : 3164
Rep gücü : 2779
Kayıt tarihi : 20/08/10
Sevdiği Karekter :
Konu: Geri: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL Paz Ekim 31, 2010 6:30 am
Bugüne kadar okuduğum eeeeennnnnnnnnnnnnnn güzel Senaryo. Ay bukadar olur. Sanki Usta bir yazardan kitap okuyorum.. Resmen içine girdim.. gözlerimle, içimden ama sesli bir şşekilde okuyordumm..
Başını kaldırıp hafifçe gülümsedi Umut. O anda Bahar ufak bir çığlık attı.
“Umut ağabey!”
“Ne oldu, Bahar?”
okurken olayı öyle canlandırmışımki.. çığlık attı yerini okuyunca bi ürperdim. Korktum, kalbim hızlı hızlı atmaya başladı. Ay dedim noluyoruz azize kendine gel.. Ay sanki okumuyorumda film izliyorum öyle kaptırmışım..
Valla Kalemine, emeğine , bileklerine, klavyene sağlık ÇOK ÇOK güzel bu yaa.. Arkdaşlarınd ediği gibi sürükleyici... Mutlaka devam etmelisin. Merakla bekliyorum birdahaki bölümü..
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: ..AŞKIN PEŞİNDE.. FİNAL 
Nerden
