Senaryoların arasında şöyle bir geziniyordum. Bir baktım çikolata yeni senaryo yazmaya başlamış. Kesin yine çok keyiflidir diye okumaya başladım, yanılmamışım. :D
Çok güzel yazıyorsun canım. Ellerine sağlık. (: Yeni bölümü merakla bekliyorum(z).
3.bölüm bana neler oluyor? Ümit* Kaan: Sorunları var şu sıralar. -Nesi varmış hanımefendinin? Kaan: Bilmiyor musun? -Yoo, nesi var ki? Kaan: Tam olarak bilmiyorum ama psikoloğa gitmiş geçen hafta. -Hadi yaa, niye ki? Kaan: Bilmiyorum, bana da Melike söyledi. -Bize niye söylemiyor Türkü? Kaan: Ne bileyim oğlum, biz erkeğiz ya... Çekiniyordur. Melike'yle konuşmam gerekiyor, Türkü'nün sorununu bilmem lazım. Çünkü gerçekten fazla tartıştık. Bir dahaki teneffüs konuşacağım. =================== Türkü* Ders bitti. Teneffüs! Ümit sıramıza yaklaşıyor. Ne diyecek acaba? Özür dileyecek desem? Ama yok yok, tanıyorum ben Ümit'i. İnadından ödün vermez. Evet, geldi. Ümit: Melike bakar mısın? Kaldım öyle. Ah Türkü ah! Sen sahiden safmışsın! Çocuk senin kalbini kırdığının farkında bile değil belki de. Hem farkında olsa da umurunda değil. Melike: Ne var? Bak bana Eren falan deme. Ümit: Yo yoo, özel bir mesele. Özel meseleymiş! Ümit arada bir bana bakmayı da ihmal etmiyor. Melike: Söyle, ne var? Ümit: Burda olmaz. Melike: Ay Ümit dayak yiyceksin haa! Ümit: Sen gel bir benimle. Ümit Melike'nin kolundan tutup koridora çıkardı. Özel bir mesele... Ne olabilir ki? =================== Ümit* Melike: Çabuk söyle. -Türkü'nün sorunu ne? Melike: Kavga etmişsin kızla, daha ne olsun! -O değil. Niye gitti psikoloğa? Melike: Nerden öğrendin? -Kaan söyledi, çabuk söyle. Ne sorunu var bu kızın? Melike: Tam olarak söyleyebileceğim bir şey yok. -Ne demek şimdi bu? Melike: Takıntılı. -Takıntılı? Melike: Bildiğin takıntılı. Bir senedir böyle. -Ben de bir şey sandım. Melike: Bir şey san, çünkü bir şey. Önemli bir şey. -Ne var takıntılı olmada? Melike: Kız kendi kendini tüketiyor. -Anlamıyorum Melike. Ne bu ya? Melike: Bir senedir böyle. Anadolu lisesi istedi, kazanamadı. Böyle bunalıma falan girdi. Çikolataya vurdu kendini. Sonra okul başladı, dersler ağır geliyor tabi. Sonra Kimyacıya aşık oldu, karşılığı olmadığını da biliyor. Bunalımlı. -Depresyonda basbayağı, öyle mi? Melike: Psikolojisi bozuldu arkadaşımın. Boşuna mı bir anda sevinip bir anda üzülmesi, her şeyi sorun etmesi, her şeye kızılp azarlaması? -Evet, çok değişken bir kız oldu. Melike: Psikoloji yerlerde. -Ee, tedavisi yok mu? Melike: İşte gitmiş terapiye, biraz rahatlamış. Doktor çikolatayı bırak, sana antidepresan vereyim demiş. Antidepresanları almış ama çikolatayı bırakmıyor. -Kullanıyor mu o antidepresandan? Melike: Sanmıyorum. Annesinin zoruyla üç günde bir falan. -Vah vah, bizim niye haberimiz yok? Bilsek kızın üstüne varmazdık bu kadar! Melike: Azıcık kibar olsaydın da kırılgan bir genç kızın üstüne kükremeseydin! -Kırılgan... Evet, hem de çok. Melike: Öğrendin. Artık ne zaman ne yapacağını biliyorsun. Üstüne gitmek yok. Özür dile çıkışta, barışın. -Okey, sağ ol. Sınıfa girdik Sırasına oturmuş, başını sıraya gömmüş bir halde öylece duruyordu Türkü. Melike yanına yanaştı. Bir şeyler söyledi. Türkü göz ucuyla bana baktı, sinirli. İşimiz var bu kızla. ================== Türkü* Melike: Sen neye kızdın? Konuşmamıza mı bozuldun? -Ne bozulacakmışım? Bana ne! Melike: Suratın sirke satıyor. -Ya beni ne sizin ne konuştuğunuz, ne de