Ü : Ayakta kaldık otursak artık diyerek araya girdim ve oturduk koltuklara…
Ü : Özlem benim asistanım türkü, sonra da özleme dönüp türkü de bi arkadaşım bir süre bende kalıcak…
Ö : Farklı bir ismin var türkü, kim istedi ismini…
T : Ne diyecektim ki şimdi işte şimdi köşeye sıkışmıştım… Ne cevap vericektim… Neyse ki ümit yetişti imdadıma…
Ü : Kapatalım bu konuyu ne içersin özlem ?
Ö : Ben kahve alabilirim aslında zahmet olmazsa…
Ümit tam kalkacaktı ki kalkmamasını söyledim ve kalkıp mutfağa gittim… Bir yandan kahveyi
hazırlanken bir yandan da gözyaşlarıma engl olmaya çalışıyordum… Ama olmuyordu… Allah kahretsin
ki yine akmaya başladılar… Elimin tersiyle hızlıca silip gözyaşlarımı salona girdim… Girdiğimde gayet
rahat bir şekilde oturmuş sohbet ediyorlardı… Arada gülüşmeleri de gelmiyor değildi… Salona
girdiğimi bile farketmediler ben onlara kahveleri bırakana kadar…
Ö : Teşekkürler..
Ü : Teşekkür ederim türkü çok güzel olmuş ama sen kendine yapmamışsın…
T : Ben içmiycem ben odama çıkim sizde rahat rahat konuşun ben rahatsız etmim deyip ümitin ne diyeceğini duymadan yukarıya odama çıktım ve kapıyı kilitleyip yatağın üzerine attım kendimi…
Hiçbir yere ait hissedemiyorum kendimi… Her yerde yapayalnızım… Bazen düşünüyorum da ölseydim
o kazada… Ölüp gitseydim herşey daha iyi olurdu… En azından bu kadar acı çekmezdim… Kalbim
acıyo… Canım yanıyo… Kendimi kocaman bir boşluktaymışım gibi hissediyorum… Ve yine allahın
cezaları akmaya başlıyor… Ne zaman bitecek bu ağlama seanslarım merak ediyorum artık… Ve o
kadar yorgun hissediyorum ki kendimi gözyaşlarının da verdiği ağırlıkla kapanıveriyor gözlerim…
Ümit
Ve sonunda yolcu ettim özlemi… Özlem benim asistanım ve bana katlanabilen tek insan… Çünkü eğer
konu işim ise bu konuda gerçekten inanılmaz sinirli olabiliyorum… Çünkü bu dünyada işimden daha
önemli bir şey yok benim… Aklıma türkü geliyor bu sıralarda… Türkü… Güzel isim nerden aklına geldi
acaba diye düşünmeden edemiyorum kendimi…. Sonra yaklaşık 5 saattir çıkmadığı geliyor aklıma
odasından.. Ve odasına gidip yavaşça çalıyorum kapısını… Ama ses yok… Bu sefer daha hızlı çalıyorum
kapısını ama yine yok ses… Daha da hızlı daha da hızlı çalıyorum bu sefer kapısını… Ona bişey
olmasından korkuyorum belki de… Sonunda açılabildi kapı… Ve uykulu gözlerle bakıyor bana gözerini
ovalayarak… Ve esnemesiyle bitiriyor bu halini…
T : Ümit
Ü : İyisin deyip sımsıkı sarılıyorum ona…
T : Evet iyiyim kötü mü olmam gerekiyordu…
Ü : Yok hayır sen kapıyı açmayınca ben bişey olduğunu sandım…
T : Gördüğüm gibi iyiyim…
Ü : Sabah bişey konuşucaktık
T : Evet konuşalım eğer istersen hemen…
Ü : Tamam konuşalım ama önce hazırlanda çıkıp bişeyler yiyelim hem konuşuruz deyip odasından çıktım türkünün ve kendi odama girdim…
T : Tamam o zaman deyip hazırlanmaya başladım.. ve hazırdım sonunda…. Aşağıya indiimde ümit beni bekliyordu.
Ü : Harika görünüyorsun…
T : Teşekkürler deyip çıktık evden…
Harika bir restauranta götürdüm onu… Yemeklerimizi yedik sakince… Sakince diyorum ççünkü çok
sakindik diğer günlere göre… Türkü de adını koyamadığım bir şey vardı bugün… Sonunda bitti
yemeklerimiz ve gölün kıyısına gidip oturduk…
T : Sanırım artık konuşabiliriz…
Ü : Seni dinliyorum…
T : Ümit
Ü : Efendim
T : Ben herşey için teşekkür ederim…
Ü : Ne demek bu ?
T : Gidiyorum demek…
Ü : Nereye
T : Bilmiyorum ama daha fazla kalmak istemiyorum burda…
Ü : Neden der kırılmış bir biçimde ben bişey mi yaptım farkında olmadan…
T : Hayır hayır seninle alakası yok… Sen harika birisin ama ben daha fazla yük olmak istemiyorum sana…
Ü : Sen bana yük olmuyorsun ki…
T : Ümit bu konuyu daha fazla konuşmak istemiyorum…
Ü : Gitmeni istemiyorum..
T : Neden ümit neden tek bi neden söyle bana beni burada tutabilecek tek bi neden…
Ü : ---
Özgün
Artık yapayalnızım bu hayatta… Gizem… Ben onu bu kadar çok severken neden yaptı ki bize bunu
neden… Ama öğrendim artık insanlara değer verince değersiz olan, canı yanan sen oluyormuşsun…
Pekala bundan sonra bende kuralına göre oynarım oyunu… Bundan sonra sevmek yok… Aşık olmak
yok… Herşeyden önemlisi insanlara güvenmek yok… Peki ama herkes aynı mı ? Hiç kimseye mi
güvenilmez… Herkes mi arkadan vurur birbirini…
Melike
Galiba artık daha fazla üstelememem gerekiyor… Herşeyi bırakmak en iyisi… Zaman diyoruz ya hani
hep belki de zaman gerçekten herşeyin ilacı… Onu seviyorum ama beni sevmiyor… Belki de gitmem
lazım buralardan… Arkamda bırakamayacağım kimse yok nasılsa… Çekip gitmek en iyisi… Arkana bile
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Nerden
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: Bu Ne Biçim Son Böyle… 6. Bölüm... Sayfa 34...Bu Kadar Kolay Mı Vazgeçtin Bırakıp Gitmek… 
nabalım beklicez artık