niye konuştuğunuz ilgilendirmiyor! Yine sıraya gömdüm başını. Melike: Kızma yaa, Erenden bahsetti. Eren mi, ben mi? Eren'den bahsetmesi olasılıksız değil sonuçta. Ben niye kasıyorum ki kendimi?! DERS... Melike elime bir not tutuşturuyor. "Çıkışta ekmek fırınının önünde bekle. Ümit." Ekmek fırını, bizim sokakla Ümit'lerin sokağının tam ortasında. Bu yüzden hep orada buluşurduk önceden. Bu sene ilk kez böyle bir buluşma gerçekleşiyor. Ne konuşacağımızı biliyorum. Melike'yle Ümit'in ne konuştuğunu da. ZİİİİİL!!!! Ekmek fırını beni bekler. Ben Melike'ye görüşürüz demeden çıkıyorum sınıftan. İşte fırının önündeyim. Ümit geliyor birazdan. Ümit: Beklettim mi yoksa? -Hayır. Hem biraz beklesem bacaklarım kopmaz herhalde! Ümit: Özür dilerim, barışalım. -Bunu niye sınıfta söylemedin? Beni burada bekletmek hoşuna gitti herhalde! ================= Ümit* Allah'ım, bu kızın kuruntuları insanı deli eder! -Hayır, ama rahatça konuşalım istedim. Hem beklemedim diyen sendin. Türkü: Bekledim veya beklemedim, geç bunları. Melike'yle ne konuştunuz? Sana söyledi dimi? -Neyi? Türkü: Hadi hadi, bilmezlikten gelme. Yalama oldu bu saçma numaraların. Söylemiştir o boşboğaz! -Sordum söyledi. Türkü: İyi, öğrenmiş oldun. Ben psikoloğa gidiyorum, çünkü psikopatım. Sorun sende değil, sorunlu olan benim. Sen benim kalbimi kırmasan da ben kırılırım, çünkü kırılmaya yer arıyorum. Anladın mı? -Bitti mi? Türkü: Bitti! -O zaman beni dinle. Sen psikopat değilsin. Seni anlamak zor evet, ama bu senin sorunlu olduğunu da göstermez. Üstelik kendinde hata arama. Hatalı da değilsin. Kırlmaya yer de aradığın doğru, ama bu yaşta her kız aynı şeyleri yaşamıyor mu? Neden kırılganlık yapan ilk ve tek kız senmişsin gibi davranıyorsun? Türkü: Çünkü kaprislerimden sıkıldığınızın farkındayım. Sizi sıkıyorum. -Iı, Türkü... Sen kendini her şeyden soyutluyorsun. Ben sorunluyum, ben kaprisliyim, ben psikopatım! Neden hiç, "Ben akıllıyım, ben iyiyim, ben güzelim." demiyorsun? Türkü: Çünkü öyle olduğumu düşünmüyorum. Akıllı olsaydım doktorun verdiği antidepresanları kullanır, çikolatayı bırakırdım. Anadolu lisesi kazanamadım diye kendimi bu kadar yıpratmaz, basit bir çocukluk aşkını bu kadar dert etmezdim! -Bence çikolatayı bırakma. Türkü: Niye? Bırakırsam deliririm diye değil mi? -Hayır. Çikolata çok güzel bir şey diye. Türkü: Öyle, ayrıca benim ilacım o. Antidepresan bir halta yaramaz. -Bence de. O doktorlar da bir şey bilmiyor. Durdu, bir süre ayak uçlarına baktı. Sonra başını kaldırıp bana baktı. Türkü: Baksana, bence Kimyacının sözlendiği iyi oldu. Yani sonuçta asla olamaz dimi? O ve ben... -Yani. Türkü: Anadolu lisesi kazanamamam da bir yerde iyi oldu. Yoksa şimdi beraber olmazdık dimi? -Bence de çok iyi oldu. Türkü: Kendimi boşuna bu kadar üzmüşüm dimi? -Kesinlikle. Bir anda değişiverdi. Sustu, sonra yine başladı: -E işte boşuna demiyorum sorunluyum diye. Sorunlu olmasaydım kendimi bu kadar üzmezdim. -Aynı şeyi yapıyorsun. Tam her şeyin iyisini düşüneceksin, yine kendini küçültüyorsun. Türkü: Ama ben böyleyim. Ben çok akıllıyım, çok güzelim desem ne değişir ki? Çok mu akıllıyım sanki, çok mu güzelim?! -Öylesin. Türkü: Palavracı! -Yemin ederim. Çok akıllısın. Yani en azından Melike'den akıllısın. Türkü: Sinir! -Ayrıca güzelsin de. Hemen sustum. Başımı yukarı kaldırdım. O da başını eğdi. İrademin dışında bir hareketti bu. Sanki kankama iltifat etmem utanılacak bir şeymiş gibi utandım. Sonra yüzüne baktım, soğuktan pespembe olmuş yanaklarına, kaküllerinin arasında iki ince çizgi gibi duran gözlerine... Tatlı tatlı güldü. Türkü: İyi geldi seninle konuşmak. Güzel ve akıllı olduğum konusunda hala şüphelerim olsa bile... -Gerçekten şeysin... Gü... Akıllısın! Türkü: Sen öyle diyorsan... Neyse ben kaçıyorum, annem bin türlü sorguya çekecek şimdi. Nerdeydin falan filan... Hadi görüşürüz. -Görüşürüz. Gerçekten güzelsin. Gerçekten... Uff, hayatımda iki kıza başka gözle bakmamaya yeminliydim; Türkü ve Melike... Bozuyorum galiba yeminimi yavaş yavaş... Bana neler oluyor? ================= Melike* Zil çaldı, nihayet paydos. Türkü hemen vınladı. Ümitle Kaan da beraber çıktılar. Sıra arkadaşları oldukları için Özgün bazen küme dışı olabiliyor. Neyse, sınıf boşaldı. Özgünle ben kaldık. Ben Eren'in çıkışını bekliyordum, sınıf kapısındaki camlı pencereden gözlüyordum. Özgün: Kimi gözlüyorsun? -Eren'i. Sustu. -Sen ne bekliyorsun? Özgün: Kitabımı bulamıyorum. Mutlaka buradadır. Eren'in çıktığını gördüm. -Ben kaçtım, bayy! Çıktım hemen. Eren gülerek yanıma yaklaştı. Koridor boştu. Eren: Naber güzellik? -İyi, senden? Eren: İyi, seni görünce daha da iyi. Ee, sen beni mi bekledin yoksa? -Yok canım, lavaboya gittim. Saçlarım bozulmuştu da. Parmaklarını saçlarıma dolamaya başladı. Eren: Çok güzel görünüyorlar. -Sağ ol. Elini yüzümde gezdirmeye başlayınca geri çekildim. -Gidelim mi? Eren: Benden mi kaçıyorsun? -Hayır, gidelim. Eren: Sana yakın olmak istiyorum. -Seni tanımama izin ver, fazla samimi olmadık mı? Eren: Bunu senin gibi bir kız mı söylüyor? -Sen bana ne diyorsun? Hafif kız mı diyorsun?! Eren: Belki daha fazlası. -Ben de seni adam sandım, pis serseri! Gidecekken tutup çekti. Eren: Görüyorum seni, herkese kırıtmayı biliyorsun! Dokunmaya gelince... -Eeh, haddini aştın ama! Terbiyesiz! Bırak beni! Daha fazla sıktı. -Bağırırım! Eren: Kimse yok ki! Sen öyle san dedim içimden. -Özgüüüün! Yetiiişş! =============== Özgün* Melike'nin sesini duydum. Koridora çıktım. Eren ve Melike... Eren: Ne arıyor bu burda hala? Melike: Özgün! Koşup arkama saklandı. -Ne oldu Melike? Ne yaptı bu serseri? Eren: Sana ne lan? Melike: Zorba herif! Sen değil miydin koluma yapışıp beni bırakmayan?! Korktun dimi konuşmaya? Eren: Bu ana kuzusundan mı korkucam yaa?! Ana kuzusu? Bu lafı yedirmez miydim ben ona?! -Sen kime ana kuzusu diyorsun lan?! Üstüne saldırdım. Resmen saldırdım. Yere yığdım. Bir iki tane çaktım suratına. -Şimdi def ol git, bir daha da Melike'ye bulaşma! Kalktı, sendeleye sendeleye gitti. Melike duvara yaslanmış bizi izliyordu. Melike: Sen Özgün'ün dublörü falan mısın? -Benim ben. Özgün. Melike: Ay özgün inanmıyorum sana, yani ben daha önce seni birini döverken görmemiştim. -Pek sık yapmadığım bir şey. Hatta hiç yapmadığım bir şey. Melike: İlk? Hem de benim için. Boynuma sarıldı bir an, sonra aynı hızla geri çekti. Erkeklerin aklını böyle alıyordu başından demek. Ama onlara sarılmıyordu ki... İlk kez bana sarılmıştı. Kalbimin atışı hızlandı; kalbim yerinden fırlayacak, duvarı delip geçecek sandım bir an. Üç senedir kanka olarak gördüğüm bir kız için böyle düşünmem normal mi? Bana neler oluyor?
Ptsi Eyl. 02, 2024 11:15 pm
Cinsiyet
Mesaj Sayısı
Rep gücü
Kayıt tarihi
Kişisel İleti
Sevdiği Karekter
Konu: Geri: AŞKIN YAŞI YOKTUR- 11.bölüm: AYRILIK VAKTİ - sayfa 27 
Nerden
